Πολιτισμός

«Επέστρεφε», μια βραδιά αφιερωμένη στην ηδονική ποίηση του Καβάφη

Διήμερες πολιτιστικής εκδηλώσεις στο νησί της Θάσου

Αυτό που ζήσαμε στην όμορφη Θάσο, στις 4 και 5 Οκτωβρίου ήταν πραγματικά μοναδικό και πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα, αν σκεφτεί κανείς, ότι έγινε μόνο με μία από κοινού πρόβα, η οποία ήταν ικανή να ενώσει τρεις μεριές της Ελλάδας, Σαντορίνη, Βόλο, Θάσο, ήταν βέβαια αποτέλεσμα αρκετής κατά μόνας προετοιμασίας, όλων των συντελεστών και προσπάθειας, αλλά, να που έκανε το θαύμα της και μίλησε η Τέχνη μέσα από την μουσική, την άρτια, την άριστη μουσική, την συγκλονιστική απαγγελία, αλλά και την φιλολογική βουτιά στην προσωπικότητα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, που ήταν στο επίκεντρο της λογοτεχνικής βραδιάς, ως τιμώμενο κεντρικό πρόσωπο, έτσι ώστε κανείς δεν έφυγε με ψυχή νηστική ή δεν αφέθηκε και τίποτα που να μην έχει ολοκληρωθεί μέσα στις δυόμιση ώρες, που κράτησε και κάτι παραπάνω, η γιορτή ήταν πραγματικά κάτι σαν φιλολογικό μνημόσυνο, ολοκληρωμένο στη μνήμη του Καβάφη.

Τυχεροί όλοι όσοι ελεύθερα ήρθαν και το είδαν.

Η εκδήλωση ήταν αρχικά σχεδιασμένη να γίνει στον Προαύλιο Χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου, Θάσου αλλά η βροχή έκανε την εκδήλωση να πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό Κέντρο Καλογερικό.

Οι φιλοξενούμενοι ποιητές έφτασαν μια μέρα πιο μπροστά στην Θάσο και αφού τακτοποιήθηκαν στα ξενοδοχεία τους, κατευθύνθηκαν μαζί με την ποιήτρια Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου, η οποία είχε την δημιουργία και την εκτέλεση αυτού του πολιτιστικού διημέρου, με τίτλο:” ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ” Στον χώρο του Καλογερικού, όπου τους περίμενε η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Δήμου Θάσου, κυρία Στέλλα Φουρναράκη, σε πρόβα που διήρκησε τέσσερις ώρες, αμέσως μετά Δείπνησαν στο εστιατόριο Μεσόγειος, παρουσία του δημάρχου κυρίου Ελευθερίου Κυριακίδη, παρούσα και η φιλόλογος κυρία Εύα Σεϊτανίδου, η οποία θα αναλάμβανε την φιλολογική προσέγγιση του έργου του Καβάφη.

Και θα’ ταν μισή η εκδήλωση, αν δεν ήταν πλαισιωμένη, από τον συνθέτη – κιθαρίστα Γιώργο Φουντούλη, ο οποίος ήρθε μαζί με όλο το μουσικό του επιτελείο από τον Βόλο:

Νίκος Σαλπαδήμος (τραγούδι)

Εύη Νικολού (τραγούδι)

Ειρηάννα Συρίγου (τραγούδι, κιθάρα)

Δήμητρα Κιρατσούδη (τραγούδι)

Ζέφη Αποστόλου (φλάουτο)

Αγγελική Φουντούλη (κιθάρα)

Και επένδυσε μουσικά τόσο όμορφα, την εκδήλωση στην οποία ακούστηκαν όλα τα μελοποιημένα από τον ίδιο ποιήματα του Καβάφη αλλά και άλλων στιχουργών, στο ελεύθερο πρόγραμμα, που ακολούθησε.

Και όπως λέει ο Καβάφης: «από τα πιο σκεπασμένα μου κείμενα από εκεί θα με καταλάβουν ….αλλά δεν είναι και τόσο απαραίτητο …ένα κερί αρκεί για να έρθουν της αγάπης, για να έρθουν οι σκιές».

Όλα έγιναν στην αίθουσα του Καλογερικού, Λιμένα Θάσου, πολιτιστικού κέντρου, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα από κόσμο, αλλά κι από επίσημους, με παρόντες τον Δήμαρχο Θάσου, κύριο Ελευθέριο Κυριακίδη, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι έκατσε έως το τέλος της εκδήλωσης, παρόντες ήταν : Γιάννης Γεωργίου Αντιδήμαρχος Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών, Κουτσομανής Γεώργιος Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Μανίτσας Δημήτριος Πρόεδρος Λιμενικού Ταμείου, Πιπίνης Δημήτρης Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, ο Ιατρός Κώστας Σειτανίδης, η τοπική Πρόεδρος Βούλα Καρκαμέτσου, Λαμπρινή Φώκα Δημοτική Σύμβουλος, Διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Θάσου, Μαρία Παπαλαζάρου, η τέως Λυκειάρχης Λιμένα Θάσου κυρία Μαρία Εξηντάρη οι εκπαιδευτικοί : Πόπη Μαργιού, Γιώργος Μπαλτάς, Τούλα Ευαγγελίδου, η Χρύσα Γκλαβά, η μουσικός και καθηγήτρια χορωδιών του Δήμου Θάσου κυρία Πελαγία Αναγνωστάκη, η διευθύντρια Φιλαρμονικής του Δήμου Θάσου κυρία Εύη Σχοινάκη, η τέως υποθηκοφύλακας Καλλιόπη Μαντενιώτου, η Πρόεδρος του Συλλόγου των Ποντίων κυρία Στέφη Χαραλαμπίδου, ο πρόεδρος του Μικρασιατικού Συλλόγου Ευάγγελος Αγγελίδης, οι αρχαιολόγοι : Εμμανουέλα και Τόνυ Κοζέλη, ο Κώστας Ζαγοριανός διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Stoxos FM, η Ιωάννα Καραμανιώλα θεία του μεγάλου Θάσιου ποιητή Καραμανιώλα, οι επιχειρηματίες : Αναστάσιος Γιαξής, Λένα Σταυροπούλου και Σταύρος Σταυρόπουλος, η αγιογράφος Θάσια Αικατερίνη Κόντη, από τον Σύλλογο Γυναικών Παναγίας Θάσου η κυρία Μαρία Λεβέντη, ο ραδιοφωνικός παρουσιαστής του Stoxos FM Γιώργος Λάμπρου καθώς και άλλοι. Όταν όλα καθιζάνουν στις ψυχές των ακροατών των παρισταμένων, αλλά και των συντελεστών της εκδήλωσης, τότε σαν το παλιό κρασί θα γραφτούν Μέσα στις ψυχές τους… Οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε την ώρα που ενώθηκε η ποίηση με τη μουσική και τον στίχο και το φλάουτο την κιθάρα και τους υπέροχους αοιδούς που τραγούδησαν, γιατί αυτό που ζήσαμε δεν ήταν παρεΐστικο Είχε πολύ κόπο!

Ήταν μια διήμερη συνάντηση ποιητών και ανθρώπων της τέχνης μουσικών τραγουδιστών που έφερνε πίσω σε όλους τα χαμένα μήλα των Εσπερίδων, χαμένα συναισθήματα, χαμένα αισθήματα αλλά και πάλες εσωτερικές, που καθένας κάνει με τον εαυτό του για να νικήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του, έφερε στο προσκήνιο τα ενδότερα του καθένα στην μαγευτική Θάσο τον πιο όμορφο μήνα τον Οκτώβρη, Έφερε ένα όμορφο αεράκι ηδονικό, ποιητικό, ιδανικό, ανάλαφρο, ένα αεράκι που χρειαζότανε μετά απ’ τη ζέστη του καλοκαιριού από την κούραση, από το τέλμα μια βουτιά στις αισθήσεις, στα πάθη, στα λάθη και στον εσωτερικό αγώνα για λύτρωση.

Όλα αυτά μέσα από την ηδονική ποίηση του Καβάφη. Με τόλμη σε έναν ρόλο τελείως κόντρα !!!

Στα τετριμμένα ήταν κι αυτό μια έκθεση και όμως όταν η τέχνη σε τραβάει από το μανίκι τότε συμβαίνουν… τα υψηλά και τα ωραία,η επιλογή των κειμένων με μια ροή θεατρική, που έκανε με πολλή Αγάπη η ποιήτρια Ανδρομάχη, είχε στόχο να να δούμε τον Καβάφη από άλλη πλευρά και σε καμία περίπτωση με την στείρα απαγγελία σ’ ένα μικρόφωνο

Μικρόφωνα σαφώς υπήρχαν επάνω στη σκηνή αλλά ήταν μονάχα εργαλεία, η κινησιολογία, τα σκηνικά, το γραφείο του Καβάφη, που στήθηκε σε μια γωνιά μαζί με την πένα του, το καντηλέρι, το κερί, με το οποίο άναψε και έκλεισε η ποιήτρια την κεντρική εκδήλωση στις 5 Οκτωβρίου 2024 μελοποιημένης ποίησης με κιθάρες, έγιναν με πολλή επιμέλεια και αγάπη από την ίδια, σε αγαστή συνεργασία με την Στέλλα Φουρναράκη και τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού του Δήμου Θάσου κύριο Γιώργο Κουτσομανή, μιας και η εκδήλωση ήταν υπό την αιγίδα του Δήμου Θασου, αλλά και της Εφορίας Αρχαιοτήτων Καβάλας και Θάσου.

Έχουν γίνει άπειρες εκδηλώσεις για τον Αλεξανδρινό και όμως αυτή ξεχώριζε γιατί δεν ακούστηκαν, τα συνηθισμένα – αναγνωρισμένα ποιήματα του Καβάφη αλλά τα αποκηρυγμένα, τα ”Κρυμμένα” επίσης η παράσταση βασίστηκε πάνω σε δύο ποιητές, γιατί χρειάζονταν δύο άνθρωποι μόνο για να δείξουν, την εσωτερική πάλη, που έκανε ο Καβάφης με τον ίδιο του τον εαυτό

ΔΥΟ οι οποίοι δύο θα ήταν ο ένας !!! ο Καβάφης, που απλά μιλάει, μέσα από τους δύο,

ένας εσωτερικός διάλογος του ποιητή με τον εαυτό του και την πάλη που κάνει, την εσωτερική, αυτήν που ο καθένας από μας, κάνει με τα ίδια του τα πάθη …

Και έτσι ακριβώς αποδόθηκε από την ποιήτρια Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου Φιλιππίδου και τον ποιητή Ιάκωβο Θηρα Καραμολέγκο ενώ κάποιες φωνές και φορές κάνανε αισθητή την παρουσία τους η Θάσια καλλιτέχνης Αλεξάνδρα Γεωργακούδα και ο Λευτέρης Μουφτόγλου τέως πρόεδρος ΕΛΒΕ Θεσσαλονίκης από Θεσσαλονίκη.

Το φαινόμενο Καβάφης θα συνεχίζει να μας απασχολεί, για πολλά χρόνια ακόμα

Πως κατάφερε να κάνει ποίηση και τέχνη τα πάθη του!!! έτσι ώστε να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο αυτός ο ποιητής, ο ‘Έλληνας, ο Άλεξανδρινός, ο Κωσταντινοπολίτης.

