Connect with us

Πολιτισμός

«Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» του Γιάννη Πάσχου (κριτική)

«Το-χρονικό-ενός-δυσλεκτικού»-του-Γιάννη-Πάσχου-(κριτική)

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Για πρώτη φορά επιχειρείται θεατρικά, η προσέγγιση ενός θέματος που ακόμα θεωρείται ταμπού αφήνοντας μια επίγευση αισιοδοξίας στο θεατή. Ο συγγραφέας με εξαιρετική διαύγεια καταγράφει τις σκληρές αναμνήσεις του από τα χρόνια που πάλευε με ένα θηρίο, που τότε δεν είχε όνομα.

Το έργο αποτελεί καταγραφή της δύναμη ενός ανθρώπου, που με πίστη στον εαυτό του οδηγεί την ίδια του τη ζωή εκεί όπου ο ίδιος θέλει. Μέσα από την αφήγηση του ήρωα, μας παρουσιάζεται μια δύσκολη ιστορία ενηλικίωσης με χιούμορ και τρυφερότητα, ρίχνοντας φως σε ένα λεπτό αλλά διαχρονικά σημαντικό ζήτημα.

Ο συγγραφέας δεν ασχολείται με την δυσλεξία ως επιστήμονας, αλλά ως άνθρωπος που αγωνίστηκε μια ολόκληρη ζωή για να μπορέσει να “υπάρχει”, σε έναν κόσμο αφιλόξενο για ανθρώπους με νευρικές διαταραχές.

Το βραβευμένο «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» – Κρατικό Βραβείο 2023,
Βραβείο Αναγνώστη 2023 – είναι μια αυτοβιογραφική νουβέλα ενηλικίωσης. Ο συγγραφέας με εξαιρετική διαύγεια καταγράφει τις γκρίζες αναμνήσεις του, τόσο στέρεα παρούσες από τα χρόνια που πάλευε με το θεριό, πριν ονομαστεί «δυσλεξία». Τότε που, από άγνοια όλα τα ιδιαίτερα παιδιά, η φύση τα προίκισε με την ιδιαιτερότητα να αντιλαμβάνονται τον κόσμο αλλιώς, τότε που τα αποκαλούσαν ζαβά, χαζά ή ανεπίδεκτα μαθήσεως. Πολλά τα χλευαστικά υποκοριστικά για μια δυσλειτουργία που ταλαιπωρεί παιδιά και οικογένειες, μοιράζοντας δυστυχία με τη σέσουλα και πόνο με την οκά. 

«Βράδυ, Δεκέμβρης του 2021. Εκεί που έψαχνα κάτι στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα διαδικτυακό τεστ δυσλεξίας για ενήλικες. Ήταν δέκα ερωτήσεις κι έπρεπε να απαντηθούν με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ. Στο τέλος έγραφε: Για κάθε ΝΑΙ παίρνετε έναν βαθμό. Εάν συγκεντρώσατε επτά ή περισσότερους βαθμούς, πιθανώς να έχετε δυσλεξία, οπότε θα πρέπει να αναζητήσετε τη συμβουλή ειδικού για περαιτέρω αξιολόγηση και υποστήριξη. Και στις δέκα ερωτήσεις απάντησα ΝΑΙ. Συνεπέστατος!

Ήρθαν στον νου μου τα χρόνια που πέρασαν και τί έχω τραβήξει με αυτή την ιστορία από τότε πού ήμουν παιδί. Τί να πρωτοθυμηθώ, αλήθεια! Για έναν περίεργο, όμως, λόγο, οι αναμνήσεις μου ήταν όλες τόσο εξαιρετικά διαυγείς, τόσο στέρεα παρούσες, που, καθώς με συνεπήραν στο πέρασμα του χρόνου, αποφάσισα, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, να καταγράψω το χρονικό αυτό. Το χρονικό ενός δυσλεκτικού.
Παρεμπιπτόντως, η δυσλεξία μου «διαγνώσθηκε» όταν ήμουν ήδη στα σαράντα πέντε (!). Ως τότε δεν το γνώριζα».

Μια αυτοβιογραφική αφήγηση, λοιπόν, λιτή όσο πρέπει, περιεκτική όσο πρέπει, εξομολογητική όσο πρέπει. Τελικά, κείμενο που το χαίρονται οι ενήλικες και το απολαμβάνουν και οι έφηβοι. Και βέβαια, καταγραφή της δύναμης ενός ανθρώπου που με πίστη στον εαυτό του οδηγεί την ίδια του τη ζωή εκεί όπου ο ίδιος θέλει.

Μεταπλάθοντας το κάθε βίωμα σε κάτι άλλο, αναγνωρίσιμο μόνο από τον ίδιο, ο συγγραφέας δε χτίζει μόνο μια νουβέλα ενηλικίωσης, αλλά αφήνει μια παρακαταθήκη περιφρόνησης όλων των επουσιωδών κατηγορημάτων που νοθεύουν τις στιγμές μας και ψευτίζουν τη ζωή μας.

Η ερμηνεία του Δημήτρη Μαμιού είναι ένας καταιγιστικός μονόλογος ενός αγοριού δυσλεκτικού που περιγράφει τη ζωή του από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του μέχρι την φοιτητική του περίοδο στο Πανεπιστήμιο.
Ο ήρωας θυμάται και ανακαλεί τις δύσκολες μέρες του, αποτίνοντας φόρο τιμής σε όλους που τον στήριξαν. Γιατί παρόλο που ο κόσμος και τα προγνωστικά ήταν εναντίον του, η τύχη έριξε στον δρόμο του και κάποιους καλόκαρδους. Αποκούμπια. Η φιλόλογος που τον ενθάρρυνε σε πείσμα του μαθηματικού που τον διαπόμπευε. Η Στέλλα που αγάπησε τις ιστορίες του, αλλά και οι γονείς του που, παρά τη δυσκολία του να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του, δεν έπαψαν ποτέ, όχι μόνο να τον ανέχονται αλλά και να κάνουν το οτιδηποτε, για να τον προφυλάξουν.

Ο Δημήτρης Μαμιός, χαμένος μέσα σε σωρούς από βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά, συγγράμματα, εφημερίδες ( σκηνικό Νίκης Ψυχογιού), χτίζει βήμα-βήμα ένα φράγμα από λέξεις, σελίδες, βιβλία. Είναι αυτό το φράγμα, αυτός ο τοίχος που νοιώθει ο κάθε δυσλεκτικός να υψώνεται, ανάμεσα σε αυτόν και στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Είναι αυτός ο τοίχος που τον ωθεί στην απομόνωση, στο περιθώριο και που θα καταφέρει να σπάσει και να διαπεράσει.

 Στιγμές-στιγμές αιωρείται σε εκείνες τις εκκρεμείς στήλες που αποτελούνται από σελιδοφαγωμένα βιβλία και επιβάλλονται στη σκηνογραφία, σε ένα ευφυές σχόλιο.

Ο ηθοποιός δημιουργεί, μέσω του σκηνοθέτη και του συγγραφέα, τον δικό του μικρόκοσμο. Ερμηνεύει μαμάδες, μπαμπάδες, θείους, θείες, γιαγιά, γείτονες.

Επομένως, ο ήρωας ορθά δεν ονοματίζεται, επειδή μπορεί να είναι ο καθένας μας. Οι εμπειρίες του κοινές και, τις περισσότερες φορές, ειρωνικές, κακοποιητικές. Με ευθύτητα, χιούμορ και με ειλικρίνεια «δεν το βάζει κάτω». Προχωρά τη ζωή του, μελετά, σπουδάζει, αποκαθίσταται επαγγελματικά, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις. Ίσως με κάποια περισσότερη δυσκολία. Όμως, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

 Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι και το μήνυμα της παράστασης. Ο υποψήφιος «αποτυχημένος», ο «κατεστραμμένος», ο άνθρωπος που έμαθε «να ελίσσεται όπως οι ισοβίτες στη φυλακή», διαψεύδει όλες τις Κασσάνδρες. Και, ταυτόχρονα, γίνεται η αφορμή για να μιλήσει η παράσταση για όλους αυτούς που, κάτω από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις μιας κοινωνίας ανισότητας, μπαίνουν στο περιθώριό της: δυσλεκτικοί, παχύσαρκοι, ομοφυλόφιλοι, ρομά, πρόσφυγες. Όλοι με ένα στίγμα να τους ακολουθεί και να τους δίνει συγκεκριμένη ταυτότητα.

Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη είναι απόλυτα συντονισμένη με το κείμενο και την ερμηνεία. Οι φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη φορτίζουν συναισθηματικά την ατμόσφαιρα.

Το «δια ταύτα» της παράστασης : πρόκειται για μια ιστορία δύναμης και πίστης που «φωνάζει» ότι μπορούμε σθεναρά να οδηγήσουμε τη ζωή μας εκεί που επιθυμούμε.

Συντελεστές

 Κείμενο: Γιάννης Πάσχος

Σκηνοθεσία: Ντίνος Ψυχογιός

Παίζει ο Δημήτρης Μαμιός

Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Σπετσιώτη

Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Νίκη Ψυχογιού

Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Χατζηευθυμιάδη

Βοηθός Σκηνογράφου: Ζωή Κελέση

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας, Νίκη Ηλιοπούλου

Τρέιλερ: Σπύρος Κούρκουλας

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Συμπαραγωγή: Ο2Ο ΑΜΚΕ.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Πολιτισμός

Το «Κλουβί Νο 25» της Βάγιας Παπαποστόλου

Το-«Κλουβί-Νο-25»-της-Βάγιας-Παπαποστόλου

Από τη Θεατρική Ομάδα Εφήβων “ΠΑΡΕ (ν) ΘΕΣΗ” του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Το θεατρικό έργο της Βάγιας Παπαποστόλου πραγματεύεται τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και το δικαίωμα σε αυτήν, μέσα από τα μάτια των εφήβων.

Μια παράσταση, που στόχος της είναι η συνειδητοποίηση του κόστους του φόβου, του ψέματος και του χλευασμού, όχι μόνο των νεαρών αλλά και των ενηλίκων.

Η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος, όπου το άτομο περνάει από την παιδική ηλικία στην πιο ώριμη. Οι αλλαγές που συντελούνται σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο δικαιολογούν την έναρξη μιας περιόδου κρίσεων. Ο νεαρός άνθρωπος ( αγόρι- κορίτσι) αφήνει πίσω του την παιδική ζωή και πλέον γίνεται πιο αυτόνομος και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Πιο συγκεκριμένα, αποζητά την αυτονομία, ανεξαρτητοποίηση, απομόνωση και επιπλέον, επενδύει συναισθηματικά στις φιλίες.

Η απόρριψη έρχεται σε διάφορες μορφές κατά τη διάρκεια των εφηβικών χρόνων. Οι έφηβοι βιώνουν απορρίψεις, πιθανώς τεράστιες και σαρωτικές τη στιγμή εκείνη, αλλά οι έφηβοι βιώνουν κι ένα ευρύ φάσμα απογοητεύσεων, αλλά και μικρο -αντιπαραθέσεων μεταξύ τους, κάθε μέρα.

Το «Κλουβί», ανέβηκε για πρώτη φορά το 2015 από την εφηβική θεατρική ομάδα

«ΠΑΡΕ (ν) ΘΕΣΗ» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ελευθερούπολης. Γράφτηκε από τη Βάγια Παπαποστόλου το 2014 και, δέκα χρόνια μετά, διατηρώντας τον ίδιο ακριβώς στόχο επαναπροσεγγίζεται με τον τίτλο «Το Κλουβί Νο25», λαμβάνοντας υπόψιν τα προβλήματα και τις ανησυχίες του ανθρώπου τού σήμερα.

Συνδυάζει το δράμα και την κωμωδία, με πρόθεση να κάνει σαφή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον πόνο από την ικανοποίηση.

Όλα ξεκινούν όταν τα φώτα της σκηνής του τσίρκου σβήνουν. Θύτες και

θύματα, θεατές και Κλόουν, μπλέκονται σε μια πραγματικότητα δυο διαστάσεων.

Μέσα και έξω από τα κάγκελα ενός κλουβιού, είκοσι νεαρά άτομα παλεύουν με τη

δυσκολία της ειλικρίνειας, την υπεράσπιση του εαυτού τους και τα φαντάσματα του

μυαλού τους. Αναγκάζονται να επαναδιαπραγματευτούν τόσο τις σχέσεις μεταξύ

τους όσο και τη σχέση με την οικογένεια τους, την κοινωνία , μα – κυρίως – τη σχέση με τον εαυτό τους.

Στο τσίρκο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πίσω από τα φώτα και κάτω από το μακιγιάζ, κρύβονται ανθρώπινες ιστορίες πιο ιλιγγιώδεις από τα τινάγματα των ακροβατών, πιο γκροτέσκ από τα νούμερα των κλόουν. 

«Το Κλουβί Νο 25» στο τσίρκο – σκηνή, γρήγορα γεμίζει εφηβικές φωνές και μουσική. Τώρα πια όλοι κινούνται μεθοδικά, κάποτε άτσαλα, αλλά με τέμπο, με σχέδιο, με κέφι και ενέργεια, που μεταδίδεται αστραπιαία στην αίθουσα. Στεκόμαστε οι θεατές προσηλωμένοι, δέσμιοι της δράσης και της εικόνας, στην καρδιά μιας καλοκουρδισμένης μηχανής θεάματος από τη σκηνοθέτρια και συγγραφέα, Βάγια Παπαποστόλου.

Αυτό το «Κλουβί» στιγματίζει έναν χωροχρόνο στο στάδιο της εφηβικής ηλικίας. Μέσα του, είκοσι ταλαντούχοι έφηβοι, αγόρια και κορίτσια, συναγελάζονται, συνομιλούν, άλλοτε με οργίλο ύφος, άλλοτε με παράπονο ή και απόγνωση, άλλοτε φιλικά και με χαμόγελο, σοφά τοποθετημένοι σ’ όλο το εύρος της σκηνής και βαδίζουν προς την ενηλικίωση με συναρπαστικό τρόπο.

Αυτό το «Κλουβί» είναι ένα θεατρικό έργο με λεπτές αποχρώσεις, με βαθύ ψυχογράφημα των «εγκλωβισμένων» ηρώων του, με νοήματα που σαρώνουν και ταρακουνούν τα κοινωνικά θεμέλια που πιστεύουμε οι ενήλικες ότι τα θέσαμε σωστά. Σημαίνει: «κατά το δοκούν».

Οι έφηβοι ηθοποιοί δεν αποσυντονίζονται από την παρουσία μας, υποκρίνονται, πλάθουν εικόνες, ανοίγουν δρόμους στην αυτογνωσία, ανταλλάσσουν λόγια, ασκούν κριτική στους κηδεμόνες τους, περνούν καίρια μηνύματα. Αυτό είναι στην ουσία της η θεατρική τέχνη.

Πρόκειται, λοιπόν, για έξοχη πιστοποίηση της θεωρίας: το θέατρο είναι κοινωνικό λειτούργημα. Διδάσκει, κατηχεί, επιμορφώνει και οδηγεί το κοινό σε επαναπροσδιορισμούς στάσεων ζωής του.

Η πεμπτουσία στο κείμενο της συγγραφέως και σκηνοθέτριας είναι οι ίδιοι οι έφηβοι που, μέσα από τις αντιπαραθέσεις και τις αντιδικίες τους, θίγουν σημαίνοντα ζητήματα που ταλανίζουν τη σύγχρονη διαβίωση στις πόλεις, όπου γης. ‘Έννοιες όπως: ομοφυλοφιλία, ρατσισμός, εκφοβισμός, συγχώρεση, ταπεινότητα, αναμοχλεύονται μέσα από έριδες και αψιμαχίες για να ξεχωρίσει στο τέλος το σιτάρι από την ήρα.

Σ’ ένα παιχνίδι αναζήτησης του εαυτού τους, οι έφηβοι της παράστασης, δείχνουν μέσα στο κλουβί ότι δε θέλουν συμβουλές, δε θέλουν κηδεμονία. Αυτή η τάση ανεξαρτητοποίησης δε σημαίνει αποξένωση. Αντίθετα, ο έφηβος χρειάζεται αγάπη, προστασία και τις απόψεις κηδεμόνων, χωρίς αυτές να γίνονται εμπόδιο στις προσπάθειές τους και το διατρανώνουν με την επαναλαμβανόμενη φράση: «αγαπώ τους γονείς μου με τα καλά τους και τα ανάποδά τους.

Ο έφηβος θέλει τη γωνιά του, την ησυχία του, τον στοχασμό του. Αυτή η ανάγκη μπορεί συχνά να τον σπρώχνει μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες της οικογένειας, πράγμα που οι γονείς το εκλαμβάνουν ως αδιαφορία από μέρους του. Ξεχνούν ότι ο έφηβος ζει περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρόν κι έχει την ανάγκη να απομονώνεται με τον εαυτό του και να βυθίζεται στους στοχασμούς του.

Η διαχείριση του μύθου περιλαμβάνει το ξεκαθάρισμα δυο πολύ σημαντικών θεμάτων: Τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες; Αυτά τα δυο συχνά υπάρχουν σε μια κυκλική σχέση, με την έννοια ότι τα συναισθήματα μπορούν να επηρεάσουν τις σκέψεις και οι σκέψεις μπορούν, με τη σειρά τους, να επηρεάσουν τα συναισθήματα. Το να αγνοήσουμε οποιοδήποτε από τα δυο (ή και τα δυο) δε θα ελαττώσει τον πόνο της απόρριψης, για παράδειγμα, αλλά ο διαχωρισμός τους και η αντιμετώπιση του κάθε ενός μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της συναισθηματικής αντίδρασης στην ίδια την απόρριψη.

Η παράσταση μου θύμισε την ταινία «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, όπου χτίζεται ένα θρίλερ «τεράτων», μόνο που το τέρας είναι ο άνθρωπος.

Πρόκειται για μια νωπογραφία στον χρόνο που, με την ειρωνεία ενός ανθρώπου του τσίρκου, εμφυσά μια ανεσκαμμένη ανθρωπιά στις πλαστικές πτυχώσεις μυών και στην κρυμμένη εφηβική ψυχοσύνθεση, έτσι όπως δοκιμάζονται από την κωμωδία και το δράμα. Από το γέλιο και το δάκρυ.

Όλοι οι συντελεστές χτίζουν από την αρχή ένα πανηγυρικό κλίμα, άλλοτε αγκαλιάς κι άλλοτε αποξένωσης και απειλής, εκμεταλλευόμενοι την αυστηρή γεωμετρία της κλούβας Νο 25 και την λιτή εσωτερική της διακόσμηση (σκηνικά Βασίλης Παπαευαγγέλου) και εστιάζοντας σε λεπτομέρειες, τόσο οπτικές, όσο και ηχητικές ή κινητικές (Κατερίνα Βασιλείου), όλα τυλιγμένα στους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Σαράντη Μιντζιρίκη.

Ο Βασίλης Δημούδης με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία (μακιγιάζ Τζένη Γάκη) και στιβαρή φωνή, υποδύεται τον έμπειρο και σοφό κλόουν που, δίκην ψυχοθεραπευτή, εγκλωβίζει τους νεαρούς μέσα στα κάγκελα, έχοντας βοηθό τον νεότερο κλόουν Μπάμπη Μαρουφίδη (σημερινό σπουδαστή υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου που είχε ανεβεί πριν από δέκα χρόνια) κι όταν οι σημερινοί έφηβοι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν την οδό προς την ενηλικίωση, με εφόδια σταθερές διαχρονικές αξίες, κόβει τα δεσμά.

Όλοι οι πρωταγωνιστές έφηβοι, οι ενήλικες ήρωες και ο μικρός κλόουν, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την απόδοσή τους.

Ενέργεια, πειθαρχία, συντονισμός, ψυχή!!!

Εξαιρετική δουλειά στο σύνολό της. Η ομάδα «ΠΑΡΕ (ν) ΘΕΣΗ του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης έχει κατακτήσει την εκτίμησή μας και τις καρδιές μας. Το αξίζει!!!

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

1. Αναστασία Κεχαΐδου

2. Αριστέα Γιαννίνα

3. Βασιλική Γιαννίνα

4. Βασίλης Αριτζής

5. Βασίλης Δημούδης

6. Βενετία Χαλοφτίδου

7. Γεωργία Βουλγάρογλου

8. Δημήτρης Γιαμαλίδης

9. Δημήτρης Κεστρίτσαλης

10. Δημήτρης Τζημαγιώργης

11. Ελένη Βλάχου

12. Ζωή Στυμπίρη

13. Θανάσης Δεληγιάννης

14. Θεοδώρα Νεστορίδου

15. Κατερίνα Καπούλα

16. Λευτέρης Γιαμαλίδης

17. Μαρία Γιαμαλίδη

18. Μαρία Ελμαζίδου

19. Μαρία Κασκέτη

20. Μαρία Παπαδοπούλου

21. Μπάμπης Μαρουφίδης

22. Νεφέλη Μποσμπότη

23. Παύλος Τσακαλίδης

24. Ράνια Σουσαμλή

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βάγια Παπαποστόλου

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ/ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ: Θάλεια Αβραμίδου

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Σαράντης Μιντζιρίκης

ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΗΧΟΥ: Κατερίνα Βασιλείου

ΣΚΗΝΙΚΑ: Βασίλης Παπαευαγγέλου

ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Τζένη Γάκη

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

ΔΗΠΕΘΕ: Ματαιώνεται η παράσταση «Ρίτα»

ΔΗΠΕΘΕ:-Ματαιώνεται-η-παράσταση-«Ρίτα»

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Διακρίσεις μαθητών του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας σε Διαγωνισμό Σαξοφώνου

Διακρίσεις-μαθητών-του-Δημοτικού-Ωδείου-Καβάλας-σε-Διαγωνισμό-Σαξοφώνου

Σημαντικές ήταν οι διακρίσεις που πέτυχαν οι ταλαντούχοι μαθητές του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας στο Διεθνή Διαγωνισμό Σαξοφώνου, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στην Λάρισα από τις 12 έως 14 Απριλίου και στον οποίο συμμετείχαν παιδιά όλων των ηλικιών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Συγκεκριμένα, ο μαθητής Ντόρφμαν Γιάννης, ο οποίος διαγωνίστηκε στην Α΄ κατηγορία – Προκαταρκτική απέσπασε το 3ο Βραβείο. Επίσης, ο Μάρκος Κούνιας (Α΄ κατηγορία – Προκαταρκτική) και ο Ανδρέας Καλιαμπάκας (Β΄ κατηγορία – Κατωτέρα), όλοι μαθητές της τάξης Σαξοφώνου της Πωλίνας Κατσαβούνη    έλαβαν  έπαινο για το παίξιμό τους .

Θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές, τους γονείς και στην καθηγήτρια  για τις επιτυχίες αυτές.  Ευχόμαστε σε όλους ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις και ελπίζουμε ότι με την πορεία και την πρόοδό τους θα προσφέρουν ισχυρό κίνητρο στους συμμαθητές τους!

Ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού,

διά βίου μάθησης και Μουσικής Εκπαίδευσης

Απόστολος Μουμτσάκης

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα