Το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας ευχαριστεί θερμά τον κ.  Δημοσθένη Τουλκίδη για την ευγενική δωρεά ενός δίσκαλου αρμονίου,  μάρκας Yamaha, μοντέλο «Electon», το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών του ΔΩΚ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τέτοιες ενέργειες είναι αξιέπαινες  και οποιαδήποτε συνδρομή στο εκπαιδευτικό έργο είναι ευπρόσδεκτη, γιατί οι υποδομές του Ωδείου βελτιώνονται και η παρεχόμενη εκπαίδευση αναβαθμίζεται.

Ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΔΩΚ

Παναγιώτης Παπαδόπουλος

Το Υδροθεραπευτήριο «Ο Ασκληπιός» ανοίγει ξανά. Αυτή τη φορά στην Καβάλα. «Οι Λουόμενες», σε κείμενο και σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαυρογεώργη, μετά από τα συνεχόμενα sold out και τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασαν στις παραστάσεις της Αθήνας, υποδέχονται ξανά τους θεατές στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου. Στην «ιαματική» αυτή παράσταση κυριαρχούν οι δυνατές ερμηνείες των Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη και Μαρία Πετεβή.

Υπόθεση

«Παραμονή Πρωτοχρονιάς, και σε μία μικρή επαρχιακή λουτρόπολη οι δρόμοι έχουν ερημώσει, καθώς όλοι ετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου. Κι όμως, το Υδροθεραπευτήριο «Ο Ασκληπιός» είναι ανοιχτό… Εκεί μέσα βρίσκονται τρεις άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες. Η Λύντια είναι η ιδιοκτήτρια του «Ασκληπιού», η Κάτια και η Μαρία λουόμενες που καταφθάνουν απρόσμενα. Καμία από τις τρεις δεν έχει θέμα υγείας, όμως κάθε μία κουβαλά κι από ένα μυστικό που τη βαραίνει και την αγριεύει. Και οι τρεις έχουν κάτι να ξεπλύνουν, και οι τρεις ψάχνουν από κάτι να ξεφύγουν.

Οι τρεις λουόμενες γνωρίζονται και αρχίζουν να παρακολουθούν όπερα από ένα μικρό κόκκινο τηλεορασάκι, τον Αστακό. Παθιάζονται με την Τραβιάτα και την Μαντάμ Μπατερφλάι, ταυτίζονται με τα τραγικά φινάλε που επιφυλάσσει η όπερα στις πρωταγωνίστριές της, καθώς τα πάθη τους μοιάζουν με τα δικά τους και τα λιμπρέτα φαίνεται να μιλούν για τους δικούς τους δαίμονες. Όσο κυλάει η ώρα στο υδροθεραπευτήριο, οι τρεις γυναίκες συνδέονται μεταξύ τους, το ιαματικό νερό αρχίζει να καίει την επιφάνεια των πραγμάτων και τα μυστικά είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν από μέσα τους σαν πηγές που αναβλύζουν.

Κι ενώ το νέο έτος καταφθάνει ηρωικά, μέσα από έναν αυθόρμητα τελετουργικό χορό, οι ηρωίδες φτάνουν σε μία εκστατική κατάσταση όπου ουσιαστικά εξαγνίζουν η μία την άλλη.»

Το έργο διακρίθηκε τόσο για την πλοκή του, όσο και για το έντονο χιούμορ του. Μέσα από έναν γρήγορο ρυθμό θίγει καίρια ζητήματα της γυναικείας ταυτότητας και της ανάγκης για αυτοπροσδιορισμό πέρα των κοινωνικών ρόλων που αποδίδονται σε κάθε φύλο. Ζητήματα που υπό το φως της βίαιης επικαιρότητας, αλλά και των αλλαγών που έφεραν στο θέατρο και στη ζωή μας η πανδημία και η κρίση φωτίζονται από ένα νέο πρίσμα και μοιάζουν να βρίσκονται ακόμα πιο κοντά μας.

Έγραψαν για την παράσταση:

 «Η Κατερίνα Μαυρογεώργη σκηνοθετεί και την παράσταση μεταδίδοντας τη θέρμη και την τρυφερότητα για τις ηρωίδες που έπλασε  στη σκηνική ενσάρκωσή τους. Οι τρεις ερμηνεύτριες αστράφτουν επί σκηνής, δίνοντας σώμα και ψυχή σε τρεις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, απολαυστικές η καθεμία ξεχωριστά και με υπέροχη χημεία μεταξύ τους.Μια παράσταση-ίαμα για όλους, των θεατών συμπεριλαμβανομένων»

Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα

«Αν η Κατερίνα Μαυρογεώργη είχε ζητήσει τη γνώμη μου, θα της είχα πει να μη βιαστεί να γράψει, και αν το πράξει οπωσδήποτε να μην το σκηνοθετήσει η ίδια. Θα είχα κάνει λάθος και στα δύο: έγραψε μια εργάρα και σκηνοθέτησε μια παραστασάρα.»

Γιώργος Βουδικλάρης, elculture.gr

«Μια παράσταση αληθινή, μην τη χάσετε.» Μαντώ Χαντζή, debop.gr

«Πριν από τις προσλαμβάνουσες του metoo αλλά και της εκκίνησης ενός δημόσιου διαλόγου για τη θέση της γυναίκας, η Κατερίνα Μαυρογεώργη έγραψε ένα έργο – φωνή στην ελευθερία των γυναικών να υπάρχουν ελεύθερες, να χαίρονται το σώμα τους, τις επιλογές τους, χωρίς να καταπιέζονται από στερεότυπα.»

Στέλλα Χαραμή, monopoli.gr

«Η Μαρία Πετεβή με την επαναστατική της νιότη, η Κατερίνα Λάττα, πόσο φοβερή στο να σε κάνει να γελάς, να νιώσεις, να σκεφτείς και η Νικολίτσα Ντρίζη, ιδιοκτήτρια του υδροθεραπευτηρίου τόσο φυσική στο πάιξιμό της θα σου βγάλει ανεπιτήδευτα και το γέλιο μα και τη συγκίνηση στη δραματική στιγμή.»

Σοφία Αλεξίου, Mom And The City

«Μπορεί να είναι το δεύτερό της έργο και να γράφτηκε πριν από την πανδημία, αλλά ο ρέων λόγος και η τρυφερότητα για τις ηρωίδες και τις πληγές τους, οι δύσκολες εξομολογήσεις και η διακωμώδηση του τραύματος, η διαπλοκή των ιστοριών με την τραγική μοίρα των γυναικών στην όπερα παραδίδουν ένα έργο βαθιά ανθρώπινο και λυτρωτικό».

Ιωάννα Σωτήρχου, Εφημερίδα των Συντακτών

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαυρογεώργη

Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Καραμπάτσος

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άρτεμις Φλέσσα

Σχεδιασμός επιγραφής «Ο Ασκληπιός»: Θάλεια Μέλισσα

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, Έλια Ζαχαριουδάκη, Μαρία Μακρή

Παίζουν: Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη, Μαρία Πετεβή

Voice Over: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Παραγωγή: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ INKAL

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Το κείμενο των Λουόμενων κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική.

«Οι Λουόμενες» της Κατερίνας Μαυρογεώργη

Κυριακή 12/2 στις 20.00

Δευτέρα 13 – Τρίτη 14/2 στις 21.00

Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου

Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος 14€, Μειωμένο 12€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ)

 Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.

Ηλεκτρονική Προπώληση: http://viva.gr

 Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 – 7 ώρες γραφείου.

*Οι παραστάσεις – εκδηλώσεις στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου θα πραγματοποιούνται ακολουθώντας τις ειδικές οδηγίες των υγειονομικών αρχών, με προτεραιότητα τη δημόσια υγεία και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινό και τους καλλιτέχνες.

 ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πρόλογος

Γυναικοκτονία! Πιθανώς, πολλοί συντηρητικοί κύκλοι στην Ελλάδα να μην αποδέχονται τον συγκεκριμένο όρο και να τον θεωρούν μια απόπειρα να «φορεθεί» ιδεολογικό πρόσημο στις δολοφονίες, ενώ άλλοι, ακόμα πιο ακραίοι, ισχυρίζονται ότι αυτός ο όρος δεν μπορεί να αφορά τα επί της Ευρώπης δρώμενα.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πολύ διαφορετική. Ο όρος έχει καθιερωθεί επιστημονικά και ο ορισμός του έχει δοθεί από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων.

Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτόν τον ορισμό «γυναικοκτονία» είναι: δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς.

Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιώργος Χριστοδούλου ευαισθητοποιήθηκε από τα πολλά συμβάντα γυναικοκτονίας στη χώρα μας και έγραψε ένα έργο, τοποθετώντας μεν τα σύνορά του στην πόλη της Βέροιας, αλλά στην ανάπτυξή του τα αποσύρει και διευρύνει το «δια ταύτα», εφόσον το ζήτημα είναι οικουμενικό.

Το αυτό θέμα δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο θέατρο. Πέρυσι παραστάθηκε στην Αθήνα το «Ουράνιο Τόξο» της Εύας Γκουντάρα, προηγήθηκε το «Γεύμα» της Λείας Βιτάλη, σαφώς και άλλα από την παγκόσμια δραματουργία, αλλά επειδή τα εγκλήματα συνεχίζονται, δυστυχώς, με τελευταίο αυτό της Νίκαιας, όπου εκ των υστέρων οι γείτονες που ήξεραν για την κακοποίηση της γυναίκας από τον σύζυγό της, έβλεπαν, άκουγαν κραυγές και δε μιλούσαν, λάλησαν στις κάμερες.

Υπόθεση

Μ’ αφορμή ένα αληθινό περιστατικό γυναικοκτονίας το 2020, στη Βέροια, που απασχόλησε έντονα την ελληνική κοινή γνώμη, ο Γιώργος Χριστοδούλου γράφει το θεατρικό έργο «Ο Συνεργός» το οποίο και σκηνοθετεί.

Ο Αποστόλης ζει ήρεμα τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του στο χωριό, όταν ένα βράδυ ο αγαπημένος του ξάδερφος θα του ομολογήσει πως σκότωσε την κοπέλα του, ζητώντας του να τον βοηθήσει να κρύψει το πτώμα. Εκείνος δέχεται και τότε ξεκινάει ένα γαϊτανάκι καταστροφής, ψεμάτων και ενοχών.

Σε μια εποχή που τα όρια του καλού και του κακού διερευνώνται εκ νέου, ο Γιώργος Χριστοδούλου, στην τρίτη του προσωπική σκηνοθεσία, μαζί με τους ηθοποιούς της παράστασης, προσπαθούν να κατανοήσουν το πώς ένας άνθρωπος αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία, γίνεται πολύ εύκολα συνεργός.

 Ανάγνωση

Η έννοια του καλού και του κακού ορίζονται πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό και ανάμεσα σε αυτόν με τους συνανθρώπους του. Το καλό και το κακό σχετίζονται με την ύπαρξη ήθους και την απώλεια ήθους σε έναν άνθρωπο, αντίστοιχα. Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς ήθος. Επομένως, το κακό ενυπάρχει σε αυτόν εκ γενετής. Ο «οπλισμός» του ανθρώπου και της κοινωνίας του με ήθος προϋποθέτει μία σχετική προδιάθεση του ατόμου, ώστε να δεχθεί να ασκηθεί σε πράξεις που θεμελιώνουν ένα σχετικό ηθικό υπόβαθρο. Άρα, το καλό είναι μία αξία διαφορετική από το κακό και είναι επίκτητη όπως και όλες οι ηθικές αρετές.

Επιπροσθέτως, η σιωπή για λόγους ευθυνοφοβίας περισσότερο, παρά αδιαφορίας, αυτοπτών μαρτύρων σε βίαια και ακραία περιστατικά και, μάλιστα, επαναλαμβανόμενα στην περιοχή τους, όχι μόνο ακυρώνει το απόφθεγμα «η σιωπή είναι χρυσός» αλλά επιβεβαιώνει το ρητό «ο σιωπών δοκεί συναινείν».

Οι δύο αυτές παράγραφοι θεωρώ ότι είναι το «δια ταύτα» του έργου που έγραψε ο Γιώργος Χριστοδούλου, έχοντας πηγή έμπνευσης ζοφερές καταστάσεις που αφορούν στα εγκλήματα έμφυλης βίας και με επίκεντρο την πασίγνωστη γυναικοκτονία του 2005 στη Βέροια.

Η παράσταση

Αδρεναλίνη στα ύψη. Κόκκινο της φωτιάς, σαν κι αυτή που σιγοκαίει από την αρχή της παράστασης. Σύντομα η θρυαλλίδα εκρήγνυται, γίνεται πυρκαγιά, τυλίγει τα πρόσωπα, οι σπίθες αγκαλιάζουν την πλατεία κι όταν χορταίνει το κακό καταλήγει σε μια ήρεμη, ήσυχη, στάχτη. Εκεί στ’ αποκαΐδια πάνω, οι τέσσερις εξαιρετικοί ηθοποιοί της παράστασης υποκλίνονται στο κοινό και η αίθουσα με τη σειρά της υποκλίνεται σ’ αυτούς. Και σε κείνους που έχτισαν αυτό το οικοδόμημα τέχνης ή, αν θέλετε, αυτό το ενενηντάλεπτο κατηχητικό.

Αν και η μεταφορά στο θέατρο πραγματικών γεγονότων, όπως αυτό του 2005 στην ελληνική επαρχία, με τα τόσο έντονα στοιχεία ναρκισσισμού και αγωνίας που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση, είναι δύσκολη και προκλητική, εντούτοις, ο Γιώργος Χριστοδούλου κατάφερε να δομήσει ένα κείμενο γεμάτο δύναμη και εκφραστικότητα, που ίσως στην αρχή ξαφνιάζει τον απροετοίμαστο θεατή με την προσέγγιση του, αλλά σύντομα τον απορροφά απόλυτα. Τον καθιστά «ένορκο» απέναντι στον αυτουργό, τον αναγκάζει να ερευνήσει τον εσωτερικό του κόσμο, να ανιχνεύσει θέσεις και αντιθέσεις του στο ζήτημα της συνέργειας του αυτόπτη ή αυτήκοου μάρτυρα, να χρωματίσει την ενσυναίσθησή του με το λευκό της αθωότητας ή το μαύρο της ενοχής.

Η σκηνοθεσία από τον ίδιο τον συγγραφέα δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια. Σκηνές εκρηκτικές σε γρήγορους ρυθμούς, θαρρείς ένα δάνειο από το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη, σκηνές ένοχης σιωπής που καθηλώνουν τον θεατή, εμβόλιμα βίντεο σε ρόλο επεξηγηματικό, μα και περιγραφικό και κινηματογραφικές σεκάνς που μεγεθύνουν την ουσία, ελληνικά τραγούδια λαϊκά και έντεχνα, θέματα υπαινικτικά για συναισθηματικές καταστάσεις ηρώων και, σαφώς, έξυπνη εκμετάλλευση όλων των χώρων του θέατρου.

Ο συγγραφέας κρατά τα αληθινά γεγονότα και προσθέτει το δικό του μυθοπλαστικό πλαίσιο της οικογένειας του συνεργού, ενώ τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος στη δράση είναι ο ίδιος ο δράστης, η μητέρα του θύματος και η σύζυγος του συνεργού.

«Είχα στο μυαλό μου, μελετώντας την υπόθεση, ότι υπάρχει ένα πρόσωπο που μέσα σε ένα βράδυ γίνεται συνεργός σε ένα τέτοιου τύπου έγκλημα από το πουθενά» δηλώνει ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο οποίος δεν προσεγγίζει την ιστορία του ούτε από την πλευρά του θύματος ούτε από την πλευρά του θύτη, αλλά μέσα από το πρίσμα του περίγυρου που εμπλέκεται ουσιαστικά σ’ αυτό το ανθρώπινο δράμα.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την παράσταση του Γιώργου Χριστοδούλου «διδακτικό θέατρο», επειδή, μέσα από τον ρεαλισμό του αποσκοπεί στο να κατηχήσει το κοινό, καλώντας το να επεξεργαστεί ένα θέμα- πρόβλημα, να κατανοήσει μια νοσηρή κατάσταση (παθογένεια κοινωνίας – βλέπω, σιωπώ, συγκαλύπτω), και να υιοθετήσει μετά τη θέαση μια συγκεκριμένη ηθική ή πολιτική στάση. ΄Άλλωστε η παράσταση προσφέρει με σαφήνεια τη δύναμη του μηνύματος: Γνωρίζω και σιωπώ, είμαι συνεργός!

Η διανομή ευτύχησε στην απόδοση των ερμηνευτών.

Η ερμηνεία ενός ηθοποιού, στο όποιο έργο καλείται να υπηρετήσει, ποικίλει από την προβλεπόμενη, την κανονισμένη υπόκριση από τον σκηνοθέτη -συγγραφέα, μέχρι μια προσωπική μεταφορά, μια πλήρη αναδημιουργία εκ μέρους του ηθοποιού με βάση τις ικανότητές του. Ακριβώς αυτό συμβαίνει στην παράσταση από τον Χρήστο Κοντογεώργη, τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη, την Μαρία Προϊστάκη, οι οποίοι αναλαμβάνουν πλήρως την κατασκευή των σημασιών, ώστε η ερμηνεία τους δε συνιστά μια δεύτερη γλώσσα, αλλά το ίδιο το υλικό του θέματος.

Δυνατή ερμηνεύτρια και η Φανή Παναγιωτίδου στον ρόλο της μητέρας, η οποία μελετημένα αναταράσσει τα ηθικά διλήμματα του συνεργού, ας πούμε ανάμεσα στο οικογενειακό, στο καθαρά συναισθηματικό και στο κοινωνικό καθήκον.

Μέσα στο λευκό κυβιστικό σκηνικό του Αλέξανδρου Γαρνάβου και της Τζίνας Ηλιοπούλου – ένα πεδίο όπου η σιωπή και η έκρηξη αντιμάχονται, ενώ ξεχύνεται από τη γλάστρα στο δάπεδο το χώμα, υπόγειος θανατερός ρύπος βρωμίζοντάς το – το θέμα αναδύεται χωρίς να υποβιβάζεται η παράσταση σε λαϊκό μελό, σε μια σκηνική συνάντηση ρεαλισμού και ντοκουμέντου.

Η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Λατουσάκη, ένα «ναΐφ» μοτίβο, ντύνει την παράσταση, ενώ οι φωτισμοί της Ναυσικάς Χριστοδουλάκου ακολουθούν τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Από το φως στο σκοτάδι και τανάπαλι.

Επίλογος

Μέσα από τη γλώσσα του συμμετοχικού θεάτρου, ο θεατής γίνεται ταυτόχρονα και πρωταγωνιστής, που δρα, αλληλεπιδρά και μπορεί να ανατρέψει την αρνητική συνθήκη που του παρουσιάζεται, με στόχο να αναζητηθεί συλλογικά η «λύση» και να προχωρήσει στη συλλογική δράση.

Τα τελευταία χρόνια, οι λέξεις γυναικοκτονία, σεξουαλική κακοποίηση, revenge porn βρίσκονται πλέον καθημερινά στις συζητήσεις όλων μας και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων που βιώνουν την αυξανόμενη βία.

Οφείλουμε, λοιπόν, να δώσουμε διέξοδο σε παλιές και νέες γενιές και να αναπτύξουμε τρόπους αντιμετώπισης και διαχείρισης της κλιμακούμενης έμφυλης βίας και των βαθιά εμπεδωμένων πατριαρχικών συμπεριφορών στην ελληνική κοινωνία.

Το θέατρο, πρωτίστως ως κοινωνικό λειτούργημα και ακολούθως ως ψυχαγωγία, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος κατήχησης.

Το έργο συνεχίζει τις παραστάσεις του στο θέατρο «Επι Κολωνώ»

Συντελεστές

Σκηνοθεσία – κείμενο: Γιώργος Χριστοδούλου

Συμμετοχή στα Βίντεο-Τραγούδι: Αθηνά Σακαλή

Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου

Σκηνικά – Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρήστος Κοντογεώργης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαρία Προϊστάκη, Φανή Παναγιωτίδου

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