Πρόλογος

Όταν ο καθωσπρεπισμός της ελίτ κοινωνίας αποδεικνύεται φοβικό σύνδρομο και τρομάζει τον μικρόκοσμο που ανήκει στη διαφορετικότητα, όταν από ευυπόληπτες «κιβωτούς αγάπης» ρέει η απαξίωση των κακόμοιρων πληβείων και η εκμετάλλευση υλικών παροχών προς όφελος τιτλούχων, όταν το ανάθεμα στον φιλομόφυλο παρία μετατρέπεται σε εκούσια δολοφονία, είναι παρήγορο για την ντόπια κοινωνία να βάζει ένας μεγάλος φορέας πολιτισμού το δάχτυλο στην πληγή, να θέτει σε ένα ευρύ κοινό ερωτήματα όπως, το δικαίωμα στην αγάπη, στην ένωση, στη ζωή, ανήκει μόνο σ’ αυτούς που γεννήθηκαν με προίκα την ετεροσεξουαλικότητα; Παράλληλα, να δίνει την ευκαιρία στους «ορθολογιστές» να επαναπροσδιορίζουν συμπεριφορές απέναντι στους συνανθρώπους τους. Αυτό ακριβώς κάνει το Κ.Θ.Β.Ε. με την παράσταση που ανέβασε στο Φουαγιέ της Ε.Μ.Σ.

«Η Πράγα» έκανε πρεμιέρα στη Μαδρίτη το 2013 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα με τον θίασο La Barca Teatro. Παραστάθηκε σε διάφορους χώρους μέχρι το 2017. Εκδόθηκε από τις Ediciones Antígona και μεταφράστηκε στην κροατική, ιταλική και αγγλική γλώσσα με τη συνεργασία της Fundación SGAE. Η αγγλική μετάφραση δημοσιεύτηκε στη συλλογή Estreno Spanish Plays (2017) στις ΗΠΑ και έκανε πρεμιέρα στο New Jersey Repertory Theatre (2017), με τη μορφή θεατρικού αναλογίου. Έχει ανεβεί και στο Μιλάνο την ίδια χρονιά , με τη συμμετοχή του La Barca Teatro και τώρα παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη από το Κ.Θ.Β.Ε. σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.

Υπόθεση

Ο Μπένι και ο Χάρης είναι ζευγάρι για μια εικοσαετία. Η στενή φιλία τους με τη Σουζάνα διαρκεί περισσότερο. Είναι μια καλοκαιρινή βραδιά (τοποθετείται από τη σκηνοθεσία στη Θεσσαλονίκη), όπου οι δυο τους έχουν ετοιμάσει ένα δείπνο γι’ αυτήν: ωραίο φαγητό, ωραίο κρασί, ωραία μουσική, καλή διάθεση.

Και οι τρεις τους απολαμβάνουν το δείπνο με απόλυτη εμπιστοσύνη στη σχέση τους, απολαμβάνουν το χιούμορ, τα όμορφα συναισθήματα που γεννάνε οι ωραιότερες αναμνήσεις τους, χαίρονται την ευφρόσυνη ατμόσφαιρα της συνάντησης. Δεν έχουν υπολογίσει, όμως, ένα υπόγειο παιχνίδι που γεννιέται στη βραδιά ανάμεσα στη Σουζάνα και στον Μπένι. Ούτε περίμεναν να εμφανιστούν θαμμένα ένοχα μυστικά, απροσδόκητες εκπλήξεις και να δημιουργηθούν νευρικές εξάρσεις, ώστε να βάλουν σε δοκιμασία την αγάπη και τη φιλία τους.

Ποιος γνωρίζει πραγματικά τον σύντροφό του; Ενοχλητικά τα ερωτηματικά. «Κι αν το παρελθόν δεν είναι όπως το θυμόμαστε»; «Κι αν το μέλλον δε θα δεχτεί τα όσα σχεδιάζουμε»; «Από τι κρυβόμαστε τώρα»;

Ανάμεσα στα λάθη και στον πυρετό της βραδιάς, ανάμεσα στα γέλια και στις αναπάντεχες αποκαλύψεις, μόνο ένα πράγμα παραμένει σαφές για τον Μπένι, τη Σουζάνα και τον Χάρη: υπάρχει πάντα ένα μέρος στο οποίο θέλουν να γυρίσουν. Και αυτό το μέρος είναι η Πράγα.

«Η Πράγα» του Χαβιέρ δε Διός είναι ένα έργο για τρεις χαρακτήρες και έναν μοναδικό χώρο – το σαλόνι του σπιτιού των Μπένι και Χάρη- που παίζει με τις συμβάσεις της κοσμικής κωμωδίας, για να προσεγγίσει μέσα από αυτές, ειρωνικά, ένα θέμα που, συνήθως, απέχει πολύ από μια συνθήκη αγάπης, φιλίας και χρόνου. Τις σχέσεις ενός μακρόβιου ζευγαριού ανδρών με μια φίλη από τα νεανικά τους χρόνια, το έργο τις θέτει σε σκληρή δοκιμασία.

Με αφορμή τη διαφωνία των δυο αγοριών, γύρω από το θέμα της υιοθεσίας ενός παιδιού, μία απόφαση που τους φέρνει αντιμέτωπους με την υπαρξιακή ανάγκη για συνέχεια, την ανάληψη ευθυνών, τον φόβο της μετάβασης σε μια διαφορετική καθημερινότητα, με το πέρασμα στη συνθήκη της γονεϊκότητας, ο συγγραφέας αναδεικνύει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, έτσι όπως φωτίζονται μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις και από τα σημερινά αδιέξοδα.

Ανάγνωση

Ένα κοινωνικό, ευαίσθητο και σύγχρονο κείμενο είναι «Η Πράγα», που διαθέτει το ταλέντο, την ικανότητα εκείνων που ξέρουν να αφηγούνται πολύ καλά ιστορίες ξεχωριστών προσώπων. Τρεις υπέροχοι χαρακτήρες ανεβάζουν ψηλά το έργο, φέροντες λαμπερό παράσημο την αξιοπιστία σε αυτό που ζουν και νιώθουν, σε μια πολύ ιδιαίτερη υπόθεση που, αν δεν είχε κατακτηθεί από τον δημιουργό του η τέχνη της καλής δραματουργίας, θα έχανε το στοίχημα της κατήχησης, της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης. Ο Javier de Dios το κέρδισε.

Πρωταγωνιστές είναι ένα σταθερό γκέι ζευγάρι που, στην πιο κρίσιμη στιγμή της σχέσης τους, σκέφτονται να γίνουν γονείς. Η κοινή τους κολλητή, Σουζάνα, θα είναι η εκλεκτή μητέρα, σε περίπτωση που καταλήξουν σε συμφωνία, κάτι που ικανοποιεί τα τρία εμπλεκόμενα μέλη. Ανασφάλειες, μισές αλήθειες, κλεμμένα φιλιά, ψεύτικοι εραστές, κοινό παρελθόν και πολλά ποτήρια κρασί αργότερα. Αυτό το τρίγωνο καταλήγει να γίνει κάτι παραπάνω από οικείο στους θεατές, γιατί οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά σκιαγραφημένοι και είναι εύκολο να τους αναγνωρίσουν είτε σε κοινούς φίλους είτε στον εαυτό τους.

Ο μισάνθρωπος και εγωιστής διανοούμενος, ο αφοσιωμένος εραστής, ικανός να εγκαταλείψει τις δικές του ανάγκες για να ικανοποιήσει τον άλλον, η φαινομενικά επιπόλαιη γυναίκα, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, με το συνεχές ξόδεμα του εαυτού της. Το πέρασμα του χρόνου μετατρέπει αδυσώπητα όλους αυτούς σε κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, επειδή είναι ευάλωτοι, συναισθηματικοί αλλά και αλαζόνες.

Ο συγγραφέας

Ο Javier de Dios (Μαδρίτη, 1966) είναι θεατρικός συγγραφέας και διευθυντής του Κέντρου Τεκμηρίωσης Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του INAEM-Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Φιλόλογος και δάσκαλος, το 1996 ίδρυσε την εταιρεία La Barca Teatro, με την οποία ανεβάζει δικά του κείμενα αλλά και άλλων συγγραφέων έκτοτε.

Ως συγγραφέας, πολλά από τα περισσότερα από τριάντα έργα που συνθέτουν τη δραματική του παραγωγή έχουν επιμεληθεί και μεταφραστεί, συγκεκριμένα στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρουμανικά και κροατικά. Τα κείμενά του περιλαμβάνουν Trilogía de la Emprendedora (2018), Iván (2017), Praga (2013), Food for Fish (2005; Euskadi Literature Award 2006), Social Skills (2007), Chicken for China (2013), Defenceless (2002) ήΕυκαιρίες (2014). Επίσης εκδοχές και δραματουργίες, όπως αυτά που ετοιμάζονται για το Teatro de la Zarzuela με βάση το La marchenera ή το La dogaresa.

Ως δάσκαλος, υπήρξε δάσκαλος Ισπανικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας, Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από το 1990 έως το 2018, καθώς και καθηγητής Δραματικής Γραφής και Θεατρικής Συγγραφής στην Τάξη Θεάτρου και στη Σχολή Συγγραφής του Πανεπιστημίου της Αλκαλά, μεταξύ 1998 και 2010.

Έχει μεγάλη εμπειρία στη σκηνοθεσία και τη διδασκαλία θεάτρου από και για τους νέους, πτυχές για τις οποίες έχει διδάξει μαθήματα σε διαφορετικά σχολεία και ιδρύματα και για τις οποίες έχει λάβει διάφορα βραβεία. Από το 2014 έως το 2018 διετέλεσε γενικός γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων και Συγγραφέων Θεάτρου (ΑΑΤ).

Ομαλοποιήστε την παρουσία της συλλογικότητας LGBTIQA+

Κέρδισε τον Διεθνή Διαγωνισμό XV Leopoldo Alas Mínguez (2021 LAM Award). Το Ίδρυμα SGAE και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Visible αθλοθετούν αυτό το βραβείο κάθε χρόνο, με στόχο να υποστηρίξουν και να τονώσουν τη δημιουργία νέων θεατρικών κειμένων που δίνουν προβολή στη συλλογικότητα LGBTIQA+. Ο συγγραφέας έλαβε αυτό το βραβείο για το έργο του «An Italian Song», ένα συγκινητικό και λεπτό κείμενο για τις σχέσεις μιας οικογένειας (πατέρας, μητέρα και γιος, ο οποίος ανακαλύπτει νωρίς την ομοφυλοφιλία του) στην Ισπανία της δεκαετίας του εβδομήντα. Το συγκεκριμένο έργο είναι κι ένας φόρος τιμής σε όλους εκείνους που τόλμησαν να ανοίξουν δρόμο, για τη δημιουργία μιας νέας openminded χώρας.

Η παράσταση

Και αν έχουμε ήδη μιλήσει θετικά για το κείμενο, η σκηνοθεσία είναι, επίσης, άψογη σε όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις του. Σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία από τον Θέμη Θεοχάρογλου, ο οποίος συλλογίστηκε τον κλασικό τόνο απόδοσης, με τη βεβαιότητα ότι το «ιδιαίτερο» όταν το χρωματίζεις «καθολικό», περνάει πάντα στο κοινό.

Σημειώνω ότι, καθώς το κείμενο δεν εμπίπτει σε άγνωστα στερεότυπα, πέρα ​​από αυτά που αναγνωρίζουμε όλοι, όπως η προσδοκία ότι ο άνθρωπος που ανήκει σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της, οι τρεις πρωταγωνιστές – εξαιρετικοί ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. – δίνουν στους ήρωες «Χάρη», «Μπένι» και «Σουζάνα», θέση στην κοινωνίας μας, χωρίς να αγγίξουν την υπερβολή ή το ψέμα. Μετατρέπουν τους χαρακτήρες σε μοτίβο, σύμφωνα με αυτά που βιώνουν, και το κάνουν ήρεμα, σιγά- σιγά, μεγιστοποιώντας την ένταση, ανάλογα με εκείνη που εκλύει η ιστορία.

Η παράσταση κυλάει ευχάριστα, ντυμένη με τζαζ μουσική, λίγο αργεντίνικο τάνγκο, πολλή κινηματογραφική μουσική και στο φινάλε ελληνική, η οποία έρχεται μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή που αγαπά τα γράμματα ακροατών, ενώ ο θεατής απολαμβάνει τα χαρακτηριστικά στοιχεία κωμωδίας, όπως ρυθμό, έξυπνο χιούμορ, συνεργασία ηθοποιών, φλύαρες σιωπές, μουσικά ταξίδια και ενδιαφέρουσα πλοκή με μυστικά και ψέματα, με κρυμμένες αλήθειες, με υπεκφυγές και «κράξιμο», αλλά και με ανατροπές και παρεξηγήσεις.

Οι ερμηνείες τρων τριών ηθοποιών του Κ.Θ.Β.Ε, εντυπωσιακές. Η Σουζάνα της Λουκίας Βασιλείου, απολαυστική. Είναι μια χαριτωμένη γυναίκα που διψά για ζωή, που την ξοδεύει και το χαίρεται, που ζει το σήμερα με ένταση και πάθος και που ξέρει καλά να κρύβει τις πληγές της. Κυριολεκτικά οργώνει τη σκηνή και είναι χάρμα ιδέσθαι σαν γυναίκα και σαν ρόλος.

