Πρόκειται για τη νέα παραγωγή της Angelus Novus που τον Οκτώβριο του 2023 απέσπασε το Βραβείο Επιτελεστικού Έργου από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών για την παραγωγή της «Λούνα- θέατρο στο λεωφορείο».
Υπάρχει άραγε ευτυχία; Παλιό όσο και ο άνθρωπος το ερώτημα. Το θέτει εκ νέου η παράσταση «Προς Μενοικέα» που σκηνοθέτησε ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης. Αφορά το διάσημο εγχειρίδιο ευδαιμονίας του Επίκουρου, το οποίο θεωρεί την ψυχική υγεία και ηρεμία, βασική προϋπόθεση για μια ευτυχισμένη ζωή.
Στην επιστολή αυτή αντιπαραβάλλονται μαρτυρίες και συνεντεύξεις ανθρώπων που πέρασαν ψυχικές νόσους, καθώς και η προσωπική ματιά των ηθοποιών της παράστασης. Είναι η πρώτη φορά που το κείμενο ανεβαίνει στη σκηνή.
«Η ιδέα να ανεβάσω τη συγκεκριμένη επιστολή στο θέατρο είναι παλιά και, μάλλον, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να υλοποιηθεί. Διανύουμε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων, αστάθειας, σύγχυσης και ανασφάλειας, οι ψυχικές αντοχές μας δοκιμάζονται συνεχώς και ποικιλοτρόπως. Ανάλογη ήταν και η περίοδος που γράφτηκε αυτή η επιστολή και στα άγχη της εποχής της ερχόταν, κατά κάποιο τρόπο, να απαντήσει και να τα απαλύνει. Ο Επίκουρος προσπαθεί με απλά λόγια να δείξει τον δρόμο για έναν ευδαίμονα βίο, δηλαδή μια ζωή που να διέπεται από έναν καλό δαίμονα, μια καλή γνώση, ικανή να εξασφαλίζει χαρά και ψυχική υγεία», λέει στο makthes.gr ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης.
Η δράση τοποθετείται σε ένα θεραπευτήριο για ψυχικά νοσούντες. Τα πρόσωπα του έργου έρχονται σε επαφή με την οντολογική αγωνία, καταφέρνουν όμως να απαλλαγούν από το ψυχικό άλγος και να βρουν μια διέξοδο. Για το κείμενο της παράστασης, πέρα από τη γνωστή επιστολή, αξιοποιήθηκαν κείμενα ηθοποιών της παράστασης, αλλά και αποσπάσματα από μαρτυρίες και συνεντεύξεις ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν από ψυχικές νόσους.
Πιστεύω πως ο δημιουργός αυτής της παράστασης, Δαμιανός Κωνσταντινίδης, εμπνεύστηκε μεν από τον Επίκουρο την κεντρική ιδέα, αλλά σίγουρα μελέτησε και σύγχρονους εκφραστές τεκμηριωμένων τρόπων ευδαιμονίας, όπως, για παράδειγμα, ο κουβανός ψυχίατρος και συγγραφέας Χοσέ Κάρλος Σομόθα, ο οποίος στο βιβλίο του «Η γυναίκα με το νούμερο 13» κάνει λόγο για την μεταμορφωτική δύναμη στίχων, κειμένων και φράσεων, διατρέχοντας έργα από την παγκόσμια λογοτεχνία, μεταξύ αυτών και του Σαίξπηρ και των Ελλήνων τραγικών, αλλά κι ο Γάλλος ψυχίατρος Μπόρις Σιρούλνικ, στον «Ευαίσθητο εαυτό» εξηγεί το γιατί κάποιοι επέζησαν από τις «υποθηκευμένες» και τραυματικές ζωές τους και κάποιοι, όχι. Οπότε, συγκέντρωσε αποσπάσματα από έργα όσων αναφέρονται παραπάνω και μπόλιασε σε αυτά μαρτυρίες ηθοποιών και ανωνύμων, πρώην ψυχασθενών.
Όλα αυτά τα κείμενα, εγώ τα θεωρώ τεκμήρια ζωής. Ιδίως, αυτά που έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα κι αυτά που είναι λεκτικές συμπυκνώσεις ιστορικών εμπειριών. Η ανάλυσή τους µας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τις πρακτικές, στις οποίες δεν έχουμε πρόσβαση µε άλλον τρόπο. Βέβαια, η ανασυγκρότηση του παρελθόντος, του ατομικού και του συλλογικού, επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, περισσότερο σταθερούς αλλά και συγκυριακούς. Ιδιαίτερα ο αυτοβιογραφικός λόγος βρίσκεται πάντοτε στο μεταίχμιο του παρελθόντος και του μέλλοντος και επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αναγκαιότητες του παρόντος.
