Connect with us

Πολιτισμός

Κ.Θ.Β.Ε. «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου

ΚΘΒΕ.-«Αγγέλα»-του-Γιώργου-Σεβαστίκογλου

Πρόλογος

Η Αγγέλα είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής δραματουργίας.

Γράφτηκε στη Μόσχα το 1957, λίγα χρόνια μετά τον ελληνικό εμφύλιο κι ενώ είχε, ήδη, αρχίσει η περίοδος του ψυχρού πολέμου. Παίχτηκε τον επόμενο χρόνο στο θέατρο Βαχτάνγκωφ.

Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Τέχνης το 1964. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες κι έχει ανεβεί σε πολλά θέατρα της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Πρώτη παρουσίαση από το Κ.Θ.Β.Ε. στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, στο Δημοτικό Θέατρο, στις 27/03/1996. Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης.

Μια λαϊκή τραγωδία μεταξύ ποίησης και ρεαλισμού η «Αγγέλα», ανεβαίνει ξανά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, είκοσι έξι χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή της, σε σκηνοθεσία – διασκευή Δημήτρη Μπίτου.

Υπόθεση

Δεκαετία του ’50. Η Αγγέλα, ένα ορφανό κορίτσι, έρχεται στην Αθήνα από το χωριό της στον άγνωστο κόσμο της πρωτεύουσας αναζητώντας δουλειά. Εκεί αντικαθιστά μια υπηρέτρια που έχει αυτοκτονήσει, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Στο σκοτεινό και ετερόκλητο πλήθος θα συναντήσει τις άλλες υπηρέτριες μιας πολυκατοικίας, θα αφουγκραστεί τους καημούς τους, θα ανακαλύψει τα μυστικά τους, θ’ αποκτήσει φίλους κι εχθρούς. Πολύ σύντομα, όμως, ο ερχομός του Λάμπρου, αδερφού της προκατόχου της, θα ανατρέψει κάθε ισορροπία, όταν η αγωνιώδης αναζήτησή του για τους πραγματικούς λόγους της αυτοχειρίας της πρώτης υπηρέτριας, θα φέρει όλους τους ήρωες αντιμέτωπους με τα ηθικά τους διλήμματα και θα τους αναγκάσει να επαναπροσδιορίσουν άποψη.

Αγγέλα και Λάμπρος μοιραία εμπλέκονται σ’ ένα επικίνδυνο αλλά και γοητευτικό ταξίδι προς την αλήθεια, τον έρωτα και τη ζωή, ένα ταξίδι που στην πορεία αποδεικνύεται εξίσου επώδυνο και ανατρεπτικό, με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ίδιους και για όσους τους περιτριγυρίζουν.

Μνήμες της επαρχίας, σχέσεις, όνειρα αλλά και ένας μυστηριώδης θάνατος μπερδεύονται, με φόντο μια Ελλάδα τραυματισμένη από τον Εμφύλιο, όπου κυριαρχούν η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η αστυνόμευση, το όνειρο της φυγής, η μετανάστευση στην Αμερική.

Ανάγνωση

Η Αγγέλα δεν είναι ένα δράμα για τις υπηρέτριες και τη μοίρα τους, αλλά ένα έργο που απομονώνει και φωτίζει τη λεπτομέρεια ενός μεγάλου πίνακα: την πραγματικότητα της δεκαετίας του ’50 με τις πληγές από το μετεμφυλιακό καθεστώς, των διώξεων και της αυθαιρεσίας να κακοφορμίζουν.

Ο συγγραφέας επιλέγει μια ομάδα απόκληρων, που υφίστανται έντονα την εκμετάλλευση και την καταπίεση, ενώ παράλληλα είναι ευάλωτοι στη διαφθορά. Ο μηχανισμός της ηθικής διάβρωσης και της διαφθοράς, που συντηρείται από τους ισχυρούς και τον κόσμο του χρήματος, κυριαρχεί δραματουργικά στο στήσιμο της πλοκής και οδηγεί στην αποκάλυψη της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος.

Το έργο του Σεβαστίκογλου δεν καταγράφει απλώς τα περιστατικά, αλλά διερευνά τα αίτια πίσω από τα φαινόμενα, τα εντοπίζει και τα καταγγέλλει. Το σύστημα λειτουργεί ομαλά, όσο δε συμβαίνει κανένα απρόοπτο, όσο κανείς δεν αντιδρά, δε διαμαρτύρεται από φόβο, δειλία, από συμφέρον ή υπολογισμό. Και η αυτοκτονία της Τασίας είναι μια αντίδραση απελπισίας, που θα προκαλέσει την πρώτη ρωγμή. Στην πορεία του έργου το ενδιαφέρον επικεντρώνεται όχι τόσο στη λύση του μυστηρίου αλλά στα πρόσωπα και στην τοποθέτησή τους απέναντι στα περιστατικά. Το καθένα από αυτά, υπακούοντας στη δική του λογική, είναι υποχρεωμένο να εκδηλωθεί και να επαναπροσδιοριστεί. Ανανεώνεται διαρκώς και οξύνεται το ηθικό δίλημμα: αντίσταση ή υποχώρηση μπροστά στον κόσμο της σήψης και της διαφθοράς;

Ο συγγραφέας

Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου ( 1913-1990) τροφοδότησε το νεοελληνικό θέατρο με σημαντικό συγγραφικό, μεταφραστικό, σκηνοθετικό και παιδαγωγικό έργο.

Πρέπει να μνημονεύει κανείς με ιδιαίτερο σεβασμό την περίπτωση του Γιώργου Σεβαστίκογλου. Άνθρωπος ταγμένος στην Αριστερά και χρόνια εξόριστος, αγάπησε το θέατρο όσο λίγοι, το μετέφρασε, το σκηνοθέτησε, το δίδαξε. Ακαταπόνητος μελετητής, προχώρησε από νωρίς και στη συγγραφή, αν θυμηθεί κανείς το λυρικό πρωτόλειό του «Κωνσταντίνου και Ελένης» (1943), καθώς και το πολιτικό-ψυχολογικό «Θάνατος βασιλικού επιτρόπου». Από τα πολλά της πολυκύμαντης ζωής του σταχυολογώ: δίπλα στον Κουν, μετά με τους «Νέους» των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», κατόπιν στο θέατρο Βαχτάνγκωφ, αργότερα με τον Αντουάν Βιτέζ, στο θέατρο του Ιβρύ και στη Σορβόννη και, τέλος, μόνος με τον θεατρικό του οργανισμό «Πράξις» στο Παρίσι, μέχρι την επάνοδό του στην πατρίδα (1981) και τις μετρημένες εδώ σκηνοθεσίες του στη δεκαετία του ’80.

Σύντροφος της ζωής του από το 1945 υπήρξε η γνωστή συγγραφέας Άλκη Ζέη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στην Αθήνα το 1990.

Έγραψε τα θεατρικά έργα: «Κόκκινη Κλωστή Δεμένη», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Να λευτερώσουμε τους Αλυσωμένους», «Η Μαρούσω η Βαγγέλαινα», «Σε Μαρμαρένια Αλώνια», «Αγγέλα», «Ο Θάνατος Βασιλικού Επίτροπου».

Δάσκαλος του σκηνικού λόγου, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου εστιάζει με δεξιοτεχνία στον μικρόκοσμο, ζωγραφίζοντας την ίδια στιγμή τον κοινωνικό χάρτη μιας Ελλάδας αναγνωρίσιμης στις ζωντανές μας μνήμες ή στις παλιές οικογενειακές μας φωτογραφίες. Μετά από τρεις δεκαετίες στις σκηνές του εγχώριου θέατρου και του εξωτερικού, η «Αγγέλα» είναι, αναμφίβολα, μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεοελληνικής δραματουργίας.

Η παράσταση

Φορμαλιστική και ιδιαίτερης αισθητικής γραμμής παράσταση, δουλευμένη στη λεπτομέρεια της φόρμας που επέλεξε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος. Το ζήτημα της Αισθητικής κυρίαρχο στη δομή της, εμφανές στη σκηνική εικαστική εγκατάσταση, στην ερμηνεία ηθοποιών με ρυθμούς Χορού αρχαίας τραγωδίας, στην επιβλητική μουσική, στα διασκευασμένα, μερικώς, ρεμπέτικα τραγούδια, στους καίριους και υποβλητικούς φωτισμούς, στην εναρμόνιση του εξαιρετικού ensemble του Κ.Θ.Β.Ε.

Πρώτος ο Πλάτωνας εισήγαγε την ιδέα της φόρμας. Η μορφή ήταν το μόνο κοινό στοιχείο και στα αισθητά και στα νοητά. Η σκέψη του Πλάτωνα αποτέλεσε τη βάση της Αισθητικής – της μελέτης του Ωραίου. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η κάθαρση μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν το ίδιο το έργο κυριαρχείται από τη φόρμα του. Ο Ιμμάνουελ Καντ, από την άλλη, ενδιαφερόταν, κυρίως, για την έννοια της καθολικότητας. Τρία στοιχεία που ο έμπειρος θεατής αναγνωρίζει, από την είσοδο ακόμη, στο Μικρό της Μονής Λακαριστών.

Όπως λέγει και ο καθηγητής θεατρολογίας Νικηφόρος Παπανδρέου: «η όποια αποτελεσματικότητα, ψυχολογική ή πολιτική της θεατρικής δημιουργίας, εξαρτάται από την αισθητική της καταξίωση. Αν η σχέση μας με μια θεατρική παράσταση διαφέρει από τη σχέση μας με ένα εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας ή ψυχολογίας, είναι γιατί το θέατρο, όπως κάθε τέχνη, μας προσφέρει απόλαυση, την απόλαυση που μας δίνει κάθε φορά το σοκ της επαφής μας με την ομορφιά. Η καλλιτεχνική εμπειρία είναι απολαυστική. Άλλωστε, οι μορφές, η φόρμα, δεν είναι απλό περίβλημα. Η φόρμα δεν είναι ποτέ ανώδυνη. Στο θέατρο ο τύπος είναι η ουσία.

Μια διάταξη «κέρινων ομοιωμάτων» μας υποδέχεται στην αίθουσα του «Μικρού» της Μονής Λαζαριστών. Αγάλματα που δίνουν στίγμα της φορμαλιστικής αισθητικής της παράστασης, πλαγγόνες που, ευθύς, ζωντανεύουν για να ξετυλίξουν μια μαγική ιστορία διαπροσωπικών σχέσεων και πικρών καταστάσεων με ελάχιστα ψήγματα χαράς, μια θαυμαστή πλέξη, επί της ουσίας, μύθου και πραγματικότητας. Από τη βουβή βιτρίνα στον ζωντανό στίβο δράσης.

Δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής μια πλατφόρμα δεμένη με σύρματα ακροβασίας, άλλοτε ως ταράτσα πολυκατοικίας- τόπος συνάντησης υπηρετριών – άλλοτε εξομολογητήριο, αλλά και πεδίο βολής φαρμακερών βελών από ταξικές κοινωνικές μερίδες σε επιλεγμένους στόχους. Ταυτόχρονα, είναι ένας Γολγοθάς για πληγωμένες ψυχές κι ένα πατητήρι παθών και πόθων, ώσπου το απόσταγμα να ρέει στην πλατεία και να γίνεται «θεία» κοινωνία. (σκηνικά – κοστούμια Νέλλη Σφακιανάκη).

Ο Δημήτρης Μπίτος αφαιρεί αυτόματα τα σύνορα της χώρας, δίνει στο έργο του Σεβαστίκογλου οικουμενικότητα και δαμάζει τον χρόνο. Η δράση γίνεται άχρονη, αλλά ουσιώδης. Αξιόλογη πρόταση. Καινοτόμα και άκρως ενδιαφέρουσα.

Το ηθικό δίλημμα ορίζει τον κύριο δραματικό άξονα του έργου, ωστόσο, η ρύθμιση των προσώπων γύρω από τον άξονα αυτόν είναι περίπλοκη. Οι χαρακτήρες είναι αντιφατικοί, ο καθένας με τις δικές του καταβολές και αδυναμίες, τα πάθη και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις, συμβιβασμένοι και αγανακτισμένοι, ενδοτικοί και ανένδοτοι. Όμως, στην παράσταση όλοι αυτοί οι τύποι αλληλοσυμπληρώνονται σ’ ένα ενιαίο σύνολο ανθρώπων, που δρα μέσα κι έξω από τη σύμβαση που ορίζει ο σκηνικός χώρος. Με εξαιρετικό τρόπο. Σωματική κίνηση αδιάκοπη, πολυφωνία, αριστοτεχνική λεκτική σκυταλοδρομία και μεμονωμένες έξοχες σκηνές, όπως αυτή που, σαν τον γητευτή Ορφέα μελωδό, ο ήχος του πιάνου συγκεντρώνει γύρω του τα ζωάκια του σκότους ή η συναρπαστική σκηνή του νυχτερινού ραντεβού Λάμπρου- Αγγέλας στην πλατφόρμα – ταράτσα, που καθηλώνει το κοινό.

Η δυάδα Γιάννης Καραμφίλης και Νάντια Παυλίδου στο μπουζούκι, την κιθάρα και το τραγούδι, καθορίζει σημεία δράσης, συγκινεί και φέρνει εικόνες της μαυρόασπρης εποχής στο σήμερα. Σημαντική συμμετοχή, ευφυής σύζευξη από τη σκηνοθεσία.

Ο Στράτος (Ιορδάνης Αϊβάζογλου), ο άνθρωπος που ελέγχει το κύκλωμα, ο συνδετικός κρίκος του υποκόσμου με την εξουσία, έχει δίπλα του την υποτακτική του Γεωργία (Μελίνα Αποστολίδου), που είναι θύτης και θύμα μαζί, με την τυφλή της εξάρτηση από τον εραστή της.

Θύμα, επίσης, που φέρει ακέραια την ευθύνη της επιλογής της είναι η Νέρα (Ζωή Ευθυμίου), το ίδιο και η Άννα (Ελένη Μιχαηλίδου), η οποία στον απελπισμένο αγώνα για επιβίωση εκβιάζει κι εκμεταλλεύεται τη σύγχυση και προσπαθεί να επωφεληθεί.

Πολύ ακριβά, θυσιάζοντας το σπλάχνο της, θα πληρώσει η ανέμελη Φανή (Θεοδώρα- Έλλη Αθανασοπούλου) την αυθόρμητη αντίθεσή της στη σπείρα των εκμαυλιστών.

Εντυπωσιακή φιγούρα «Τζόκερ» ο Θοδωρής Πολυζώνης, βγαλμένος θαρρείς από τον «άνθρωπο που γελάει» του Ουγκώ, ακκίζεται σε slow motion ρυθμό και παριστάνει χαρακτήρες πολυδιάστατους. Από αφηγητής, γίνεται σερβιτόρος, σύζυγος, Ειβαλάς.

Ωστόσο, η επιχείρηση θα σκοντάψει, κυρίως, στην αντίσταση του Λάμπρου και της Αγγέλας, μια κίνηση που θα υποχρεώσει τα όργανα του μηχανισμού να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, ν’ αποκαλύψουν τις διασυνδέσεις που διατηρούν με την εξουσία, απ’ όπου αντλούν και τη δύναμή τους ή εξασφαλίζουν την ατιμωρησία τους. Και οι δυο χαρακτήρες, της πονεμένης ηρωίδας και του αγαπημένου της, δεν είναι εξαρχής δεδομένοι. Φτιάχνονται μέσα στη δοκιμασία, ενώ σιγά- σιγά στήνεται και ορθώνεται το ηθικό τους ανάστημα.

Το έργο χαρακτηρίστηκε κατά καιρούς υπερεκτιμημένο, εξαιτίας της αριστερής ιδεολογικής τοποθέτησης του συγγραφέα και της δύσκολης εποχής στην οποία αναφέρεται. Ακόμα, υπάρχουν πολλές ελλείψεις στη δομή του. Όλη η δράση και οι ήρωες κινούνται στη δεκαετία του ’50, αλλά μόνο στον δρόμο των αριστερών. Φτωχοί, πλην τίμιοι άνθρωποι απέναντι στον υπόκοσμο και στο σύστημα που κυβερνά, ενώ κυριαρχεί το κλισέ «αγνά δουλικά – μοχθηρές κυρίες». Απόψεις, που κυκλοφορούν και σήμερα.

Όμως, η φρέσκια παράσταση που ανεβάζει το Κ.Θ.Β.Ε είναι πολύ ανώτερη από το ίδιο το έργο. Μια θαυμάσια «αναπαλαίωση» ξεφτισμένου οικοδομήματος, όπου δεν είναι απλώς η αισθητική ή η ηθική δύναμη που μεταφέρεται στον θεατή, αλλά η αυθεντική ποίηση που ο Δημήτρης Μπίτος έχει προσδώσει. Ο Σεβαστίκογλου έβαλε στην «Αγγέλα» τις ελπίδες του για έναν κόσμο καλύτερο. Έπλασε μια ηρωίδα – πεισματάρα «Αντιγόνη», που, εδώ, αντί να θάψει τον αδερφό της, αψηφώντας τη διαταγή της πολιτείας, τον ζωντανεύει στο πρόσωπο του «Λάμπρου», αψηφώντας και πάλι τη διαταγή της πολιτείας, για να πάει τον κόσμο – κόντρα σε όλους και όλα τα ισχύοντα στην εποχή- ένα βήμα μπροστά.

Το Κ.Θ.Β.Ε. τοποθέτησε με την «Αγγέλα», για άλλη μια φορά, ψηλά τον πήχη. Το έργο του Σεβαστίκογλου απαιτεί βαθύτατη και όχι επιφανειακή γνώση της ελληνικής εμφυλιακής και μετεμφυλιακής ιστορίας και κοινωνίας. Των αξιών και των ηθών, των αγώνων, των πόθων και των παθών του λαού μας. Ακόμη, απαιτεί και την άριστη γνώση της μορφολογίας και θεματολογίας που «εισήγαγε» η «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου στη μεταπολεμική δραματουργία και στη θεατρική τέχνη. Έργο απόλυτα πολιτικοκοινωνικό. Απόλυτης, έως σκληρής, ρεαλιστικής ακρίβειας και αλήθειας. Ο πολιτιστικός φορέας πέτυχε μια παράσταση προσεγμένη στη λεπτομέρεια, με ρυθμούς και τόνους μαυρόασπρης κινηματογραφικής ταινίας – κειμήλιο, νοσταλγικής αισθητικής. Πέτυχε να δώσει ένα δημιούργημα τέχνης.

Άλλωστε, ένα τωρινό ανέβασμα πρέπει να αντιμετωπίσει το δίλημμα ανάμεσα στη γοητεία που ασκεί το παλιό υλικό και στην ανάγκη ρεαλιστικής αμεσότητας που επιβάλλει το έργο.

Η Νάντια Παυλίδου παίζει κιθάρα, ο Γιάννης Καραμφίλης παίζει μπουζούκι και οι δύο τραγουδάνε ζωντανά στη σκηνή, την οποία φωτίζει τεχνηέντως ο Νύσος Βασιλόπουλος, ενώ τα μινιμαλιστικά σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Νέλλη Σφακιανάκη.

Βέβαια, ας μη γελιόμαστε. Όλα πια στην «Αγγέλα» είναι λίγο έως αρκετά «παλιά»: πρωτίστως η γλώσσα, επίσης τα κοινωνικά προβλήματα, η -μετεξελιγμένη- μοίρα αστικής και εργατικής τάξης, οι ψυχολογίες, τα μοντέλα ζωής και συγκρούσεων. Έτσι, για να υπηρετηθεί σωστά ένα τέτοιο υλικό, δε φθάνουν οι ορθές οδηγίες, απαιτούνται και έμπειροι ηθοποιοί για να αναπαραστήσουν πειστικά μια εποχή περασμένη, μαζί με τα ήθη της. Η παράσταση διαθέτει νέους και παλιούς ηθοποιούς, αφοσιωμένους αλλά και άτεχνους, ορμητικούς αλλά και κατά περίπτωση υπερβολικούς, μέσα στην περίσταση, αλλά όχι πάντα και μέσα στη γενική συνθήκη. Ωστόσο, αναγνωρίζω- όπως πάντα – ότι οι ηθοποιοί μεταφέρουν έντονα τον τελειοθηρικό μόχθο που καταβάλουν, για να επιτύχουν ερμηνευτική συνοχή και ποιότητα, όχι τελειότητα.

Η Ιωάννα Παγιατάκη ερμηνεύει δυναμικά την Αγγέλα ( είχε παίξει και στην παράσταση του Τάσου Μπαντή το 1998), αντιπροσωπευτικότερη στο γνήσιο αίσθημά της, ενώ ο νεαρός Νικόλαος Δροσόπουλος, υποδειγματικά υποδύεται τον Λάμπρο, ένα στιβαρό πρότυπο αρσενικού ανδροκρατούμενης εποχής.

Όλοι οι συντελεστές αξίζουν επαίνους. Είναι τόσο ολοκληρωμένη η άποψη, που το κοινό την επιβραβεύει με θερμό χειροκρότημα.

Επίλογος

Ένα βίαιο παραμύθι ενηλικίωσης, ξετυλίγεται ανάμεσα στις αντιθέσεις…

Όνειρα που συνθλίβονται στην πραγματικότητα…

αλήθειες που βυθίζονται στα ψέματα…

κραυγές που πνίγονται στη σιωπή,

μνήμες που παρασύρονται στη λήθη…

και μια αναγκαία αντίσταση που παλεύει με την υποταγή, στο γνωστότερο και πιο πολυπαιγμένο έργο του Σεβαστίκογλου. Γραμμένη το 1957 στη Μόσχα και με εκλεκτικές συγγένειες προς την «Αυλή των θαυμάτων» και την «Έβδομη μέρα της δημιουργίας» του Καμπανέλλη, με εμφανείς επιρροές Τσέχωφ και Λόρκα και σε ζουμερή λαϊκή γλώσσα, έγινε σύμβολο μιας εποχής.

Η πρόταση του Κ.Θ.Β.Ε. με την υπογραφή Δημήτρη Μπίτου είναι, πιστέψτε με, ισχυρή πρόκληση για να δείτε την παράσταση στο «Μικρό» της Μονής Λαζαριστών.

Συντελεστές

Δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος

Σκηνικά- Κοστούμια: Νέλλη Σφακιανάκη

Φωτισμοί: Νύσος Βασιλόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Μεντεκίδου

Βοηθός Σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χριστίνα Θαλασσά

Οργάνωση παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη

Photos under That long black cloud 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θεοδώρα – Έλλη Αθανασοπούλου (Φανή), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Στράτος), Μελίνα Αποστολίδου (Γεωργία), Νικόλαος Δροσόπουλος (Λάμπρος), Ζωή Ευθυμίου (Νέρα), Γιάννης Καραμφίλης (Μουσικός- Εϊβαλάδες), Ελένη Μιχαηλίδου (Άννα), Ιωάννα Παγιατάκη (Αγγέλα), Θοδωρής Πολυζώνης (Μένιος)

Μουσικοί επί σκηνής: Γιάννης Καραμφίλης (Μπουζούκι, φωνή), Νάντια Παυλίδου (Κιθάρα, φωνή)

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

Χορηγία του Συλλόγου «Φίλος» στο Φεστιβάλ Cosmopolis

Χορηγία-του-Συλλόγου-«Φίλος»-στο-Φεστιβάλ-cosmopolis

Ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Καβάλας «ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ» Παναγιώτης Αγγελίδης και η γενική διευθύντρια Άλκηστις Βλάχου, εκπροσωπώντας την Επιχείρηση, εκφράζουν τις θερμές και ειλικρινείς ευχαριστίες στον Σύλλογο «Φίλος» για την αδελφοποίηση Καβάλας – Νυρεμβέργης, για την χορηγία ύψους 1000 ευρώ στη διοργάνωση του Φεστιβάλ Cosmopolis.

Προηγήθηκε συνάντηση με τον πρόεδρο του Συλλόγου, Σωτήρη Ξώγνο, ο οποίος γι’ ακόμα μια φορά είναι συνοδοιπόρος του οράματος της Eπιχείρησης και συνεισφέρει τα μέγιστα όλα αυτά τα χρόνια στην επίτευξη των στόχων και στη διευκόλυνση του έργου της Επιχείρησης, μέσα από πλήθος χορηγιών και λοιπών δράσεων στήριξης.

«Χαιρόμαστε που στην πορεία των δράσεών μας βρίσκουμε ένθερμους υποστηρικτές, όπως ο Σύλλογος «Φίλος»  που έχουν αποδείξει επανειλημμένα, εδώ και πολλά χρόνια, τη μεγάλη κοινωνική ευθύνη και την ανιδιοτελή προσφορά τους προς τη «Δημωφέλεια» και τον Δήμο Καβάλας» τονίστηκε από τον κ. Αγγελίδη κατά τη συνάντηση με τον κ. Ξώγνο. Στο ίδιο πλαίσιο συζητήθηκαν και περαιτέρω δράσεις που θα ενισχύσουν τους δεσμούς ανάμεσα στις δύο πόλεις, κυρίως στον τομέα του Πολιτισμού.

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Η ομάδα «Άνθρωποι στη Θάλασσα» με την παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι» στον πολυχώρο «Alte Fablon» Θεσσαλονίκης

Η-ομάδα-«Άνθρωποι-στη-Θάλασσα»-με-την-παράσταση-«Ημερολόγιον-Ντελίβερι»-στον-πολυχώρο-«alte-fablon»-Θεσσαλονίκης

Πρόλογος

Το ντελίβερι ανήκει σε αυτά τα επαγγέλματα του ιδιωτικού τομέα, τα οποία, διαχρονικά, απολαμβάνουν ελάχιστης προσοχής σε επίπεδο δημόσιας συζήτησης και κρατικής μέριμνας. Πρόκειται για ένα δύσκολο επάγγελμα, που χαρακτηρίζεται από αυξημένους σωματικούς κινδύνους, εξοντωτικά και σπαστά ωράρια, οικονομική επισφάλεια, δυσχερείς συνθήκες εργασίας, κακώς εννοούμενη ευελιξία και, μέχρι πρόσφατα, περιορισμένη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες εργαζομένων και πολιτών (εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων κ. ά.) οι διανομείς δε βρέθηκαν ποτέ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε συζητήσεις σχετικές με τα δικαιώματα του εργαζομένου. Να, όμως, που μια ομάδα καλλιτεχνών αποφάσισε να στηρίξει, μέσω της τέχνης που υπηρετεί, το περιθωριοποιημένο επάγγελμα.

Πλην των αστυνομικών δελτίων που φτάνουν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο πλήρη συμβάντων, από αρνητικά έως μακάβρια, έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα αφηγήσεις διανομέων, αλλά πάντοτε με αφορμή μιας ή περισσοτέρων από τις παραπάνω αναφορές.

Η παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι», βασισμένη στα κείμενα του Σάκη Αποστολάκη, στον πολυχώρο Alte Fablon στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου είναι «πικρή» κωμωδία και είναι σε εξέλιξη.

Το έργο:

Έπειτα από 35 χρόνια δημοσιογραφίας ο Σάκης Αποστολάκης χάνει τη δουλειά του, όταν κλείνει η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Η ανεργία σε συνδυασμό με την έκπτωση της ποιοτικής δημοσιογραφίας τον οδηγούν να στραφεί στο επάγγελμα του διανομέα.

Συνδυάζοντας το ρεπορτάζ με τη νέα επαγγελματική του ταυτότητα αρχίζει να δημοσιεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το “Ημερολόγιον Ντελίβερι”, ένα χιουμοριστικό και πρωτότυπο ρεπορτάζ, μια ενδιαφέρουσα καταγραφή μετά σχολιασμών των κωμικοτραγικών επεισοδίων που αντιμετωπίζει στην εργασία του, τόσο από τους ιδιόρρυθμους πελάτες όσο και από τους εργοδότες του.

«Ξεκινάς τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα και, πάνω κάτω, είσαι προετοιμασμένος
για το τι θα αντιμετωπίσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις. Γιατί ο άνθρωπος δεν παύει να σε εκπλήσσει.»

Η παράσταση:

 Το ημερολόγιο του Σάκη Αποστολάκη είναι γραμμένο για να μιληθεί στη σκηνή και να μοιραστεί με το κοινό. Έχει μια εγγενή προφορικότητα, που πάει τον ακροατή- θεατή σεργιάνι στον χρόνο διεκπεραίωσης μιας αποστολής διανομέα. Η ίδια γλώσσα της καθημερινότητάς σου, η ιδιαίτερη στίξη, οι εγκοπές του λόγου, όλα τείνουν προς έναν τρόπο κουβεντιαστό, γεγονός που στο θέατρο θεωρείται αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή οφείλεις να το ανακαλύψεις από την καρέκλα σου σε όλες τις παραμέτρους του.

Πανέξυπνα κείμενα- επεισόδια, χιουμοριστικά, δηκτικά, καταγγελτικά, με μια θαυμαστή αμεσότητα, όπως εκείνα του Τσιφόρου ή του Ψαθά, που οι παλιοί αγαπήσαμε είτε στα βιβλία είτε στο θέατρο ή στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Ένα όμως επεισόδιο ξέφυγε στην υπερβολή και αδίκησε κατάφορα την τάξη των ένστολων, ισοπεδώνοντας τα πάντα στην ΕΛ.ΑΣ, με τον χαρακτηρισμό «άχρηστοι άνθρωποι». Είναι προφανές, ότι ο συγγραφέας παρασύρθηκε από τον οίστρο του ή το μένος του εναντίον των καταστολέων και δικαίωσε του «μπαχαλάκηδες», περιφρονώντας το αυτό το Σώμα. Άλλωστε, όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα, αλλά όλα χρειάζονται.

Η μουσική του Ανδρέα Ασημακόπουλου ευχάριστη, σαν από κόμικς, απόλυτα συμβατή με τους γρήγορους ρυθμούς, θαρρείς έχει την ταχύτητα ενός ντελιβερά στο μηχανάκι ή στις σκάλες πολυκατοικίας.

 Η ευρηματική σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου ικανοποιεί στο έπακρον και τον πιο δύσκολο θεατή. Τον καθιστά συμμέτοχο στα δρώμενα, επειδή εκμεταλλεύεται έξυπνα όλη την αίθουσα, κάθε της χώρο, επειδή δίνει φτερά στους ηθοποιούς με την καθοδήγησή της, επειδή η παράσταση ρέει σαν ταξιδάκι αναψυχής και, ταυτόχρονα, σαν κατήχηση συμπεριφοράς, ώστε κανείς δεν κοιτάζει ρολόι στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς της.

Το «Ημερολόγιον Ντελίβερι» συνιστά, επί της ουσίας, ένα τελετουργικό που δείχνει την έμπνευση και τη ρίζα του κι αυτή είναι η ελληνική νοοτροπία που βάζει ταμπέλες (βαθμίδες) στα επαγγέλματα: δουλειά γραφείου, υπαλλήλου, προϊσταμένου, δουλειά του ποδαριού, δουλειά ευκαιριακή, δουλειά έκτακτης ανάγκης, όπως διανομέας είτε πεζός για φυλλάδια είτε εποχούμενος σε δυο ρόδες για εστίαση. Η σχέση «δούναι- λαβείν» δεν είναι απλά μια διεκπεραίωση. Είναι μια διαδικασία αναζήτησης και σύνδεσης με την ελληνικότητα και τα νοήματά της, όπως η επικοινωνία.

Η ομάδα «Άνθρωπος στη Θάλασσα» διαθέτει ισχυρό σωσίβιο στα «κύματα» της σκηνής το χιούμορ και μια εξαιρετική λειτουργία ισχυρού πομπού. Προσκαλεί τους θεατές να συμμετάσχουν σε μία παράσταση – εμπειρία, με στόχο να δώσει ορατότητα στο επάγγελμα των διανομέων και να φωτίσει τις εργασιακές συνθήκες και διεκδικήσεις τους για ασφαλή και αξιοπρεπή εργασία, αναδεικνύοντας, παράλληλα, τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που, ενώ φτάνουν μέχρι το κατώφλι του σπιτιού μας, αντιμετωπίζονται – ενίοτε – σαν να είναι υπηρέτες μας.

«Κατάντησα ντελιβεράς μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας;
Όχι ! Κατάντησα ελεύθερος άνθρωπος»

Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί σε εγρήγορση, συνειδητοποιημένοι και εκπαιδευμένοι υποκριτές, μεταφέρουν το κοινό στον κόσμο των χαρακτήρων που υποδύονται και των ιστοριών που αφηγούνται. Καταφέρνουν με τους ρυθμούς τους και τις λέξεις που εκφέρουν να περάσουν στο κοινό διάθεση παρέας, ευφροσύνης αλλά και προβληματισμού. Πιστεύω πως αντιλαμβάνονται – όταν λειτουργεί θαυμάσια ο «καθρέφτης» – ότι δεν απευθύνονται ούτε στο συναίσθημα ούτε στη λογική, αλλά κατευθείαν στις διεργασίες του ασυνειδήτου τους. Τότε, οι θεατές αναγνωρίζουμε πόσο καλοί δότες είναι και, αντίστοιχα, εμείς κερδίζουμε τον τίτλο του καλού δέκτη. Εφόσον το γέλιο χαρίζει ατμόσφαιρα της ομαδικής διασκέδασης, η ψυχαγωγία επιτυγχάνεται και, ταυτόχρονα, ο στόχος του θεάματος. Το θέατρο μπορεί να γίνει κοινωνικό λειτούργημα, να διδάξει, να φέρει ψυχικές διεργασίες και επαναπροσδιορισμούς στάσεων ζωής.

Επιτρέψτε μου την ιδιαίτερη μνεία στον έξοχο Μάριο Μεβουλιώτη, ο οποίος με απογειώνει κάθε φορά που τον απολαμβάνω στο θέατρο. Από την πάλαι ποτέ «Ούγκα Κλάρα» και τα «Σκυλιά στο Πάρκο» του Εντουάρτ Άλμπι, τις «Εξομολογήσεις» του Παπαδιαμάντη, έως το «Ημερολόγιον Ντελίβερι».

Στο φινάλε, ο συγγραφέας εμφανίζεται ως ντελιβεράς και φέρνει πραγματικές πίτσες στην αίθουσα που μοιράζονται στο κοινό. Την ίδια στιγμή οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τον Σάκη Αποστολάκη που αυτοβιογραφείται επί σκηνής.

 Επίλογος

Θεωρητικά, οι συνθήκες αυτές θα έπρεπε να απασχολήσουν τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τους λιγότερο ευνοημένους, αλλά, για λόγους που μας διαφεύγουν, αυτά έχουν δείξει περιορισμένο ενδιαφέρον. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των ντελιβεράδων προκάλεσαν την αντίδραση του Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το οποίο εξέδωσε εγκύκλιο με τίτλο «Δράσεις για την προστασία των εργαζομένων σε εργασίες μεταφοράς και διανομής προϊόντων με δίκυκλο», στην οποία τίθενται οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πλαισίου προστασίας αυτού του, ομολογουμένως, δύσκολου επαγγέλματος.

Στην πραγματικότητα το θέμα είναι η διαχρονική αδιαφορία του πολιτικού συστήματος για εκείνες τις επαγγελματικές κατηγορίες που, αν και έχουν σαφέστατα θεμιτές διεκδικήσεις, αδυνατούν να εισακουστούν.

Συντελεστές:

Κείμενα: Σάκης Αποστολάκης

Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου

Σκηνικά: Μαρία Όσσα

Κοστούμια: ΠένηΝτάνη

Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος

Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαλάντης Νέστωρας

Εμψύχωση κούκλας: Μάριος Μεβουλιώτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαντά

Επί σκηνής: Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου, Άννα-Μαρία Γάτου, Μάριος Μεβουλιώτης

Δημιουργικό αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης

Trailer: Γιώργος Γεωργακόπουλος

Μίξη – Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio

Επικοινωνία: Νατάσσα Αστρεινίδη, Κατερίνα Κανδυλίδου

Παραγωγή: Άνθρωπος στη Θάλασσα ΑΜΚΕ
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Ακύρωσε την συμμετοχή του στο “Άδοντες και Ψάλλοντες” ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ

Ακύρωσε-την-συμμετοχή-του-στο-“Άδοντες-και-Ψάλλοντες”-ο-Ζμπίγκνιεφ-Πράισνερ

Από το Μουσικό Σχολείο Καβάλας ανακοινώνονται τα ακόλουθα:

Με λύπη σας ανακοινώνουμε  ότι ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, όπως μας διαμήνυσε με επιστολή του, δεν επιθυμεί να εμφανιστεί στη σημερινή συναυλία του Φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, καθώς διαφωνεί με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Η εν λόγω απροσδόκητη αλλαγή δεδομένων που σημειώθηκε την τελευταία στιγμή, καθιστά αδύνατη την υλοποίηση του αρχικού μας προγράμματος.

Η εκδήλωση, ωστόσο, θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές των μουσικών σχολείων, την ίδια ώρα (20:30) και στον ίδιο χώρο (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων), με έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών.

Ο Διευθυντής
Ιωάννης Κακάρας

Τι αναφέρει ο συνθέτης

Ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, ακύρωσε την συμμετοχή του στη συναυλία του Φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία», καθώς διαφώνησε με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Συγκεκριμένα ο συνθέτης αναφέρει: «Αγαπητό κοινό, όποιος ήθελε να συμμετάσχει απόψε στην συναυλία μου στο Αρχαίο Φιλίππων ενημερώνω ότι η συναυλία δεν θα πραγματοποιηθεί αν και ήρθαμε Καβάλα έτοιμοι να παίξουμε για εσάς.

Η συναυλία δεν θα γίνει λόγω της πίεσης, που δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου, από την πλευρά του διοργανωτή του φεστιβάλ. Προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να επιτρέψουμε πάνω από 100 νέους (που η παρουσία τους με εξέπληξε κατά την πρώτη πρόβα) που υποτίθεται ότι θα ενταχθούν στην επαγγελματική ορχήστρα και επαγγελματική χορωδία που μου υποσχέθηκαν σύμφωνα με το συμβόλαιο (πάνω από 100 νέοι σημαίνει περισσότερα από τους επαγγελματίες μουσικούς επί σκηνής). Δεν έχω τίποτα εναντίον των παιδιών, συνήθιζα να ηχογραφώ με παιδιά που ήταν επαγγελματικά προετοιμασμένα. Η μουσική μου είναι δύσκολη, χρειάζεται επαγγελματισμό από τους ερμηνευτές της. Η πλειοψηφία των νέων που γνώρισα στην Καβάλα δεν μπορούσε καν να διαβάσει τα λόγια, δεν είχε καμία δυνατότητα να παίξει με ορχήστρα και επιπλέον δεν ήταν καν προετοιμασμένοι να κάνουν μια τέτοια διοργάνωση. Η αντιπαράθεση επαγγελματιών μουσικών και παιδιών είναι επιβλαβής μόνο για τους δεύτερους. Μετά την απόφαση μου να κάνω συναυλία μόνο με επαγγελματίες μουσικούς και χορωδία ο διοργανωτής της συναυλίας με ενημέρωσε ότι προτιμούν να παραιτηθώ από την παράσταση των σολίστ μου και εμού για να επιτρέψουμε στα παιδιά να παίξουν απόψε αντί για εμάς.

Λυπάμαι πολύ που δεν θα μπορέσω να ερμηνεύσω τη μουσική μου που έχω ερμηνεύσει πολλές φορές στην Ελλάδα αλλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να συμφωνήσω για τις απρόσμενες συνθήκες.

Η συναυλία θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσετε νέους ανθρώπους που θα είχαν την ευκαιρία να δουν τον τρόπο που ετοιμάζονται τέτοιες συναυλίες από μουσικής πλευράς και να τις αντιμετωπίσουν ως masterclass. Τέτοιο μάθημα σίγουρα θα ήταν σημαντικό για την ανάπτυξη αυτών των νέων και σίγουρα ταλαντούχων μουσικών.»

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα