Connect with us

Πολιτισμός

«LOVE- LOVE – LOVE» του Mike Bartlett στο «Αντιγόνη Βαλάκου» από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας

«love-love-–-love»-του-mike-bartlett-στο-«Αντιγόνη-Βαλάκου»-από-το-ΔΗΠΕΘΕ-Καβάλας

Πρόλογος

O Βρετανός συγγραφέας Μάϊκ Μπάρτλετ (γνωστός και στην Ελλάδα από το ανέβασμα του έργου του “COCK” ), καταπιάνεται στο “LOVE, LOVE, LOVE” με ένα ακόμη πιο καυτό θέμα: Τη γενιά του ’68 και τα παιδιά της.

Το έργο βραβεύτηκε ως «καλύτερο νέο έργο της χρονιάς του 2011» στα THEATRE AWARDS UK.

Μέσα από την πολύχρονη εκρηκτική σχέση ενός ζευγαριού, ο Μπάρτλετ μιλάει για ολόκληρη τη γενιά του ’68 (τη δική μας “γενιά του Πολυτεχνείου”), τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνίας και τη σχέση της με τα παιδιά της, καταλήγοντας ουσιαστικά στο ερώτημα: «Είναι η γενιά του ‘68 υπεύθυνη για τα παιδιά της;»

Ο Μάικ Μπάρτλετ, πάντως, έγραψε το Love, Love, Love πριν από δώδεκα χρόνια. Η συνάφεια των άκρως αιχμηρών παρατηρήσεών του σχετικά με τους «Βaby boomers» (άτομα που έχουν γεννηθεί ανάμεσα στο 1946 και το 1964) και τα δυσαρεστημένα τους παιδιά που ανήκουν στην «Generation X», δεν έχει αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν.

Υπόθεση

Η εξαιρετική δουλειά της διασκευής του αγγλικού έργου, φέρνει την ιστορία στον τόπο μας με τόσο καίριο τρόπο, ώστε πολύ γρήγορα πιστεύεις ότι είναι ελληνικό έργο , καθαρόαιμα ελληνικό.

Ο Κωστής και η ‘Έλσα γνωρίζονται στα δεκαεννιά τους, κατά τη διάρκεια του περίφημου «καλοκαιριού της αγάπης» , ενώ οι Μπητλς τραγουδούν σε πρώτη παγκόσμια ζωντανή τηλεοπτική αναμετάδοση, το τραγούδι τους “All you need is love”. Με σημαία τους το στίχο “love, love, love”, (εξ΄ου και ο τίτλος του έργου) οι δυο τους , γεμάτοι όνειρα, ορμή και επιθυμία ν’ αλλάξουν τον κόσμο, θα ενώσουν τις ζωές τους.

Το έργο μέσα από τις τρεις πράξεις του, τοποθετημένες το 1970 περίπου, γύρω στο 1990 και στο 2019 περίπου, παρακολουθεί την εξέλιξή τους και τη σχέση τους με τα παιδιά τους. Ταυτόχρονα όμως, παρακολουθούμε και τη διαμόρφωση ενός νέου είδους χάσματος ανάμεσα στις δύο γενιές. Ενός είδους που έχει τη ρίζα του στην οικονομική κρίση και στο πλαίσιο του οποίου οι γονείς είναι οι «έχοντες» και τα παιδιά οι «μη έχοντες».

Με χιούμορ αλλά και πολιτική διάθεση, ο συγγραφέας θέτει μια σειρά από καίρια ερωτήματα: Τι απέγινε ο ιδεαλισμός της γενιάς του ‘68; Γιατί τα παιδιά αυτής της γενιάς δεν έχουν τις ευκαιρίες που είχαν οι γονείς τους; Είναι άραγε λάθος των γονιών τους, φταίει ο τρόπος που τους μεγάλωσαν, η κοινωνία που τους παρέδωσαν ή κάθε γενιά πρέπει να αναλαμβάνει έτσι κι αλλιώς την ευθύνη για την κατάσταση της; Η παλιότερη γενιά «οφείλει» τελικά να βοηθάει τη νεότερη; Και μέχρι πότε;