Από αυτά τα τεκμήρια ζωής ανακύπτουν καίρια μεθοδολογικά ζητήματα, σχετικά µε την κοινωνική ταυτότητα και τη διαχείριση του πάσχοντος εαυτού, την περίοδο που το ασυλικό σύστημα στην Ελλάδα βρίσκεται σε διαδικασία αναδιάρθρωσης και κρίση νομιμοποίησης, ακόμα και τώρα που διάγουμε τον 21ο αιώνα.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη παράσταση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, η διαδικασία ενηλικίωσης, αλλά και γήρανσης, ερμηνεύεται αναδρομικά, ως η πλέον ελπιδοφόρα περίοδος του βίου, η οποία δίνει τη θέση της στην ταραχώδη ζωή µε την αρρώστια. Οι ψυχιατρικές διαγνώσεις και οι επαναλαμβανόμενές νοσηλείες, οδηγούν σε μια βιογραφική ρήξη, η οποία εμπεριέχει υποκειμενικά στοιχεία, την αίσθηση ασυνέχειας της πορείας του βίου, αλλά και διαστάσεις που υπερβαίνουν το άτομο και σχετίζονται µε την απόδοση μιας νέας κοινωνικής ταυτότητας.
Πέντε εξαιρετικοί ηθοποιοί, με προεξάρχουσα τη σπουδαία Ελένη Μακίσογλου, ένα δεμένο σύνολο, μία συμπαγής ομάδα, μία σκυτάλη, αλλά πέντε ποτάμια συναισθημάτων ρέουν στη σκηνή και παρασύρουν θεατές σ’ ένα ταξίδι με βάρκα την ελπίδα. Μήπως στα συρτάρια μας δεν ταξινομούμε καθημερινά τις ελπίδες που μας προσφέρουν, κάθε που ξημερώνει, τα λογής- λογής κουτάκια, τα φέροντα οδηγίες κατανάλωσης περιεχομένου τους, ώστε να έρθει ήσυχα το βράδυ και να παραδοθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα, πληρώνοντας εισιτήριο στο φαρμακείο της γειτονιάς;
Αυτή είναι η ζωή μας, έτσι λειτουργεί η καθημερινότητά μας, αλλά οι μέρες προχωράνε. Με δεκανίκια, όμως, συντελείται μια «συνεδρία» μέσα μας, όπως ακριβώς συμβαίνει στη σκηνή: της καρδιάς και του μυαλού, με ψυχικές καταθέσεις, με λογικές αντιρρήσεις, με αντιφάσεις και παραλογισμούς, αλλά με το ίδιο συμπέρασμα κάθε φορά.
Δισυπόστατη φύση ο άνθρωπος. Το φθαρτό με το άφθαρτο συγκατοικούν στο σκαρί του. Μέσα κι έξω του. Η φρονιμάδα- λέγεται και ανάγκη επιβίωσης- ωθεί ην κίνηση να περιφρουρήσουμε και τα δυο. Ζήτημα προσωπικής επιλογής η προτεραιότητα.
Η αφηγηματική, λοιπόν, αποτύπωση του εαυτού συνδέεται ποικιλοτρόπως, αφενός µε το μετασχηματισμό του ψυχιατρικού θεσμού και, αφετέρου, µε τις κοινωνικές εξελίξεις που μορφοποιούν το σύγχρονο άτομο, ως μια εξατομικευμένη κοινωνική ύπαρξη.
Με πυξίδα την επικούρειο ηθική, ο σκηνοθέτης ασπάζεται ως ύψιστο αγαθό την «ηδονή», με την έννοια της ευδαιμονίας που πηγάζει από την αταραξία της ψυχής, και συνθέτει μαρτυρίες και συνεντεύξεις ανθρώπων που έδειξαν ότι «διάβηκαν τον Ρουβίκωνα» αλλά επέστρεψαν σε μια στοιχειώδη κανονικότητα, ώστε να κατανοήσουμε οι θεατές, με τον καλύτερο παραστατικό τρόπο, ότι είναι ανάγκη να στοχαζόμαστε τα πράγματα που φέρνουν την ευτυχία, αφού όταν υπάρχει ευτυχία έχουμε «αγκαλιά» τον κόσμο όλον, ενώ όταν αυτή λείπει κάνουμε το οτιδήποτε για να την γευτούμε, όντες νέοι αλλά και ώριμοι. Άρα, η υγεία της ψυχής είναι πρωταρχικός στόχος ανθρώπινου όντος.
Στην εξέλιξη του θέματος, συνάντησα εξαιρετικές σκηνές, ευρηματικά, έως συγκινητικά κομμάτια, ως διδακτικές σεκάνς στα κινηματογραφικής ροής μέρη. Για παράδειγμα, έξοχο το εύρημα της μοιρασιάς σε μια ομάδα κοινών στόχων, με το τσιγάρο από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα, ως μια υπογράμμιση της ανθρώπινης ανάγκης για μοίρασμα. Πόσο όμορφα ήρθε στο προσκήνιο το ρήμα «μοιράζομαι». Στις μέρες μας το θέσαμε στο περιθώριο, εξαιτίας συμφερόντων. Μοιράζομαι θα πει μετέχω στον πόνο, στην αγωνία, στη χαρά, στη λύπη του άλλου, αλλά και εξομολογούμαι τα εσώψυχά μου σε κάποιον. Όπως συμβαίνει στις συνεδρίες των ηρώων στην αίθουσα ψυχοθεραπείας τους.