Ο Γιάννης Τομάζος παραγκωνίζει το οτιδήποτε ωφελιμιστικό, για χάρη του ονείρου της τεκνοποιίας, ενώ μπολιάζει με όρεξη το δυναμικό του «εγώ» στο ζητούμενο «εμείς. Ο χαρισματικός ηθοποιός πλάθει έναν αξιολάτρευτο χαρακτήρα, έχει απίστευτη ενέργεια, ελίσσεται αξιοθαύμαστα ανάμεσα στο κωμικό και το κωμικοτραγικό, θυμίζει έντονα φιγούρα Τσάρλι Τσάπλιν ή Τζιν Γουάιλντερτ, κερδίζει από την έναρξη, ακόμη, το κοινό.

Ο γυμνασμένος Χρήστος Μαστρογιαννίδης είναι ο macho Χάρης, που ταλανίζεται από αμφιβολίες για μια μακρόβια υγιή σχέση, ενώ βαδίζει μέσα της μ’ ένα βήμα μπρος κι ένα πίσω. Ο σκηνοθέτης τον θέλησε αψύ, τραχύ, αδρό, σκληρά αρρενωπό, το άλλο άκρο της σχέσης, εγώ θα τον ήθελα λιγότερο μονοκόμματο, όχι τόσο άκαμπτο. Θα μπορούσε, ίσως, να σπάσει κάπως, να ξεχάσει τον επικό τόνο στις εξάρσεις του, να γίνει πιο γήινος, πιο αληθινός στις τρυφερές στιγμές του ζευγαριού. Ωστόσο, προσπαθεί φιλότιμα ο Χρήστος Μαστρογιαννίδης να ακολουθήσει τη σκηνοθετική γραμμή.

Σκηνικός χώρος και πλατεία ενώνονται σε μια εικαστική συμμετοχική εγκατάσταση αποτελούμενη από διαφορετικές καρέκλες που η κάθε μια φέρει μια διαφορετική ταυτότητα, μνήμη και σωματικότητα. Το δε δάπεδο, χαρούμενο, στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Τα φιλοξενούμενα άτομα προσκαλούνται να αφήσουν τα παλτό τους σε stand ρούχων, έτσι ώστε τα καθημερινά προσωπικά τους στοιχεία συμμετέχουν με έναν ιδιότυπο τρόπο στο συνολικό εγχείρημα. Σφαιρική-περιμετρική όραση 360 μοιρών. Αφήνοντας τον χώρο να μιλήσει με αυτονομία και εμπνεόμενα από την ημικυκλική του μορφή, φέρνουμε στο φως όλες τις πλευρές του.

Εδώ σκοτεινά σημεία δεν υπάρχουν, όλα είναι συμπεριληπτικά. Ένας από τους στόχους της εικαστικής εγκατάστασης είναι η βιωσιμότητα και η DIY πρακτικές μέσω της ανακύκλωσης και της αξιοποίησης των ήδη υπαρχόντων υλικών του Κρατικού Θέατρου.

Μια ιδιότυπη συνεργασία είναι αυτή με τον δημιουργό Άγγελο Μέντη και η χρήση ενός συγκεκριμένου αριθμού (7) σκηνικών κατασκευών του, οι οποίες μετατράπηκαν σε μια άλλη μορφή και επεξεργάστηκαν καλλιτεχνικά.

Η πρόταση του Javier de Dios είναι απλή και πολύ κοντινή μας και, παρά τη σίγουρη συστολή του, όσον αφορά την ενσωμάτωση του κοινού στη σκηνή, η παραγωγή του Κ.Θ.Β.Ε. κερδίζει πόντους λόγω εύστοχης διαμόρφωσης του χώρου, όπου παίζεται η παράσταση.

Φυτά από διαφορετικά σημεία της πόλης αναδεικνύουν την περμακουλτούρ (η «permaculture» πραγματεύεται τη δημιουργία ενσυνείδητα σχεδιασμένων οικοσυστημάτων, στα οποία η ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να ενταχθεί και να αναδειχθεί ως αναγεννητικός και σταθεροποιητικός παράγοντας), με τελική ευχή, μετά την ολοκλήρωση του project, τα φυτά να γίνουν κομμάτι φροντίδας του κτιρίου και των ατόμων που δραστηριοποιούνται στον Οργανισμό.

Η εικαστική εγκατάσταση είναι συμπεριληπτική και επιθυμεί να αναπτύξει ετερόκλητους διαλόγους με τα άτομα το χώρο και το κτίριο, όπως αναφέρεται και στο καλλιτεχνικό σημείωμα της παραγωγής .

Επίλογος

«Η Πράγα» εμβαθύνει σε θέματα όπως: πώς μεγαλώνουμε, με ποιες προσλαμβάνουσες, πώς μπορούμε να κρατήσουμε τις αρετές που έχουμε βιώσει και να απαλλαγούμε από τον εγωισμό και την αποθάρρυνση για εξέλιξη, πώς να ανιχνεύσουμε την καλοσύνη ή την τοξικότητα, πώς να εδραιώσουμε την αυτοπεποίθησή μας στο παρόν και πώς να αντιμετωπίσουμε λογικά και ψύχραιμα το μέλλον.

«Η Πράγα» είναι, εν ολίγοις, μια βιταλιστική πρόποση για το παρόν και το μέλλον μιας γενιάς που κατέκτησε τις προσωπικές και σεξουαλικές ελευθερίες στη δεκαετία του ‘80 και που, σήμερα, συνεχίζει να απολαμβάνει τις ίδιες ελευθερίες ή να υπερασπίζεται την αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μια αξιοπρέπεια που ανήκει σε όλους, επειδή οι πτυχές της αναταραχής και της νηνεμίας είναι κοινές σε κάθε ζευγάρι, αλλά και σε κάθε αυτόνομη ανθρώπινη μονάδα, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.

Η υπόθεση εξελίσσεται στη Θεσσαλονίκη, όπως θέλει η σκηνοθεσία, αν και η Ισπανία είναι χιλιόμετρα μπροστά σε ανάλογα θέματα, ωστόσο, η παράσταση επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα ΛΟΑΤΚΙ+, κινείται με δύο ταχύτητες ταυτόχρονα: επιταχύνει σε μεγάλο αριθμό μεταρρυθμίσεων, ενώ κινείται βραδέως ή μένει εντελώς στάσιμη στο ζήτημα αναγνώρισης του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της παρεπόμενης τεκνοθεσίας.

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία -Δραματουργική επεξεργασία: Θέμης Θεοχάρογλου

Εικαστική εγκατάσταση- Σχεδιασμός κοστουμιών: Νεφέλη Μυρτίδη

Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σίσσυ Θεοφίλου

Βοηθός Σκηνογράφου -ενδυματολόγου: Σόνια – Μαρία Καϊτατζή

Οργάνωση Παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λουκία Βασιλείου (Σουζάνα), Χρήστος Μαστρογιαννίδης (Χάρης), Γιάννης Τομάζος (Μπένι)

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πρόλογος

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το συναρπαστικό έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Frank McGuinness «Κάποιος να με προσέχει» παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη, από 11 Νοεμβρίου 2022 σε παραγωγή του «Θεάτρου Αυλαία», ενώ τον Φεβρουάριο του 2023 κατεβαίνει στην Αθήνα, στο Θέατρο «Ιλίσια».

Η ομηρεία στη Μέση Ανατολή έχει γίνει σήμερα ακόμα πιο φρικτή υπόθεση, από ό,τι ήταν το 1992, όταν ο Frank McGuinness έγραψε αυτό το έργο.

Εμπνευσμένο από την εμπειρία του Brian Keenan και του John McCarthy, οι οποίοι κρατήθηκαν αιχμάλωτοι στη Βηρυτό από Ισλαμιστές Τζιχαντιστές, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Εκείνο που κάνει το θλιβερό συμβάν να αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου, είναι ότι ξαναγεννιέται ως μια θεατρική παραβολή της ανθρώπινης ανθεκτικότητας και, μάλιστα, με τα αντίγραφα του Κορανίου και της Βίβλου στο στόμα των ομήρων.

Υπόθεση

Όπως λέει και η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου στο σημείωμά της, το έργο, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μιλά για τρεις ομήρους (έναν Άγγλο, έναν Ιρλανδό κι έναν Αμερικανό) που είναι έγκλειστοι σ’ ένα βρώμικο κελί στη Βηρυτό, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Η προσπάθειά τους ν’ αντέξουν τις κακουχίες και την αγωνία του θανάτου εκδηλώνεται με δαιμονικό χιούμορ ή «παιχνίδια» διαφυγής. Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, οι τρεις τους θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλο και θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν αιχμάλωτους.

«Θέλω το έργο μου να μιλήσει για το πώς τα ανθρώπινα όντα αντέχουν κάτω από φριχτές συνθήκες», λέει ο Φρανκ Μακγκίνες στο πιο πρόσφατο ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο. «Αν και αληθινά τραυματικές και απειλητικές για τη ζωή τους, οι συνθήκες αυτές μπορούν να γίνουν κατανοητές ως προς τη φύση του κτήνους… Ήθελα να είναι ένα έργο για το “εδώ και τώρα” αυτών των τριών ανθρώπων, για το πώς επιβιώνουν, ποιες είναι οι οδοί διαφυγής τους».

Μια πολύ βαθιά σχέση εξελίσσεται ανάμεσα στους τρεις άντρες. Μια αγάπη που δεν τους τρομάζει και δε θέλουν να την αποφύγουν. Καθώς είναι δεμένοι με αλυσίδες, η εξάρτηση μεταξύ τους εντείνεται και η απώλεια του ενός γίνεται απόλυτα τρομαχτική για τον άλλον.

Το έργο ανήκει στην εποχή μας. Μια εποχή εξεγέρσεων, τρομοκρατίας αλλά και επαναπροσδιορισμού της ανδρικής συμπεριφοράς. Είναι μια ιστορία για κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι, αλλά που μιλά για όσα έχουν όλοι οι άνθρωποι στην καρδιά τους.

Δραματουργία

Ένας Αμερικανός γιατρός, ο Άνταμ, ένας Ιρλανδός δημοσιογράφος ονόματι Έντουαρντ και ένας Άγγλος καθηγητής πανεπιστημίου, ο Μάικλ, έχουν ριχτεί στο ίδιο ανήλιαγο κελί, χωρίς εξήγηση. Στην αρχή όλα δείχνουν να είναι στερεότυπα. Ο Άνταμ, η ενσάρκωση του ιδεαλισμού των Γιάνκηδων, περνάει χρόνο στο κελί του διαβάζοντας τη Βίβλο και διαλογιζόμενος. Ο Μάικλ, μια προσωποποιημένη εικόνα των ευγενικών εγγλέζικων τρόπων, παρηγορείται θυμούμενος τα σπουδαία έργα της αγγλικής λογοτεχνίας και ο Έντουαρντ, είναι ένα άδειο «πυροβόλο» της Βόρειας Ιρλανδίας, που θέλει να κρατά σε εγρήγορση τους άλλους δύο.

Αυτοί οι άντρες μπορούν να μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι τόσο εύκολο να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον στον πρώτο καιρό της «συμβίωσής» τους.

Καθώς το έργο προχωρά, ο θεατρικός συγγραφέας ανατρέπει αυτά τα πρότυπα με απρόβλεπτους τρόπους. Καθ’ όλη τη διάρκεια, οι κυριολεκτικά αθέατοι απαγωγείς των ομήρων, τους παρακολουθούν με «κρυφά μάτια».

Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η δυναμική του έργου να επαληθεύει το ένστικτο της επιβίωσης.

Αν και μέρος του χιούμορ είναι μαύρος παραλογισμός, όπως αρμόζει σ’ αυτή την υπαρξιακή αλλά άγρια υπόθεση, που ακόμη και οι ήρωες – όμηροι βλέπουν μερικές φορές ως γελοία, ο θεατρικός συγγραφέας επινοεί εκτεταμένες στροφές βοντβίλ (θεατρικό έργο 18ου αιώνα, το οποίο, ξεφεύγοντας από τα παραδοσιακά πρότυπα, σατίριζε τα ήθη). Για να κρατήσουν μακριά την απόγνωση και την παραφροσύνη, οι άντρες φαντάζονται και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης, όπως ακριβώς κάνει ένας επιζών ναυαγός σε ξερονήσι ή ένας ζογκλέρ στο εναέριο σχοινί ισορροπίας, χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Ακροβατούν ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα. Επινοούν παιχνίδια μυαλού είτε γράφοντας φανταστικές επιστολές στα σπίτια τους είτε δοκιμάζοντας αλκοολούχα ποτά ή εφευρίσκοντας αιτίες για «ενδοοικογενειακές» συγκρούσεις.

Το «δια ταύτα» της ιστορίας είναι η επαλήθευση του αποφθέγματος «το μεγαλύτερο αγαθό στον άνθρωπο είναι η ελευθερία».

Η παράσταση

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το έργο μοιάζει περισσότερο με διαμάχη στη Μέση Ανατολή, παρά με τη σύγκρουση μεταξύ Ιρλανδίας και Αγγλίας. Η αιχμαλωσία έχει φέρει στο ίδιο άθλιο επίπεδο τρεις άνδρες από διαφορετικές κουλτούρες, πεποιθήσεις και κοινωνικά στρώματα, ωστόσο, εξακολουθούν να διέπονται, και μέσα στο κελί, από τις ίδιες κοινωνικές διαφορές.

Πράγματι, αυτή η συμβίωση έχει κάποια σχέση με τη σύγχρονη αναταραχή στη Μέση Ανατολή. Όταν οι όμηροι αναγκάζονται να καλύψουν το κεφάλι τους με μαύρες πάνινες μαντήλες, είναι δύσκολο για το κοινό να μην σκεφτεί τη φοβερή φυλακή «Αμπού Γκράιμπ» στο Ιράκ.

Ο McGuinness περιγράφοντας τα δεινά των ομήρων σ’ αυτό του το έργο, είναι περισσότερο Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό), παρά Κώστας Γαβράς (Κατάσταση πολιορκίας ). Το ανεπιτήδευτο κείμενό του δεν προσφέρει εκρηκτικούς λόγους για την αναλγησία του ανθρώπου προς άνθρωπο, ούτε βία επί σκηνής ούτε συζητήσεις για την φλέγουσα πολιτική που επιβάλλεται στη Μέση Ανατολή. Αρκείται στην εκμετάλλευση μιας πραγματικής τραγωδίας, για να φέρει στη σκηνή μια ψευδαίσθηση, αναφορικά με τις φαντασιώσεις, τα αστεία και τα πνευματικά πιστεύω των ηρώων του, ώστε οι απλοί θεατές εύκολα να βιώνουν τον βάρβαρο εγκλεισμό.

Ο στόχος του συγγραφέα είναι άξιος λόγου και ανάλυσης, αλλά δύσκολος. Ούτε ο Μπέκετ κατάφερνε πάντα να είναι εύληπτα τα έργα του. Αλλά ο McGuinness δεν είναι Beckett. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της παράστασης οι ρόλοι των τριών ανδρών έχουν έναν τεχνητό τόνο άσκησης, όπως σε σχολική τάξη υποκριτικής. Για παράδειγμα, επιδίδονται σε επινοητικούς αυτοσχεδιασμούς, θαρρείς έχουν ορμηνευθεί να επιδεικνύουν τις δεξιότητές τους.

Δεδομένου ότι αυτοί οι χαρακτήρες σχεδιάστηκαν από τον συγγραφέα σχηματικά και μερικές φορές στερεοτυπικά, ο καθένας έχει μια, σαφώς, διαφορετική εθνικότητα, οικογενειακή κατάσταση, επάγγελμα κ.λπ. Έτσι, η ιστορία είναι άλλοτε διασκεδαστική, άλλοτε καθηλωτική ή συγκινητική . Όλο το παραπάνω συγγραφικό αποτύπωμα αποδίδεται στη σκηνή από τους τρεις ηθοποιούς, συγκλονιστικά.

Η διαφωτιστική, όμως, σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, όπως και η μετάφρασή της, εστιάζουν σε μια συναρπαστική ψυχολογική εξερεύνηση εσωτερικού κόσμου τριών ανθρώπων, που υπομένουν μια ακραία εξευτελιστική μεταχείριση και μας δίνουν ένα είδος σύγχρονου φάσματος των αντιπροσωπευτικών ρευμάτων της φιλοσοφίας – από την προσωκρατική, τη στωική, μέχρι την υπαρξιστική και άλλα νεότερα ρεύματα – από το οποίο διαπερνά η εξερεύνηση της εσωτερικής εμπειρίας, η έννοια την ύπαρξης του ανθρώπου, της ζωής και του θανάτου.

Οι ήρωες καταφεύγουν στο παιχνίδι ρόλων για να διατηρήσουν τη διάθεσή τους. Σε ένα στιγμιότυπο βλέπουμε τον ταραχώδη Άγγλο καθηγητή να αναπαράγει τη νίκη της Bιρτζίνια Γουέιντ, στο Wimbledon, επί της Μπέτι Στόουβ το 1977. Έξοχη σκηνή, ιδίως στην κορύφωσή της με το τραγούδι των Queen “ We are the champions” .

Το σκηνικό τ ης Μαίρης Τσαγκάρη είναι ένα ακάθαρτο δάπεδο με τρία βρώμικα στρώματα και αλυσίδες. Αρκεί, για να απεικονίσει την αθλιότητα αφενός και, αφετέρου, το «δωμάτιο των στεναγμών» των φυλακισμένων.

Ωστόσο, τρεις αξιόλογες ερμηνείες αναδύονται από αυτή την απίστευτη τρύπα της κόλασης. Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μάριζας και Πήτερ Ράντλ σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, που, για να εκτιμήσετε όλες του τις διαστάσεις : πόνο, θλίψη, απόγνωση, ψήγματα χαράς, νοσταλγία, ονειροπόληση, θυμός, χιουμοριστικές εξάρσεις, αγανάκτηση, δύναμη μα και ισοπέδωση ψυχής, πρέπει να δείτε την παράσταση.

Εξάλλου, είναι εφήμερη και φευγαλέα από την ίδια της τη φύση η καλλιτεχνική δραστηριότητα του ηθοποιού και, δυστυχώς, δεν αφήνει τα επιτεύγματά της χαραγμένα σε κάποια στέρεα χειροπιαστά υλικά, τα οποία μπορούν οι μελετητές των επόμενων γενεών να περιεργαστούν και να αξιολογήσουν με τη νηφαλιότητα που εξασφαλίζει, συνήθως, η χρονική απόσταση από τα γεγονότα. Θνησιγενής τέχνη το θέατρο, άρα δεν αφήνει πίσω της ό,τι η τέχνη, για παράδειγμα, του ζωγράφου. Ακριβώς γι’ αυτό γράφω το άρθρο και σας παροτρύνω να βιώσετε την εμπειρία. Είναι ξεχωριστή και, ίσως, απελευθερωτική για πολλούς θεατές που είναι εγκλωβισμένοι στα προσωπικά τους αδιέξοδα.

Ο δυνατός ΄Ανταμ – Πήτερ Ραντλ, ως ο σωβινιστής Αμερικανός που τραγουδά το Amazing Grace, είναι ένας πυλώνας σθένους κι αντοχής. Ο εκπληκτικός Αντίνοος Αλμπάνης, είναι ο θρασύς Ιρλανδός που κρατά τους άλλους «ζωντανούς» με ανέκδοτα δραματοποιημένα και ευφυολογήματα. Ο αβρός Άγγλος καθηγητής του Δημήτρη Μάριζα, είναι αγενής στην αρχή, αλλά αποκαλύπτεται σταδιακά αισιόδοξος και με ψυχή, καθώς αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες με την υπερηφάνεια ενός προκλητικού ανιχνευτή.

Η απομόνωση σπάνια είναι τόσο υποφερτή, μέσα σ’ ένα κλειστοφοβικό μπουντρούμι με το σπαθί πάνω από το κεφάλι.

Μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης προέρχονται από αυτό που δεν φαίνεται. Οι αφανείς μεν, ωσεί παρόντες δε φύλακες, κάνουν τη διαμονή των ομήρων στο κελί, ακόμα πιο ανατριχιαστική. Ωστόσο, θα ξεχωρίσω την ευρηματική σκηνοθετική σκηνή, λυτρωτική για τον ΄Ανταμ, όταν λάμνει με το μπουκάλι νερού- κουπί πάνω στο στρώμα – σχεδία, ενώ τη στεφανώνει το υπέροχα διασκευασμένο τραγούδι «Gangsta’s Paradise” των Coolio και Κιλιάν Μας.

Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου συγκέντρωσε ένα πολύ ικανό καστ ερμηνευτών. Ο Πήτερ Ραντλ έχει δυναμική παρουσία, ως ο εθνικιστής Αμερικανός και τα μάτια του γίνονται γυάλινα, καθώς βυθίζεται στην τρέλα. Ο Έντουαρντ του Αντίνοου Αλμπάνη είναι χοντροκομμένος, σκληρός, ενίοτε χιουμορίστας, γεγονός που κάνει τις πιο ευάλωτες στιγμές του ιδιαίτερα απολαυστικές. Ο Δημήτρης Μάριζας εμφανίζει άψογο κωμικοτραγικό συγχρονισμό, ως ο ευρυμαθής ακαδημαϊκός, ο οποίος κατακτά το κέντρο αυτού του περίπλοκου χαρακτήρα.

Όταν οι όμηροι συζητούν δεν μπορούμε να διακρίνουμε αν είναι μέρα ή νύχτα, ο συγκρατημένος, αποστειρωμένος φωτισμός του Λευτέρη Παυλόπουλου, τονίζει αυτό το άχρονο τοπίο στο υπόγειο κρατητήριο – κλουβί, με εντυπωσιακό τρόπο.

Η αφανής «παρουσία» των δεσμοφυλάκων είναι ξεκάθαρα αισθητή χάρη στις προσπάθειες της μουσικής επένδυσης και των φωτισμών.

Η παράσταση αποτελείται από εννέα σκηνές, ενώ ακούγονται αποσπάσματα από το τραγούδι της Ella Fitzgerald «Someone who’ ll watch over me» το οποίο δάνεισε στο έργο τον τίτλο του.

Δείτε αυτή την παράσταση ερμηνειών!!

Συντελεστές

Μετάφραση: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Σκηνικά- Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Παραγωγή: Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ

Επικοινωνία: Γιάννης Δαλάκας

Ερμηνεία:

Αντίνοος Αλμπάνης

Δημήτρης Μάριζας

Πήτερ Ραντλ

Η παράσταση είναι κατάλληλη για ηλικίες άνω των 16 ετών.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