Ανάγνωση

΄Ένα έργο που επαναλαμβάνει σκόπιμα την ίδια λέξη τρεις φορές στον τίτλο του (πιθανώς μία φορά για κάθε μια από τις πράξεις του) πρέπει να υποδηλώνει ότι η αγάπη είναι, σε κάποιο βαθμό, αυτό που στοχεύει ο συγγραφέας. Και καθώς η πρώτη πράξη εξελίσσεται, διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60, είναι ευδιάκριτη η τάση για τη σεξουαλική απελευθέρωση, την ειρήνη και την αγάπη. Αρχικά, η γενιά των «baby boomers» δείχνει αποφασισμένη να κρατήσει την αγάπη σταθερή στη ζωή τους. Καθώς σε κάθε πράξη η αγάπη παρακάμπτεται ανελέητα, μια νέα γενιά στηλιτεύει άγρια το αποτέλεσμα των πράξεων των γονιών τους, φανερώνοντας με ακρίβεια το πόσο έξω έχει πέσει η αγάπη από στη λίστα των προτεραιοτήτων τους.

Στην ακραία άποψη του Bartlett για το αρχετυπικό ρομάντζο του «baby boomer», η λέξη «αγάπη» θα μπορούσε να αντικατασταθεί με τη λέξη «εγώ».

Το δράμα «Love, Love, Love» του Mike Bartlett του 2010- 11, ξεκινά στην εποχή του φεμινισμού, της ελεύθερης σχέσης, του δεύτερου κύματος του ιδεαλισμού, για να εξετάσει τις διασταυρώσεις του προσωπικού και του πολιτικού, μέσα από τις ζωές ενός ζευγαριού που ενηλικιώνεται.

Μια πονηρή αναφορά στον Joe Orton – στην πρώτη πράξη – προσφέρει έναν υπαινιγμό στη δραματική γενεαλογία του. Όπως ο Orton, ο Bartlett αποκαλύπτει ασεβώς την ανθρώπινη φύση μέσα από τη συμπεριφορά των χαμερπών χαρακτήρων που ξεφεύγουν από κάθε ορθολογισμό. Μερικοί θεατές μπορούν να διαμαρτυρηθούν ότι οι χαρακτήρες του έργου αγγίζουν τα όρια της καρικατούρας, αλλά είναι απόρροια της ζωντανή μάχης αυτών των έντεχνων στερεοτύπων, όπου το δράμα μιας ιδιαίτερης γενιάς γίνεται ταραχώδης κωμωδία.

Η παράσταση

Ο χαμένος ιδεαλισμός και η γονική ευθύνη είναι τα θέματα που αναδύονται εδώ, μέσα από τις κεντρικές μορφές του Κωστή και της Έλσας, στην άκρως ενδιαφέρουσα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Το ζευγάρι γνωρίζεται, παντρεύεται, κάνει παιδιά, χωρίζει και συνταξιοδοτείται κατά τη διάρκεια του έργου. Ακολουθούμε την πορεία τους σε τρεις πράξεις που διαδραματίζονται σε τρεις χρονικές περιόδους, αποτυπώνοντας η καθεμία μια συγκεκριμένη στιγμή της οικογενειακής ζωής και της ελληνικής κουλτούρας.

Η παράσταση τοποθετεί το έργο στις συνθήκες ενός πάρτι που ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και τελειώνει το 2019 με 20. Ενός πάρτι με άφθονη μουσική, η οποία και σηματοδοτεί το πέρασμα των τελευταίων σαράντα πέντε ετών που άλλαξαν τον κόσμο.

Μέσα στον ενθουσιασμό της αρχής αυτού του πάρτι, γνωρίζονται και ερωτεύονται ο Κωστής και η Έλσα. Στη νεανική τρέλα αυτού του πάρτι μεθάνε, καπνίζουν, χορεύουν. Στη συνέχεια ενηλικιώνονται, κάνουν παιδιά, καριέρα, λεφτά, χτίζουν, γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν κατά βούληση τη ζωή τους. Αλλά και τη ζωή των παιδιών τους. Νιώθουν ότι αυτό το πάρτι δε θα τελειώσει ποτέ.

 Κι όμως, το πάρτι τελειώνει κάποια στιγμή. Και τα παιδιά τους ζητάνε τα «χρωστούμενα» από αυτούς που δε δέχονται να τα παραχωρήσουν. Ως γονείς, ανάλωσαν όλη τους την ενέργεια προσπαθώντας να αποκτήσουν κύρος, χρήματα, επιτυχία, δύναμη. Λαχταρούσαν όμως, πάντα την αγάπη. Τι έκαναν για να μάθουν την τέχνη ν’ αγαπάς ανιδιοτελώς;

Οι πέντε πολύ καλοί ηθοποιοί της παράστασης μιλούν για όλα εκείνα που αφορούν στη γενιά τους. Όχι, για κείνους το θέμα δεν είναι η κρίση. Είναι γιατί οι άνθρωποι -σε όποια γενιά κι αν ανήκουν- ταλανίζονται σήμερα ανάμεσα στον οπορτουνισμό και στον εγωισμό. Γιατί νιώθουν την προσφορά περιττή ή μια ουτοπία. Τι , άραγε, εξόκειλε στην πορεία; Και πού βρίσκεται θαμμένη η περιβόητη «αγάπη»;

Η σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου εστίασε- και πολύ σωστά- στο χάσμα γενεών .

«Νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα και είναι αρκετά σίγουροι για αυτό». Όχι, αυτά δεν είναι τα λόγια ενός απογοητευμένου μεσήλικα baby boomer που γκρινιάζει για τους μυημένους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης millennials. Είναι ένα απόσπασμα από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη που διαμαρτύρεται για τους νέους της εποχής του.

Ηλίου φαεινότερον, λοιπόν, πως ο «πόλεμος» και το χάσμα μεταξύ γενεών είναι ένα ζήτημα πάρα πολύ παλιό. Ο Μάικ Μπάρτλετ το έφερε στο προσκήνιο και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας κάνει το κείμενο του 2011 προσιτό και ευανάγνωστο στο 2023, με το περιτύλιγμα και το περιεχόμενο απολύτως ελληνικά. Από το «Μάθημα σολφέζ» της Γιουροβίζιον στον Διονύση Σαββόπουλο κι από το «Τζουράσικ Παρκ» στην «Τούρτα της μαμάς».

Έξυπνη παράσταση με πολύ καλούς συντελεστές. Παρακολουθούμε ένα ζευγάρι στη δεκαετία του ’60, του ’90 και στις μέρες μας. Ένα συμβατικό ζευγάρι δυο εγωκεντρικών ανθρώπων, που δεν μοιάζει να τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα απ’ τον εαυτό τους. Δυο ανερμάτιστοι άνθρωποι που ασπάζονται “ιδεολογίες” μόνο στο βαθμό που τους εξυπηρετεί, ανάγοντας σε “επαναστατισμό” την “ανήθικη” συμπεριφορά τους.

Οι «αδιάφοροι» λοιπόν της δεκαετίας του ’60, γίνονται στελέχη επιχειρήσεων στη δεκαετία του ’90, στοχεύοντας πάντα στο προσωπικό τους συμφέρον και αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα παιδιά τους, για να καταλήξουν μίζεροι συνταξιούχοι στο σήμερα με μελαγχολικούς απογόνους.

Το έργο είναι μάλλον ψυχογράφημα παρά κοινωνικό, εφόσον δεν υπάρχουν αναφορές στις κοινωνικές συνθήκες που “έφτιαξαν” εγωπαθείς χαρακτήρες, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τις κατάλληλες συνθήκες για να αποκομίσουν ό,τι θεωρούσαν “ίδιον όφελος”.

Ενδιαφέρον κείμενο και ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της Εύας Οικονόμου Βάμβακά, η οποία προσάρμοσε στη δραματουργική της επεξεργασία και μετάφραση τη δράση στα καθ’ ημάς, επειδή οι ανθρώπινες αδυναμίες δε γνωρίζουν σύνορα ούτε χρονικά όρια. Συναντώνται οπουδήποτε και οποτεδήποτε και δε θα πάψουν να υφίστανται, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Όπου γης.

Μπροστά μας σπαράσσεται η «αγία» ελληνική οικογένεια. Παρελαύνουν όλες οι γνωστές παθογένειες που δέρνουν τα μέλη της, ο θεατής κάνει περίπατο από τον «Πατέρα» του Στρίντμπεργκ στην «Μπαλάντα της καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη κι από κει στους «Στυλοβάτες της κοινωνίας» του Ίψεν, για να καταλήξει σ’ ένα τραγελαφικό κομμάτι του Γιώργου Καπουτζίδη.

Πράγματι, τα τελευταία χρόνια με την οικονομική και πολιτική κρίση, ξαναστοχαζόμαστε αναπόφευκτα διαστάσεις του εθνικού μας εαυτού και της συλλογικής μας ταυτότητας. Η οικογένεια, ως θεσμός αλλά και ως κάτι πολύ περισσότερο –σύμβολο, συμπύκνωση, μετωνυμία σχέσεων, αξιών, πρακτικών– δεν μπορεί παρά να διεκδικεί την τιμητική της. Ακόμη κι από μια στενή, παραδοσιοκρατική οπτική, εάν την θεωρήσουμε ως «κύτταρο» της κοινωνίας, τα πράγματα δείχνουν μπλοκαρισμένα: η δυνατότητά της να λειτουργεί ως εγγυήτρια δύναμη της κοινωνικής αναπαραγωγής, ως παρέχουσα δίχτυ ασφαλείας τουλάχιστον για τα πιο αδύναμα μέλη της, ως θεματοφύλακας της ιδιωτικής περιουσίας και ιδίως της οικίας, κλυδωνίζεται συθέμελα και πιθανόν ανεπανόρθωτα.

Είναι το «διά ταύτα» αυτής της δυνατής παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Πολύ καλή δουλειά, εξαιρετικές ερμηνείες.

Ο Τάσος Δημητρόπουλος είναι ο Κωστής, που από επαναστάτης χωρίς αιτία γίνεται το σύνηθες παντρεμένο αρσενικό που ξενοκοιτάει και μετακινεί τις ενοχές του στα άλλα μέλη της οικογένειας.

Η Βένια Σταματιάδη είναι μια έξοχη Έλσα, ένα κράμα ενοχικής μητέρας, γυναίκας βυθισμένης στο τέλμα του γάμου, αλλά με λαχτάρα για περισσότερη προσωπική ζωή.

Ο Γιάννης Σοφολόγης ερμηνεύει τον Σταμάτη, αδερφό του Κωστή, αρχικά σε μια λανθάνουσα σεξουαλική προτίμηση, ώσπου συνειδητοποιεί το «κανονικό» γι’ αυτόν , το αποδέχεται και το μοιράζεται.

Η Κωνσταντίνα Βέρρου, η κόρη Λήδα και ο Θανάσης Κεφαλάς, ο γιος Άλκης, συμπληρώνουν την πεντάδα και αποδομούν με τον τρόπο τους την οικογένεια, την οποία η παράσταση, έτσι όπως χτίστηκε κι ενορχηστρώθηκε από τη Λητώ Τριανταφυλλίδου, έξυπνα, με γρήγορους ρυθμούς, με ελληνική μυρωδιά και γεύση, μετατρέπει από «οικογένεια- κορνίζα» σε «οικογένεια βραχυκύκλωμα».

Τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη προσφέρουν ταυτότητα στις τρεις διαδοχικές χρονικές περιόδους της δράσης , έχουν εικαστικό ενδιαφέρον και απλώνονται σε όλη τη σκηνή. Οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου, στο πνεύμα της συλλογικής δουλειάς και μέσα στην επιλεγείσα συνθήκη δράσης.

Πρόκειται για μια προσεγμένη στη λεπτομέρεια παράσταση που αξίζει να τη δείτε.

Συντελεστές

Μετάφραση-Δραματουργική Επεξεργασία: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά

Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνογραφία: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα

Μουσική Σύνθεση και Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Φωτεινή Μελετιάδου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Φωτογραφίες παράστασης: Ματθίλδη Τούμπουρου

Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Τάσος Δημητρόπουλος, Γιάννης Σοφολόγης, Βένια Σταματιάδη, Θανάσης Κεφαλάς, Κωνσταντίνα Βέρρου

Στο video της παράστασης εμφανίζεται η Χριστίνα Νεφραίμ

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

«Kouinta Pocket Theatre»: Ένα δωμάτιο τέχνης και επικοινωνίας στην καρδιά της πόλης!

