Πολιτισμός

Οιδίπους Τύραννος, του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα στους Φιλίππους!

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Το κοίλο πλήρες. Η ορχήστρα φιλοξενεί ένα τεράστιο ξύλινο Πι. Γύρω, το φυσικό σκηνικό του θέατρου: αρχαία ερείπια, ανάμεσά τους τρία μεγαλοπρεπή δένδρα σαν Ολύμπια θεϊκή δύναμη στον «ιερό» χώρο, στο βάθος ο κάμπος των Φιλίππων. Η θυμέλη στο κέντρο προκαλεί. Τα ανάκτορα, τα τείχη, οι κοιλότητες του τοπίου, όπου και συντελείται το δράμα του Οιδίποδα Τυράννου, αντικαθίστανται από τα ίδια τα σώματα των ανδρών του Χορού, που εισέρχονται εν χορδαίς και οργάνοις ( βιολί – κιθάρα), συσπειρώνονται, κυκλώνουν κι απλώνονται στο σκηνικό. Φορούν μάσκες – παραμορφωμένα προσωπεία χαρακτήρων. Τελετουργικά κάθονται, αν όχι θύματα του λοιμού, μάρτυρες, ίσως, της ώρας που άφησε στον Κιθαιρώνα ο βοσκός το βρέφος με δεμένα τα πόδια, τον γιο του Λάιου και της Ιοκάστης, το φέροντα την κατάρα – χρησμό ότι θα φονεύσει τον πατέρα του και θα κοιμηθεί με τη μάνα του.

Η σκηνή χαμηλόφεγγη. Ταφική σιωπή στον χώρο. Στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του αρχαίου θέατρου σκίζει τον αέρα το κρώξιμο κουκουβάγιας. Κακός οιωνός, σκέφτομαι. Από παλιά το λάλημά της θεωρούνταν προμήνυμα κακοτυχίας. Προϊδέαση, υπαινιγμός, προετοιμασία. Αυτός ο μύθος στάζει πόνο κι αλήθεια. Πονάει η αλήθεια.

Υπόθεση

Ο Λάιος, βασιλιάς της Θήβας, είχε πάρει χρησμό πως το παιδί που θα γεννούσε με την Ιοκάστη θα σκότωνε τον πατέρα του και θα παντρευόταν τη μητέρα του. Έτσι, όταν ο γιος τους γεννήθηκε, τρύπησαν τα πόδια του και τον άφησαν έκθετο στον Κιθαιρώνα. Κάποιος βοσκός βρήκε το βρέφος, το έσωσε και το έδωσε σε άλλο βοσκό, που το παρέδωσε στον αφέντη του, τον βασιλιά της Κορίνθου. Αυτός το μεγάλωσε σαν παιδί του.

Όταν ο Οιδίπους μεγάλωσε, αμφιβάλλοντας για την καταγωγή του, πήγε στο μαντείο των Δελφών, όπου πληροφορήθηκε πως υπήρχε χρησμός σύμφωνα με τον οποίο έμελλε να σκοτώσει τον πατέρα του και να παντρευτεί τη μητέρα του. Θέλοντας να αποφύγει την πραγματοποίηση του φοβερού αυτού χρησμού, δεν επέστρεψε στην Κόρινθο και σ’ εκείνους που θεωρούσε γονείς του. Στον δρόμο του όμως συνάντησε και αμυνόμενος σκότωσε τον Λάιο, αγνοώντας πως είναι πατέρας του.

Όταν έφτασε στη Θήβα, έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας και κέρδισε τη βασιλεία της πόλεως, παίρνοντας την Ιοκάστη για γυναίκα του και αποκτώντας μαζί της τέσσερα παιδιά. Τη Θήβα έπληξε όμως φοβερός λοιμός, υπεύθυνος για τον οποίο είναι ο δολοφόνος του Λαΐου. Ο Οιδίπους αναλαμβάνει να τον βρει και να σώσει την πόλη.

Στην πορεία αναζήτησης του δολοφόνου, ο ήρωας ανακαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος. Όχι μόνο είναι ο φονέας του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, αλλά και δολοφόνος του πατέρα του και σύζυγος της μητέρας του. Ύστερα από την αποκάλυψη της τραγικής αλήθειας, η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται, εκλιπαρώντας για εξορία και ανησυχώντας για την τύχη των παιδιών του.

Ανάγνωση

Για τον μοναδικό ήρωα της αρχαίας τραγωδίας που ορίζεται με βάση τη διάνοιά του, το μυαλό του, η «ματιά» Σίμου Κακάλα είναι μια σκηνοθετική προσέγγιση εξαιρετικά ερεθιστική. Να μην ξεχνάμε ότι ο Οιδίπους διακρίνεται για τη φοβερή οξυδέρκεια, τον φωτεινό νου, χάρη στον οποίο καταφέρνει να λύσει το αίνιγμα της Σφίγγας και, μάλιστα, χωρίς τη βοήθεια θεού ή οιωνού. Το επίτευγμα αυτό τον χρήζει βασιλιά της Θήβας (κι όχι η καταγωγή του, όσο ειρωνικό κι αν είναι αυτό), οδηγώντας τον σταδιακά στην αποκάλυψη της πιο ανήκουστης αλήθειας, αυτής που συνδέεται με την ίδια την ταυτότητά του.

Ο «Οιδίπους Τύραννος» είχε ξεχωρίσει από την εποχή του Αριστοτέλη σαν το αρτιότερο δημιούργημα της ελληνικής δραματικής τέχνης. Την επίζηλη θέση του εξασφάλισε η καλλιτεχνική του μονολιθικότητα , η αδιακόσμητη λειτουργικότητά του. Πρόκειται για ένα έργο στοιχειώδες και οικουμενικό σαν αλγεβρική εξίσωση. Στη μορφή του Οιδίποδα η ελληνική μυθολογία είχε συσσωρεύσει υλικό εξαιρετικά πλούσιων δυνατοτήτων. Αυτός ο περήφανος ήρωας, που προσπαθεί λυσσαλέα, όσο και μάταια, ν’ αποφύγει τη μοίρα πατροκτόνου και αιμομίχτη που του είχαν προσάψει αναίτια οι θεοί στη γέννησή του, ήταν ήδη ένα ολοκληρωμένο αρχέτυπο τραγικού ανθρώπου. Το κατόρθωμα του Σοφοκλή εντοπίζεται στο γεγονός ότι πήρε τη μυθολογική μορφή και την εγκατέστησε ως κεντρικό άξονα της αρτιότερης θεατρικής μηχανής που επινοήθηκε ποτέ.

Ο ποιητής διάλεξε με αλάνθαστο ένστικτο, ανάμεσα στα πολλά και περίπλοκα επεισόδια της σταδιοδρομίας του Οιδίποδα, να δραματοποιήσει ένα μόνο, το αποφασιστικότερο. Δεν παρασύρθηκε από τα γεμάτα δράση γεγονότα στο τρίστρατο της Φωκίδας (θάνατος Λάιου) ή στον βράχο της Σφίγγας. Δεν ενδιαφέρθηκε για τις νεανικές του περιπέτειες στην Κόρινθο και στους Δελφούς. Άρχισε το έργο του λίγες μόνο ώρες πριν την αποκάλυψη της ταυτότητας του Λάιου και περιόρισε τη δράση στην αγωνιώδη αναζήτηση αυτού του φονιά. Η μεγαλοφυής ιδέα του ήταν να βάλει τον ίδιο τον εγκληματία ν’ αναζητά ανυποψίαστος τον ένοχο για να τον τιμωρήσει. Απ’ τη στιγμή που ξεκινά η αναζήτηση, τα γεγονότα κυλούν με ορμή χιονοστιβάδας.

Η παράσταση

Στη σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα δεν υπάρχει μια σκηνή περιττή, μια ανάπαυλα, ένας στίχος από την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, που να μην προωθεί τη μοιραία καταστροφή.

Η παράσταση εκκινεί από τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, για ν’ αποκτήσει τη δική της οντότητα. Να δημιουργήσει τον δικό της αινιγματικό κόσμο. Να μιλήσει μέσα από την ποίηση του κειμένου, σε νεοελληνικά και αρχαία ελληνικά, μέσα από εναργείς εικόνες που καλούν σε αποκωδικοποίηση μηνυμάτων για τη διάψευση της ταυτότητας και την κατάκτηση του φωτός και μέσα από μια επώδυνη διαδικασία αυτογνωσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Πρόκειται για σπουδή πάνω στο σοφόκλειο έργο, για μια ανοιχτή σε αναγνώσεις συνεργασία ικανών συντελεστών, που εισπράττεται ως θεατρική αναπαράσταση – αφήγηση και ως εικαστική μινιμαλιστική εγκατάσταση.

Σ’ αυτόν ακριβώς τον τομέα του ρυθμού χρωστά την εξαιρετική ερμηνεία που απέσπασε ο σκηνοθέτης από τον Γιάννη Στάνκογλου. Ασφαλώς και στις γενετικές και επίκτητες ικανότητές του. Επειδή, ο καλός ηθοποιός έχει όλο το υπόβαθρο – γνωστικό και ερμηνευτικό – για να αναδείξει τη μετάφραση και να την υπερασπιστεί κατά πώς της αξίζει.

Ο Στάνκογλου υλοποιεί στον ρόλο του τον άνθρωπο που νίκησε με τη σκέψη και μόνο. Είναι φιλόπολις, προσιτός όταν βρίσκεται ανάμεσα στον λαό και στον Χορό. Κρατάει το «μαθαίνω», το «ζητώ», το «αποκαλύπτω», το «βρίσκω», με μια ένταση φωνής ανακριτή που φερμάρει σα γεράκι το θύμα του. Μας δίνει ευδιάκριτα τα νοήματα, που άλλα είναι καθάρια κι άλλα υπαινικτικά. Με τις πρώτες υποψίες της Ιοκάστης ταλαντεύεται, αναταράσσεται, δε γνωρίζει. Από δω και πέρα σηκώνει στις πλάτες του το έργο.

Κορύφωση του άθλου του η σκηνή με τους βοσκούς. Από τη στιγμή που νιώθει το χτύπημα της μοίρας είναι ακέραιος. Χειρίζεται τις τραγικές στιγμές με ηχόχρωμα φωνής, που υποβάλλει το μέγεθος των παθημάτων του. Στην αποκάλυψη της αλήθειας γονατίζει, σέρνεται στο χώμα και σπαράζει. Θρηνεί με οιμωγές και φάλτσους γόους. Παράτονες κραυγές , γεμάτες αλήθεια και πόνο. Συμπαρασύρει τους θεατές στο δράμα του. Πάλλεται η ατμόσφαιρα από τον κλαυθμό του και από την ενσυναίσθηση που προκαλεί στο κοινό. Δέος και θαυμασμός. Αυτός είναι ο Οιδίποδάς του.

Η νεοφώτιστη στο αρχαίο δράμα συμπαθής ηθοποιός Μαριλίτα Λαμπροπούλου, προσπαθεί φιλότιμα να πλάσει μια Ιοκάστη, μητριαρχική φιγούρα σωστής απόδοσης, μα και αισθητικής. Προσπαθεί να παραστήσει μια γυναίκα αρχοντική, ως ευθεία αναφορά στην αρχέγονη Θεά των Όφεων της Μινωικής εποχής. Το προσπαθεί, αλλά μάταια. Δεν μπορεί να το πέτυχει. Ούτε στο ελάχιστο. Ευτυχώς, μικρή η συμμετοχή της στη δράση.

Ο Τειρεσίας του Χρήστου Μαλάκη , όπως και ο Κρέοντας του Γιάννη Νταλιάνη έχουν και τραγικό μέγεθος και σκηνικό όγκο. Εξαιρετικοί και οι δύο, αποκαλύπτουν τις αντιφάσεις συναισθηματικών κραδασμών, περιγράφοντας το βάρος και την ελαφρότητα της ύπαρξης που θα συντριβεί εξ αιτίας της ουσίας της. Αναδεικνύουν τρωτές και ευάλωτες πλευρές, την τάση ενός ανθρώπου που εξουσιάζει, κατανοεί, εκφράζοντας με μια αίσθηση ήρεμης δύναμης και ανήσυχης θυμικής δυναμικής, ειρωνεία, προφητική έκλαμψη και λαϊκότητα, αποτροπιασμό, άρνηση, παραδοχή, συμπόνια.

Θετικό πρόσημο στον νεαρό και ταλαντούχο ηθοποιό Γιώργου Αμούτζα, αλλά και στον Κωνσταντίνου Μωραΐτη, στους ρόλους του Αγγελιοφόρου και του Εξάγγελου αντίστοιχα, οι οποίοι διαθέτουν όλον τον σπαραγμό του κομιστή τραγικών ειδήσεων.

Χορός και ρόλοι κινούνται σε τροχιά μελισσών, θαρρείς ένα ανθρωπόμορφο σμάρι εργατριών κυψέλης, ως σύμβολο αέναης πορείας μέσα στον χρόνο και στον κόσμο. Εξαίρεση η κάθετη πορεία του Οιδίποδα στο κέντρο της σκηνής , ενώ ο Τειρεσίας εξουδετερώνει το σκοτάδι του μ’ ένα θορυβώδες νήμα – βέλος, στοχεύοντας νοητά τον Οιδίποδα και πληγώνοντάς τον με το φαρμάκι των λόγων του.

Λειτουργικό το σκηνικό του Γιάννη Κατρανίτσα, ενδιαφέρουσα σκηνογραφική λύση οι μάσκες, θύματα εκδικητικής θεϊκής μανίας αλλά και μαρμαρωμένων ανθρώπων, επιβάλλουν και την εικόνα του «καταραμένου» Οιδίποδα, ανθρώπου που μας «μιλά» μέσα από τα βάθη των αιώνων. Τα μαύρα σύγχρονα κοστούμια πιστοποιούν το ανθρώπινο πένθος στην όποια εποχή.

Θεσπέσια η μουσική του Φώτη Σιώτα, με παραδοσιακό ηχόχρωμα, συνοδεύοντας τα δρόμενα. Ο Χορός κινείται συντονισμένα πάνω στις γραμμές που δίδαξε η Σοφία Πάσχου, με ήχους ακατέργαστους και εκλεπτυσμένους και με ρυθμικές ανάσες που διευκολύνουν την απαγγελία των θαυμάσιων χορικών και των διαλογικών μερών της τραγωδίας.

Πολλά μπράβο στον Χορό των ανδρών με τις εξαιρετικές φωνητικές και υποκριτικές ικανότητες, ο οποίος πρωτοστατεί στη δράση, όπως ακριβώς ορίζει η τραγωδία.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου ακολουθούν τις αντιθέσεις του έργου και τη σκηνοθετική γραμμή σε μια λιτή, ανεπιτήδευτη, έντιμη παράσταση, μακριά από μοντερνισμούς και πρωτοποριακά πειράματα.

Οι μάσκες της Μάρθας Φωκά, σταθερή συνεργάτιδα του Σίμου Κακάλα από το θρυλικό «Λιωμένο Βούτυρο» και μετά, συνιστούν ζωτικό στοιχείο του χαρακτήρα, είναι ο μισός ήρωας, είναι κομμάτι της υποκριτικής τέχνης, είναι μέσα στο «λεξιλόγιο» του σκηνοθέτη και επιβάλει έναν πιο σύνθετο και πιο ερευνητικό τρόπο ερμηνείας.

Άλλωστε, η μάσκα, τόσο στη θρησκευτική τελετουργία όσο και στο θέατρο, μεταμφιέζει, μεταμορφώνει, αποδίδει στον φέροντα ιδιότητες άλλες ή και πολύ μεγαλύτερες από τον ίδιο. Κρύβει και αποκαλύπτει, απελευθερώνει και αναδεικνύει. Είναι ο οδηγός σε μια πορεία εσωτερικής μεταμόρφωσης, καθώς αυτός που τη φοράει δανείζεται τις ποιότητες της μάσκας, κι αυτή είναι μια εμπειρία που μένει στο σώμα ακόμη κι όταν η μάσκα δεν είναι πια εκεί.

Επίλογος

Ο τόπος των δρώμενων, των συγκλονιστικών δραματικών εξελίξεων , έτσι όπως καταθέτει η σκηνοθετική άποψη, είναι το ίδιο το μυαλό του Οιδίποδα. Του πατροκτόνου και αιμομίκτη Οιδίποδα, που γνωρίζει την αλήθεια φέροντας συνειδητά όλη την αμφισημία του ίδιου τού ονόματος: οἶδα (γνωρίζω) , σκόπιμα αλλάζω «οίδημα», και ποῦς (πόδι), που συμβολίζει τον αποδιωγμό του ως παιδί από τους γονείς του, αλλά και την εξορία του ως μιαρός άνθρωπος. Του αθώου βρέφους Οιδίποδα, που από τιμημένος γίνεται εξόριστος. Από κυνηγός θήραμα και από σωτήρας της πόλης του, ένα νοσηρό μίασμα που πρέπει να απομακρυνθεί. Όσα ακούει, όσα θυμάται, όσα «βλέπει», όσα συνθέτουν το υλικό των ονείρων του συγκροτούν το ψαχνό της παράστασης.

Διαβάζουμε στο σκηνοθετικό σημείωμα: «Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχουμε «δει» τόσο μακριά μέσα στο σύμπαν και τόσο βαθιά μέσα στον άνθρωπο. Πολύ συχνά στο χείλος μιας καταστροφής διαπιστώνουμε ότι το κακό που πολεμάμε είμαστε οι ίδιοι. Το πρόσωπο του Οιδίποδα είναι η ίδια η ανθρωπότητα στον καθρέφτη. Έχοντας βρει τον υπαίτιο, βρίσκεται στο σημείο να πρέπει επιτακτικά να κάνει μια επιλογή έστω την τελευταία στιγμή, έστω έχοντας ήδη κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα.

Σ’ αυτή την παράσταση, ιδωμένη ως τελετουργικό εξαγνισμού, μια ομάδα με μάσκες γερόντων αποτελεί τον χορό συστρέφεται, θρηνεί και αγωνιά. Μέσα από αυτόν τον χορό αποκαλύπτονται τα τραγικά πρόσωπα: Οιδίποδας, Ιοκάστη, Τειρεσίας και Κρέοντας».

Αυτός ο ευσεβής, δραστήριος, αποφασιστικός, υψηλόφρων και τραγικός ήρωας του Σοφοκλή «Οιδίπους», που μελετημένα σκηνοθέτησε ο Σίμος Κακάλας, είναι μια συμμετοχή στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων, από μια παραγωγή (Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος) που, φέτος, κάνει την έκπληξη!

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παύλου
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Θεοδωράκη
Μακιγιάζ: Σίσσυ Πετροπούλου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Social media: Ιdeation
Γραφίστας: Γιάννης Σταματόπουλος
Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Υπεύθυνη περιοδείας: Ελένη Σπετσιώτη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Εκτέλεση παραγωγής: Kart Productions – Μαρία Ξανθοπουλίδου
Παραγωγή: Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος

ΔΙΑΝΟΜΗ
Οιδίπους: Γιάννης Στάνκογλου
Ιοκάστη: Μαριλίτα Λαμπροπούλου
Κρέων: Γιάννης Νταλιάνης
Τειρεσίας: Χρήστος Μαλάκης
Αγγελιοφόρος: Γιώργος Αμούτζας
Εξάγγελος: Κωνσταντίνος Μωραΐτης
Υπηρέτης: Πανάγος Ιωακείμ

Χορός (αλφαβητικά): Γιώργος Αμούτζας, Μάρκος Γέττος, Πανάγος Ιωακείμ, Σίμος Κακάλας, Απόστολος Καμιτσάκης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Γιώργος Λόξας, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Παύλος Παυλίδης

Μουσικός επί σκηνής: Φώτης Σιώτας

*Οι φωτογραφίες είναι του Λάσκαρη Τσούτσα

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

«Η Δημοπρασία» με τον Αργύρη Μπακιρτζή στο «Αντιγόνη Βαλάκου»

Ο Αργύρης Μπακιρτζής παρουσιάζει την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Μαρτίου 2025 στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, το μονόπρακτο έργο «Η Δημοπρασία» του Σταύρου Τσιώλη εκπληρώνοντας, έστω, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, το κάλεσμα και την προτροπή του να ετοιμαστεί για το ανέβασμα του έργου, δηλαδή να μάθει τα λόγια.

Ο Αργύρης σημειώνει: «Όταν ο Σταύρος μου έστειλε το έργο και το διάβασα, του απάντησα ότι μου άρεσε πάρα πολύ, αισθάνθηκα πως με αφορούσε άμεσα, ταυτίστηκα αμέσως με τον ήρωα -όπως μου συνέβαινε με όλους τους χαρακτήρες σε όλα τα έργα του- και θα αρχίσω να μαθαίνω το κείμενο.

Η τελευταία ταινία που γύρισε ο Σταύρος, η απόσταση της Αθήνας απ’ την Καβάλα, όπου ζω, διάφορα γεγονότα της ζωής που μεσολάβησαν, καθώς και η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του, δεν επέτρεψαν την υλοποίηση της σκέψης για το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ. Πέρασαν τα χρόνια, σχέδια υλοποιούνται, σχέδια εγκαταλείπονται, νέα εμφανίζονται. Χωρίς να το καταλάβω, Η ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ επανήλθε στη σκέψη μου, κυρίως προσπαθώντας να κοιμηθώ ή περπατώντας στις λεωφόρους του μπαϊπάς, που ευτυχώς ακόμη δεν χρειάστηκε να κάνω. Είχε έρθει η ώρα της. Έτσι αποφάσισα να το τολμήσω. Eίπα ας το κάνω τώρα που νομίζω πως είμαι έτοιμος. Στις ταινίες του Τσιώλη έχουμε διαδοχικούς αποχαιρετισμούς και σαν τέτοιον βλέπω το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ».

Την παραγωγή της παράστασης έχει αναλάβει η Αστική Φάρμα ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ της Καβάλας με επιμέλεια του Χάρη Μιχαλογιαννάκη, βοηθού του Τσιώλη σε τρεις ταινίες του που συμμετείχε και ο Αργύρης. Οι παραστάσεις, μετά τις εξαιρετικά πετυχημένες παραστάσεις τον Νοέμβριο και τον Φεβρουάριο στο BAUMSTRASSE της Αθήνας, θα δοθούν στις 14,15 και 16 Μαρτίου στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, μετά από πρόσκληση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας που τις ενέταξε στο πρόγραμμά της. Ακούγονται να τραγουδούν ο Αργύρης και η Τότα Ευλαβή, συνοδεία πιανόλας.

Διάρκεια παράστασης: 55 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15 € Γενική Είσοδος,

12 € Μαθητικό – Φοιτητικό-Ανέργων-ΑΜΕΑ (με την επίδειξη των αντίστοιχων δικαιολογητικών κατά την είσοδο)

Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/kavala-i-dimoprasia-tou-stavrou-tsioli/

Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου, 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00, στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) στην Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00). ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

Το «METROPOLITAN: The Urban Theater» παρουσιάζει: «Girls & Boys» του Dennis Kelly στο «Αντιγόνη Βαλάκου»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Ένα τραγικό πορτρέτο της μητρότητας, του γάμου και της εξουσιαστικής βίας!

«Συνάντησα τον άντρα μου στην ουρά για να επιβιβαστώ σε μια πτήση της easy Jet, και ομολογώ ότι τον αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή.»

Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.

«Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε τα πράγματα μεταξύ μας άρχισαν να πηγαίνουν στραβά – θυμάμαι μόνο ξαφνικά να βρίσκομαι μέσα σε αυτό.»

Ο Dennis Kelly σκιαγραφεί με αμεσότητα, οξυδέρκεια και αφηγηματική δεξιοτεχνία τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στην ευτυχία και την απώλεια, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αποχρώσεις της βίας που υποβόσκει στην καθημερινότητα του ζευγαριού.

Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Λητώ Τριανταφυλλίδου, η πρωταγωνίστρια αφηγείται τη ζωή της με αναστοχαστική διάθεση για κάθε συμβάν που αποτέλεσε αγκάθι στη διάρκεια συμβίωσης με τον άνδρα της, ισορροπώντας με ευαισθησία ανάμεσα στο χιούμορ, στη συγκίνηση και στην αγωνία. Στην προσπάθειά της να ανασυνθέσει την ιστορία της, αξιοποιεί οπτικοακουστικά μέσα για να καταγράψει και να επανεξετάσει τις αναμνήσεις της. Φτιάχνοντας από την αρχή το παζλ της ζωής της μέσα από βίντεο, ήχους και εικόνες, γίνεται ταυτόχρονα αφηγήτρια, σκηνοθέτις και θεατής της ιστορίας της.

Καθώς η ηρωίδα αναζητά τα αίτια και τις συνέπειες όσων έκανε και έζησε, η βία φαίνεται να διαπερνά κάθε στιγμή της φαινομενικά ευτυχισμένης ζωής της. Έτσι, αναδεικνύονται θεμελιώδη ζητήματα όπως η βαθιά ριζωμένη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, η έμφυλη ανισότητα και το φαινόμενο της οικογενειοκτονίας. Είναι τελικά η βία ένα αναπόφευκτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης ή προϊόν των κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώνουμε; Όταν, τελικά, η ηθοποιός επί σκηνής στρέφει το βλέμμα της από την κάμερα στο κοινό, θέτει ένα καίριο ερώτημα: Μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη βία που κρύβεται μέσα μας;

«Ξεκινά ως μια τυπική ιστορία αγάπης – αγόρι συναντά κορίτσι και πετάνε σπίθες. Μια έντονη, παθιασμένη σχέση ξεκινά. Με τον καιρό εγκαθίστανται, κάνουν παιδιά και ζουν συνηθισμένες, χαοτικές ζωές. Όμως, κάτω από το κάλυμμα της κανονικότητας, αναπτύσσεται ένα ανησυχητικό υπόγειο ρεύμα. Ο φαινομενικά τέλειος κόσμος τους ξετυλίγεται, αποκαλύπτοντας συγκλονιστικές αλήθειες για την οικογένεια, τη βία και το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες ».

Στην παράσταση απολαμβάνουμε μια δυνατή ερμηνεία από την Νατάσα Εξηνταβελώνη, ως μια ανώνυμη γυναίκα από την εργατική τάξη, που μπαίνει στην κινηματογραφική βιομηχανία, παντρεύεται και κάνει δύο παιδιά. Αυτή και ο σύζυγός της χτίζουν μια ζωή μαζί, αλλά η ίδια αρχίζει σταδιακά να καταρρέει με τα άσχημα συμβάντα και στη συνέχεια καταστρέφεται η οικογένεια, βάναυσα.

«Υπάρχουν μόνο δύο χαρακτήρες σε αυτό το έργο: ο ηθοποιός και το κοινό» είχε πει ο συγγραφέας κάποια στιγμή και, όντως, έτσι είναι. Λειτουργεί ο καθρέφτης. Ως διάδραση. Η αλληλεπιδραστική αμφίδρομη διαδικασία μεταξύ δύο ατόμων (ή ομάδων) ή μεταξύ ανθρώπων και, εν προκειμένω, ό,τι στέλνει του επιστρέφεται. Απόλυτα.

Στο «Girls and Boys η κόρη της ηρωίδας ξοδεύει τον χρόνο της με σκοπό, δημιουργώντας κεραμικά αντικείμενα, ενώ ο μικρός γιος της περιφέρεται γύρω της καταστρέφοντας τις κατασκευές της αδερφής του. Είναι μια κατάσταση απώλειας ελέγχου, εξαιτίας δυσεπίλυτων προβλημάτων. Σκηνές που αναστατώνουν τα μέσα μας, σκηνές που ζήσαμε είτε ως πρωταγωνιστές είτε ως παρατηρητές. Άλλες πάλι, σκληρές, ως ευκαιρία αυτοβελτίωσης ανδρών – αφεντάδων, γυναικών υποταχτικών ή και το αντίστροφο, γιατί, όχι;

Μια από τις αυθόρμητες, ανεπιτήδευτες στιγμές της παράστασης είναι όταν ο θεατής ταυτίζεται με τον χαρακτήρα της μάνας, καθώς προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά της τον σεβασμό, με όλο τον αφανή ηρωισμό που απαιτεί το εγχείρημα. Βλέπουμε, δηλαδή, μια εργαζόμενη μητέρα με δύο παιδιά να ξοδεύεται στην αγάπη, στην υπομονή, αλλά και στον εκνευρισμό και στις ενοχές της για κάποιες συμπεριφορές της, όλα δοσμένα με πειθώ.

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη αναπηδά με ευκολία ανάμεσα στην οριακή αφήγηση σε στιλ stand-up και στις αναπαραστάσεις της μνήμης. Οι τελευταίες σκηνές είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, καθώς κινείται στη σκηνή αλληλοεπιδρώντας με τα δύο παιδιά της, που μόνο αυτή τα ζει, αλλά τα βλέπουμε κι εμείς στο βίντεο, προσθήκη σκηνοθετική, όχι απαραίτητα αναγκαία, όπως και η μεγάλη διάρκεια της παράστασης που την καθιστά σε σημεία, κουραστική.

Μία ένσταση έχω, όμως, σοβαρή. Η μετάφραση της Λητώς Τριανταφυλλίδου διανθίστηκε από αγοραίες εκφράσεις, καθόλου συμβατές με το ύφος του κειμένου. Αδικεί την ηρωίδα η άκρατη βωμολοχία και ανοίγει διάπλατα μια πόρτα στην εγχώρια νεολαία για το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, με λάθος τρόπο. Σκληρές λέξεις, βρισιές απενοχοποιημένες, ειπωμένες ως συνηθισμένο λεξιλόγιο στην ελληνική καθημερινότητα. Αν ο συγγραφέας ήταν ο Γιάννης Οικονομίδης του «Σπιρτόκουτου», θα το δικαιολογούσα, επειδή εκείνος χειρίζεται στα έργα του τη λαϊκή λαλιά, ως δείγματα υποβαθμισμένης ελληνικής κοινωνίας. Εδώ, απλώς, η βωμολοχία προκαλεί τους ενήλικες θεατές και προσκαλεί τη νεολαία να την ακολουθήσει, εμμέσως, πλην σαφώς.

Η περίπτωση του αφανούς και ανώνυμου συζύγου απασχόλησε τον συγγραφέα, στον βαθμό που η κοινωνία κατηγοριοποιεί τους μπρουτάλ άνδρες, τους φαλλοκράτες από πεποίθηση, τους χειριστικούς και μέσα στην οικογένεια, ως υπεύθυνους έμφυλης βίας.

Άλλωστε, η ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο παραβατικών συμπεριφορών που ασκεί ο δράστης, με στόχο να διατηρήσει την εξουσία και τον έλεγχο πάνω στο θύμα του είτε είναι γυναίκα ή παιδί.

Με τις συνεχείς λεκτικές και σωματικές τιμωρίες, τις απειλές, τον εξαναγκασμό, ο «εξουσιαστής» έχει ως σκοπό να εκφοβίσει, να τρομάξει, να ταπεινώσει το «θύμα», να του καταρρακώσει το ηθικό, να το κάνει να νιώσει ανίκανο να προβάλει αντίσταση, ώστε να δει καθαρά την κατάσταση.

Στην παράσταση εισπράττουμε οι θεατές το «δια ταύτα» της συγγραφής και της σκηνοθεσίας: πέρα από τη σωματική κακοποίηση που απειλεί τη σωματική ακεραιότητα του θύματος, η ενδοοικογενειακή βία παίρνει διάφορες μορφές: λεκτική, ψυχολογική, σωματική κακοποίηση και οικονομική βία, που δεν αφήνουν ορατά σημάδια αλλά τραυματίζουν εξίσου.

Πρόκειται για συστηματική, επίπονη και διαβρωτική διαδικασία που οδηγεί την επιζώσα σε διανοητική και συναισθηματική οδύνη ή βλάβη, ενίοτε ανεπανόρθωτη. Στην παρούσα περίπτωση ο εξουσιαστής οδηγείται στο έγκλημα.

Πιστεύω, όμως, πως ο Dennis Kelly ακολουθεί το φρέσκο ρεύμα που φέρνει συχνά στο φως της δημοσιότητας περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας (σεξουαλικής ή μη), σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Αλλά το έργο δεν αφορά τον σύζυγο. Αφορά τη γυναίκα που είναι στο επίκεντρο της υπόθεσης και συγκινεί με τον δυναμισμό της και τις συναισθηματικές της διακυμάνσεις, αυτές που προκαλούν οι διαρκείς ανατροπές κι έτσι όπως την ερμηνεύει η Νατάσα Εξηνταβελώνη, ενώ η σκηνοθεσία βλέπει τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών, ως μέρος του ίδιου προβλήματος: πατριαρχία και ανδρική βία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στο έργο πρωταγωνιστεί ένας γυναικείος χαρακτήρας πολυμαθής, πνευματώδης, κατασκευασμένος από έναν άνδρα συγγραφέα, ο οποίος καταδύεται βαθιά στην ψυχολογία του απεριόριστου ανδρισμού και όλων των συνακόλουθων βλαβών και παραμορφώσεων μιας ήρεμης τάξης πράγματων, ακόμα και σε συμβατικές οικογένειες.

Η μεταφράστρια και σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου, έχει διαμορφώσει το έργο σε ύφος εξαιρετικά δυναμικού θεάτρου( παραμερίζω τη βωμολοχία), που διερευνά το «διότι» στο γιατί μερικοί άνθρωποι κάνουν ανεπίτρεπτα, οδυνηρά άσχημα κι αμετάκλητα πράγματα και πώς αυτοί που επηρεάζονται θα μπορούσαν, ίσως, να συμβιβαστούν με τα επακόλουθα.

Στα πρώτα 50 λεπτά περίπου, θα μπορούσαμε να ξεγελαστούμε και να πιστέψουμε ότι πρόκειται για κωμωδία. Περιγράφοντας η γυναίκα το πώς συνάντησε τον σύζυγό της σε μια ουρά αεροδρομίου και ξαναζώντας σκηνές με τα μικρά παιδιά της, ο ανώνυμος χαρακτήρας της Νατάσας Εξηνταβελώνη είναι σαρδόνιος, παραδίδοντας ριπές από γραμμές διάτρησης στα ανέκδοτά της.

Τόσο αυτή όσο και το κείμενο έχουν ρυθμούς καταιγιστικούς, ανάμεικτους από στοχασμούς και παραδοχές γεγονότων και συμπεριφορών. Μετά το πρώτο πενηντάλεπτο, πάνω – κάτω, συνειδητοποιεί το κοινό ότι οι λεκτικοί υπαινιγμοί, υπό την επίφαση του χιούμορ, αποκαλύπτουν σκληρότητα και βαναυσότητα, ώστε κόβει την ιλαρότητα ενστικτωδώς και συμπάσχει.

Τελικά, βλέπουμε την αλήθεια, με αμβλεία, καταστροφική λεπτομέρεια, τα στόματα σφιγμένα, η ηθοποιός σταματά να χαμογελάει και την κυριεύει η αψάδα. Θαρρείς, μεγαλώνει δέκα χρόνια κι απελευθερώνει έναν βασανισμένο εαυτό. Η ερμηνεία της είναι υπόδειγμα στη νατουραλιστική υποκριτική, επειδή είναι εκλεπτυσμένη και συναισθηματική που μοιάζει να είναι προσωπική της ιστορία.

Στον πυρήνα του το Girls & Boys είναι μια ιστορία βαθιάς απώλειας, υφασμένη σε έναν καμβά τόσο συνηθισμένο, όσο και άγριο.

Για την παράσταση «Girls and Boys» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, συμπράττει μια ταλαντούχα ομάδα συνεργατών: Τα εξυπηρετικά σκηνικά φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου συνθέτει τα ηχητικά τοπία και την πρωτότυπη μουσική. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώθηκαν μέσα από τον φακό της Δέσποινας Σπύρου. Την κίνηση επιμελείται ο χορογράφος Κωνσταντίνος Παπανικολάου και τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Αντώνης Διρχαλίδης.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Girls & Boys του Dennis Kelly

με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης

Φωτογραφίες – Βίντεο: Δέσποινα Σπύρου

Video Editing: Μαριάνα Τρούμπη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζέσικα Κουρτέση

Graphic Design: Mavra Gidia

Παραγωγή: Metropolitan: The Urban Theater

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Πολιτισμός

«Όμορφη πόλη-100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Με άξονα-μύθο τις γνωστές μελωδίες και την ποίηση του μεγάλου μας μουσουργού Μίκη Θεοδωράκη ο δημιουργός Γιώργος Βάλαρης παρουσιάζει στο θέατρο «RadioCity» την εμβληματική παράσταση «Όμορφη πόλη-100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης».

Η παράσταση αυτή τιμά τον αείμνηστο συνθέτη μας με αφορμή το «Αφιερωματικό Έτος Μίκη Θεοδωράκη», που έχει ανακηρυχθεί επίσημα από το Υπουργείο Πολιτισμού για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Τη νέα « Όμορφη πόλη» τιμούν οι κορυφαίοι τραγουδιστές Μανώλης Μητσιάς, Τάνια Τσανακλίδου, Δημήτρης Μπάσης και Γιώτα Νέγκα, η σημαντική τραγωδός Λυδία Κονιόρδου και ο βραβευμένος Μιχάλης Σαράντης. Τη σύνθεση συμπληρώνουν οι χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας και 7μελής ορχήστρα.

Πρόκειται για μια μοναδική θεατρική-μουσική παραγωγή, η οποία ανέβηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1962, η οποία θεωρήθηκε τότε απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης. Έμεινε όμως στην ιστορία περισσότερο για τα μουσικά παρά για τα θεατρικά της επιτεύγματα.

Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, το 2020, ο Γιώργος Βάλαρης ανεβάζει την παράσταση με συντελεστές άξιους καλλιτέχνες του θέατρου και του τραγουδιού, όπως ο Κώστας Καζάκος, ο Γιώργος Κιμούλης, η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Ελισάβετ Μουτάφη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας, η Δημήτρης Μπάσης, κ. α, όπου και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ηρώδειο.

Αυτή τη φορά αναβιώνει στο RadioCity, ενώ θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία (Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη), σε πόλεις που σύντομα θα ανακοινωθούν.

Όλο το επίτευγμα είναι ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα, που συνδυάζει την τέχνη της μουσικής με την ποίηση, τον χορό και την υποκριτική.

Μαζί με τα σπουδαία ποιητικά κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζονται για πρώτη φορά και πεζά κείμενα του Γιώργου Βάλαρη, τα οποία πραγματεύονται κυρίαρχα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελληνικής κοινωνίας , όπως ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος, η ρωμιοσύνη, ενώ ακούγονται τα γνήσια λαϊκά και εμβληματικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη που γαλούχησαν γενιές και γενιές : «Όμορφη πόλη», «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες», «Της δικαιοσύνης», «Ένα το χελιδόνι», «Στρώσε το στρώμα σου», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», κ.ά., καθώς και ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο συνοδεύουν κορυφαίοι ερμηνευτές.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους, τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Στην προσπάθεια να αναβιώσω τη θρυλική παράσταση του 1962 «Όμορφη πόλη» – πράγμα δύσκολο – σε μια σύγχρονη «Όμορφη πόλη» , μέσα από μια πολύμηνη μελέτη της ζωής και του έργου του Μίκη Θεοδωράκη και, παράλληλα, προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη μορφή που θα αποτυπώνει πιο ολοκληρωμένα το έργο του στο διηνεκές του χρόνου, οδηγήθηκα μοιραία σε μονοπάτια που πολλές φορές χρησιμοποίησε ο σπουδαίος μουσουργός και ποιητής μας και, κυρίως, σε αυτό της αρχαίας τραγωδίας, η οποία παραμένει ζωντανή στη μνήμη μας και είναι ταιριαστή με την εποχή που διανύουμε.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Όμορφη πόλη» είναι μια εθνική και πανανθρώπινη ιστορία με τον δικό της χορό και τα δικά της παθόντα πρόσωπα-πρωταγωνιστές κι όπως λέει ο Θεοδωράκης «μέσα σε αυτήν την ιστορία τα τραγούδια δεν ήσαν πλέον σαν δέντρα που μετρούν τη μοναξιά του κάμπου, αλλά άπλωναν αναμεσά τους φύλλα και κλαδιά! Σχημάτιζαν ένα μικρό δάσος, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να πεθάνουν πουλιά, μύθοι και άνθρωποι. Και το δάσος αυτό το ονομάζω ΤΡΑΓΟΥΔΙ με κεφαλαία».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΑΡΗΣ

Η έναρξη καθηλώνει! Φαντασμαγορία, χορός, μουσική, φωτισμοί, βίντεο. Οι δύο εξαιρετικοί χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου και Κωστής Τσιαμάγκας, προϊδεάζουν το κοινό για την εμπνευσμένη σκηνοθεσία και την εντυπωσιακότατη σύζευξη τεχνολογικών μέσων και ανθρώπινων ικανοτήτων. Άλλωστε, προεξάρχον όργανο σε μια του είδους παράσταση, είναι η φωνή.

«Όμορφη Πόλη -Μίκης Θεοδωράκης», είναι μία αξιόλογη, σύγχρονη μουσικοθεατρική παράσταση, με επικολυρική δράση. Ένα έργο ποιητικό που εμπνέεται από το πνεύμα της αττικής τραγωδίας, με ιστορικό περιεχόμενο. Κι όπως είχε σημειώσει το 2020 ο ίδιος ο εμβληματικός μουσικός συνθέτης και ποιητής Μίκης Θεοδωράκης, η νέα αναβίωση της θρυλικής παράστασης του 1962, περικλείει το εύρος όλης του της ζωής.

Ο Γιώργος Βάλαρης σκιαγραφώντας μια θεατρική συνθήκη γεμάτη ποίηση και δραματική εσωτερικότητα, ταξιδεύει το κοινό στην εποχή της πνευματικής αναγέννησης της χώρας, στη δεκαετία του ’60, περνά από σημαντικές καμπές ελληνικής ιστορίας, αλλά και από της σύγχρονης συνεισφοράς δημιουργών στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο. Τα βιώματα του παρελθόντος, καθώς ενώνονται με τη δυναμική των παροντικών εικόνων, αναδεικνύουν την αξία του κάθε αγώνα για δίκαιη ζωή.

Οικουμενικά μηνύματα και συμβολισμοί στοιχειοθετούν τη δύναμη του έρωτα, ως κινητήρια δύναμη και της πολιτικής, ως θεμέλιο λίθο ενός κόσμου ειρηνικού. Από αυτή την έποψη η «Όμορφη Πόλη» είναι ο τόπος, όπου φωλιάζουν τα όνειρα για το εφικτό και το ανέφικτο. Είναι το λίκνο για πανανθρώπινα δικαιώματα.

«Όμορφη Πόλη- Μίκης Θεοδωράκης», σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου το κοινό απολαμβάνει και συμμετέχει σε μια πολύχρωμη art δημιουργία, με συγκινησιακό χαρακτήρα, γόνιμες υποκρίσεις, εξαιρετικά videosart, σωστά κοστούμια, εξαίσιους φωτισμούς, διαρκή χορογραφία και τη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Το σύνολο των καλλιτεχνικών δυνάμεων στο έργο, οδηγεί – από το πρώτο λεπτό- την αίθουσα σε μυσταγωγική ιεροτελεστία , με την ολόψυχη συμπόρευση των θεατών πλάι στους επί σκηνής μύστες.

Φως και ποίηση έχουν το δικό τους λόγο και παρουσία σε ένα σπουδαίο σκηνικό προϊόν, που αφήνει το δικό του στίγμα στον σύγχρονο πολιτισμό.

«Όμορφη Πόλη», παράσταση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη,ωδή σε μία πορεία καθόλα επαναστατική, διάρκειας ενενήντα έξι χρόνων.

Ανεπανάληπτη εμπειρία!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μουσική – ποίηση: Μίκης Θεοδωράκης

Σύνθεση Έργου – Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης

Πεζά κείμενα: Γιώργος Βάλαρης, Στέλιος Παπαδόπουλος

Χορογραφία:ΦώτηςΝικολάου

Video art: X SQUARE DESIGN LAB

Χρήστος Μαγγανάς – Χριστόφορος Κώνστας

Κοστούμια:Χάρης Σουλιώτης

Φωτισμοί:Αλέκος Αναστασίου