Παράλληλα, η παράσταση δίνει αφορμές για συλλογισμούς. Για παράδειγμα, η επικούρειος θεωρία είναι μια πολιτική θεωρία, έχει να κάνει με την αντίσταση στον κομφορμισμό, με το να βρίσκεις τρόπους να επιβιώσεις ενάντια στο κατεστημένο. Δεν είναι μόνο ένας επαγγελματικός ή ένας σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά και ένας μηχανισμός επιβίωσης, που πρέπει να βρεις μέσα στο σύστημα που δεν είναι φιλικό απέναντί σου.
Ο σκηνοθέτης, έχοντας ως συνοδοιπόρους στην πορεία του την ομάδα ηθοποιών που επέλεξε ή τον επέλεξαν, φέρνει στη σκηνή και αφήνει να ακουστούν ιστορίες ανθρώπων που δεν έχουν ισορροπία μέσα τους, αλλά πάσης φύσεως στεγανά που τους οδηγούν στη μερίδα των ψυχασθενών. Πρόκειται για μαρτυρίες ατόμων που υπέφεραν από την απαξιωτική συμπεριφορά ενός κοινωνικού περιβάλλοντος , από περιστατικά κάθε είδους βίας. Είτε λεκτικής είτε σωματικής.
Ο ένας κορμός της παράστασης αντλεί έμπνευση από την επιστολή «Προς Μενοικέα» του Επίκουρου και ο έτερος από τα κείμενα των σημερινών ανθρώπων. Είναι μια απόπειρα, η πρώτη στο θέατρο για την ακρίβεια, να δημιουργηθεί μια αίσθηση (ψευδαίσθηση, έστω) κοινότητας που δεν υπήρξε ποτέ. Εξαιρώ τη μυθοπλασία του Βασίλη Κατσικονούρη στο θεατρικό του έργο «Εντελώς αναξιοπρεπές», το οποίο είναι μεν εμπνευσμένο από μια πραγματικότητα που υφίσταται σε όλον τον κόσμο, την ύπαρξη ψυχιατρείων, αλλά όχι από βιωματικές ιστορίες.
Πρόκειται για μια ηθικοπλαστική μεν παράσταση, με αιχμηρή σάτιρα και χιούμορ, εξ ου και η αρχαιοελληνική λέξη «παυσίλυπος» στον τίτλο, αλλά και με στημένο έναν «καθρέφτη» στη σκηνή, που τον σχηματοποιούν οι ηθοποιοί, τα λόγια, οι φωτισμοί του Σωτήρη Ρουμελιώτη, η μουσική του Γιώργου Χρυσικού, η κίνηση της Ιωάννας Μήτσικα, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Απόστολου Αποστολίδη και, φυσικά, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, ώστε ο θεατής να «βλέπει» το «είδωλό» του ως δυνάμει ψυχασθενή, δεδομένου ότι στην εποχή μας οι άνθρωποι νοσούν ψυχικά – κατά κάποιο τρόπο – είτε το γνωρίζουν είτε όχι.
«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» με τη Ράνια Σχίζα στο «ΑΠΟΛΛΩΝ»
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ
Το πολύκροτο έργο της Κικής Μαυρίδου διανύει τον τρίτο κύκλο παραστάσεώντου και, μετά την θερμή αθηναϊκή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, ήρθε και πάλι στη Θεσσαλονίκη, όπου εγώ είδα την παράσταση, ενώ θα επισκεφτεί και άλλες πόλεις, μεταξύ αυτών και την Καβάλα στις 20 του μηνός.
Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή υπήρξε μια ανυπόταχτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε πιο σκληρή από αυτήν.
«Η μάνα αυτουνού». Προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά, αλλά διόλου ενοχικά. Μάλλον, με ευχαρίστηση, σαν βολικό προπέτασμα των κρυφών ανομιών του περίγυρου που σέρνονταν σε κάθε σπιτικό.
Και να που ήρθε η ώρα αυτό το λιγότερο φωτισμένο πρόσωπο από το περίφημο «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή, να γίνει πρώτο πρόσωπο στον μονόλογο που έγραψε για το θέατρο η Κική Μαυρίδου.
Υπόθεση
Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή, μητέρα του Κώστα Ταχτσή, μας συστήνεται στη σκηνή. Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό από τις πληροφορίες που διακρίνονται στα έργα του εμβληματικού συγγραφέα και που συνθέτουν ένα επαρκές ανθρωποκεντρικό και συναισθηματικό αφήγημα, ικανό να ζωγραφίσει ζοφερές εικόνες μιας σκληρής εποχής, να στρώσει αξίες, συμπεριφορές, ανθρώπινα πάθη και παθήματα σ’ ένα φανταστικό τραπέζι, όπου οι θεατές είμαστε καλεσμένοι ως συνδαιτημόνες της οικοδέσποινας που ετοίμασε ιστορίες πόνου και υπομονής.
Η συγγραφέας διερευνά στο έργο της διεξοδικά την προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητες της γυναίκας που γέννησε και μεγάλωσε το σπουδαίο Έλληνα συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, τις μεταξύ τους σχέσεις και την εξέλιξή τους, προϊόντος του χρόνου. Καταπιάνεται με το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε, τις σχέσεις της με τους γονείς της και πώς αυτές διαμόρφωσαν πτυχές του χαρακτήρα της, τους έρωτες που βίωσε και με περισσότερη λεπτομέρεια αυτόν με τον πατέρα του γιου της, τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις χαρές και τις λύπες της και το πως μπορεί να αισθάνεται μια μάνα που ο γιος της δολοφονήθηκε.
Γεγονότα και αναμνήσεις που υπήρχαν στο μυαλό της γίνονται λόγος, άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο και άλλοτε σε τρίτο, που πληροφορεί το κοινό τα βάσανα και τους καημούς μιας γυναίκας με πολυτάραχη ζωή.
Είναι ένα νοσταλγικό και φορτισμένο συναισθηματικά ταξίδι στο παρελθόν, μια αναδρομή σε σημαντικούς σταθμούς που το καθόρισαν και το οδήγησαν στο αναπάντεχό του τέλος.
Μια άλλη παράμετρος που θέτει υπό συζήτηση η παράσταση είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στην οικογένειά του «διαφορετικού». Η κοινωνία αποδίδει μεγάλη ευθύνη στην οικογένεια και, κυρίως, στους γονείς για τον τρόπο μεγαλώματος των παιδιών, εξ ου και ο χλευαστικός τίτλος του μονολόγου: «Η μάνα αυτουνού..»
Ανάγνωση
Ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας λογοτέχνης της μεταπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα, για τον οποίο ο καθένας έχει κάτι να πει – είτε θετικό είτε αρνητικό – ή να εκφράσει μια « τρίτη» άποψη. Ο Ταχτσής άφησε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στα ελληνικά γράμματα, κυρίως με «Το Τρίτο Στεφάνι». Ένα βιβλίο που αποτελεί το αμάλγαμα των παιδικών και νεανικών του αναμνήσεων, ένα βιβλίο από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας (για ορισμένους και της παγκόσμιας, αφού έχει μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου), «ένα ελληνικό έπος» όπως το χαρακτήρισε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Όσο τρικυμιώδες είναι το έργο του αυτό άλλο τόσο τρικυμιώδης ήταν και η ίδια η καθημερινή του ζωή, η οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα συγγενικών του προσώπων, με κύριο αποδέκτη σχολίων, κυρίως χλευαστικών, τη μάνα του την Έλλη.
Μάλιστα, ο ευρηματικός τίτλος του έργου της Κικής Μαυρίδου, μου θυμίζει σκηνές από την ταινία του Κακογιάννη «Το τελευταίο ψέμα», όπου η υπηρέτρια «Κατερίνα» της Ελένης Ζαφειρίου, ακούει τα μύρια όσα από ψιθυριστές και φωναχτές κατάρες, από το φαρμάκι που έσταζε η τότε κοινωνία για τους παρακατιανούς, όπως εδώ σπέρνεται ως χολή η φράση «να, η μάνα αυτουνού»!
Αυτή η γυναίκα είχε έντονες συγκρούσεις με τον γιο της, παρότι δεν τον μεγάλωσε η ίδια. Η γιαγιά του Πολυξένη και η θεία του Εκάβη τον ανάθρεψαν με τους τρόπους που εκείνες θεωρούσαν σωστούς, στην εποχή της φτώχειας και της απόλυτης ένδειας.
Η παράσταση
Οι έμπειροι θεατές γνωρίζουμε ότι η συνεργασία πολλών ηθοποιών στη σκηνική πράξη αυξάνει κάθετα τη δυσκολία του εγχειρήματος, γιατί προϋποθέτει και απαιτεί τη συνάντηση (διανοητική, συναισθηματική και τελικά ερμηνευτική) καθενός με τους υπολοίπους.
Πρέπει, όμως, να παραδεχτώ ότι έχουν και οι μονόλογοι την τεχνική τους: ο ηθοποιός είναι μόνος κι απροστάτευτος στη σκηνή, με όλα τα βλέμματα διαρκώς στραμμένα πάνω του, χωρίς να μπορεί να στηριχθεί στην παρουσία και στη συμμετοχή συνάδελφων του.
‘Έτσι, ο μονόλογος ήταν επιλογή κατεξοχήν κορυφαίων ηθοποιών, πες μια πρόκληση, κάτι σαν ερμηνευτικός άθλος, επιστέγασμα μιας σπάνιας υποκριτικής στόφας, ικανής να μαγεύει το κοινό. Σήμερα – οι μονόλογοι σε μεγάλο βαθμό – επιλέγονται στο πλαίσιο της ανάγκης για παραστάσεις χαμηλού κόστους παραγωγής.
Η λογική αυτή έχει ένα τίμημα, επειδή δεν υπολογίζει αρκούντως τους δύο αναγκαίους όρους: είναι πράγματι το κείμενο σημαντικό ώστε να αξίζει παράστασης και έχει ο ηθοποιός που αναλαμβάνει το βάρος περαίωσής του τη δύναμη, με την προσωπικότητα και την ερμηνεία του, να παρασύρει τους θεατές στον επί σκηνής κόσμο του;
Πράγματι, εδώ συμβαίνουν και τα δυο. Μέσα σε εβδομήντα λεπτά η έξοχη Ράνια Σχίζα καταθέτει στο σανίδι τα εσώψυχά της. Συνοδοιπόροι της οι θεατές, περνούν μέσα από την σκληρότητα της ελληνικής πραγματικότητας του 20ου αιώνα. Ξεναγός εκείνη, σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων, βολεμένη στο κάθισμά της.
Διαθέτει δεινή υποκριτική ικανότητα, συγκλονιστική σκηνική παρουσία, μέγιστη μεταδοτικότητα. Είναι ένας άξιος πομπός που συντονίζει επιδέξια στη συχνότητά της τον δέκτη. Την αίθουσα. Δύναμή της τα εκφραστικά της μέσα, προσαρμοσμένα απόλυτα στον ρόλο. Η λιτή κίνηση, η εξαιρετική διαχείριση της φωνής της και η πολλή δουλειά της, φέρνουν την εύστοχη προσέγγιση του χαρακτήρα.
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης υιοθέτησε στη σκηνοθεσία του μια γραμμή ήσσονος ταλάντευσης αλλά μέγιστης απόδοσης, δίχως εντυπωσιακά εφέ και κοστούμια. Εύρημα η αφαιρετική σκηνοθεσία και η καθαρή, γήινη ερμηνεία. Το δυνατό κείμενο παρέχει βατούς δρόμους ανάγνωσης για το κοινό κι ένα μεγάλο πεδίο δράσης στη σκηνή.
Η ηρωίδα κάθεται πάνω σε ένα παλιό μπαούλο, τυλιγμένη με ύφασμα και αναμνήσεις. Εξιστορεί τα πάθη, τα λάθη και τις επιθυμίες της. Την ζωή της ολάκερη. Όπως ένας βασανισμένος άνθρωπος διηγείται σπαράγματα της ζήσης του, έτσι και η Έλλη Ταχτσή κάνει παύσεις, ανασαίνει, μαζεύει, απλώνει, γελά, δακρύζει, μιλά, ξαναζεί αυτά που εκούσια κρύβει ή που κρύβονται ακούσια μέσα της. Τα φώτα κάποια στιγμή χαμηλώνουν κι έπειτα λάμπουν ξανά. ‘ Άλλο ένα σκηνοθετικό εύρημα, που διεγείρει το ενδιαφέρον των θεατών για το τι θα επακολουθήσει.
Η υπέροχη πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, υπογραμμίζει καίριες στιγμές είτε ψυχικής οδύνης είτε ανάτασης.
Αυτός ο μονόλογος, χειμαρρώδης, αποκαλυπτικός και απολαυστικός για το κοινό δίνει την ευκαιρία στη Ράνια Σχίζα να γράψει άλλη μια επιτυχία στο ενεργητικό της και στο κοινό την ικανοποίηση της μετάληψης «σώματος» από τη ζωή που δεν έζησε.
Επίλογος
Η παράσταση διακρίθηκε με:
Πρώτο Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης
Βραβείο κοινού καλύτερης παράστασης στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης (Υποψηφιότητα και για βραβείο καλύτερου Πρωτότυπου Κειμένου και καλύτερης Μουσικής) και πρώτο Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας στα θεατρικά βραβεία κοινού του All4fun.
(Υποψηφιότητα και για βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου νεοελληνικού έργου και καλύτερης Μουσικής)
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο θέατρο VAULT τον Μάρτιο του 2022 καταγράφοντας από την αρχή συνεχόμενα Sold out, αλλά και αξιοσημείωτα σχόλια από κοινό και κριτικούς. Ταξίδεψε και παρουσιάστηκε με την ίδια επιτυχία στην Πειραματική Σκηνή του ΘΟΚ στην Κύπρο, στη Θεσσαλονίκη, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, στην Πάτρα, τη Δράμα, την Καρδίτσα, το Αγρίνιο και την Κόρινθο και θα παρουσιαστεί και σε άλλες πόλεις, όπως Αλεξανδρούπολη κλπ. και επανέρχεται στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο «Αμαλία» από τις 9 Μαΐου, ενώ στις 20 Μαΐου ανεβαίνει στην Καβάλα.
Είναι μία από τις εννέα παραστάσεις του θεατρικού project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ… ». Ένα θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μανάδες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών. Ένα Φεστιβάλ αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη.
«Grease»: Παράσταση – Musical από τη Θεατρική Ομάδα Εφήβων “ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ” του Π. Σ. Ελευθερούπολης
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ
Εγώ βλέπω έναν ευγενή σκοπό στην απόφαση της Παπαποστόλου να ανεβάσει ένα μιούζικαλ. Θέλει και μπορεί να καταστήσει έγκυρη τη χρησιμότητα του μιούζικαλ και της ευρύτερης έννοιας της μουσικής στην απολαυστική θέαση του κοινού, αλλά και στη εντρύφηση των εφήβων στο συγκεκριμένο είδος. Ενώ άλλα είδη μπορεί να έχουν κατασκευάσει έναν χώρο διαχωρισμένο για τη δική τους χρήση, μόνο το μιούζικαλ απεικονίζει αυτόν τον χώρο που γοητεύεται από την μαγεία της απόδοσης, όπου ο καθένας και όλοι μαζί μπορούν να μεταφερθούν σ’ ένα εκπληκτικό τραγούδι χορού, ώστε να επιτρέψει την απρόσκοπτη έκφραση των συναισθημάτων.
Το «Grease», δημιούργημα των Jim Jacobs και Warren Casey, ανέβηκε στο Broadway το 1971, ενώ στη μεγάλη οθόνη έκανε πρεμιέρα το 1978. Μετά από 50 χρόνια και αμέτρητες διασκευές του στην παγκόσμια σκηνή, η Θεατρική Ομάδα Εφήβων «ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ» του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης αποφασίζει φέτος, για πρώτη φορά, να αναμετρηθεί με τις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός μιούζικαλ.
Από την αρχή της χρονιάς, και έχοντας στο ενεργητικό μας παραστάσεις που άγγιξαν πολύ ευαίσθητα και ιδιαίτερα θέματα, αφουγκραστήκαμε πως η φετινή ανάγκη των παιδιών μας, ήταν η διασκέδαση και η εξωστρέφεια. Το σεβαστήκαμε, είπαμε όλοι μαζί «ναι, θα το κάνουμε», και ξεκινήσαμε την προετοιμασία, γνωρίζοντας καλά πως δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση.
Κάτω από τη διασκεδαστική, πολύχρωμη ομπρέλα της, εκ πρώτης όψεως, αφέλειας του εφηβικού έρωτα, των μελωδιών από το Rock ‘n Roll και τις μπαλάντες που άφησαν εποχή, οι 25 συμμετέχοντες της ομάδας και όσοι δουλέψαμε μαζί τους για την παράσταση αυτή, ιδρώσαμε κυριολεκτικά τις φανέλες μας, με στοίχημά μας τον σκηνικό συντονισμό μέσα από τη μουσική και χορευτική διδασκαλία, την πρόζα και τις διαρκείς αλλαγές σκηνών. Το χαρήκαμε πολύ! Το ίδιο ευχόμαστε και για τους θεατές!
Βάγια Παπαποστόλου
Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών ο Ντάνι, ένας μοντέρνος νέος συναντάει στην παραλία τη Σάντι, μια ήσυχη, συντηρητική κοπέλα και ερωτεύονται. Όταν όμως το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, η Σάντι τού λέει ότι πρέπει να επιστρέψει στην Αυστραλία, αλλά ο Ντάνι της απαντά ότι η αγάπη τους «είναι μόνο η αρχή».
Ένας καλοκαιρινός έρωτας που εξελίχθηκε σε πείσμα της εφηβικής αφέλειας. Συνήθως, αυτό που συμβαίνει το καλοκαίρι μένει εκεί. Όμως η Σάντι και ο Ντάνι θέλουν να καταργήσουν αυτό το στεγανό.
Γύρω από αυτή την προσπάθεια βλέπουμε να εκτυλίσσονται οι εφηβικοί έρωτες, οι κλασσικές κόντρες, τα πειράγματα, μα πάνω απ΄ όλα, αυτό που έρχεται στο τέλος. Η αίσθηση ότι θα είμαστε για πάντα νέοι, ότι δεν θα ηττηθούμε από καμία ρυτίδα. Ότι εκείνο το «summer of 69» (για την κλάση μου) που τραγουδάει ο Bryan Adams θα είναι η αιώνια λιακάδα μας. Το δικό μας «San Junipero».
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της πολυπρόσωπης παράστασης είναι ότι στο τέλος σε αφήνει με μια γλυκιά αίσθηση. Όποια ηλικία κι αν έχεις, ως θεατής, θυμάσαι αυτό που ήσουν. Θυμάσαι όλες τις επαναστάσεις που έλαβαν χώρα στο εφηβικό σου κορμί. Όπως λέει κι ένα τραγούδι της Lana Del Rey, God Save Our Young Blood.
Από κει και πέρα υπάρχει μια μεγάλη «ομπρέλα» επί σκηνής και από κάτω της εξελίσσονται οι μικρές προσωπικές ιστορίες, που ανθίζουν. Η μεγάλη ομπρέλα είναι ότι κάθε μέλος της ομάδας, πείθει για το πάθος με το οποίο έχει δουλέψει τον ρόλο του. Κι αν υπάρχει πάθος και αγάπη από όλους τους συντελεστές, τότε το αποτέλεσμα είναι χάρμα ιδέσθαι.
Ολόκληρη η παράσταση είναι μια ευφρόσυνη γιορτή. Τραγούδι, χορός, παρέες εφήβων, κοριτσίστικα πιτζάμα πάρτι, μαζορέτες και μάγκες, μονομαχίες με αυτοκίνητα, πρώτοι έρωτες, διαγωνισμοί χορού με ξέφρενο rock ‘n’ roll. Η απόδοση όλων των παραπάνω από τη θεατρική ομάδα «ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ» είναι άκρως απολαυστική, γοητευτική και άρτια.
Η Σάντι, ο ορισμός της αθωότητας, με το γαλάζιο της φόρεμα και τα δεν… στο ποτό, στο κάπνισμα, στο ξενύχτι, μαζί με τα κορίτσια που φορούν γυαλιά ηλίου και διαχέουν τη φρεσκάδα τους στην αίθουσα και ο Ντάνι, ο ορισμός του coοl, που περπατάει σαν να του ανήκει ο κόσμος μαζί με τα «άτακτα» αγόρια, με τα μαύρα δερμάτινα και το μπλαζέ ύφος του κατακτητή, φέρνουν το καλοκαίρι παρέα στην Άνοιξη.
Τη Σάντι και τον Ντάνι πλαισιώνουν ένα λαμπερό, εντυπωσιακό, πολυμελές cast ταλαντούχων εφήβων ηθοποιών – τραγουδιστών- χορευτών, που υπερασπίζονται με σαρωτική ενέργεια και αστείρευτο κέφι, τόσο την παρουσία τους στη σκηνή, όσο και ολόκληρο το απαιτητικό αυτό εγχείρημα!
Το «Grease» συνδυάζει επιδέξια το doo-wop crooning – στιλ ρυθμού-εν-μπλουζ και ροκ-εν-ρολ φωνητικής μουσικής, δημοφιλούς στις δεκαετίες του 1950 και του ’60 – με ένα funky ρυθμό της δεκαετίας του 1970, ένα νεύμα τόσο για τη δεκαετία στην οποία διαδραματίζεται το έργο, όσο και των δεκαετιών του ’30 και ΄40, όπου συναντάμε τις ρίζες του συγκεκριμένου στιλ.
Τα κοστούμια (Θάλεια Αβραμίδου), τα φώτα (Βασίλης Κάτσικας), τα σκηνικά (Βασίλης Παπαευαγγέλου, Κική Παπαγαβιήλ, Δέσποινα Κοκκινίδου), οι εξαίσιες χορογραφίες της Κατερίνας Βασιλείου, το κείμενο και τα λόγια των τραγουδιών της πολυσχιδούς προσωπικότητας Βάγιας Παπαποστόλου, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, προσφέρουν γενναιόδωρα ένα ευφρόσυνο πακέτο ήχων, εικόνων, κινήσεων, υπόκρισης στους θεατές που επευφημούν με χειροκροτήματα, διαρκώς, το όλο εγχείρημα.
Λοιπόν, μια από τις ταινίες που σημάδεψαν το παγκόσμιο σινεμά στη δεκαετία του, που άφησε παρακαταθήκη τραγούδια συνδεδεμένα με τις πιο γλυκές αναμνήσεις, μεταφέρεται εμπνευσμένα στο σανίδι, από την ομάδα «ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης . Εμείς αδράξαμε την ευκαιρία να δούμε ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ της θεατρικής σκηνής. Χωρίς χρονικό πλαίσιο. Μια ευπρόσωπη παραγωγή που ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες μας.
Αυτό το «Grease (το θεατρικό hit που έγραψε ιστορία στο Μπρόντγουεϊ ως ένα από τα μακροβιότερα έργα), είναι ένα ερασιτεχνικό μεν, αλλά με επαγγελματική ευσυνειδησία και προσοχή μιούζικαλ – χρονομηχανή, είναι μία παράσταση για όλη την οικογένεια, που έχτισε με πολλή δουλειά, μεράκι και αγάπη η ομάδα της Ελευθερούπολης, είναι μια βόλτα στα πολύχρωμα, λαμπερά 50ς μέσα από rock ‘n’ roll μελωδίες και ρομαντικά τραγούδια. Όλα όσα κάνουν ένα μιούζικαλ αξέχαστο, δηλαδή! Χορός, τραγούδι και τα αντίθετα που έλκονται.
Πολλά μπράβο για τη συλλογική προσπάθεια της ομάδας «ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ», που τελεσφόρησε επιτυχημένα, σαν καρτ- ποστάλ εποχής!
«Μίξερ»: To λαϊκό μιούζικαλ τσέπης έρχεται στην Καβάλα!
Μετά από μία εκρηκτική sold out σεζόν στην Αθήνα, το Μίξερ της Ζέτης Φίτσιου (βραβευμένη με το Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου για το 2022*), η αναπάντεχη έκπληξη – παράσταση της χρονιάς που αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς, έρχεται για τρεις μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου την Παρασκευή 17 Μαΐου στις 21.00 καιτο Σάββατο 18 Μαΐου στις 18.30 και στις 21.00.
Αυτό το ξέφρενο, σχεδόν παράλογο γλέντι επί σκηνής, σε ξεκαρδιστική πάντα δεκαπεντασύλλαβη γραφή, φέρει το αιχμηρό χιούμορ της Ζέτης Φίτσιου, την ανατρεπτική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και την ευφυέστατη σκηνοθετική ματιά του Κώστα Σιλβέστρου.
Σε αυτό το μείγμα προσθέτουμε: τις ξεκαρδιστικές ερμηνείες της Έλενας Χαραλαμπούδη (γνωστής και ως 5 minutemum) και του Αλέξανδρου Σιάτρα και τη δεξιοτεχνική μαεστρία στο μπουζούκι του Κωνσταντίνου Τσιμπούκη.
Το αποτέλεσμα; Ένα σύγχρονο μιούζικαλ τσέπης – ξόρκι για την εποχή που ζούμε. Μια παράσταση κάθαρση και εξιλέωση απέναντι στα τραύματα που μας προκαλεί ο σαρωτικός, σύγχρονος κόσμος.
Λίγα λόγια για το «Μίξερ»
Ένας νέος φέρελπις καλλιτέχνης θέλει διακαώς να ανεβάσει τον Άμλετ. Όμως, λόγω εξαιρετικά χαμηλού μπάτζετ, τελικά αλλάζει το όραμά του και αντί για τον Άμλετ παίζει τον Βαγγέλη, που αντί για τη Δανία, ζει κάπου στην Κυψέλη. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταφέρει να ανεβάσει την παράστασή του. Μαζί με μια ακόμη ηθοποιό πρόκειται να παίξουν όλους τους ρόλους του έργου.
Η παράσταση ξεκινά και μπροστά μας ξετυλίγεται η ιστορία του Βαγγέλη που από άσημος πορτιέρης, καταλήγει μέσα από μια σειρά παράδοξων γεγονότων να γίνει αρχηγός του κράτους. Ενός κράτους εντελώς διαλυμένου και ανοργάνωτου στο οποίο κυριαρχεί η διαφθορά, η λαμογιά και η τσαπατσουλιά. Σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία «ανέλιξής» του, ο ήρωας θα συναντήσει στον δρόμο του χαρακτήρες που είτε θα του βάλουν εμπόδια είτε θα του αλλάξουν εντελώς τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
Συντελεστές:
Έργο: Ζέτη Φίτσιου
Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Κώστας Σιλβέστρος
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ανδρέου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Τέλλος
Προγραμματισμός φωτισμών: Παναγιώτης Τσεβρένης
Επιμέλεια κίνησης: Φώτης Νικολάου
VideoArt: Άννα Φωτιάδου
Φωτογραφίες | Trailer: Διονύσης Κούτσης
Διεύθυνση Παραγωγής: Λαμπρίνα Καραγιαννίδου
Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
DigitalManager: Ανδρέας Κυριακάκης
Παραγωγή: ΑΕΙΡΕΙΤΗ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Σιάτρας, Έλενα Χαραλαμπούδη
Επί σκηνής ο μουσικός: Κωνσταντίνος Τσιμπούκης
Ευχαριστούμε τον Πάτροκλο Σκαφίδα για τη συμβολή του στο trailer της παράτασης.
* Το Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου για το 2022 απέσπασε το έργο «Οι αποκάτω» της Ζέτης Φίτσιου. Το έργο, σύμφωνα με το σκεπτικό της Επιτροπής, διακρίθηκε για την πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα δραματουργία του, τον καθαρό χειρισμό χαρακτήρων και τη φαντασία. Η θεματολογία του διακρίνεται από πρωτοτυπία και η ανθρώπινη παρουσία συνομιλεί με σύγχρονα θέματα.
Ο ιστότοπός μας χρησιμοποιεί cookies. Ορισμένα από αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ιστοσελίδας μας και άλλα μας βοηθούν να παρέχουμε το μέγιστο των υπηρεσιών μας. Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε, τα οποία μπορείτε να αλλάξετε οποιαδήποτε στιγμή.
Αποδοχή
Αλλαγή ρυθμίσεων
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας
Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε.
Ωστόσο, ορισμένα από αυτά είναι αναγκαία για την σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες λειτουργίες να μην είναι πλέον διαθέσιμες. Για πληροφορίες σχετικά με τη διαγραφή των cookies, συμβουλευτείτε τη λειτουργία βοήθειας του προγράμματος περιήγησης.
Μάθετε περισσότερα σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε κάνοντας κλικ εδώ
Εδώ μπορείτε να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε διαφορετικούς τύπους cookies:
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Αποθηκεύσει τα στοιχεία της σύνδεσης σας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας.
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Νέα Θάσου4 έτη ago
Νέα Θάσου4 έτη ago
Νέα Θάσου4 έτη ago
Καβάλα4 έτη ago
Νέα Θάσου4 έτη ago
Νέα Θάσου4 έτη ago
Νέα Θάσου4 έτη ago
Ελλάδα4 έτη ago
You must be logged in to post a comment Login