Connect with us

Πολιτισμός

Ντάριο Φο: «Ένα ελεύθερο ζευγάρι» στο «Μικρό» της Μονής Λαζαριστών από το Κ.Θ.Β.Ε.

Ντάριο-Φο:-«Ένα-ελεύθερο-ζευγάρι»-στο-«Μικρό»-της-Μονής-Λαζαριστών-από-το-ΚΘΒΕ.

Πρόλογος

Τα μείζονα ζητήματα ή ηθικά διλήμματα, αν θέλετε, που θέτει αυτό το έργο, με ώθησαν να σκεφτώ δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι μεταξύ της ποιότητας του σατιρικού χιούμορ των Φο – Ράμε και του Μολιέρου, κλασικού συγγραφέα του κωμικού θεάτρου. Η δεύτερη, μεταξύ της ποιότητας του σύγχρονου αστικού χιούμορ και της εγγενούς κατάστασης του πολιτικού θεάτρου. Και οι δύο αναλογίες είναι ισχυρές και αποκαλυπτικές.

Οι θεατρικές πρακτικές που φέρνουν στη σκηνή τις παγιωμένες θέσεις του πολιτικοκοινωνικού status που βρίσκεται εκτός σκηνής, είναι αυτές που ο Σαρτρ(στο δίδυμο ρόλο του: θεατρικός συγγραφέας-θεωρητικός), συνήθιζε να αναφέρει ως θέατρο της κατάστασης. Συμπέρασμα: Σ’ αυτό το λογοτεχνικό πλαίσιο το συγκεκριμένο θεατρικό έργο θεωρείται, αναπόφευκτα, και πολιτικό. Η δεξιοτεχνία των συζύγων συγγραφέων Φο και Ράμε, αλλά και άλλων πριν από αυτούς, είναι η ικανότητά τους να περιηγούνται στις υπάρχουσες καταστάσεις και να κάνουν την πολυπλοκότητά τους να αντηχεί στα κείμενά τους με, τουλάχιστον, πολιτική σημασία. Όπως συμβαίνει και στο «Ελεύθερο ζευγάρι», το οποίο δεν έχει μεν τις ηχηρές πολιτικές αιχμές που διαθέτουν άλλα έργα του συγγραφικού διδύμου, ωστόσο, θίγει έντονα παραδεδεγμένες αρχές όπως η συζυγική πίστη, η οικογενειακή αξιοπρέπεια και η υποδεέστερη θέσης της γυναίκας απέναντι στον άνδρα.

Υπόθεση

Μετά από τριάντα χρόνια γάμου, το ζευγάρι της ιστορίας μας βρίσκεται αντιμέτωπο με την κούραση και την βαρεμάρα, ώσπου ο σύζυγος αρχίζει τις απιστίες. Η σύζυγος ανήμπορη να το αντιμετωπίσει, καταφεύγει σε διάφορε σκηνές ζηλοτυπίας απειλώντας ότι θα αυτοκτονήσει. Τότε ο σύζυγος της προτείνει να ακολουθήσουν το παλιό, αλλά δοκιμασμένο μοντέλο του “ελεύθερου ζευγαριού”. Όταν όμως η σύζυγος αποφασίζει να ακολουθήσει την συμβουλή του, οι ρόλοι αλλάζουν και το θύμα γίνεται θύτης.

Η απόλυτη φάρσα για την κρίση ενός γάμου, όπου το συγγραφικό δίδυμο Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε ξεδιπλώνουν με σαρκαστικό τρόπο όλη τη γελοιότητα και υποκρισία της μεγαλο-αστικής τάξης που, ψάχνοντας να βρει λύση στο αιώνιο πρόβλημα της πλήξης και της θανατηφόρας συνήθειας στο γάμο, καταφεύγει σε «προχωρημένους» τρόπους να σωθεί και να αναγεννηθεί.

Ανάγνωση

Ήταν το 1982 όταν ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε έγραψαν και ερμήνευσαν το «Ελεύθερο ζευγάρι» στον απόηχο των διαδηλώσεων στην Ιταλία, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όπου τα δημοψηφίσματα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και του διαζυγίου, για την ακύρωση του εγκλήματος της μοιχείας και για τα μέτρα που σχετίζονται με «δολοφονίες τιμής», το γειτονικό κράτος προσπάθησε να εξερευνήσει νέα εδάφη, σκεπτόμενο ακόμη και την πιθανότητα «ανοιχτών ζευγαριών», δηλαδή σχέσεων που δεν περιορίζονται στη μονογαμία. Δυστυχώς, όπως εξηγεί το έργο, ο πρώτος κανόνας ενός πιθανού ελεύθερου ζευγαριού είναι ότι είναι ανοιχτό μόνο για τον άντρα! Αν, όμως, είναι ανοιχτό και από τις δύο πλευρές, τότε καταλήγει σε ένα «καράβι που βουλιάζει».

Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει στον δυτικό κόσμο, οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί ισοτιμίας των δυο φύλων παραμένει ο ίδιος, όπως ήταν πάντα. Στη χώρα μας, στην οποία η καταστολή και ο ανδρικός σοβινισμός δεν είναι καθόλου εύκολο να εξαλειφθούν, η πλειοψηφία των πολιτών πρέπει να αγωνίζεται διαρκώς ενάντια στη συναισθηματική, πολιτιστική και κοινωνική οπισθοδρόμηση μερίδας ανδρών,που απασχολούν δελτία ειδήσεων με επεισόδια βίας.

Μια σύγχρονη σκηνοθεσία αυτού του έργου είναι κι ένας φόρος τιμής στη Φράνκα Ράμε, μιας εξαιρετικά δυναμικής γυναίκας, που πλήρωσε ακριβά τα πιστεύω της αλλά και την εξυπνάδα και το ταλέντο της.

Ο συγγραφέας

Ο Ντάριο Φο ( 24 Μαρτίου 1926 — 13 Οκτωβρίου 2016) ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, μίμος, θεατρικός σκηνοθέτης, ραδιοφωνικός παραγωγός και συνθέτης. Χρησιμοποιούσε τεχνικές της κομέντια ντελ’ άρτε και συνεργαζόταν στενά με τη σύζυγό του, Φράνκα Ράμε.

Στα έργα του είχε ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα θεατρικά του κείμενα, συχνά, βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο λαϊκό παραμύθι, στο ύφος της commedia dell’ arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.

Το 2006, ο Φο ήταν υποψήφιος για δήμαρχος του Μιλάνο, της πιο σημαντικής, οικονομικά πόλης της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ’ το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

Έγραψε 21 θεατρικά έργα από το 1953 έως το 2003, ενώ το 2005 έγραψε στα αγγλικά ένα αφιερωμένο στον Μπους. Το «Ανοιχτό ζευγάρι» γράφτηκε το 1983.

Ο πολυδιάστατος καλλιτέχνης τιμήθηκε το 1997 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ως ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς και επειδή, «όπως οι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα, έτσι κι αυτός μαστιγώνει την εξουσία ξαναδίνοντας αξιοπρέπεια στους ταπεινούς».

Πολλά από τα γνωστά έργα του έχουν παρουσιαστεί από ελληνικούς θιάσους, με την πρωτιά να ανήκει στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, που ανέβασε το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου είχε στηρίξει, μεταξύ των άλλων, τον αγώνα των Ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Την τελευταία περίοδο της ζωής του στήριζε το «Κίνημα Πέντε Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο. Ο Ντάριο Φο πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 2016 σε ηλικία 90 ετών.

Τα τεράστιο έργο του δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί σε μια παράγραφο. Όμως, ο θεατής – αναγνώστης που τον αγνοούσε ( συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες ) θα εισπράξει τις ενδιαφέρουσες καμπές της πολυσήμαντης ζωής του.

Η παράσταση

Αυτός ο εξαιρετικά ευφυής σκηνοθέτης Μιχάλης Σιώνας, και απρόσμενα γαλαντόμος, εξαφάνισε την κλειδαρότρυπα, άφησε ανοικτά τα φώτα σκηνής και πλατείας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, μας έβαλε μέσα στη ροη της ρεαλιστικής δράσης, ως δώρο, μας θάμπωσε τον συνηθισμένο καθρέφτη της αλληλοεπίδρασης, μας εκμαίευσε με χειρουργική δεινότητα κι ακρίβεια το γέλιο ως επίφαση της ντροπής, των ενοχών, της παραπλάνησης του δεύτερου μισού με υπεκφυγές και παραμύθια, της εγωιστικής ζήλειας και της άλλης, της παράφορης, και μας παρέδωσε στο alter ego μας, πάνω και μέσα στα λόγια, στις κινήσεις, στην ψυχή, στον αγώνα δυο υπερταλαντούχων πλασμάτων που φέρουν τα ονόματα Λίλα Βλαχοπούλου και Γιάννης Σαμψαλάκης και ανήκουν στο δυναμικό του Κ.Θ.Β.Ε.

Η Άννα Βαρβαράσου – Τζόγια έφερε το κείμενο από το 1983 στο 2021 με τη μετάφρασή της σε καθημερινή, ελληνική και άκρως ρεαλιστική γλώσσα, αν και νομίζω ότι αυτή η υπόθεση δεν περιορίζεται σε χρονικά περιθώρια, είναι και θα είναι διαχρονική, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Όλοι μαζί, μας φώναξαν ή μας ψιθύρισαν ή μας έκραξαν ή μας ξεμπρόστιασαν δημόσια «καρφώνοντάς» μας στον τοίχο σαν αφίσα «wanted», ψεκάζοντάς μας με σπρέι αόρατο αλλά με ευδιάκριτο το γκράφιτι: «εσείς οι ωτακουστές κι αυτόπτες μάρτυρες των δρώμενων στο σπιτικό μας, είστε η εικόνα μας».

Με κριτική διάθεση θα πω ότι η σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα αναδεικνύει πόσο τέλεια συγχρωτίζεται με το κοινό αυτό το θεατρικό κομμάτι που απαιτεί τη συμμετοχή του και που, μέσα από μια συνεχή ροή ταχέων διαλόγων, σχεδόν παράδοξων καταστάσεων και τραγικών κωμικών ανατροπών, εξετάζει τη συναισθηματική δυναμική των ζευγαριών του παρελθόντος και του παρόντος.

Ένα κασετόφωνο είναι το σκηνικό, το βασικό θεατρικό εργαλείο, ένας τεχνητός Courier που μεταφέρει τη σκυτάλη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο «ελεύθερο» ζευγάρι. Δέχεται ηχογραφημένες κασέτες κι ό,τι ακούγεται, μετακινεί τους ήρωες από το μπαλκόνι, στο μπάνιο, στο σαλόνι. Κασέτες που καθορίζουν χώρο και χρόνο, αλλά δίνουν ευκαιρίες για ρεσιτάλ ερμηνείας και στους δυο, ενώ, ταυτόχρονα, αναμοχλεύουν εσωτερικές συγκρουσιακές σκηνές που έχουν αποθηκεύσει στην απόρρητη σκευή της λήθης, οι θεατές.

Ρόλο υλικών στη σκηνή μπορούν να παίξουν τα σώματα των ηθοποιών, ο ήχος, ο φωτισμός, το ίδιο το κείμενο. Σε άλλη περίπτωση θα έλεγα ότι η παντελής απουσία σκηνικού αφαιρεί μέρους των αισθήσεων. Διεγείρεται, ίσως, ασθενέστερα η όραση, η όσφρηση, η εντύπωση γενικότερα της υλικότητας και της υφής, επειδή το σύνολο των υλικών επί σκηνής συνιστά ένα απόθεμα σημαινόντων που ο θεατής προσλαμβάνει, χωρίς να μπορεί ή να θέλει να το μεταφράσει σε σημαινόμενα. Ωστόσο, στη θεατρική αισθητική η σκηνή ποικίλλει από ουδέτερος, συμβολικός, έως αφηρημένος χώρος, όπου προέχει η ακρόαση του κειμένου. Εδώ συμβαίνει μια διάδραση εξόχως απολαυστική και αποκαλυπτική. Η διαρκώς φωταγωγημένη αίθουσα αγκαλιάζει και τα δυο επίπεδα, οι ρόλοι ξοδεύουν ενέργεια, ταλέντο και υπόκριση στη σκηνή κι οι θεατές ταξινομούν τις αλήθειες τους μονολογώντας εσωτερικά.

Οι ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. Λίλα Βλαχοπούλου και Γιάννης Σαμψαλάκης ερμηνεύουν έξοχα, αφοπλιστικά, καθηλωτικά και τόσο ρεαλιστικά το ανοιχτό ζευγάρι, ώστε ο θεατής πολύ γρήγορα βρίσκει τον εαυτό του ανάμεσα στις καταστάσεις, ταυτίζεται μαζί τους, ανάλογα το φύλο τους, συμπάσχει, γελάει, δακρύζει και μένει με το στόμα ανοικτό στο φινάλε. Ο Στέφανος Πίττας εμφανίζεται στο τελευταίο μέρος του έργου, αλλά δε θέλω να γράψω ποιον ρόλο ερμηνεύει. Πρέπει να δείτε την παράσταση για να συμφωνήσετε μαζί μου. Πρόκειται για δουλειά που αξιοποιεί τον όρο «σύγχρονο θέατρο», με τον επιτυχέστερο τρόπο. Σας προτρέπω. Δείτε την. Μην τη χάσετε.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας
Σχεδιασμός ήχου: Χρήστος Γούσιος
Μουσική: The Prefabricated Quartet
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Πίττας
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Μυρσίνη Καρματζόγλου
Στίχοι-Μουσική τραγουδιού: Θοδωρής Παπαδημητρίου
Οργάνωση παραγωγής: Ειρήνη Χατζηκυριακίδου

ΔΙΑΝΟΜΗ
Γυναίκα : Λίλα Βλαχοπούλου
Άνδρας: Γιάννης Σαμψαλάκης
Καθηγητής: Στέφανος Πίττας
Φωνή γιου: Σέργιος Σωτηρούδης

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

«Big in Japan» στο «Μικρό» της Μονής Λαζαριστών από το Κ.Θ.Β.Ε.

«big-in-japan»-στο-«Μικρό»-της-Μονής-Λαζαριστών-από-το-ΚΘΒΕ.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Στη χώρα μας γνωρίσαμε το κλασικό Ιαπωνικό θέατρο σε αθηναϊκή παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στο μακρινό 1965. Τότε, πολλοί από τους θεατές δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν την αφαιρετική του οπτική και την ιαπωνική κοσμοθεωρία που έφερε από τη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου. Έκτοτε, έχουν παρουσιαστεί διάφορα έργα.

Το Κ.Θ.Β.Ε. στη νέα σαιζόν ξαναφέρνει στο κοινό της Θεσσαλονίκης το Ιαπωνικό θέατρο, μέσω κειμένων και θεατρικών στοιχείων που ήταν προσφιλή στη χώρα του, από τον 19ο αιώνα, όπως οι περίφημες μάσκες του «Θεάτρου Νο».

Οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας είναι πέντε και η καθεμία καταπιάνεται με ένα ακραίο φαινόμενο. Η συγγραφέας Κατερίνα Λούβαρη Φασόη γράφει στο πρόγραμμα: «άνθρωποι που εξαφανίζονται, άνθρωποι που πεθαίνουν πάνω στη δουλειά, άνθρωποι έγκλειστοι στα σπίτια τους για χρόνια, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες που προσπαθούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους και επιλέγουν να φυλακιστούν, διαπράττοντας μικροαδικήματα, άνθρωποι που βρίσκουν γαλήνη αυτοκτονώντας στο περίφημο «δάσος των αυτοκτονιών». Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται από τον κομπέρ, ο οποίος μάς ζητά να απολαύσουμε αυτές τις «παράξενες και εξωτικές ιστορίες», που δεν έχουν καμία όμως σχέση με τη δική μας πραγματικότητα. ΄Η μήπως όχι;

Υπόθεση

Ο όρος «Ομπάσουτε» αναφέρεται στο έθιμο που υπήρχε στην Ιαπωνία στο μακρινό παρελθόν, σύμφωνα με το οποίο ένας ασθενικός, εξασθενημένος ή ηλικιωμένος μεταφερόταν σε ένα βουνό, ή κάποια άλλη απομακρυσμένη και έρημη περιοχή και αφηνόταν εκεί να πεθάνει, από αφυδάτωση και πείνα, ενέργεια η οποία παρέπεμπε αναπόφευκτα σε μια μορφή ευθανασίας. Η πρακτική αυτή ήταν πιο συχνή σε περιόδους ξηρασίας και λιμού, και μερικές φορές ελάμβανε χώρα μετά από εντολή των φεουδαρχών αξιωματούχων. Ορισμένες παραδοσιακές ιαπωνικές εγκυκλοπαίδειες ισχυρίζονται ότι αποτελούσε θέμα κάποιου μύθου, αλλά μάλλον δεν φαίνεται πως αποτελούσε κοινή πρακτική. Σύμφωνα με την παράδοση, το δάσος Aokigahara στη βάση του όρους Φούτζι, ήταν κάποτε μια συνηθισμένη τέτοια περιοχή. Το Ubasute, όμως, ανεξάρτητα από την ιστορία του, άφησε το σημάδι του στην ιαπωνική λαογραφία, όπου αποτελεί τη βάση πολλών μύθων και ποιημάτων.

Έμπνευση για την Κατερίνα Λούβαρη- Φασόη για το έργο “Big in Japan”, στάθηκε η χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, όπου τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα που συναντώνται στην σύγχρονη Ιαπωνία, μιλάνε για το χάος και την απελπισία, στην οποία είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σήμερα. Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητες ιλίγγου, που τα όνειρα χάνονται στο όνομα του κέρδους, που λατρεύονται σαν θεοί οι έννοιες της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ο άνθρωπος αναρωτιέται: «αξίζει να ζω έτσι όπως ζω, κι αν όχι, η λύση είναι η παραίτηση ή η μάχη για να αλλάξω τη ζωή μου;».

Η παράσταση

Ο μέσος Ιάπωνας είναι όντως διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα: ζει περισσότερο, τρέφεται πιο υγιεινά, είναι πιο ευγενικός, πιο πειθαρχημένος και πιο εργατικός. Ένας λευκός Δυτικός μπορεί πράγματι να απολαύσει στην Ιαπωνία τον επίγειο παράδεισο: βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και έχει τη δυνατότητα να γευτεί όλες τις υπέροχες και ελκυστικές πτυχές της χώρας, χωρίς ποτέ να έρθει σε επαφή με καμία από τις αρνητικές της εκφάνσεις. Και εδώ ακριβώς ελλοχεύει ο κίνδυνος της παραπλάνησης: το γεγονός ότι ο Δυτικός τουρίστας ελάχιστα αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα, δε σημαίνει ότι αυτά δεν υπάρχουν.

Στη σπονδυλωτή παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί πέντε ιστορίες, έτσι όπως τις έγραψε η Κατερίνα Λούβαρη, δίνει φως στο σκοτεινό κομμάτι της σύγχρονης Ιαπωνίας και απομυθοποιεί τις εικόνες με τους ατρόμητους σαμουράι και τις αισθησιακές γκέισες, τις εικόνες με τους πανέμορφους παραδοσιακούς ναούς στο Κιότο και κείνες με το διαστημικό, υπερ-αστικό τοπίο του Τόκυο. Μας δίνει τις πέντε θεματικές ιστορίες, υιοθετώντας το φορμαλιστικό θέατρο στη συνθήκη των δράσεων:

«Θάνατος από υπερβολική εργασία». Η Ιαπωνία έχει υιοθετήσει μια κουλτούρα υπερβολικής εργασίας, με τους εργαζόμενους να αναφέρουν ώρες τιμωρίας και υψηλή πίεση από τους προϊστάμενους τους, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, Εργασίας και Πρόνοιας.

Αυτές οι συνθήκες στην εργασία έχουν προκαλέσει ένα φαινόμενο που ονομάζεται «karoshi» ή «θάνατος από υπερβολική εργασία» – το οποίο οδήγησε σε νομοθεσία που αποσκοπεί στην πρόληψη του θανάτου και των τραυματισμών από υπερβολικές ώρες εργασίας.

«Ψευδαίσθηση ισότητας». Θεωρητικά, η ισότητα των φύλων είναι αναγνωρισμένη και εγγυημένη από το ιαπωνικό Σύνταγμα. Στην πράξη η Ιαπωνία παραμένει μία πατριαρχική κοινωνία και, παρότι τα πράγματα έχουν αλλάξει συγκριτικά με παλαιότερες εποχές, οι κοινωνικοί ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας παραμένουν διακριτοί για μεγάλο αριθμό Ιαπώνων. Το να ασχολείται μία γυναίκα αποκλειστικά με τα οικοκυρικά αποτελεί καθόλα σεβαστή και ουσιαστική απασχόληση στην Ιαπωνία, καθώς και επιδίωξη εκατομμυρίων νεαρών κοριτσιών. Τα πράγματα αρχίζουν να «στραβώνουν» όταν οι γυναίκες επιχειρούν να αφήσουν πίσω τον παραδοσιακό τους ρόλο και να επιδιώξουν μία επαγγελματική καριέρα. Τα εμπόδια που τίθενται στο δρόμο τους είναι πολλά και μεγάλα. 

«Κορίτσια για πούλημα και ηλικιωμένοι για πέταμα». Μία από τις πιο αποκρουστικές πλευρές μιας κατά τα άλλα υπέροχης χώρας, είναι για εμάς η «αντικειμενοποίηση» εκατοντάδων κοριτσιών εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, που προσφέρονται θυσία στο βωμό της βιομηχανίας του θεάματος, μόνο και μόνο για να ξεχαστούν όταν βγει η «επόμενη φουρνιά» και να καταλήξουν νεαρές γυναίκες με αβέβαιο μέλλον.

 Ένα ακραίο και απάνθρωπο φαινόμενο είναι επίσης, η περιθωριοποίηση των ανίκανων για εργασία ηλικιωμένων σε βαθμό απομόνωσης, φυλάκισης έως θανάτου. Τραγικό για μια χώρα με τόσα βήματα μπροστά στην τεχνολογία και στον άνετο τρόπο ζωής.

Η παράσταση, πιστή στην avant-garde φόρμα ιαπωνικού θεάτρου, μας δίνει σκηνές ρεαλιστικές, ρομαντικές, μουσικοχορευτικές, όπου, βεβαίως, η μάσκα και το κυκλόραμα στο βάθος είναι πρωταγωνιστές. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών του ΚΘΒΕ, εξαιρετικές, ακολουθούν πειθαρχημένα τις σκηνοθετικές οδηγίες και εκθέτουν συμπεριφορές εγγεγραμμένες σε ιδιαίτερες χειρονομίες της χώρας αναφοράς, την Ιαπωνία.

Πολύ καλός ο Βασίλης Σπυρόπουλος στο πρώτο θέμα «άνθρωποι που εξατμίζονται», απολαυστικός ο κομπέρ του Γιάννη Τομάζου, ως συνδετικός κρίκος των ιστοριών, αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί υπηρετούν τους ρόλους τους αξιοπρόσεκτα.

 Παράδειγμα, οι Ιωάννα Παγιατάκη και Εμμανουέλλα Καμπίτση στο θέμα: «πεθαίνοντας στη δουλειά» κερδίζουν τις εντυπώσεις, ως σπαρακτική μάνα η πρώτη που χάνει τον γιο της σε ώρα εργασίας, ρομποτάκι η δεύτερη, που σπάει τους κανόνες και κάνει την επανάστασή της.

Ακόμα, ο Ιορδάνης Αϊβαζόγλου, η Αίγλη Κατσίκη και η Ιωάννα Δεμερτζίδου είναι αρκούντως ικανοποιητικοί ως Μοναχός, Φίλιπ και Σεσίλ, αντίστοιχα.

Επιστρέψτε μου, ωστόσο, να επαινέσω ιδιαίτερα τους Χρίστο Στυλιανού και Κωνσταντίνο Χατζησάββα, για την υποκριτική τους πιστότητα ως υπέργηροι, πάμφτωχοι Ιάπωνες στο τελευταίο θέμα της παράστασης. Ένα έξοχο δίδυμο, θαρρείς βγαλμένο από το «Μάπετ σόου», που προτιμούν τη σιγουριά των συσσιτίων της φυλακής από την καθημερινή τους μίζερη ζωή.

Η σκηνοθεσία ιχνηλατεί τη σκοτεινή πλευρά της γιαπωνέζικης καθημερινής ζωής, αναζητώντας τα αίτια της ακραίας συμπεριφοράς στη χώρα των χρυσανθέμων και συμπυκνώνει, σε μια συνθήκη ξένη προς σε μας, αλλά ανοικτή σε αναγνώσεις, κοινωνικοπολιτικές-οικονομικές καταστάσεις που, ας δεχτούμε ότι γευτήκαμε εκ του σύνεγγυς, εφόσον ο άνθρωπος όπου γης, έχει τις ίδιες αδυναμίες, τις αυτές ψυχικές, συναισθηματικές ή συμφερολοντογικές εκδηλώσεις, όπως: εκμετάλλευση εργατών, κοινωνικές ιδιόμορφες συναναστροφές, πηγαίο έρωτα, μοναξιά, γηρατειά και εγκατάλειψη, στιγμές ευτυχίας, ποικιλία αισθημάτων, χρήμα- δύναμη ή κατάρα, γραφειοκρατία, δεδομένα αλγόριθμων, ψυχαγωγία σε βαθμίδες, φύση, δομημένο περιβάλλον, εικονική πραγματικότητα.

Αυτά τα σπαράγματα χειρονομιών, κίνησης, τραγουδιών, ζωντανεύουν μια θεατρική ατμόσφαιρα ρεαλιστικών και ονειρικών υπομνήσεων και υπονοήσεων αρχαίου και σύγχρονου τρόπου. Ο Σταύρος Γασπαράτος με τη μουσική και η Κική Γραμματικοπούλου με τις μάσκες, τα σκηνικά και τα κοστούμια, συμβάλλουν σε υπερθετικό βαθμό στην εδραίωση αυτής της ατμόσφαιρας.

Οι ήρωες των πέντε θεματικών κινούνται σε ένα ενδιαφέρον μεταιχμιακό πεδίο ερμηνευτικό, όπως εύστοχα υπογραμμίστηκε και σκηνοθετικά: εγγύτητα και απόσταση, βραδύτητα και ταχύτητα, εσωστρέφεια συστολής, διστακτικότητα αλλά και έκρηξη πιεσμένων θυμικών αντιδράσεων, καθημερινότητα, ιερή υπέρβαση.

Επίλογος

Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο δράμα πολλαπλής απελευθέρωσης (συναισθηματικής, σεξουαλικής, γυναικείας υποβάθμισης, ηλικιακής περιθωριοποίησης) με δεξιοτεχνική σεναριακή ισορροπία, αφηγηματική ευαισθησία και πλήθος σκηνοθετικών ευρημάτων.

Συντελεστές

Κείμενα: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά – κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Σκηνικά: Δανάη Πανά
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση: Λένα Μοσχά
Φωτισμοί – Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Σχεδιασμός – Κατασκευή μασκών: Μάρθα Φωκά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου
Θεατρικό μακιγιάζ: Μαντώ Καμάρα
Φωτογραφίες: MikeRafail (ThatLongBlackCloud)

Διανομή: Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Μοναχός), Ιωάννα Δεμερτζίδου (Σεσίλ), Εμμανουέλα Καμπίτση (Έμμα, Νέα στο σούπερ μάρκετ), Αίγλη Κατσίκη (Φίλιπ, Γυναίκα), Ιωάννα Παγιατάκη (Μάγια, Μανού), Βασίλης Σπυρόπουλος (Νάγκο), Χρίστος Στυλιανού (Ο γέρος), Γιάννης Τομάζος (Υπάλληλος, Νέος στο σούπερ μάρκετ, Κομπέρ), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Ρον, Ο λίγο πιο μεγάλος γέρος)

Έκτακτες αντικαταστάσεις: Ελένη Γιαννούση, Μαρία Καραμήτρη, Χρήστος Παπαδημητρίου

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Νέα εκπαιδευτικά προγράμματα από το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας

Νέα-εκπαιδευτικά-προγράμματα-από-το-Δημοτικό-Ωδείο-Καβάλας

Την Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023 και ώρα 19:00 στο κτίριο του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου από τον Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Φώτη Κουτσοθόδωρο.

Ο Διευθυντής του ΔΩΚ παρουσίασε τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα ενόψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς και μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής: «Όπως θα έχετε παρατηρήσει το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας συμμετέχει ενεργά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης είτε άμεσα οργανώνοντας το ίδιο συναυλίες και σεμινάρια είτε συνεισφέροντας και στηρίζοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις διαφόρων συλλογών και φορέων της Καβάλας. Σε αυτή τη λογική θα κινηθούμε και φέτος με καλή και έγκαιρη οργάνωση. Το Ωδείο αυτά τα χρόνια, αυτά τα δύσκολα για το πολιτισμό και την εκπαίδευση χρόνια, έχει μια σταθερή πορεία διατηρώντας την δυναμική του, εκσυγχρονίζοντας την λειτουργία του και δημιουργεί ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης.

Το 2023-24 το Ωδείο υποδέχεται μια νέα ηλικιακή ομάδα μέσω του νέου τμήματος, της Μουσικοκινητικής Αγωγής. Για πρώτη φορά στα πλαίσια της Ωδειακής εκπαίδευσης εντάσσεται το πρόγραμμα που αφορά και  ηλικίες από 9 μηνών έως 4 ετών. Τα Τμήματα μουσικοκινητικής αγωγής που θα λειτουργήσουν στο ΔΩΚ θα είναι τα εξής: Τμήμα Α: 9 μηνών- 1,5 Χρονών, Τμήμα Β: 1,5-3 χρονών και Τμήμα Γ: 3-4 χρονών. Το μάθημα επιμελείται και διδάσκει η νέα καθηγήτρια του ΔΩΚ κα. Αφροδίτη Μαζαράκη.

Έτσι και φέτος και μετά από μια χρονιά που το Ωδείο διοργάνωσε πάνω από 60 συναυλίες και σεμινάρια καθώς και το εορταστικό του πρόγραμμα με αφορμή τα 85 χρόνια λειτουργίας του συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά του συναυλίες και σεμινάρια με καταξιωμένους μουσικούς και διδάσκοντες από Ελλάδα και εξωτερικό.

Η αρχή γίνεται με 2 συναυλίες εντός του Οκτωβρίου . Η πρώτη στη 1 Οκτωβρίου στην Μεγάλη Λέσχη θα φιλοξενηθούν η βιολονιστρια Δανάη Παπαματθαίου-Ματσκε και ο καταξιωμένος πιανίστας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Uwe Matske. Επίσης μέσα στον Οκτώβριο θα πραγματοποιηθεί ένα ρεσιτάλ κιθάρας με τον υποφαινόμενο.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας στον οποίο το ΔΩΚ συμμετέχει στη διοργάνωση του Cosmoclassical ενώ τον μήνα Δεκέμβριο θα πραγματοποιηθεί το καθιερωμένο Jazz meeting σε συνεργασία με του Σουηδικό Σπίτι Καβάλας, το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το έτος θα κλείσει με τις καθιερωμένες εορταστικές συναυλίες του Ωδείου.

Επίσης, την επόμενη Τρίτη στις 26 Σεπτεμβρίου στις 18:30 θα πραγματοποιηθεί μια εκδήλωση «Open Day» ενημέρωσης, γνωριμίας με τα μουσικά όργανα και ψυχαγωγίας για όλους τους μαθητές του ΔΩΚ». 

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

ΔΗΠΕΘΕ: Ευχαριστήριο προς τους συνεργάτες, χορηγούς και εθελοντές του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων

ΔΗΠΕΘΕ:-Ευχαριστήριο-προς-τους-συνεργάτες,-χορηγούς-και-εθελοντές-του-66ου-Φεστιβάλ-Φιλίππων

Με την ολοκλήρωση του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους όσοι συνέβαλαν και φέτος στη μεγάλη επιτυχία του.

Ο Πρόεδρος κ. Σωκράτης Μποζούδης, το Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και η Καλλιτεχνική Διευθύντρια κ. Εύα Οικονόμου Βαμβακά, ευχαριστούμε θερμά πρώτα από όλα τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και στη συνέχεια όσους συνέβαλαν έμπρακτα στην υλοποίησή του.

Ευχαριστούμε τον Δήμο Καβάλας που χρηματοδότησε το σύνολο των δράσεων του Φεστιβάλ καθώς και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού με την υποστήριξη του οποίου πραγματοποιήθηκε το 7ο Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος.

Ευχαριστούμε επίσης την Αρχαιολογική Υπηρεσία Καβάλας και τους αρχαιοφύλακες, την Υπηρεσία Καθαριότητας και την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Καβάλας, το ΕΚΑΒ, την Αστυνομική Διεύθυνση και την Τροχαία Καβάλας, τον Αστυνομικό Σταθμό Κρηνίδων, τον Οργανισμό Λιμένος, το ΚΤΕΛ Καβάλας και τον Ερυθρό Σταυρό που σε όλες τις παραστάσεις παρείχε αφιλοκερδώς τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Παράλληλα ευχαριστούμε τους χορηγούς μας: Εnergean Oil & Gas S.A., τη Βιομηχανία Σωλήνων Πολυαιθυλενίου ΒΕΗ, το κατάστημα THE HUB αλλά και τους χορηγούς επικοινωνίας μας ΕΡΤ 3, ΕΡΤ Καβάλα, Cosmote Τv, Εφημερίδα των Συντακτών, Monopoli.gr, Culture now.gr, UZ Utopiazone enjoy your journey, Theatermag.gr για την προσφορά τους.

Ευχαριστούμε ακόμα, όλα τα ΜΜΕ και τον δημοσιογραφικό κόσμο, που συνέβαλαν με το χρόνο και το χώρο που μας διέθεσαν στην επιτυχία της μεγάλης αυτής διοργάνωσης.

Κι επειδή πίσω από κάθε παράσταση κρύβεται η συμβολή πολλών ξεχωριστών ανθρώπων, ευχαριστούμε το διοικητικό (Τόνια Μανάλη, Έφη Πριμικυρλίδου, Βέρα Λαζαρίδου) και το τεχνικό (Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης, Κώστας Γαρουφαλλίδης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Παναγιώτης Λαζαρίδης) προσωπικό του ΔΗΠΕΘΕ που στήριξε με τις ιδέες και την ενέργεια του τις δράσεις μας, την Artware και τον Αλέξανδρο Κόκκα για τη δημιουργία της εκπληκτικής νέας οπτικής ταυτότητας του Φεστιβάλ, την κ. Πάρια Τόμπρου για τη βοήθειά της στην παράσταση ΕΡΗΜΟΙ καθώς και το Αστικό ΚΤΕΛ Καβάλας, το Στράτο Στρουμπούλη και το Γιάννη Στεφάνου χωρίς την πολύτιμη αρωγή των οποίων η ΔΙΑΔΡΟΜΗ 404 δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί.

Και φυσικά, πέρα και πάνω απ΄ όλα ευχαριστούμε τους εθελοντές του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων που για μια ακόμη χρονιά ήταν συγκινητικά κοντά μας.

Τέλος, ευχαριστούμε όλους αυτούς που στήριξαν και αγκάλιασαν αθόρυβα κάθε δράση μας, τους αφανείς ήρωες που υπάρχουν σε κάθε Φεστιβάλ και αν και συνήθως δεν αναφέρονται ονομαστικά αποτελούν πάντα την καρδιά και τη ψυχή του.

Ευγνώμονες και ανανεωμένοι λοιπόν σας αποχαιρετάμε και σας δίνουμε ραντεβού για του χρόνου.

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα