Το μυθιστόρημα του Keith Waterhouse, γραμμένο το 1959, υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλές στην εποχή του, ενώ η θεατρική του μεταφορά έγινε σε συνεργασία με τον Willis Hall το 1960. Έκτοτε, ακολούθησαν πολλαπλές διασκευές και η κινηματογραφική του εκδοχή το 1963 αποτελεί σταθμό στον Νέο Βρετανικό Σινεμά.

Υπόθεση

Ο Billy Fisher, δεκαεννέα χρόνων, ζει με τους γονείς του και τη γιαγιά του στη Βόρεια Αγγλία, δουλεύοντας ως υπάλληλος σε ένα γραφείο κηδειών. Οι έντονες φαντασιώσεις του, που συχνά περιλαμβάνουν βίαιες επιθέσεις σε διάφορα πρόσωπα της εξουσίας, αντιπαρατίθενται στις ανούσιες ρομαντικές εμπλοκές με διάφορες γυναίκες, όλες τους παιχνίδια στιγμιαίας αφύπνισης της βαρετής πλήξης του.

Τα ψέματα γίνονται το μέσο προσφυγής του στη φαντασία, γόνιμο έδαφος για να χτίσει τη δική του προσωπικότητα. Επομένως, δεν είναι περίεργο ότι ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και, μάλιστα, δίνει στο εν δυνάμει «βιβλίο» του τον τίτλο «Restart, για μια νέα αρχή. Έτσι, αποφασίζει να γίνει σεναριογράφος και, διεκδικώντας με καυγάδες μια δουλειά που του έχουν προτείνει στο Λονδίνο, οι αλληλεπιδράσεις του με μια φλογερή κοπέλα της εποχής, τη Λιζ, τερματίζουν την αχαλίνωτη κοινωνική του αποξένωση, ώστε τολμά να ενεργήσει σύμφωνα με τις παρορμήσεις του.

Το μέλλον του Μπίλλυ, όμως, είναι αβέβαιο, καθώς το αφεντικό του ανακαλύπτει ότι έχει σπαταλήσει τα χρήματά του, ενώ το όνειρό του να γίνει διάσημος σεναριογράφος στο Λονδίνο είναι καταδικασμένο να μην πραγματοποιηθεί ποτέ.

Η παράσταση

Το ”Billy Liar” διασκευάστηκε από τους Willis Hall και Keith Waterhouse, βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Mr. Waterhouse και μοιάζει με σπαράγματα πληθωρικής σάτιρας μιας κοινωνίας παγιδευμένης ανάμεσα στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και στη λαχτάρα για εκσυγχρονισμό. (Γύρω από τον Billy τα κτίρια κατεδαφίζονται και ξεπηδούν νέα σε αντικατάστασή τους.)

Παρά το κωμικό περιτύλιγμα, το έργο είναι μια συγκλονιστική μελέτη της αναποφασιστικότητας. Ο φανταστικός κόσμος στον οποίο κινείται ο Μπίλλυ φαίνεται να του προσφέρει τη δελεαστική δυνατότητα της ελευθερίας, την οποία βρίσκει στο πρόσωπο της Λιζ. Την περιγράφει , με εφηβικό αυθορμητισμό, με προτάσεις : «εκφράζεται όπως νιώθει – απολαμβάνει τον εαυτό της – είναι τρελή». Όμως, αυτό που εντυπωσιάζει στην πλοκή είναι ότι ο Μπίλλυ συναναστρέφεται πολύ περισσότερο με τις δυο εν δυνάμει αρραβωνιαστικιές του, τις οποίες συναντά στο πάρκο και υπόσχεται φρούδες ελπίδες και στις δυο..

Η σκληρή κι αιχμηρή άκρη του ρεαλισμού της Νανάς Νικολάου στη σκηνοθεσία της, δεν αφήνει περιθώρια να φωλιάσει η κατάθλιψη στην ψυχή του ήρωα. Μπολιάζει τραγούδι και χορό στη δράση, ώστε να κερδίσει εφηβικό και, ταυτόχρονα, κοινό ενηλίκων, φέρνει την ιστορία από τη δεκαετία του 1960 στο σήμερα, εμπλουτίζει τις σκηνές με κινητά, λαπ- τοπ, σκισμένα, μοντέρνα τζιν, κινήσεις ραπ και σύγχρονη κουλτούρα στις νεανικές συμπεριφορές.

Αν και κορεσμένη η εποχή μας από τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, αυτή η παράσταση είναι πολύ ζωντανή για να είναι μόνο ένα απλό κομμάτι εποχής είτε τωρινής είτε περασμένων δεκαετιών. Η επιρροή του έργου στον κόσμο έχει γίνει αισθητή για περισσότερο από έξι δεκαετίες δημιουργικής προσπάθειας στο θεατρικό δράμα, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, και, ίσως πιο έντονα, στη μουσική. Ο Colin Meloy, τραγουδιστής των Decemberists, είχε δηλώσει ότι «Ο Billy Liar ενσαρκώνει πλήρως το ροκ πνεύμα, αλλά είναι και ευλογημένος με τη σοβαρότητα του αντιπολιτιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’60, το οποίο άνθησε κατά τη διάρκεια της εκτεταμένης στρατιωτικής επέμβασης των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Το 2004 ο Meloy έγραψε ένα τραγούδι που ονόμασε Billy Liar, για το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος του Όρεγκον.

Η ερμηνεία του Θανάση Ρέστα στον ρόλο του Μπίλλυ στην παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. εμπεριέχει όλο τo νεύρο, την ενέργεια και την απελπισμένη γοητεία της απρόσμενης έκρηξης, ώστε αδημονούμε οι θεατές για ένα φινάλε δικαίωσης γι’ αυτό το χαμένο αγόρι. Ο νεαρός ηθοποιός εξισορροπεί τον ζήλο και την απογοήτευση, τη λεβεντιά και την οργή, χωρίς να εγκαταλείπει τους ψυχαναγκασμούς ( τα ψέματα) του χαρακτήρα του. Σίγουρα, έχει λαμπρό μέλλον στο θέατρο. Διαθέτει σκηνική παρουσία, ωραίο μέταλλο φωνής, είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο και το διοχετεύει στη σκηνή, χωρίς εκπτώσεις στην υποκριτική, στο τραγούδι, στον χορό. Εξαιρετική επιλογή.

Η Άννα Κυριακίδου ως μητέρα και ο Ιορδάνης Αϊβάζογλου ως πατέρας, στα όρια της υπερπροστατευτικής μάνας η πρώτη και της μιλιταριστικής αυστηρότητας ο δεύτερος. Πολύ καλοί και οι δύο.

Η Ελευθερία Αγγελίτσα και η Λίλα Βλαχοπούλου υποδύονται δύο κορίτσια, τη θορυβώδη Ρίτα και την αφελή Μπάρμπαρα, στα οποία έχει υποσχεθεί αρραβώνα ο Μπίλλυ. Και οι δυο ηθοποιοί, άξιες ερμηνεύτριες , με άνεση και πειθώ. Η πρώτη έχει την αύρα της δύσκολης κοπέλας που μεγαλώνει σύμφωνα με τους κώδικες της νεολαίας των καφέ – μπαρ, του ανέντακτου πνεύματος, της ροκ άποψης στην ένδυση και στο «φέρεσθαι». Η δε Λία Βλαχοπούλου, χαμαιλέων στο θέατρο, εγγύηση για ένα άρτιο αποτέλεσμα στον όποιο ρόλο, είναι εξαιρετική.

Η Χριστίνα Ζαχάρωφ από την πλευρά της, θα έπρεπε να είναι ένα διαυγές σύμβολο επαναστατικής αίγλης, μια αυτάρκης μονάδα, ένα χαριτωμένο, περιπλανώμενο, χαρούμενο αλητάκι, αλλά, ατυχώς, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια Λιζ άχρωμη και άοσμη. ΄Η δεν είχε την πρέπουσα καθοδήγηση ή της ήταν υπέρμετρα κόντρα – ρόλος, αυτός της Λιζ .

Η Πελαγία Αγγελίδου, μια απολαυστικότατη γιαγιά του Μπίλλυ. Έξοχη καρατερίστα, κάνει μια υπέροχα διαδραστική είσοδο, κερδίζει το κοινό και το κρατά επάνω της ως το τέλος.

Η παρακολούθηση της παράστασης είναι μια ευχάριστη εμπειρία για μικρούς και μεγάλους θεατές. Το πλαίσιο που προτιμά η σκηνοθέτις , με τη σκηνή να χωρά τρία επίπεδα ( σκηνικά και κοστούμια Λαμπρινής Καρδαρά), στα οποία εκτυλίσσονται μεμονωμένες ενέργειες, παρέχει τροφή στα μάτια με το σουρεαλιστικό θέαμα της ζωής του Μπίλλυ.

Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη, μια λειτουργική ενότητα της αφήγησης, δρα ως δυναμικό μοτίβο, ως δυναμικό ή στατικό ή χορευτικό, πάντως, ένα μελωδικό μοτίβο πλαισίωσης του έργου, ένα καθοδηγητικό σχέδιο, επιτρέποντας ηθοποιούς και κοινό να αισθανθούν τον σκηνικό χώρο με τον ίδιο τρόπο που τον αισθάνονται οι μουσικοί. Εξάλλου, η μουσική δημιουργεί δυνητικούς κόσμους, συγκινησιακά πλαίσια για την παράσταση και, συνεπικουρούμενη από τους φωτισμούς του έμπειρου Στέλιου Τζολόπουλου, ενώνει τη δύναμή της στο σύνολο, το οποίο προσφέρει στο κοινό διασκέδαση, κατήχηση, ψυχαγωγία.

Δείτε την παράσταση. Στα όνειρα οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, βρίσκουν διεξόδους σε πολλά αδιέξοδα.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Διασκευή – Σκηνοθεσία – Στίχοι τραγουδιών: Νανά Νικολάου

Σκηνικά – Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά

Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Χορογραφία – Κινησιολογία: Αρετή Μώκαλη

Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος

Μουσική Διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου

Επιμέλεια βίντεο: Άντα Λιάκου

Βοηθός σκηνοθέτη: Τατιάνα Νικολαϊδου

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

Διανομή σε σειρά εμφάνισης:

Μπίλλυ Φίσερ: Θανάσης Ρέστας
Φλόρενς Μπούθροϋντ, Μητέρα της Άλις: Πελαγία Αγγελίδου
Άλις Φίσερ, Μητέρα του Μπίλλυ: Άννα Κυριακίδου
Τζόφφρεϋ Φίσερ, Πατέρας του Μπίλλυ: Ιορδάνης Αϊβάζογλου
Ρίτα, Φίλη του Μπίλλυ: Ελευθερία Αγγελίτσα
Μπάρμπαρα, Φίλη του Μπίλλυ: Λίλα Βλαχοπούλου
Λιζ, Φίλη του Μπίλλυ: Χριστίνα Ζαχάρωφ
Άστεγος: Ηλίας Τσάκωνας
Συμμετέχουν: Γλυκερία Ψαρρού, Ζωή Παπαευθυμίου

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πρόλογος

Οι θύτες- εφιάλτες- «Κάκοι» είναι άτομα «υπεράνω υποψίας», συνήθως παρορμητικά και χωρίς αναστολές.

Έχουν μία φαινομενικά «φυσιολογική» ζωή, προσωπικά και επαγγελματικά.

Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι ανασφαλείς και δεν ανέχονται την απόρριψη ή το «όχι», ως απάντηση.

Τα κίνητρά τους είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, η επίμονη αναζήτηση της εξουσίας και η ανάγκη τους για επιβεβαίωση.

Ακόμη, για κάποιους άντρες θύτες, έχει παρατηρηθεί ότι έχουν την αντίληψη πως οι γυναίκες δεν είναι τίποτα περισσότερο από αναγκαία «καυλοδοχεία».

Ο συγγραφέας- σκηνοθέτης, Γρήγορης Μήτας, δήλωσε πρόσφατα: «ο κεντρικός ήρωας του έργου μου «γεννήθηκε» στο μυαλό μου θεατρικά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να είναι αναγνωρίσιμος από την κοινωνία και να αποτελεί ένα εύληπτο παράδειγμα «κακοποιητή». Το όνομα « Μάκι» σχετίζεται με τον «Μάκι τον φονιά» από την « Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ και το «Κάκος» υποδηλώνει το αυτονόητο, αυτός που έχει κακές, πονηρές προθέσεις και κίνητρα. Στα αγγλικά ο τίτλος αποδόθηκε ως “Mr Schitt’s nightmare”, που επίσης είναι εύστοχος και αποδίδει όλο το νόημα».

Υπόθεση

«Ο Εφιάλτης του κυρίου Κάκου» διαδραματίζεται στον κινηματογραφικό χώρο και είναι μία σύγχρονη ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης, οδυνηρά επίκαιρης που διστάζουμε να παραδεχτούμε. Η ιστορία «φωτίζει» τη σκοτεινή διαδρομή του «εξουσιαστή» σκηνοθέτη Μάκι Κάκου, που είναι γνωστός στον χώρο του με το προσωνύμιο «Σκορπιός». Είναι κτητικός, κακοποιητικός και βίαιος. Επίσης, είναι επηρμένος και σνομπ.

Ο ίδιος διαλέγει γυναικεία πρόσωπα για μια ταινία που πρόκειται να σκηνοθετήσει, εφόσον η εταιρία παραγωγής τού ανέθεσε τη διαδικασία σε καθημερινές οντισιόν, στις οποίες προσέρχονται δεκάδες νεαρές γυναίκες για να διεκδικήσουν έναν ρόλο καριέρας. Κατά τη διαδικασία των ακροάσεων ο σκηνοθέτης αρέσκεται να τις υποβάλει στη δοκιμασία της επαγγελματικής απαξίωσης, με πρόφαση την αναζήτηση της ιδανικής ηθοποιού που θα στεφθεί πρωταγωνίστριά του. Η «παγίδα» αυτή είναι ελκυστική, επειδή δημιουργεί ανταγωνισμό και αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Την κατάλληλη στιγμή ο «Σκορπιός» επιτίθεται, ξεκλειδώνει τις δαγκάνες του, βυθίζει το κεντρί του και κακοποιεί ή βιάζει τα θύματά του. Όμως, όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων, κάποια στιγμή όλα αποκαλύπτονται. Έτσι συμβαίνει και με τον « Μάκι Κάκο – Σκορπιό». Η ώρα της δικαιοσύνη και της τιμωρίας έρχεται και γι’ αυτόν.

Ανάγνωση

Η έμφυλη βία είναι ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες και νεαρά κορίτσια. Περιλαμβάνει οποιαδήποτε επιβλαβή πράξη, κατά της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας όσων την υφίστανται. Μπορεί να τελεστεί τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο χώρο (σπίτι, εργασία, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κλπ), στρεφόμενη εναντίον της θέλησης του ατόμου.

Εξάλλου, ο βιασμός είναι αποκρουστικός ακόμη και ως λέξη, καθώς η βία, με την ιδιότυπη κατάληξη -σμός, σημαίνει τον δια της βίας εξαναγκασμό σε συνουσία. Επίσης, η πράξη αυτή φανερώνει κι επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας νοσηρής προσωπικότητας, καθώς αποτυπώνει την απόλυτη περιφρόνηση της ελεύθερης συνείδησης του θύματος, τη βάναυση προσβολή της ψυχικής και σωματικής του υπόστασης, την έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο ως αξία, και τον ζωώδη χαρακτήρα της «γενετήσιας ορμής» του θύτη.

Ο συγγραφέας

Ο Γρηγόρης Μήτας γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή Σταυράκου και σκηνοθεσία στο University Sherman Theatre, (Postgraduate course). Παρακολούθησε σεμινάρια κινησιολογίας από την Ντόρα Τσάτσου και τον Ντανιέλ Λομέλ. Υπήρξε για πολλά χρόνια ηθοποιός του Κ.Θ.Β.Ε, όπου έπαιξε σημαντικούς ρόλους και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες, όπως ο Βολανάκης, ο Ευαγγελάτος, ο Σεβαστίκογλου, ο Χουβαρδάς και άλλοι. Του απονεμήθηκε βραβείο σκηνοθεσίας, από το Φεστιβάλ Ιθάκης. Ίδρυσε στην Θεσσαλονίκη το Θέατρο 25ης Μαρτίου και το Θέατρο Φλέμινγκ. Παρέδωσε σεμινάρια Θεάτρου, στη Νομική και Φυσικομαθηματική σχολή Θεσσαλονίκης, στο Δήμο Σταυρούπολης, κ.α. Δίδαξε στο Στούντιο του Θεάτρου 25ης Μαρτίου και διδάσκει μέχρι και σήμερα στο Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου Φλέμινγκ.

Του απονεμήθηκε βραβείο κοινού για το έργο του Έγκον Βoλφ «Η γυμνή παγίδα», όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε. Σκηνοθέτησε περισσότερα από εβδομήντα έργα, μεταξύ αυτών, «Ο Μανδραγόρας» του Μακιαβέλλι, «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ, «Η όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρέχτ, «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, «Η εξαίρεση και ο κανόνας» του Μπέρτολτ Μπρέχτ.

Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στα έργα «Top/less Hamlet» της Καρίνας Ιωαννίδου, «Η γυμνή παγίδα» του Έγκον Βολφ, «Το πείραμα» του Γ. Μήτα, κ.ά. Παράλληλα με τις παραστάσεις που ανεβαίνουν στο Θέατρο Φλέμινγκ, πραγματοποιούνται και άλλου είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις, καθώς επίσης λειτουργείκαι, μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία, θεατρικό εργαστήρι δραματικής τέχνης.

Η παράσταση

Το “me too greece” έβραζε σαν ανενεργό ανώνυμο ηφαίστειο για δεκαετίες, ώσπου εξερράγη ξαφνικά, ξέρασε τη λάβα του, έκαψε ελάχιστους και τρομοκράτησε περισσότερους. Η κατάσταση της κακοποίησης , σωματικής και λεκτικής, έδωσε την αφορμή στον Γρηγόρη Μήτα να γράψει ένα καταγγελτικό έργο, να το σκηνοθετήσει με ρεαλισμό και να το θέσει σε κοινή ανάγνωση και θέα, μέσω του Κ.Θ.Β.Ε.

Ο ίδιος, με εμπειρίες ζωής μέσα από το θέατρο αλλά και την ίδια τη ζήση, γνωρίζει ότι η δύναμη επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο πηγάζει από μια κακώς εννοούμενη υπεροχή του αρσενικού στο θηλυκό. Διδάχτηκε μέσα από παγκόσμιας αναγνωσιμότητας κείμενα, ότι η έννοια της αρρενωπότητας είναι συνυφασμένη και με μια καπιταλιστική λογική του ανταγωνισμού, του «ο πιο δυνατός κερδίζει».

Ξέρει ότι οι άνθρωποι με τους τρόπους που συμπεριφερόμαστε στους άλλους, στον εαυτό μας, στους συντρόφους μας, στο περιβάλλον, δείχνουμε και την υποδομή που έχουμε, ως μονάδες, σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Το «αυθεντικό» αρσενικό επιβάλλει μία ολοκληρωτική κουλτούρα άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια του έθνους, του κράτους, του άνδρα- αφέντη.

Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας- σκηνοθέτης γνωρίζει ότι η βία γεννά βία κι ότι η βίαια, αυθάδης και αλαζονική συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, οδηγούσε τελικά στην πτώση και στην καταστροφή του «υβριστού». Έτσι, φέρνει στο έργο του τη Νέμεση με αναπάντεχες ανατροπές.

Παράλληλα, υπογραμμίζει εμφατικά παραμέτρους, τις οποίες συναντάμε πολύ συχνά και στην ελληνική και στη διεθνή πλατφόρμα υποθέσεων έμφυλης βίας στεφανωμένης με σαδομαζοχιστικές στιγμές. Αναφέρομαι στην αυτοδικία, στην ηδονή της εκδικητικής τιμωρίας, στην περίεργη συναισθηματική στροφή γυναικών υπέρ του θύτη. Μάλιστα, στην έναρξη εισπράττουμε το φαινόμενο «Παπαχρόνης , με τον «Σκορπιό» έγκλειστο σε φυλακή να απαξιώνει γράμματα «θαυμαστριών» του.

Ο «Μάκι Κάκος», που υποδύεται ο εξαιρετικός Γιάννης Χαρίσης, δίνει μια πολυσήμαντη ερμηνεία στο κοινό, ως ζωντανός αφέντης με απόντα ή νεκρά τα συναισθήματα νοήμονος ανθρώπου, η δε Ελευθερία Τέτουλα , υποψήφια πρωταγωνίστρια και θύμα κακοποίησης, αδειάζει στη σκηνή στιγμές- σπαράγματα πολυτελών ψηφιδωτών φόβου, οργής, θυμού, απόγνωσης, όλα συσκευασμένα σε οιμωγές, ως πανοπλία της σε μια άνιση μάχη ή ως οργίλη άμυνά της.

Σ’ ένα πεδίο πού απουσιάζει ο έρωτας- δώρο Θεού, κυριεύουν τον χρόνο τα λιπαρά ζωώδη ένστικτα επιβολής στο άθυρμα – αντικείμενο πόθου του άνδρα και λάμπει ένα, ίσως, βραβείο ιδιωτικής διθυραμβικής ταπείνωσης της γυναίκας- σκεύος ηδονής. Τόση ασέβεια στο ον «άνθρωπος», τόσος κυνισμός και τόσο εύκολη ακύρωση της ισότητας που δικαιούται το άλλο φύλο.

Η Κορίνα Αθανασούλα υποδύεται την πολύγλωσση ηθοποιό Lecog, σύμμαχο σε ένα παράτολμο σχέδιο εκδίκησης.

Η Χριστίνα Μαγκάκη είναι η Βάλια, αδερφή της Μαρίας, που τραγουδά και δημιουργεί ένα ενδιαφέρον ηχητικό τοπίο.

Η σκηνική εγκατάσταση σχηματοποιήθηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα- σκηνοθέτη. Ένας χώρος οντισιόν, μια κινηματογραφική μηχανή, ένα σταντ με ρούχα, ένα πατάρι έκφρασης – δοκιμασίας, όλα τυλιγμένα στο κλειστοφοβικό μαύρο φόντο και στις μυρωδιές της κτηνώδους ορέξεως του θύτη, που, δικαίως κάποιες φορές, μπορεί να γίνει και θύμα.

Οι φωτισμοί του Στέλιου Τζολόπουλου, ως συνήθως , κλειδί στον θεατή για να αποκομίσει την πλήρη εκφραστική δυνατότητα του χώρου, κάθε φορά που αυτό τίθεται στην υπηρεσία σκηνοθέτη και ηθοποιών.

Επίλογος

Πρόκειται για μια παράσταση εβδομήντα λεπτών, που κινείται γύρω από έναν τολμηρό κειμενικό άξονα και θίγει αυτά που περιμέναμε να θίξει, δικαιώνοντας τη ρήση : «Η βία φέρνει βία. Είναι μονόδρομος!»

Συντελεστές

Σκηνοθεσία- Σκηνικά- Κοστούμια- Μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Μήτας
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καραμήτρη
Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Δανάη Πανά
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Σχεδιασμός δημιουργικού: Σιμώνη Γρηγορούδη
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Γιώτα Ορφανίδου

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Γιάννης Χαρίσης: Μάκι Κάκος (Σκηνοθέτης)
Κορίνα Αθανασούλα: Ηθοποιός (Lecoq)
Ελευθερία Τέτουλα: Μαρία (Φοιτήτρια Ιατρικής)

Τραγουδίστρια
Χριστίνα Μαγκάκη: Βάλια (Τραγουδίστρια, αδελφή της Μαρίας)

Στην αρχή της παράστασης ακούγονται με σειρά εμφάνισης, οι ηθοποιοί: Νατάσσα Δαλιάκα, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Μαριάννα Αβραμάκη, Μαριάννα Πουρέγκα.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Σας γνωστοποιούμε ότι στο πλαίσιο προστασίας της Δημόσιας Υγείας δεν θα πραγματοποιηθούν τα δρώμενα:

1. «ΜΠΑΜΠΟΥΓΕΡΑ Καλής Βρύσης», στη Τοπική Κοινότητα Καλής Βρύσης Δήμου Προσοτσάνης
2. «ΑΡΑΠΗΔΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ», στη Τοπική Κοινότητα Μοναστηρακίου, Δήμου Δράμας
3. «ΜΠΑΜΠΙΝΤΕΝ», στη Τοπική Κοινότητα Πετρούσης, Δήμου Προσοτσάνης
4. «ΑΡΑΠΗΔΕΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ», στη Δημοτική Κοινότητα Ξηροποτάμου, Δήμου Δράμας
5. «ΧΑΡΑΠΙΑ ΠΑΓΟΝΕΡΙΟΥ», στη Τοπική Κοινότητα Παγονερίου, Δήμου Κάτω Νευροκοπίου
6. «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΒΩΛΑΚΑ», στη Τοπική Κοινότητα Βώλακα, Δήμου Κάτω Νευροκοπίου
7. «ΛΑΪΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΠΥΡΓΩΝ», στη Τοπική Κοινότητα Πύργων, Δήμου Προσοτσάνης

της ετήσιας θεσμοθετημένης πολιτιστικής εκδήλωσης «ΛΑΪΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ» περιόδου 2021-2022, στα οποία η Π.Ε. Δράμας συμμετέχει κάθε έτος (ως συνδιοργανωτής) συνεργαζόμενη με τους κατά τόπους πολιτιστικούς φορείς, εξαιτίας των έκτακτων επιδημιολογικών συνθηκών.

Η μη πραγματοποίηση των ανωτέρω εκδηλώσεων που κρίνεται επιβεβλημένη και αναγκαία επιβεβαιώθηκε και από τους κατά τόπους πολιτιστικούς φορείς, κατόπιν και της της υπ’ αριθ.Δ1α/Γ.Π.οικ.81558/29-12-2021 Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΦΕΚ 6290/ τ.Β’/29-12-2021), «Έκτακτα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID-19 στο σύνολο της Επικράτειας για το διάστημα από την Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου 2021 και ώρα 06:00 έως και τη Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2022 και ώρα 06:00».

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΔΡΑΜΑΣ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΠΑΕΜΜΑΝΟΥΗΛ