Θεωρώ τον εαυτό μου πλήρη κι ευτυχισμένο γιατί έκανα κατάθεση αληθινής ψυχής, έτσι ώστε αυτή η εκδήλωση να ξεφύγει από την έννοια της εκδήλωσης και να γίνει μία παρουσίαση πολύπλευρη και πολύπτυχη της αληθινής ζωής του Κωσταντίνου Καβάφη, του έργου του και του ψυχισμού του.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον συνεργάτη μου Γιώργο Φουντούλη που με όρισε ως παρτενέρ Βορείου Ελλάδος στην προσπάθεια που έκανε για την παγκόσμια ημέρα του Καβάφη που ήρθε από τον Βόλο, σύνθετη κιθαρίστα Ιδρυτή της Παγκόσμιας Ημέρας Καβάφη σε μία εμπειρία τόσο συγκλονιστική. Μαζί με το μουσικό του επιτελείο, καθώς επίσης και τον ποιητή Ιάκωβο Θήρα Καραμολέγκο που ήρθε από την μακρινή και μαγευτική Σαντορίνη καθώς και τον τέως πρόεδρο της ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος κύριο Λευτέρη Μουφτόγλου που ήρθε από Θεσσαλονίκη, την φιλόλογο Εύα Σειτανίδου για την μοναδική φιλολογική προσέγγιση που έκανε το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή, καθώς και την Θάσια καλλιτέχνιδα, εικαστικό Αλεξάνδρα Γεωργακούδα για την από ψυχής συμμετοχή της.

Επίσης την καλλιτεχνική διευθύντρια του Δήμου Θάσου, Στέλλα Φουρναράκη για την αγαστή της συνεργασία, τον αντιδήμαρχο πολιτισμού κύριο Γιώργο Κουτσομάνη. όπως επίσης και τον δήμαρχο Θάσου Ελεύθεριο Κυριακίδη. Που αποδείχτηκε ένας Φιλόστοργος προστάτης των τεχνών και της ποίησης και όλων των δημιουργών και τις δύο μέρες που κράτησε αυτή η εκδήλωση παρών μαζί με τους ποιητές τόσο στα τραπέζια που τους παρατέθηκαν όσο και στην βόλτα και φωτογράφιση στην Μακρύαμμο όσο και στην τελική εκδήλωση

Πιστεύω ότι στα πλαίσια μιας πολιτιστικής ανάγκης για αποκέντρωση, αναπνεύσαμε όλοι πιο βαθιά στο όμορφο νησί μας για άλλη μια φορά

Ευχαριστίες και στον Αντώνη Μιτζάλη, ιδιοκτήτη των Bungalows Μακρύαμμου, που έγινε η όμορφη Εφωτογράφιση η οποία θα πάει σε 135 χώρες του κόσμου για να αναδείξει την ομορφιά της Θάσου !! Ευχαριστίες επίσης για για την διήμερη φιλοξενία που προσέφερε στους δύο ποιητές,

ο κύριος Στέλιος Καρδαμελίδης της Μεσογείου ιδιοκτήτης του εστιατορίου για το ένα γεύμα που παρέθεσε δωρεάν καθώς και για τον κύριο Κώστα Πέτκα για τα λουλούδια και τις ανθοδέσμες όλα τα υπόλοιπα καλύφθηκαν από το Δήμο Θάσου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ποιητές αλλά και ο συνθέτης με το επιτελείο ήρθαν με δικά τους έξοδα από τα μέρη τους, γιατί πάντα οι αληθινοί ποιητές βάζουν τα μεγάλα παπούτσια του γίγαντα και όλες τις αποστάσεις τις εκμηδενίζουν, με την ωραία υπέροχη τρέλα που διαθέτουν γιατί για πείτε μου τι θα ‘ταν αυτή η ζωή, δίχως λίγη τρέλα, λίγο δίχως σπίθα δίχως δάδα εσωτερική, δίχως φλόγα, θα ήταν μια μονότονη μέρα, όπως λέει και ο Καβάφης από ψυχής.

Για την Θάσο και μόνο για την Θάσο και πάντα για την Θάσο που θα πάρει μια μέρα το σώμα μου.

Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου,

Δημιουργός εμπνεύστρια των διήμερων εκδηλώσεων, που πραγματοποιήθηκαν στην Θάσο στις 4 και 5 Οκτωβρίου 2024 με τίτλο ”ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ”.

Γιατί όλα στη ζωή είναι επιλογές, αν θα είμαστε προσανατολισμένοι στη ζωή και θα ζούμε με το ποίημα του Καβάφη την μονοτονία ή θα ζούμε με την δύναμη του ποιήματος Επέστρεφε.

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.

Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —

οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

Αξίζει να σημειωθεί ότι το διήμερο αυτό κάλυψε με φωτογραφικό υλικό και βίντεο η Μαρία Φιλιππίδου εθελοντικά. Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες επίσης τον κύριο Τόνυ Κοζέλη, την κυρία Καίτη Σιδηροπούλου που μας απέστειλαν αρκετές από τις παρακάτω φωτογραφίες, καθώς και το Ena Channel που, ήταν παρών στην εκδήλωση την οποία κάλυψε εξ ολοκλήρου. Για άλλη μια φορά αξιέπαινη ήταν η ηχητική στήριξη της εκδήλωσης από τον Αντώνη Παπαλάσκαρη. Ενώ τον φωτισμό επιμελήθηκε ο Σπύρος Ρόιδος.

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

Διαμαντής Αξιώτης: Γιώργος Χειμωνάς: Βασιληάς της Ασίας

του Παύλου Λεμοντζή

Πέρασαν κιόλας είκοσι πέντε χρόνια, αφότου ο Γιώργος Χειμωνάς σφράγισε τα μάτια του στο Παρίσι, αφήνοντας σε δικούς και φίλους σπαραγμό για τον αλλόκοτο χαμό του, που συμπαρέσυρε στον αφανισμό και όλα τα χαρτιά του. Ανάμεσά τους και το αφήγημα «Γερτρούδη», που ο ίδιος, από ό,τι διάβασα, το φαντάστηκε σαν κορυφή και σαν χαράδρα της ζωής και της γραφής του.

Τι έγινε το χειρόγραφο, ένας θεός το ξέρει. Όπως κι αν έχει το πράγμα, μαζί με το Γιώργο Χειμωνά, χάθηκε και η «Γερτρούδη», με τρόπο μάλιστα που ο διπλός αυτός χαμός θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα κι αν ζούσε ακόμη, θα το έγραφε ο ίδιος ο Χειμωνάς, γιατί ο γιατρός, φιλόσοφος – στοχαστής, συγγραφέας και ζωγράφος Γιώργος Χειμωνάς, έπαιζε μια ζωή με τον θάνατο: έβαζε ενέχυρο σ’ αυτό το παιχνίδι τη ζωή του, για να κερδίσει ένα γραφτό, κάθε φορά το τελευταίο. Σαν τον Ιππότη στην «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν, φορώντας πάντα μαύρα, περήφανος κι ωραίος.

Έτσι τον είδε ο σημαντικός Καβαλιώτης συγγραφέας Διαμαντής Αξιώτης και του αφιέρωσε το πρόσφατο βιβλίο του «Γιώργος Χειμωνάς- ο Βασιληάς της Ασίας», χαρακτηρίζοντάς το «μυθοπλαστικό ντοκουμέντο», στο οποίο ο αναγνώστης συναντά πολύ περισσότερες αλήθειες από τον μύθο.

Ο Διαμαντής Αξιώτης τον φέρνει στην γενέτειρά του για ένα – λογοτεχνική αδεία ή και επιθυμία – τέλος στον τόπο που έκλαψε πρώτη φορά, μόλις βγήκε από τη μήτρα της μάνας του. Βάζει αφηγήτρια μια γυναίκα, την Θαυμασία, ένα αερικό ερωτευμένο με τον Χειμωνά, μπορεί η αινιγματική γυναίκα-ερωμένη Ελένη Ξένου από τον «Εχθρό του Ποιητή» ή , γιατί όχι, δίνει φωνή και λόγο στη χαμένη «Γερτρούδη» του και στις τέσσερις συνιστώσες του «Βασιληά της Ασίας»: «Φαντασμαγορία», «Φόβος», «Έρωτας» και «Κλέφτης», έτσι όπως τυπώθηκαν στο περιοδικό «Υπόστεγο» της Στέγης το 1992. Ταυτόχρονα, μοιράζει σπαράγματα από τα έργα του Χειμωνά: «Πεισίστρατος», «Η εκδρομή», «Μυθιστόρημα», «Ο γιατρός Ινεότης», «Οι Χτίστες» και «Τα ταξίδια μου», ανάμεσα στο λυρικό, ηθογραφικό πυκνό, άλλοτε λόγιο κι άλλοτε αφηγηματικό γράφημά του.

Θα μπορούσα να πω επίσης, για την αφηγήτρια Θαυμασία, ότι εννέα «μαθήματα» παραδεδομένα στον αναγνώστη από τον ίδιο τον Χειμωνά συνιστούν μια απαραίτητη, ίσως, μαθητεία για την προσέγγιση του έργου του. Αν και ο ίδιος ο Χειμωνάς διαχωρίζει ρητά το θεωρητικό από το λογοτεχνικό του έργο και αρνείται τη μελέτη του πρώτου ως προϋπόθεση για την προσέγγιση του δεύτερου, είναι μεγάλος ο πειρασμός του κάθε επίδοξου μελετητή της λογοτεχνίας του Χειμωνά να εισδύσει στη σκέψη του τελευταίου μέσω των κειμένων του για τον λόγο.

Με τον ίδιον ακριβώς τρόπο, και παρά τις κατηγορηματικές διευκρινίσεις του συγγραφέα για το αντίθετο, ο αναγνώστης του Χειμωνά δύσκολα μπορεί να αγνοήσει την πολύχρονη και επιστημονικά αναγνωρισμένη θητεία του στη θεωρητική και έμπρακτη άσκηση της Ψυχιατρικής επιστήμης. Οπότε, από μία άποψη, η «Θαυμασία» είναι ενσάρκωση αυτής της ιδέας του Διαμαντή Αξιώτη. Να προσαρμόσει το φρέσκο βιβλίο του στις ιδιότητες του ήρωά του.

«Σκέπτομαι τώρα», έγραψε κάποτε ο Γεωργουσόπουλος, «ότι από την αρχαιότητα έρχεται ο μύθος για τον «Σκοτεινό» Ηράκλειτο, Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει το ανέκδοτο ότι ο Σωκράτης συντήρησε αυτόν τον «μύθο», όταν, αφού διάβασε τα χειρόγραφα που του ενεχείρισε ο Ευριπίδης με το «Περί Φύσεως» σύγγραμμα του Εφέσιου σοφού, διατύπωσε τη γνώμη πως είναι καταπληκτικά όσα κατάλαβε από τα διανοήματα του Ηράκλειτου, αλλά υποπτευόταν πως ήταν καταπληκτικότερα όσα δεν κατάλαβε και χρειάζονταν «Δήλιο κολυμβητή». Τόσα, δηλαδή, δύσκολα περάσματα είχε η τρικυμιώδη θάλασσα της φιλοσοφίας του, ώστε χρειαζόταν επιτήδειος και τολμηρός κολυμβητής για να φθάσει απέναντι, στο πέρας, ακτή.

Ανάλογη μοίρα έχουν πάμπολλοι μεγάλοι διανοητές, επιστήμονες και κυρίως ποιητές. Για τον Ηράκλειτο η μοίρα επεφύλαξε αιώνες μια σπαραγμένη αποσπασματικότητα, που ενέτεινε την τάχα μου σκοτεινότητά του. Και ονόμαζαν σκοτεινότητα την πυκνότητα της γραφής του, τον προφητικό του τόνο, τις έντονες και υπερφυείς εικόνες και την παιγνιώδη λεξιμαγεία του».

Στην Ελλάδα η πρόσληψη του Γιώργου Χειμωνά είχε μιαν ανάλογη τύχη. Από τα πρώτα γραπτά του, τον πρωτόλειο «Πεισίστρατο» η κριτική τον υποδέχτηκε, χωρίς βέβαια επιφυλάξεις, ως πειραματιστή κατ’ αρχάς και πρωτοποριακό λογοτέχνη, αλλά του πρόσαψε συνάμα και τη σφραγίδα του δυσπρόσιτου, του αινιγματώδους, του λαβυρινθώδους, του σκοτεινού, του συμβολιστή και του οικοδόμου αλληγοριών.

Στον δικό του «Βασιληά της Ασίας», ο Διαμαντής Αξιώτης, τον κατεβάζει στη Γη, τον απεκδύει από την φορεσιά του δυσπρόσιτου, τον στέφει, βεβαίως, με το στέμμα του καλλίστου ανάμεσα σε τρανταχτά ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας, τον σεργιανάει – μαζί κι εμάς – στην Καβάλα περασμένων δεκαετιών, περιγράφει εξαίσια τη χερσόνησο της Παναγίας με τα απομεινάρια που κληροδότησε στην πόλη ο Μεχμέτ Αλή, παραθέτει συμβάντα – με ντοκουμέντα – που διημείφθησαν σε αίθουσες με βιβλία και σε άλλες με ποτά, όπως ακριβώς τα είχε διοργανώσει το Δ.Σ. της Στέγης του 1989 και η επιτροπή του παλιού «Υπόστεγου».

Ακόμη, του ανοίγει τις πόρτες της Καβάλας από Ανατολάς και Δυσμάς και ακουμπάει την Ξάνθη και τη Δράμα, χαϊδεύει με κοσμητικά επίθετα τη Θάσο και φωτογραφίζεται στη Νέα Πέραμο, με όλη την παρέα των ντόπιων και επισκεπτών ανθρώπων του πνεύματος, των γραμμάτων και των τεχνών.

Αποτίνει φόρο τιμής σε διανοούμενους που γέννησε η πόλη, όπως ο Κρίτων Χουρμουζιάδης, και σε επισκέπτες ιδίου βεληνεκούς, ενώ γενναιόδωρα προσφέρει στους αναγνώστες εικόνες από μια ξεχασμένη εποχή και κι έναν πολύτιμο θησαυρό από λέξεις που σαγηνεύουν, από παρομοιώσεις και μεταφορές, από φράσεις που φανερώνουν τις πολυεπίπεδες γνώσεις του, την λογοτεχνική του ωριμότητα, την περιπλάνησή του ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό και βάζει τη δική του υπογραφή πλάι στους κατά καιρούς κριτικούς του παλίμψηστου έργου του Καβαλιώτη, αλλά Γαλλοθρεμμένου «Άγγελου ξιφήρη, ολόσωμο αρχάγγελο Ουριήλ». Αληθινό ή καμωμένο από σύννεφο, αυτό που ανυψώνει η δεινότητα της πένας του, η διαύγεια του πνεύματός του, το ανοικτό σε άγνωστους ορίζοντες από τους κοινούς θνητούς.

Τις τέσσερις αισθήσεις της πρώτης του ζωής, όπως γράφει ο Διαμαντής Αξιώτης, Φαντασμαγορία, Έρωτας, Κλέφτης και Φόβος, δώρα -άδωρα της πόλης που τον γέννησε, τις αφηγείται μέσα από παραστάσεις, επεισόδια και εκμυστηρεύσεις. Οι αναγνώστες κερδίζουν σε ενσυναίσθηση και σε αυτογνωσία. Επειδή μέσα στα χρονικά άλματα του δοκιμίου ή μυθοπλαστικού ντοκουμέντου, στις αλληγορίες, στις αφηγήσεις αληθειών και στη μυθική φαντασία, μέσα στον λυρισμό των λέξεων, ανακαλύπτουμε ότι ο εαυτός μας είναι συνήθως σε μια διελκυστίνδα. Από τη μια τραβάει ο φόβος και από την άλλη οι επιθυμίες.

Το ένα τροφοδοτεί το άλλο, επειδή έχουμε μάθει από μικρή ηλικία και από το συλλογικό ασυνείδητο να αντιμετωπίζουμε τα πάντα ως προβλήματα προς επίλυση, αντί να τα βιώνουμε ως έχουν. Ζούμε σε μια συνεχή πλάνη, ποτέ στο παρόν, όμως, ο φόβος βασίζεται στο ψεύτικο. Στις αναμνήσεις και στις προσδοκίες. Ποτέ στο παρόν. Στο παρόν, στη διαρκή στιγμή, δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει μόνο αυτό που είναι. Γι’ αυτό και το βιβλίο κλείνει με τη μαυροφορεμένη Λούλα Αναγνωστάκη να μηρυκάζει αέναα «Ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Γιώργος μου» ….»

«Καληνύχτα χρυσό μου»

Ο Χειμωνάς δηλώνει επανειλημμένα στις δημόσιες καταθέσεις του ότι γράφει ρεαλιστική λογοτεχνία. Η διαφορά του από τους άλλους ρεαλιστές συγγραφείς έγκειται στο ότι το έργο του προσπαθεί να ψηλαφίσει, σαν τους μακρινούς αρχαίους προκατόχους του, την τραγική ουσία του ανθρώπου, που εδώ φέρει τη μορφή του ποιητή. «Και η τραγική ουσία, για να αρθεί στο Ύψος, ζητάει από το συγγραφέα να φανταστεί εκ νέου ένα ολιστικό σύστημα, να συντάξει με το λόγο ένα Μεγάλο αφήγημα– έστω και κατακερματισμένο- που καθορίζει τις «μικρές» , ανθρώπινες ζωές.»

Ακριβώς αυτό κάνει ο Διαμαντής Αξιώτης στο «Μυθοπλαστικό Ντοκουμέντο» του : «Γιώργος Χειμωνάς: Βασιληάς της Ασίας».

Υ.Σ. Με το φιλόδοξο αυτό αξίωμα προσδοκούσε η Ελένη Ξένου να χρίσει τον ποιητή στην έσχατη κατοικία του!

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

«Η αγάπη άργησε μια μέρα» στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου

Μετά τη μεγάλη επιτυχία στην Κοζάνη, τη Θεσσαλονίκη και σε άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας η παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα» που αποτελεί μια συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, έρχεται στην Καβάλα για δυο μέρες, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, το Σάββατο 1 και την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου στις 18.00 και στις 21.00.

Το εμβληματικό βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Η αγάπη άργησε μια μέρα» μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι ο οποίος συνυπογράφει μαζί με τη Ροδή Στεφανίδου και τη διασκευή – δραματουργική επεξεργασία. Πρόκειται για έναν ύμνο στην ελευθερία και τον έρωτα.

Οι θεατές γίνονται ένα με τις ηρωίδες και το δράμα που περνούσε η καθεμία ξεχωριστά, αναδεικνύοντας δύσκολα κοινωνικά θέματα που κυριαρχούσαν περασμένες δεκαετίες όπως την ελευθερία και την αποδοχή της διαφορετικότητας και τα οποία όμως απασχολούν και τη σύγχρονη κοινωνία.

Η άκρως ατμοσφαιρική παράσταση με τις εξαιρετικές και πολύ δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών κρατούν σε εγρήγορση τους θεατές, καθ’ όλη τη διάρκειά της. Οι άψογες παρεμβάσεις με τα βίντεο και τον λόγο της Λιλής Ζωγράφου δίνουν το στίγμα του συνολικού της έργου.

Στο έργο σκιαγραφείται αριστοτεχνικά η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας, οι κοινωνικές συμβάσεις και η ευλογία της αγάπης.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια αλληγορία πάνω στο φασισμό και στον τρόπο που αυτός ποτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναδεικνύονται τα σοβαρά και διαχρονικά προβλήματα που προκύπτουν από την τήρηση των «πρέπει», τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας, τη λανθασμένη υποταγή και την καταπάτηση της ελευθερίας, στην καθημερινότητα.

Ο άνθρωπος, του χθες και του σήμερα, οι αδυναμίες και οι επιθυμίες του βρίσκονται στο επίκεντρο.

Το έργο «Η αγάπη άργησε μια μέρα», βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου, γραμμένο το 1994, το οποίο έγινε τηλεοπτική επιτυχία το 1997. Η συγγραφέας εστίασε στα μυθιστορήματά της στην πάλη για την ανεξαρτησία των γυναικών και στη γυναικεία χειραφέτηση. Το έργο πραγματεύεται την τόλμη που απαιτεί η ελευθερία καθώς και τον αγώνα ενάντια στην επιβολή και τον αυταρχισμό. Μια απεικόνιση της πατριαρχικής κοινωνίας και του βαθιά ριζωμένου μισογυνισμού.

Η παράσταση

«Ακόμα και οι γιοί τρέμανε τη “σκιά” του πατέρα αφέντη, πού επίσης μέσα από το αίσθημα ιδιοκτησίας απαιτούσαν απ’ αυτούς να γίνουν σπουδαίοι, όχι ευτυχισμένοι, σπουδαίοι, πάντα στα μέτρα της δικής τους βαρβαρότητας και αμορφωσιάς».

Στο Νεοχώρι της Κρήτης, την περίοδο της Κατοχής, η πολυμελής οικογένεια Φτενούδου, ζει υπό το βάρος της ενοχής, της θρησκευτικής καταπίεσης και των άκαμπτων ηθικών κανόνων της επαρχίας. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον, η μικρότερη κόρη, Ερατώ, η πολυαγαπημένη της μητέρας της, ερωτεύεται έναν Ιταλό στρατιώτη, που κρύβεται στο υπόγειο του σπιτιού τους και μένει έγκυος από αυτόν. Μετά τον θάνατο του πατέρα, η μεγάλη κόρη της οικογένειας αναλαμβάνει τα ηνία του σπιτιού, επιβάλλοντας τη θέλησή της μέσα από την απόλυτη υπακοή στο αναχρονιστικό σύστημα αξιών, τον ενσωματωμένο μισογυνισμό, τα μίση και τα απωθημένα της ερωτικής στέρησης. Ταυτόχρονα, η ανάγκη προάσπισης της εικόνας μιας φαντασιωσικής υπεροχής της οικογένειας Φτενούδου, την οδηγεί σε μια άνευ νοήματος μεγαλομανία, που ανατροφοδοτεί την κοινωνική υποκρισία: αποκρύπτει (ή θανατώνει) ό,τι πλήττει την οικογενειακή τιμή και επιδεικνύει κάθε ανούσια σύμβαση που προσδίδει κύρος στην παρηκμασμένη τους ζωή. Σε αυτό το περιβάλλον κάθε μορφή αγάπης και έρωτα αποκλείεται, ποινικοποιείται και διώκεται. Κάθε ανάγκη για ζωή μαραίνεται.

*Κατάλληλο για θεατές άνω των 13 ετών

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ελλάδα, Κρήτη, Αθήνα. Πόλεις, χωριά, αγροτιά. Ο τόπος άλλοτε άγονος, άλλοτε καρποφόρος…

Στο επίκεντρο η οικογένεια, αρσενικά και θηλυκά κάτω από την μπότα του Πατέρα -Αφέντη και τους δρακόντειους, απαράβατους, άγραφους νόμους που δημιουργεί η Πατριαρχία. Η μοίρα των γυναικών της θέλει να είναι εγκλωβισμένες, σχεδόν φυλακισμένες στα νοικοκυριά. Αμπαρωμένες σε σπίτια -φρούρια αρσενικών- που θεωρούν ότι «τα γυναίκεια στόματα είναι άχρηστα για να ταϊστούν». Η επαρχία όμως δημιουργεί και ευνουχισμένα αρσενικά καθώς και ανάπηρα παιδιά …ένας Καιάδας για την διαφορετικότητα, για κάθε τι όμορφο που αποζητά να αναδυθεί από την ασχήμια και τη βία που μας περιβάλλει.. Ο Άνθρωπος που σφυρηλατείται στην αδικία και τον πόνο. Ο λόγος της Λιλής Ζωγράφου καταγγέλλει οτιδήποτε περιορίζει την ελευθερία του ατόμου. Υπερασπίζεται κάθε ανθρώπινη οντότητα ως αυτοτέλεια και ως αυθυπαρξία του ατόμου. Η άνοδος και η πτώση των ψευδεπίγραφων κοινωνικών συμβάσεων. Η ιστορία της καταπίεσης των γυναικών στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, στον κόσμο που κατοικούμε, στον κόσμο που μας εμπεριέχει. Η «Τιμή της οικογένειας» που γίνεται τσεκούρι και δίνει άλλοθι για εγκλήματα. Τι θα πει Ελευθερία; λέει στο κείμενο της και απαντά: «Μα η αθωότητα να μην γνωρίζεις την ασκήμια των ανθρώπων. Μόνο τότε είσαι ελεύθερος».

Ένκε Φεζολλάρι

Συντελεστές

Διασκευή- Δραματουργική επεξεργασία: Ροδή Στεφανίδου, Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνικά-κοστούμια: Δαναη Πανά

Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βίντεο: Άντα Λιακου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης

Οργάνωση Παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Λαβαντσιώτης, Τάκης Συνδουκάς

Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

Διανομή: Υρώ Λούπη, Ιωάννα Παγιατάκη, Λίλιαν Παλάντζα, Πολυξένη Σπυροπούλου, Δανάη Σταματοπούλου, Άννη Τσολακίδου, Μαρία Χατζηιωαννίδου

Τιμές εισιτηρίων:

15 € Γενική Είσοδος,

12 € Μαθητικό – Φοιτητικό-Ανέργων-ΑΜΕΑ (με την επίδειξη των αντίστοιχων δικαιολογητικών κατά την είσοδο)

Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/i-agapi-argise-mia-mera/

Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου, 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00, στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) στην Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

«Χόρεψέ με πατέρα»: Όταν η άνοια γίνεται αφορμή για θεατρική παράσταση

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΕΦΗ ΚΑΡΟΥΝΙΑ

«Χόρεψέ με πατέρα»: Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, αναζητά την προσωπική του λύτρωση. Θα τα καταφέρουν;

Το κείμενο υπογράφει η Κατερίνα Αντωνιάδου. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Αρμένη, με τον ίδιο στον ρόλο του πατέρα και την Κατερίνα Αντωνιάδου στον ρόλο της κόρης.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο Γιώργος Αρμένης και η Κατερίνα Αντωνιάδου, μιλούν για την θεατρική παράσταση «Χόρεψέ με πατέρα» και πως βρέθηκαν δάσκαλος και μαθήτρια στην σκηνή. (σ.σ. Η παράσταση θα παρουσιαστεί την Κυριακή 19 Ιανουαρίου, στις 8 το βράδυ στο «Καλογερικό» της Θάσου)

Γιώργος Αρμένης: Το κείμενο είναι της Κατερίνας. Μου άρεσε όταν το διάβασα. Στήσαμε την παράσταση και πραγματικά ήταν ένα θαύμα για εμάς που κάναμε πρεμιέρα και γυρίσαμε πολλές πόλεις. Έχει πολύ μεγάλη αποδοχή από τους θεατές. Πραγματικά είναι παρά πολύ ωραίο. Και το λέω αυτό με πλήρη συνείδηση. Έχω τόσα χρόνια στο θέατρο που δεν μπορώ να λέω ψέματα. Πάντα οι θεατές φεύγοντας από μια θεατρική παράσταση παίρνουν μαζί τους κάτι σαν φυλαχτό, σαν μια ευχή. Πάντα το θέατρο διδάσκει. Νομίζω ότι με την συγκεκριμένη παράσταση αυτό το έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό

Κατερίνα Αντωνιάδου: Έχω γράψει και άλλα έργα. Είναι το πρώτο που έσπρωξα και δεν το κράτησα στα συρτάρια μου. Μάλλον το πίστεψα πιο πολύ. Άρεσε και στο Γιώργο Αρμένη. Όταν το έγραψα το έδωσα να το διαβάσει και μου είπε ότι θα το ανεβάσουμε. Ήταν πιο ώριμη αυτή η γραφή σε σχέση με τα προηγούμενα.

Γιατί η άνοια γίνεται αφορμή για θεατρική παράσταση;

Γιώργος Αρμένης: Έχει… άνοια ο πατέρας, δηλαδή εγώ, αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε. Αυτό περνάει και στο κοινό που στο τέλος μας χαρίζει έντονο χειροκρότημα. Εγώ, δεν ξέρω γιατί, αλλά… τρελαίνομαι με αυτό το έργο. Μου αρέσει παρά πολύ. Μου αρέσει που κάνω ότι έχω άνοια. Κάποια στιγμή βέβαια έρχεται ένα στοιχείο που συγκινεί και προκαλεί την ανατροπή. Εδώ θέλω να πω ότι μέσα στο έργο υπάρχει και το κωμικό στοιχείο , παίρνεις κωμικές ανάσες. δεν είναι δράμα. Δεν είναι μαύρο… Εμένα η θεατρική μου κόρη με έχει σαν παιχνίδι…

Κατερίνα Αντωνιάδου. Το θέμα της άνοιας δεν ήρθε συνειδητά. Εγώ θέλησα να πω μια ιστορία για δύο ανθρώπους που δεν επικοινωνούν. Η άνοια στάθηκε ως εμπόδιο. Αν δεν υπήρχε η άνοια θα ήταν ένα άλλο εμπόδιο. Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή. Ίσως στο υποσυνείδητό μου υπήρχε κάτι που δεν το έχω ανακαλύψει ακόμη. Ο αρχικός μου στόχος ήταν να πω για δύο ανθρώπους που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Γιατί πιστεύετε ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον συνάνθρωπο;

Γιώργος Αρμένης: η άνοια και το αλτσχάιμερ θερίζουν. Αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο. Πέρα από αυτό όμως δεν αναγνωρίζουμε τον διπλανό, τον συνάνθρωπο .

Κατερίνα Αντωνιάδου: Νομίζω ότι είναι δύσκολη η επικοινωνία, καθώς δεν έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας και κάνουμε προβολές. Από εκεί ξεκινάει. Δηλαδή βλέπουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του άλλου. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δύο ήρωες του έργου. Και η κόρη νοσεί, δεν είναι καλά ψυχολογικά. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον εαυτό της. Για αυτό νομίζω ότι είναι δύσκολη η επικοινωνία γενικότερα. Δεν έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με το μέσα μας

Τελικά η καθημερινότητα μας μεταφέρεται στη σκηνή;

Κατερίνα Αντωνιάδου Νομίζω σε αρκετά σημεία. Και αυτό επιβεβαιώνεται και από τον κόσμο. Μας λένε μετά την παράσταση ότι «είδαν» αρκετά στοιχεία από την δική τους ζωή. Το έργο μιλάει για την μοναξιά, τους φόβους για βαθύτερα θέματα που μπορεί να μας απασχολούν.

Δάσκαλος και μαθήτρια στην σκηνή…

Γιώργος Αρμένης: Για εμένα είναι πολύ γοητευτικό. Χαίρομαι ιδιαίτερα με αυτή την συνύπαρξη γιατί η Κατερίνα είναι ένας πολύ όμορφος άνθρωπος. Υπάρχει πολύ αγάπη μέσα στην παράσταση… Αλλά δυστυχώς συνεχίζω να έχω την άνοια.

Κατερίνα Αντωνιάδου: Νοιώθω πανέμορφα που δουλεύω με τον Γιώργο. Τον ξέρω πολλά χρόνια. Έχουμε δουλέψει μαζί αρκετές φορές, από τα χρόνια που ήμουν στη Δραματική Σχολή. Τον ξέρω και με ξέρει. Ξέρει πώς να με διαχειριστεί, ξέρει πώς να με δουλέψει και εγώ καταλαβαίνω αυτό που θέλει να μου πει πριν ακόμη μου το πει. Υπάρχουν βέβαια και οι… εντάσεις, αλλά στο τέλος όλα καλά.

Η βία αποτελεί χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας και της καθημερινότητάς μας…

Γιώργος Αρμενης: Εγώ νοιώθω πολύ θυμωμένος για όλα αυτά που ζούμε. Και θυμώνω πολύ περισσότερο με τους ηλικιωμένους που φθάνουν σε πράξεις βίας.

Κατερίνα Αντωνιάδου. Για να αλλάξει το σκηνικό πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας. Η δουλειά που θα πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας. Μας φταίει ο εαυτός μας και τα βάζουμε με την γυναίκα μας, με τον άνδρα μας, με το παιδί μας, με το σκυλί μας…

Κύριε Αρμένη, έχετε αριστερές καταβολές. Πως θα σχολιάζατε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Αριστερά σήμερα;

Απ. Κουρελού. «Η θειά μου η Αμισούρδα τρία βρακιά φορεί»

Εσείς κ. Αντωνιάδου, ως πιο νέα σε ηλικία;

Απ.: Εγώ δεν ξέρω να πω για την αριστερά, δεν ξέρω να πω για την δεξιά. Ξέρω να πω ότι όσοι ανεβαίνουν στην εξουσία ρημάζουν την Ελλαδίτσα μας. Δεν αγαπούν το τόπο τους, όποιας απόχρωσης και απόκλισης και αν είναι.

ΠΗΓΗ: AchaiaNews.gr

Πηγή: KavalaWebNews