«kouinta-pocket-theatre»:-Ένα-δωμάτιο-τέχνης-και-επικοινωνίας-στην-καρδιά-της-πόλης!

του Παύλου Λεμοντζή

Μια καινούργια θεατρική αίθουσα στο κέντρο ενός αστικού ιστού, ανεξαρτήτως διαστάσεών της, δεν είναι απλά ένα σημαντικό γεγονός για την πολιτιστική πραγματικότητα του τόπου. Είναι μια πολύπλευρη εκπαιδευτική ενασχόληση που αναδεικνύει ανάγκες και διαθέσεις, τόσο των κατοίκων όσο και των ιδιοκτητών του και αποσκοπεί στην πνευματική ανάπτυξη, στην αισθητική καλλιέργεια, στη δημιουργική έκφραση των καλλιτεχνών και πολιτών και στην ευαισθητοποίησή τους σε θέματα που αφορούν το στενότερο και ευρύτερο περιβάλλον τους. Φέρνει στο φως έναν εκφραστικό και καλλιτεχνικό πλούτο, που διαπερνάει τα στενά όρια της θεατρικής πραγματικότητας (αναφέρομαι στην ημικρατική σκηνή της Καβάλας) και γίνεται μέρος του κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της τοπικής κοινωνίας.

Η Καβάλα μας υποδέχθηκε με χαρά μια ιδιωτική πρωτοβουλία, που αφορά στη δημιουργία ενός Χώρου Τέχνης, τη σημασία της οποίας η χώρα μας προήγαγε και μετέδωσε της σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα το θέατρο που δεν επιζητεί ούτε να άρει την εγκεφαλικότητα ούτε να πουλήσει προϊόντα τρέχουσας κατανάλωσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι οφείλει είτε να είναι πειραματικό είτε να μην υπάρχει.

Επειδή η «Κουίντα» λειτούργησε από την αρχή και συνεχίζει να λειτουργεί ως θεατρικό εργαστήρι, πέρασε από την έρευνα και στα επαγγελματικά μονοπάτια, θα έλεγα σ’ ένα πεδίο δράσης για τα μέλη της και, ταυτόχρονα, επικοινωνίας με τους συμπολίτες μας. Άλλωστε, στην Καβάλα υπάρχει ένα Δημοτικό Θέατρο και έτερον ουδέν. Το πάλαι ποτέ θεατράκι δόξας του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών έχει μαραθεί πια, οπότε η «Κουίντα» έκανε πολύ καλά και μετέτρεψε ένα συνηθισμένο μαγαζί σε θεατρικό χώρο, άρτια εξοπλισμένο, έστω σε μικρογραφία. Το μικρό, συχνά μεγαλουργεί. Σε πολλά επίπεδα.

Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης που συμπεριλαμβάνει αρκετές: λογοτεχνία, χορό, μουσική, εικαστικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονική, διακόσμηση, ραπτική κ.α. Η ίδια η λέξη εννοεί τον χώρο, τους ανθρώπους, τη δράση, την προετοιμασία, την τεχνική.

Βέβαια, η πιο σημαντική έννοια που κρύβει είναι αυτή της βιωματικής αποκάλυψης των «μυστηρίων» της ζωής.

Στο θέατρο καταλύεται ο χρόνος και η απόσταση και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται η πραγματοποίηση της ανάπτυξης και της αλλαγής. Κι αυτό είναι μια ευκαιρία που έχει ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος βιώνει τα πράγματα είτε εξωτερικά ως θεατής είτε εσωτερικά ως ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας.

Η αξία του θεάτρου είναι μεγάλη. Είναι ένα δώρο που μας δόθηκε σε κάποια στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Κι εγώ χαιρετίζω το “Kouinta Pocket Theater” και εύχομαι στους πρωτεργάτες Ναταλία- Άννα Βασιλέκα και Παύλο Σταυρόπουλο, που το έχτισαν με αγάπη και μεράκι: καλοστέριωτο, μακροημέρευση, επιτυχημένες παραστάσεις και δυναμική υποστήριξη από την ντόπια κοινωνία.

Έναρξη παραστάσεων και, μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με το βραβευμένο με Tony Award θεατρικό έργο του Κρίστοφερ Ντουράνγκ «Βάνια, Σόνια, Μάσα και Σπάικ», στον νέο πανέμορφο θεατρικό χώρο «Kouinta Pocket Theatre» στην οδό Εθνάρχου Μακαρίου 19, στην Καβάλα.

Η απολαυστική κωμωδία του Ντουράνγκ συνδυάζει τον ατμοσφαιρικό κόσμο του Τσέχωφ με τη σύγχρονη εποχή, όπου τα social media, η ανάγκη για προβολή και πι ανησυχίες της νέας αλλά και της μέσης ηλικίας καθορίζουν τα όνειρα και τις ζωές μας!

Ο Βάνια και η ετεροθαλής αδελφή του Σόνια ζούνε μια ήσυχη ζωή σε μια αγροικία στην Πενσυλβάνια. Η αδελφή τους Μάσα που έφυγε πριν από πολλά χρόνια είναι πια μια διάσημη σταρ του κινηματογράφου. Όταν επιστρέφει απροειδοποίητα για ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι που μεγάλωσε μαζί με έναν φιλόδοξο και ανερχόμενο ηθοποιό, τον Σπάικ, οι ζωές των τριών αδελφών αναστατώνονται μέσα σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμών, ενοχών και μεταμφιέσεων.

«Οι τρεις αδερφές», «Ο Βυσσινόκηπος» κι «Ο Γλάρος» συναντώνται στο πρώτο έργο του «Θέατρου τσέπης», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, ο οποίος μελέτησε τον μεγάλο Ρώσσο συγγραφέα και γνωρίζει ότι το θέατρο του Τσέχωφ ονομάστηκε θέατρο φανταστικού ρεαλισμού, θέατρο ψυχολογικών λεπτομερειών και αναδιάπλασης της πραγματικότητας και καθοδηγεί μελετημένα έξι ταλαντούχους ηθοποιούς σε μια ενδιαφέρουσα παράσταση.

Καμιά τεχνική του παραδοσιακού θεάτρου δεν μπορεί να αποδώσει τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις των χαρακτήρων του τσεχωφικού θεάτρου. Η μετουσίωση του ηθοποιού στον τσεχωφικό χαρακτήρα πραγματοποιείται με πολλή άσκηση, με βάση την αυτοσυγκέντρωση, τη διαίσθηση και τη φαντασία, που, μαζί με τη γνώση, οδηγούν σε μια πλήρη συναισθηματική και οργανική ταύτιση.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Δομινίκη Βασιαγεώργη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Κινησιολογική Επιμέλεια: Ελένη Μόμτσου
Επιμέλεια ήχου: Λιάνα Τζερεφού
Φωτογραφίες: Μαρία Τσακίρη
Γραφιστική Επιμέλεια: Μιχάλης Τουμανίδης

Ηθοποιοί: Ναταλία Άννα Βασιλέκα, Ελένη Μόμτσου, Παύλος Σταυρόπουλος, Γιώργος Τσάμης, Στεφανία Καραμανώλη, Νατάσα Σταύρακα

Το θέατρο έχει τη δύναμη ν’ αγγίξει τον κάθε άνθρωπο πιο έντονα και σε βάθος από κάθε άλλη τέχνη. Με μια αμεσότητα μοναδική, ανεπανάληπτη, για οποιοδήποτε θεατή, σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο.

Είναι μαγικό και άξιο θαυμασμού πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε ένα θεατρικό έργο: Τα γεγονότα, οι σκέψεις, οι ιδέες, τα προβλήματα, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, η φτώχεια, η φιλία, ο έρωτας, ο πόλεμος, η ειρήνη, το σοβαρό, το γελοίο, το κωμικό, το δραματικό, το μεγαλείο, η παραφροσύνη, το καλό, το κακό, η πατρίδα, η φύση, η επιστήμη, η βλακεία, η εξυπνάδα, ο πλούτος, η ερημιά, η ευτυχία, η οικογένεια, η μοναξιά, τα παιδιά, η λογική, η ηθική, το πρόστυχο, το όμορφο, το άσχημο, τα γηρατειά, τα νιάτα, η ζωή και ο θάνατος. Όλα τα παραπάνω μπορούν να μεταφερθούν από το σανίδι στην πλατεία αστραπιαία, να συνταράξουν τον θεατή και να τον κατευθύνουν με καθηλωτικό τρόπο εκεί που στοχεύει ο συγγραφέας.

Με μέσο μοναδικό και αξεπέραστο, τέλειο όργανο και τέλειο χειριστή οργάνου, τον ηθοποιό, το σώμα και τις αισθήσεις του ηθοποιού. Γι’ αυτό και αξεπέραστο στους αιώνες.

Ευχές για καλή συνέχεια σε όλους τους συντελεστές του θέατρου και της παράστασης και πάντα να μας χαρίζουν στιγμές πνευματικής ανάτασης.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Σπάνιο νόμισμα από την γη των Φιλίππων επέστρεψε στην Ελλάδα

Σπάνιο-νόμισμα-από-την-γη-των-Φιλίππων-επέστρεψε-στην-Ελλάδα

Ένα σπάνιο εύρημα ανεκτίμητης αξίας από την γη των Φιλίππων μαζί με άλλες επίσης ανεκτίμητες αρχαιότητες επιστράφηκαν στην Ελλάδα πριν δυο ημέρες σε ειδική εκδήλωση στο Ελληνικό προξενείο στην Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτείων παρουσία της Υπουργού Πολιτισμού κ. Λίνας Μενδώνη.

Τα αρχαία νομίσματα “Eid Mar”, που κόπηκαν το 42 π.Χ., αναφέρονται στη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα. “Eid Mar” νομίσματα κόπηκαν για να πληρώσουν τα στρατεύματα του Βρούτου μετά την φυγή του από την Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Καίσαρα. Τα χρυσά νομίσματα του Eid Mar είναι εξαιρετικά σπάνια και αυτό είναι μόνο ένα από τα τρία γνωστά νομίσματα του τύπου του.

Matthew Bogdanos, Λίνα Μενδώνη

Το νόμισμα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη διεθνή αγορά τέχνης το 2016, όπου προσφέρθηκε προς πώληση στο Μόναχο χωρίς προέλευση. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε λαθραία στο Λονδίνο, όπου πουλήθηκε σε έναν αγοραστή με έδρα τις ΗΠΑ. Κατασχέθηκε από το Γραφείο του εισαγγελέα της Νέας Υόρκης τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους κατά τη διάρκεια μιας κοινής έρευνας με πολλές ξένες υπηρεσίες επιβολής του νόμου.

“Ψυχή” του επαναπατρισμού των αρχαιοτήτων ήταν ο Βοηθός Εισαγγελέας του Μανχάταν και Διευθυντής της Μονάδας Εμπορίας Αρχαιοτήτων Matthew Bogdanos (Ματθαίος Μπογδάνος). Ο Ελληνοαμερικανός πρώην Πεζοναύτης έχει συνδέσει την ζωή του με την επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων σε όλο τον κόσμο στα μέρη από όπου είχαν κλαπεί. Ο Ματθαίος Μπογδάνος μίλησε στην Ελληνόφωνη εφημερίδα “Εθνικός Κήρυκας” στην τελετή επαναπατρισμού, σημειώνοντας ότι: “είναι τιμή που βρίσκομαι εδώ εκ μέρους του Εισαγγελέα για να επιστρέψω στην Ελλάδα την πατρίδα μου 29 εξαιρετικούς πολιτιστικούς θησαυρούς, μαρτυρίες της κοινής, ζωντανής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Είναι μια μέρα η σημερινή που μας δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε με τους εταίρους μας εδώ στο Homeland Security Investigations και στο εξωτερικό στην Ελλάδα”, είπε ο Μπογδάνος, προσθέτοντας ότι : “ως περήφανος Ελληνοαμερικανός νιώθω πάντα ιδιαίτερα όταν επιστρέφουμε στην Ελλάδα ανεκτίμητες αρχαιότητες. Νιώθω έντονα για κάθε χώρα, αλλά προφανώς ίσως λίγο πιο έντονα για την Ελλάδα”.

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Σ. Μποζούδης: Έστω και καθυστερημένα η Περιφέρεια ενισχύει το ΔΗΠΕΘΕ

Σ.-Μποζούδης:-Έστω-και-καθυστερημένα-η-Περιφέρεια-ενισχύει-το-ΔΗΠΕΘΕ

Για την χρηματοδότηση που θα λάβει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας από την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, μίλησε στην ΕΡΑ Καβάλας, ο πρόεδρός του, Σωκράτης Μποζούδης.

«Μετά από μεγάλες και συντονισμένες προσπάθειες, έγινε αντιληπτό από την Περιφέρεια Α.Μ.Θ., ότι πρέπει να συμμετάσχει στην οικονομική συνδρομή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.», τόνισε αρχικά στις δηλώσεις του ο κ. Μποζούδης.

«Η συμβολή – συμμετοχή της Περιφέρειας Α.Μ.Θ., υπήρχε στα χαρτιά μόνο, χωρίς καμιά οικονομική ενίσχυση…»

Όπως ανέφερε στη συνέχεια, κάθε χρόνο το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., μέσα από μια προγραμματική σύμβαση, ενισχύεται οικονομικά για τις δράσεις του από τον Δήμο Καβάλας και το υπουργείο Πολιτισμού, κάτι που δεν συνέβαινε με την Περιφέρεια Α.Μ.Θ. που ήταν ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη.

«Η συμβολή – συμμετοχή της Περιφέρειας Α.Μ.Θ., υπήρχε στα χαρτιά μόνο, χωρίς καμιά οικονομική ενίσχυση. Ευχαριστούμε πολύ τον περιφερειάρχη, τον κ. Μέτιο, για το ότι έστω και καθυστερημένα βρέθηκε ο τρόπος να αποτελέσει μια αρχή για το μέλλον της συμμετοχής της Π.Α.Μ.Θ., γιατί το θέατρο πρέπει να έχει και μια περιφερειακή συνείδηση, που την είχαμε βέβαια, αλλά κινούμασταν μόνο με τα δικά μας μέσα και πολύ περιορισμένα», σημείωσε στη συνέχεια ο πρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας.

«Θα βοηθήσει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας για τις δράσεις του και ενδεχόμενα να το ενισχύσει, ώστε κάποιες παραστάσεις να μετακινούνται με μεγαλύτερη άνεση στην Περιφέρεια, χωρίς να σκεφτόμαστε τα έξοδα και τις μεγάλες δαπάνες…»

«Νομίζω ότι αυτή η οικονομική ενίσχυση θα βοηθήσει στο να υπάρξει και μια δυνατότητα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας, να λειτουργήσει περιφερειακά και είναι σίγουρα μια πολύ καλή αρχή. Έγινε μια προσπάθεια μαζί με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής βέβαια. Η οικονομική συνδρομή αφορά και τους δυο. Νομίζω ότι είναι σημαντικό πλέον που έγινε αντιληπτό ότι και η Περιφέρεια πρέπει να ενισχύσει ένα θέατρο, το οποίο έχει μια αίγλη, που διοργανώνει το μοναδικό για τη Βόρεια Ελλάδα Φεστιβάλ Φιλίππων. Δεν ξέρω ακριβώς την κατανομή του ποσού, αλλά θα βοηθήσει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας για τις δράσεις του και ενδεχόμενα να το ενισχύσει, ώστε κάποιες παραστάσεις να μετακινούνται με μεγαλύτερη άνεση στην Περιφέρεια, χωρίς να σκεφτόμαστε τα έξοδα και τις μεγάλες δαπάνες. Η επιτυχία αυτή ήρθε και με τη συνδρομή του δημάρχου Καβάλας, με τη δική μου δουλειά κι έγινε αποδεκτό από τον περιφερειάρχη, τον κ. Μέτιο, που τον ευχαριστούμε πολύ, όπως επίσης και τον αντιπεριφερειάρχη Καβάλας, Αλέξη Πολίτη, που διαβίβασε το αίτημά μας και το στήριξε. Στην τελευταία συνάντηση στην Κομοτηνή ευοδώθηκε η προσπάθεια. Είναι μια καλή αρχή τουλάχιστον για φέτος κι ελπίζουμε από εδώ και μετά να υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη συνδρομή για να μπορέσει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. να ανοίξει περισσότερο τα φτερά του», επισήμανε καταληκτικά ο κ. Μποζούδης.

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα