Connect with us

Πολιτισμός

64ο Φεστιβάλ Φιλίππων: «Ιππείς» του Αριστοφάνη το Σάββατο 3 Ιουλίου

64ο-Φεστιβάλ-Φιλίππων:-«Ιππείς»-του-Αριστοφάνη-το-Σάββατο-3-Ιουλίου

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη, το Σάββατο 3 Ιουλίου στις 21.30 στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, στο πλαίσιο του 64ου Φεστιβάλ Φιλίππων.

30 χρόνια μετά το τελευταίο τους ανέβασμα από το Εθνικό Θέατρο οι Ιππείς καλπάζουν σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Έπειτα από τη νίκη των Αθηναίων επί των Σπαρτιατών στη Σφακτηρία, η Αθήνα βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής της και ο Κλέων αυξάνει τη δημοτικότητά του. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Αριστοφάνη να εξαπολύσει μία αμείλικτη επίθεση εναντίον του, προσφέροντας παράλληλα μια κριτική ανάλυση της σχέσης του αθηναϊκού λαού με τους πολιτικούς που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την εύνοιά του με κολακείες και απάτες, υπολογίζοντας μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και όχι το γενικό καλό.

Οι Ιππείς παρουσιάστηκαν στα Λήναια το 424 π.Χ. και κέρδισαν το πρώτο βραβείο. Ήταν η πρώτη φορά που ο Αριστοφάνης σκηνοθέτησε ο ίδιος το έργο του. Οι Ιππείς είναι μία κωμική πολιτική αλληγορία με στόχο τον γνωστό δημαγωγό της εποχής, Κλέωνα, που μετά τον θάνατο του Περικλή απέκτησε ισχυρή θέση στη δημόσια ζωή του τόπου. Εδώ παρουσιάζεται ως ο καινούργιος ευνοούμενος επιστάτης του Δήμου -του προσωποποιημένου λαού της Αθήνας- με το όνομα Παφλαγόνας. Οι παλαιότεροι δούλοι του Δήμου, Δημοσθένης και Νικίας που υποφέρουν από την κακομεταχείριση του βάρβαρου Παφλαγόνα, βρίσκουν τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο ενός περαστικού αλλαντοπώλη.

Χειρότερος από τον Παφλαγόνα, ο άξεστος και αγράμματος αλλαντοπώλης, καταφέρνει με τη βοήθεια των Ιππέων, που αποτελούν τον Χορό της κωμωδίας, να θριαμβεύσει. Όχι μόνο νικάει τον Παφλαγόνα σε όλες τις δοκιμασίες πετυχαίνοντας να γίνει ο καινούργιος επιστάτης, αλλά προξενεί και τη θαυματουργική αναγέννηση του Δήμου, ο οποίος αποκτά πάλι το μεγαλείο που είχε την εποχή των περσικών πολέμων. Ο ηττημένος Παφλαγόνας εκδιώκεται και ο Αλλαντοπώλης παίρνει τα ηνία της πόλης στα χέρια του.

 

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης

Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης

Σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος – Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Συνεργάτις χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδη

Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος

Mουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνογράφου: Αλέγια Παπαγεωργίου

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Στεφανίδη

Βοηθός ενδυματολόγου: Αλίσα Μπουλάτ

Βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Κωστάκη

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

 

Διανομή (αλφαβητικά):

Αλλαντοπώλης: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης

Δήμος: Στέλιος Ιακωβίδης

Κλέων: Κώστας Κόκλας

Δημοσθένης: Πάνος Μουζουράκης

Νικίας: Κωνσταντίνος Πλεμμένος

 

Χορός

Kορυφαίοι:

Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Γιάννης Χαρίσης

 

Mέλη (αλφαβητικά)

Πάρις Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θάνος Γρίβας, Πάνος Ζυγούρος, Κωνσταντίνος Καϊκής, Γιάννης Καράμπαμπας, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Βασίλης Μπούτσικος, Γιώργος Πατεράκης, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Περικλής Σιούντας, Γιώργος Σκαρλάτος, Αντώνης Σταμόπουλος

 

Μουσικός επί σκηνής: Λαέρτης Μαλκότσης σαξόφωνο

 

Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

 

«Ιππείς» του Αριστοφάνη

Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

Σάββατο 3 Ιουλίου, ώρα 21.30

 

Απαγορεύεται η είσοδος στο θέατρο μετά την έναρξη των παραστάσεων.

Είναι υποχρεωτική η χρήση μη ιατρικής μάσκας από τους θεατές κατά την είσοδο και έξοδο από το χώρο, καθώς και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

 

Τιμές εισιτηρίων: 18 € Γενική Είσοδος, 14 € Φοιτητικό –Άνω των 65 ετών – Ανέργων – ΑΜΕΑ

Προπώληση: www.ticketservices.gr

 

Πληροφορίες:

  • ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 – 7 (ώρες γραφείου)

 

  • Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566, καθημερινά από την Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021, 10:00 – 14:00 και 18:00 – 21:00.

 

*Το 64ο Φεστιβάλ Φιλίππων θα πραγματοποιηθεί ακολουθώντας τις ειδικές οδηγίες των υγειονομικών αρχών, με προτεραιότητα τη δημόσια υγεία και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινό και τους καλλιτέχνες.

 

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

Χρήστος Κεραμίδης:  Ένας ακάματος εργάτης του λόγου και του πνεύματος

Χρήστος-Κεραμίδης:- Ένας-ακάματος-εργάτης-του-λόγου-και-του-πνεύματος

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Ο Χρήστος Κεραμίδης (Καβάλα1947) είναι Έλληνας ποιητής και λογοτέχνης.

Οι γονείς του Χρήστου Κεραμίδη ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο. Έχασε τον πατέρα του στην ηλικία των πέντε ετών, γεγονός που σημάδεψε την μετέπειτα ζωή του. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, στην Ανωτέρα Σχολή Υπομηχανικών. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Καβάλα, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα. Εργάστηκε ως μελετητής και επιβλέπων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1994, δημοσιεύοντας το ποίημα Επιστροφή στα χαμένα οράματα στην τοπική εφημερίδα της Καβάλας Εβδόμη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή Ταξιδευτές, τυπώθηκε στην Καβάλα το 1995.

 Συνεργάστηκε με τις τοπικές εφημερίδες δημοσιεύοντας τα πρώτα του ποιήματα. Αργότερα δημοσίευσε ποιήματά του στα περιοδικά ΠαρέμβασηΠερίπλουςΓιατίΠόρφυρας και Fractal. Το ποίημά του Αόρατοι Στόχοι (από τη συλλογή Δρόμοι της βροχής) τιμήθηκε από τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1999). Το ποίημα Ερωτικό (από τη συλλογή Ο Αύγουστος που περιμένω) ανθολογήθηκε στο Ποιητικό ημερολόγιο 2018. Συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Παλίμψηστο Καβάλας (2009) με το ποίημα Χαμένες Μουσικές. Το ποίημα Αναζήτηση ανθολογήθηκε στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2020. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά και έχει εκδώσει διάφορες ποιητικές συλλογές.

Η ποίησή του είναι κυρίως εξομολογητική – απολογητική και βιωματική, με εικόνες. Το ερωτικό στοιχείο επηρέασε έντονα τον ποιητικό του τρόπο γραφής, και, σύμφωνα με τον φιλόλογο-ποιητή Χρήστο Τσελεπή, «Η εσωτερική αναζήτηση είναι συχνή στην ποίησή του, δεμένη κάποτε με μια διάθεση εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, ώστε να γίνεται πιο άμεσα κοινωνός ο κάθε αναγνώστης και ο κάθε συνάνθρωπος».

Ποίηση

«Ταξιδευτές», Καβάλα 1995,

«Στα πέλαγα του ονείρου», Καβάλα 1996,

«Δρόμοι της βροχής», Θεσσαλονίκη 1998,

«Τελευταία υπόσχεση», εκδόσεις “Στοχαστής”, Αθήνα 2001, ISBN 960-303-112-7ISBN 978-960-303-112-3,

«Ο Αύγουστος που περιμένω», εκδόσεις “Στοχαστής”, Αθήνα 2016, ISBN 978-960-303-233-5.

«Ένα ποτάμι φως», εκδόσεις “Στοχαστής”, Αθήνα 2018, ISBN 978-960-303-254-0

«Παράκτιες διαδρομές», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2020, ISBN 978- 960-04- 5065-1

«Βόρεια ακρωτήρια», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2021, ISBN 978- 960- 04- 5193- 1

«Ταξίδευαν με τα κύματα», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2023, ISBN: 978-960-04-5415-4

Πεζογραφία

Μικρά αφηγήματα και διηγήματα δημοσιευμένα στα διαδικτυακά περιοδικά Fractal, Με ανοιχτά βιβλία, Περί ου, Ποείν και άλλα.

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

«Παλίμψηστο Καβάλας, “Εκδόσεις Καστανιώτη”, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-03-4865-1.

Πηγές-αναφορές

Ποιητικό ημερολόγιο 2018. Ετήσια έκδοση: 23ος χρόνος, ανθολόγηση & επιμέλεια: Γιάννης Κορίδης, εκδόσεις “Ιωλκός”, Αθήνα 2017, ISBN 978-960-426-939-6.

Χρήστος Κεραμίδης, “Ο μπάρμπα-Γιάννης ο ψαράς”, από την ιστοσελίδα: www.poiein.gr

Γεράσιμος Δενδρινός, «Χρήστος Κεραμίδης: Ο Καβαλιώτης Ποιητής της Σεμνότητας, 03/05/2017, από την ιστοσελίδα: fractalart.gr του περιοδικού “fractal”.

Γεράσιμος Δενδρινός, «Χρήστος Κεραμίδης: “Γνωμικά”», 07/06/2017, από την ιστοσελίδα: fractalart.gr του περιοδικού “fractal”.

Κείμενα Χρήστου Κεραμίδη, από την ιστοσελίδα: fractalart.gr του περιοδικού “fractal”.

Μάριον Χωρεάνθη, κριτική στο περιοδικό fractal για το τελευταίο βιβλίο του,”Ο Αύγουστος που περιμένω”, “Από το καλοκαίρι στο Φθινόπωρο”, 18/10/2017

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, συνέντευξη στην εφημερίδα Μαχητής της Άρτας, 14 Οκτωβρίου 2016

“Μιλώντας ποιητικά”. Κριτική της φιλολόγου- ποιήτριας Μαρίας Σαββίδου για το ποίημα “ο Τόπος μου”( από τη συλλογή, Στα πέλαγα του ονείρου,1995) στην Περιοδική Έκδοση του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας “Μνήμη Μικράς Ασίας”, Μάϊος 2014

Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου, «Χρήστου Κεραμίδη: “Στα Πέλαγα του Ονείρου”», 16/01/1997, (βιβλιοκριτική-παρουσίαση), από την ιστοσελίδα: www.rizospastis.gr της εφημερίδας Ριζοσπάστης.

Γιάννης Καραβίδας, «Χρήστος Κεραμίδης: “Δρόμοι της βροχής”», 13/01/2000, (βιβλιοκριτική-παρουσίαση), από την ιστοσελίδα: www.rizospastis.gr της εφημερίδας Ριζοσπάστης.

Εφημερίδα “Αυγή”. Δημοσίευση κριτικού κειμένου για την ποιητική συλλογή “Ένα ποτάμι φως” στη στήλη Πολιτισμός- βιβλίο. Δημοσίευση: 03 Μαΐου 2019.

Εφημερίδα “Ριζοσπάστης”. Δημοσίευση κριτικού κειμένου για την ποιητική συλλογή ” Ένα ποτάμι φως” στη σελίδα Πολιτισμός. Δημοσίευση 10 Δεκεμβρίου 2019

Εφημερίδα “Η ΓΝΩΜΗ” (ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ). Δημοσίευση κριτικού κειμένου, από τη φιλόλογο και ποιήτρια Νικολέτα Κατσιδήμα, για το βιβλίο “Παράκτιες διαδρομές”, εκδόσεις Κέδρος. Δημοσίευση: 25 Μαΐου 2020

Περιοδικό “Οδός Πανός” (τχ. 188). Δημοσίευση κριτικού κειμένου από την ποιήτρια και έγκριτη κριτικό, κυρία Διώνη Δημητριάδου, για το βιβλίο “Παράκτιες διαδρομές”, εκδόσεις Κέδρος, δημοσίευση: Αύγουστος 2020

Περιοδικό “Οδός Πανός” (τχ. 194). Δημοσίευση κριτικού κειμένου από την ποιήτρια και έγκριτη κριτικό, κυρία Διώνη Δημητριάδου, για το βιβλίο “Βόρεια ακρωτήρια”, εκδόσεις Κέδρος, δημοσίευση: Απρίλιος 2022

Εφημερίδα της ομογένειας της Νέας Υόρκης, Εθνικός κήρυκας. Δημοσίευση στις 4/6/2022 από την δημοσιογράφο Γιάννα Κατσαγιώργη, στη σελίδα του πολιτισμού, που αφορούσε το λογοτεχνικό μου έργο.

Ο Χρήστος Κεραμίδης μου χάρισε την τελευταία του ποιητική συλλογή «Ταξίδευαν με τα κύματα». Υπερδημιουργικός, συνεχίζει να γράφει ακατάπαυστα, εμπνέεται από την πόλη, από τους ανθρώπους της, από τα τοπωνυμία, από το παρελθόν, από το παρόν, από βιωματικές διαδρομές του κι από τη φύση.

 Είναι ποιητής και λογοτέχνης. Στίχοι και πεζά κείμενα που μιλούν στην ψυχή, που συγκινούν, που ταξιδεύουν τον αναγνώστη σε δικά του μονοπάτια και λεωφόρους, εφόσον βρίσκει τον εαυτό του σε αρκετά από τα έργα του.

Πιο σίγουρος ο Κεραμίδης στην πρόσφατη συλλογή του, για τον εαυτό του, πιο έμπειρος στη χρήση των εκφραστικών του μέσων, μπορεί πλέον να μιλάει για το παρόν με την ίδια ευκολία και πιστότητα στις αλληγορίες του παρελθόντος, αλλά με περίσσια, πια, μεστότητα. Οπότε, ο ήδη γνωστός ποιητικός του χώρος, αποκαλύπτεται ακόμη καθαρότερα, κατοικημένος από τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την οδύνη, την απόγνωση και το πείσμα, αλλά και τη νοσταλγία, την αγάπη στα περασμένα, στη νιότη που την έζησε στη φύση, δίπλα στη θάλασσα, μέσα στη χερσόνησο της Παναγίας, πλάι στις καπναποθήκες του Κέντρου και κάτω από τα φώτα της πόλης, αλλά και των φάρων.

Ο ποιητικός κόσμος του Κεραμίδη κείται στο μεταίχμιο της διαπάλης τού έξω με το μέσα, είναι το στραπατσαρισμένο δέρμα, η ηχηρή φωνή των λεξεων, τα θολωμένα μάτια.

Η άρθρωσή του, το ξεδίπλωμά του, η εκφορά του είναι η άμυνα του ποιητικού υποκειμένου, η δήλωση της πρόθεσής του να μην εγκαταλείψει τη μάχη με τον χρόνο. Γι’ αυτό και είναι ενεργός πολίτης με τον τρόπο του, δημιουργικός με την πένα του και παρών με το πνεύμα του.

Δια της γραφής γεμίζει την απουσία, μιλάει τη σιωπή, καλύπτει τον μέσα κόσμο, ώστε λειτουργεί ως νεύμα αντίστασης, ως πειστήριο ύπαρξης, ως εσώτερη, τελικά, ανάγκη. Αλλά την ίδια στιγμή δε διστάζει να παραδεχτεί την αδυναμία του και να απεκδυθεί κάθε ναρκισσισμό, επιτελώντας την καρυωτακική λειτουργία της απομάγευσης, δηλαδή της αποποίησης των βολικών ψευδαισθήσεων και της ευγενούς αυτοπαραπλάνησης. Για παράδειγμα, ακόμη και όταν εκφέρεται σε β΄ πρόσωπο νιώθεις ότι ο αναγνώστης, στον οποίο απευθύνεται, οδεύει προς τα τοπία του, τις σκέψεις του, ταυτίζεται με τη ψυχική του ανάταση ή και απογοήτευσή του και ότι η καρέκλα του είναι διαθέσιμη για κείνον.

Θέλω με αυτό να πω ότι ο Χρήστος Κεραμίδης δε χαρίζεται στην ευκολία κάποιων ψηγμάτων αισιοδοξίας, δεν προβαίνει σε εκπτώσεις για να αρέσει, δεν προδίδει τίποτα απ’ όσα κομίζει. Εδώ ακριβώς είναι, νομίζω, η μεγαλύτερη αρετή τούτης της συλλογής: λέω, για το ήθος και την εντιμότητά της από άποψη και θεματική και υφολογική, εν ολίγοις από άποψη αισθητική:

 Δρόμοι της καρδιάς

Κι αν έχεις στερέψει, φίλε ποιητή,

Μη θλίβεσαι.

Ξέχνα τους λεκτικούς σου ακροβατισμούς.

Τις φραστικές ανακολουθίες.

Ταξίδεψε στους δρόμους της καρδιάς.

Κάνε την ίδια τη ζωή σου ποίημα.

Το ίδιο μετράει..

Ίσως και περισσότερο.

 ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

«Μικρά συζυγικά εγκλήματα» του Schmitt Eric-EmmanueL στο «Αυλαία»

«Μικρά-συζυγικά-εγκλήματα»-του-schmitt-eric-emmanuel-στο-«Αυλαία»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

ΛΙΖΑ. Εντάξει: εξέφρασα τη γνώμη μου περνώντας την για δική σου. Τόσο σοβαρό είναι αυτό;
ΖΙΛ. Όχι. Τι είναι σοβαρό, όμως;
ΛΙΖΑ (για να δικαιολογηθεί). Το βιβλίο δεν είχε καμία επιτυχία.
ΖΙΛ. Κι άλλα βιβλία μου δεν είχαν επιτυχία.
ΛΙΖΑ. Τα Μικρά συζυγικά εγκλήματα είχαν ακόμα λιγότερη. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο λίγο και το καθόλου.

Καταλήγουν, άραγε, τα ζευγάρια να θυμίζουν συνευρέσεις δολοφόνων;
Βλέποντας μια γυναίκα κι έναν άντρα σε ένταση, άραγε, αναρωτιόμαστε ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον άλλο;
Η Λίζα και ο Ζιλ ζουν μαζί από πολύ παλιά. Συνεπεία μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ’ την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ανήσυχος, ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του εαυτού του, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει.

Κι αν κάποιος απ’ τους δυο λέει ψέματα; Και αν αυτά τα τρυφερά λόγια αγάπης προοιωνίζονται μια λυσσαλέα σύγκρουση;

Μια μαύρη κωμωδία γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές, όπου οι χαριεντισμοί μεταλλάσσονται σε πόλεμο ολοκληρωτικής εξόντωσης. Θυμίζει αρχικά, μια θυμωμένη, πικρή, αμείλικτη κωμωδία, ένας πόλεμος μεταξύ των δύο φύλων.

Το έργο

Όλο το έργο εκτυλίσσεται σε ένα βράδυ, στο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, που είναι το σπίτι της Λίζας και του Ζιλ Σομπιρύ, παντρεμένου αντρόγυνου από εικοσαετίας.

Ο σύζυγος Ζιλ Σομπιρύ, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων, συνοδευόμενος από την πανέμορφη, πνευματώδη κι ευφυέστατη σύζυγό του Λίζα Σομπιρύ, επιστρέφει σπίτι τους μετά από την παραμονή του στο νοσοκομείο λόγω χτυπήματός του στο κεφάλι. Επιστρέφει με αμνησία, όμως, δε θυμάται καθόλου το παρελθόν του, τον εαυτό του! Προσπαθεί ανήσυχος να τον ανακαλύψει.

 Η Λίζα αναλαμβάνει να του περιγράψει το χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, το παρελθόν του, τη συντροφικότητά τους, το πόσο πολύ είναι οι δυο τους ερωτευμένοι, τον τέλειο απολύτως, συζυγικό τους βίο. Είναι, όμως, έτσι ακριβώς; Βαθμιαία ξεπηδούν ερωτήματα: Μήπως ο ένας ή και οι δύο λένε ψέματα και ποια είναι αυτά ; Πώς ακριβώς χτύπησε ο Ζιλ; Πού στοχεύει ο καθένας τους και για ποιο λόγο; Είναι ή όχι το “τέλειο ζευγάρι”;

 Αποτελούν ένα αντρόγυνο, στο οποίο “ο καθένας ερωτεύεται τον άλλον και του προσφέρει τον έρωτα δολοφονικά ή τον δολοφονεί, ακόμα και κυριολεκτικά, με ασύλληπτη ταχύτητα, ερωτικά”, όπως είναι και το αποκλειστικό δίδυμο των ρόλων στο αγαπημένο βιβλίο του Ζιλ “Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα” ή όχι;

Πρόκειται για μια απίστευτης ποιότητας και ανθρώπινης ουσίας ερωτική αστυνομική μαύρη κωμωδία, που αποτελεί έναν ύμνο στην απόλυτη αγάπη, στον έρωτα ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, στο μυστήριο τού να αρέσει ο ένας στον άλλον.

 Αστραφτεροί διάλογοι, μονόλογοι εξομολογητικοί, ανατροπές επί ανατροπών, διαρκής κίνηση των ηθοποιών. Καθόλου τυχαίο που το κορυφαίο έργο του τρομερού συγγραφικού παιδιού τoυ γαλλόφωνου θεάτρου στη δεκαετία του 2000, του Σμιτ, ανέλαβαν να το παίξουν δύο ηθοποιοί του διαμετρήματος της Ναταλίας Τσαλίκη και του Άρη Λεμπεσόπουλου και να το σκηνοθετήσει ο ευφυής Σωτήρης Τσαφούλιας.

Η παράσταση

Οι θεατές γινόμαστε παρατηρητές, εκουσίως, μιας βραδιάς από τη ζωή της Λίζας και του Ζιλ, ενός ζευγαριού που είναι παντρεμένο εδώ και είκοσι χρόνια. Ο Ζιλ είχε ένα ατύχημα και δεν θυμάται τίποτα. Η Λίζα προσπαθεί να επαναφέρει τη μνήμη του συζύγου της. Του λέει ποιος ήταν, πώς συμπεριφερόταν, τι έκανε, φέρνει αναμνήσεις από τις μέρες που πέρασαν μαζί. Στις προσπάθειές της να αποκαταστήσει τη μνήμη του, τον εξιδανικεύει, τον κάνει ενσάρκωση των επιθυμιών της, τον δημιουργεί εκ νέου.

 Ο Ζιλ ακούει προσεκτικά. Πείθει ότι απώλεσε τη μνήμη του και βάζει σε εφαρμογή ένα τολμηρό σχέδιο. Προσποιούμενος ότι δε θυμάται, επιδιώκει να μάθει την αλήθεια για τη Λίζα. Και οι δύο λένε ψέματα. Παίζουν και οι δύο. Εξαπατούν ο ένας τον άλλον για να αναβιώσουν το γάμο τους, μετά από τόσα χρόνια.

Θα έλεγα ότι το έργο είναι μια πραγματεία πάνω στη συζυγική ζωή, ένας φιλοσοφικός στοχασμός για τη συμβίωση των ανθρώπων. Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει με τις εποχές, κι αυτό καθιστά το έργο διαχρονικό. Βρίσκω ότι ο Σμιτ είναι βαθιά επηρεασμένος από τον Στρίντμπεργκ, αλλά ως Γάλλος και γνήσιος απόγονος του Μαριβώ, ξέρει τέλεια να χειρίζεται τη μαύρη κωμωδία και να ελαφραίνει την ατμόσφαιρα. Πολλά ζευγάρια θα αναγνωρίσουν κομμάτια της σχέσης τους στο έργο, και η θέση του Σμιτ, αν και βαθιά απαισιόδοξη, τελικά συμβιβάζεται με την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για συνύπαρξη.

Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας μπόλιασε τη δράση με μια φλύαρη σιωπή. Εύρημα, επειδή αυτή η σιωπή σκεπάζει όλα τα συναισθήματα που είναι έτοιμα να εκραγούν.

Σε μία σχέση πολυτάραχη, η σιωπή κρύβει όλη την αγάπη που έχει δημιουργηθεί μέσα της με τον καιρό, όλα τα όνειρα που χτίστηκαν κατά τη διάρκειά της, τα βλέμματα στήριξης και το χέρι που κρατάει, ακόμα και μετά την καταιγίδα, το άλλο. Τα χαμόγελα, τις υποσχέσεις, τα «σ’ αγαπώ».
Και μετά έρχεται το απροσδόκητο συμβάν. Που δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνειδητοποίηση της ρεαλιστικής πραγματικότητας, όπου όλα τα παραπάνω μοιάζουν να είναι παρελθόν και επέρχεται ένα τέλος. Όχι, όμως, όπως το περίμενες, σύμφωνα με τη λογική συνέχεια. Ο συγγραφέας που γέννησε τον μύθο, πιθανώς να δανείστηκε στοιχεία από τον «Πόλεμο των ρόουζ» του Ντάνυ ντε Βίτο ή από τα «Στιγμιότυπα» του Ρόμπερτ Όλτμαν, αλλά ευφυώς, λύνει το μυστήριο μ’ ένα φινάλε που αφυπνίζει κοιμισμένες συνειδήσεις και οδηγεί σε επαναπροσδιορισμούς συμπεριφορών, ανάμεσα σε ζευγάρια που έχουν περάσει το χρονικό όριο του «φρέσκου».

Η εξαιρετική Ναταλία Τσαλίκη κρατά σφιχτά την αρχετυπική μορφή της μυστηριώδους γυναίκας. Αυτό που απαιτείται για να εντείνει την αγωνία είναι μια γερή δόση γυναικείας αλχημείας και πονηριάς, και, αριστοτεχνικά, το πετυχαίνει.

Ο σπουδαίος Άρης Λεμπεσόπουλος, μας εκπλήσσει με το σεξπηρικό του φλέγμα, την άψογη ερμηνεία αλλά και την εμβάθυνση στο ρόλο του αινιγματικού συζύγου-συγγραφέα, που παλεύει τεχνηέντως και μεθοδικά, να λύσει το μυστήριο της «αμνησίας» του. Οι δύο ηθοποιοί κατορθώνουν από κοινού να μας πείσουν για όλα τα δύσκολα προβλήματα που αναδύονται μέσα σε έναν πολυετή γάμο, αλλά και τον αγώνα του ζευγαριού να ανασυσταθεί, όταν το πάθος έχει εκλείψει και η αμφιβολία έχει εισχωρήσει στις φλέβες, σαν δηλητήριο στο αίμα. 

Η μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου, ιδιαιτέρως εύστοχη, κατανοητή και με εξαίσια μεταφορά του συγγραφικού χιούμορ . 

Η ατμοσφαιρική μουσική είναι του Χρήστου Θάνου. 

Τα καλαίσθητα σκηνικά είναι του Δημήτρη Πολυχρονιάδη και μας μεταφέρουν με επιτυχία στο σαλόνι ενός κομψού διαμερίσματος.

Τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου, όμορφα, σύγχρονα και με χρωματικούς συμβολισμούς.

Ο σχεδιασμός φωτισμού από τον Αλέκο Αναστασίου εστιάζει στη λεπτομέρεια, φωτίζοντας την ψυχοσύνθεση των ηρώων. 

 Επίλογος

 Η συζυγική σχέση εμπεριέχει δύο διαστάσεις που δεν προσθέτουν οι σύντομες σχέσεις: την απουσία ψευδαισθήσεων και πόνου. Σε τρεις μήνες ή δύο χρόνια, μπορείτε να συνεχίσετε να αγνοείτε τον άλλον, να τον «εξωραΐζετε» ή να παραβλέπετε τα ελαττώματά του. Πέρα από αυτό, η πραγματικότητα απαιτεί διαύγεια. Ενώ στα πρώτα στάδια όλα είναι ευχαρίστηση και έξαρση, αλλά οι διευθετήσεις και οι συμβιβασμοί που απαιτεί η ζωή ως ζευγάρι, σημαίνουν ότι πρέπει να υπερβούμε την άμεση απόλαυση και να διασχίσουμε μεγάλες ερήμους πριν φτάσουμε στην όαση. Λέει στο βιβλίο του ο συγγραφέας.

Συντελεστές

Παίζουν:

Ναταλία Τσαλίκη

Άρης Λεμπεσόπουλος

Συγγραφέας: Eric-Emmanuel Schmitt

Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας

Μουσική: Χρήστος Θάνος

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου

Διαφήμιση – Social Media: Renegade Media/Βασίλης Ζαρκαδούλας

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Καρολίνα Ζαπατίνα

Παραγωγή: «ΗΡΩ»

Οργάνωση Παραγωγής: Μαριάννα Πανά

Επικοινωνία-Προβολή: Γιάννης Δαλάκας

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

«Του έρωτα το φως & το σκοτάδι»: Μια εμπνευσμένη χοροθεατρική παράσταση από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ελευθερούπολης

«Του-έρωτα-το-φως-&-το-σκοτάδι»:-Μια-εμπνευσμένη-χοροθεατρική-παράσταση-από-τον-Πολιτιστικό-Σύλλογο-Ελευθερούπολης

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

«Την παράδοση ενός τόπου, ενός λαού, έχουμε χρέος να την μελετούμε και να την τιμούμε. Πόσω δε μάλλον, τη δική μας. Δεν είναι κάτι που πέρασε αλλά κάτι που μας καθορίζει διαρκώς. Δεν της αρκεί και δεν της πρέπει μόνο η μνήμη και η απλή αναβίωση. Δεν είναι κάτι που διατηρείται στη φορμόλη και μνημονεύεται μόνο σε ανοιχτούς χώρους και πλατείες με πιόματα κι εδέσματα. Πρέπει να αναπνέει και να ανθίζει, ενταγμένο στο σήμερα, παντού. Έτσι, κρατιέται ολοζώντανο!

Αυτό ονειρευτήκαμε να πετύχουμε με την Κατερίνα Βασιλείου και φέραμε την παράδοσή μας επάνω στη θεατρική σκηνή, με αυστηρά μετρημένους χρόνους, κινήσεις, αναπνοές. Με απαιτητικές πρόβες κλειστού χώρου και 75 ανθρώπους να καταφέρνουν όχι μόνο να χωρέσουν και να συνυπάρξουν αλλά και να λειτουργήσουν απολύτως καλλιτεχνικά, «κουρδισμένα» και ταυτόχρονα. Με χορευτές ντυμένους απλά, χωρίς φτιασίδια και παραδοσιακές στολές, απολύτως, όμως, πιστούς σε κάθε βήμα των παραδοσιακών μας χορών. Με ηθοποιούς νεαρούς, άλλους ντυμένους στα κόκκινα και τ’ άσπρα κι άλλους με τζιν, μακό και αθλητικά παπούτσια, που συνομιλούν με τον διαχρονικό Έρωτα, με λόγια και οπτικές του σήμερα μα «πατώντας» διαρκώς επάνω σε παραδοσιακούς ρυθμούς και μελωδίες. Με μουσικές σε σύγχρονες, ακόμα και εναλλακτικές, πολλές φορές, ενορχηστρώσεις. Με το πάντρεμα της δημώδους γλώσσας του τότε και του σήμερα και σεβασμό της μιας προς την άλλη».
 Βάγια Παπαποστόλου

 Η παράσταση

Τέχνη: σε όποια γλώσσα κι αν τη γράψεις, ίδια είναι η σημασία και το περιεχόμενό της: η ανώτερη μορφή αισθητικής σχέσης του ανθρώπου προς την πραγματικότητα. Προβάλλει σαν μια παγκόσμια, πανανθρώπινη μορφή δραστηριότητας, με τεράστια σημασία για την κοινωνική εξέλιξη. Φωτίζει νου και ψυχή εδώ και χιλιάδες χρόνια, στην πορεία των οποίων αλλάζει και εξελίσσεται.

Η τέχνη διδάσκει, εξευγενίζει. Μπορεί να συγκινήσει τόσο τον εργάτη όσο και το διανοούμενο. Τόσο το μαθητή όσο και το δάσκαλο. Τόσο τον επιστήμονα όσο και τον απαίδευτο. Είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος που – στον έναν ή τον άλλο βαθμό – να μην ένιωσε μέσα του την επίδραση της τέχνης, που να μη του έγινε ανάγκη, που να μην προσπάθησε να μυηθεί στην όποια μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας είτε ως δημιουργός είτε ως συνεπής θεατής και οπαδός.

Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι για την τέχνη αδιάφορο. Κι όσο πιο πλούσια και πιο πολύμορφη είναι η ζωή, όσο πιο πλατιά τα κοινωνικά ενδιαφέροντα, όσο πιο δυνατές οι συγκρούσεις σε μαζικό αλλά και ατομικό επίπεδο, τόσο πιο πολύπλευρα και σταθερά αναπτύσσεται η τέχνη.

Είναι αυτή που μας οδηγεί στην ψυχή μας. Είναι αυτή που μας οδηγεί στην αλήθεια μας.

Κι αν ισχύει μια φορά αυτό για τις άλλες τέχνες, ισχύει δέκα φορές για το θέατρο .

«Η ποιότητα ενός θεατρικού έργου είναι η ποιότητα των ιδεών του.

Στο θέατρο εν αρχή ην το σώμα», όπως επιμένει να μας θυμίζει ο Μπέρναρντ Σο.

Φυσικά, υπάρχει το κείμενο, ο λόγος. Όμως για να γίνει από λογοτεχνικό κείμενο θεατρική παράσταση – θέαμα, και να προβληθούν όλες οι καλλιτεχνικές δυνατότητες που εμπεριέχει, πρέπει το έργο να παιχθεί στη σκηνή, να πάρει σάρκα και οστά από τους ερμηνευτές, που με το σώμα, τη φωνή, τις ανάσες τους μετατρέπουν τους ήρωες σε «δρώντα πρόσωπα» του έργου.

 Ακριβώς αυτό είδαμε, νιώσαμε στο αμφιθέατρο «Φρίξος Παπαχρηστίδης» στην Ελευθερούπολη, από τη σπουδαία δουλειά που ανέβασαν η Βάγια Παπαποστόλου με την Κατερίνα Βασιλείου κι ένα σύνολο 75 νέων ανθρώπων, μελών – χορευτών – υποκριτών – μουσικών, του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης. Έμπνευση, ο έρωτας.

Όταν ο έρωτας κατευθύνεται προς την ίδια τη δημιουργία, πράγματι, μπορεί να οδηγήσει σε υψηλά επιτεύγματα (το ταλέντο και η δουλειά αποτελούν σταθερές προϋποθέσεις, βέβαια). Σ’ αυτή την περίπτωση ο έρωτας νοείται ως η απόλυτη αφοσίωση, το άνευ όρων δόσιμο στις μούσες των τεχνών κι έτσι γεννιούνται και τα μεγαλόπνοα έργα και τότε θεωρείται ότι ο ποιητής, ο λογοτέχνης, ο χορογράφος, ο εικαστικός, εργάζεται ασταμάτητα πάνω στην τέχνη του.

Στην καλοδουλεμένη παράσταση «Του έρωτα το φως και το σκοτάδι» λάμπει το φως που εκπέμπουν οι δεκάδες ερμηνευτές της, με τα λόγια, το τραγούδι, τον χορό, τη μουσική, το δε σκοτάδι, είναι μόνο ένα παιχνίδισμα προβολέων από τον έμπειρο Σαράντη Μιντζιρίκη.

 Η Βάγια Παπαποστόλου και η Κατερίνα Βασιλείου ενώνουν δυνάμεις και παρουσιάζουν επί σκηνής τον Έρωτα στη λαϊκή μας παράδοση, έτσι όπως ενορχηστρώθηκε από τις ίδιες και αποδίδεται από τους εθελοντές μύστες του.

Τα ερωτικά τραγούδια και οι χοροί εμφανίζουν μια μεγάλη ποικιλία και μια ακμαία προφορική παράδοση. Καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων, ποιητικών μορφών, μυθικών, εικονοπλαστικών και συμβολικών: λυρική έκφραση ατομικών συναισθημάτων και παθών, εξομολογήσεις και ερωτικούς διαλόγους, αφηγηματική εκδίπλωση ερωτικών επεισοδίων ή μικρών ιστοριών, ερωτικές αλληγορίες και ερωτικά δράματα, και από σκηνοθετικά ευρήματα, έμπλεη αυτή η απολαυστική δουλειά της Βάγιας Παπαποστόλου.

 Η μηλιά, φορτωμένη κόκκινα μήλα, σύμβολο της αγάπης και του έρωτα στο κέντρο της σκηνής. Τα υπέροχα κοστούμια όλων των ομάδων, η φροντισμένη ομοιογενή παρουσίασή τους στην πιο μικρή τους λεπτομέρεια, από το κεφάλι ως τα πόδια. Αρμονία και χάρη σε αγόρια και κορίτσια, σε γυναίκες και άνδρες. Σκηνοθετικό επίτευγμα ο συντονισμός τόσων ανθρώπων και η άψογή εκτέλεση του προγράμματος.

 Αποτελεσματική διδασκαλία χορών από την δασκάλα Κατερίνα Βασιλείου. Πειθαρχία και ακρίβεια από το πολυπληθές σύνολο των πρωταγωνιστών, που σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης στην πλατεία. Πραγματικά, δυσκολεύομαι τι να πρωτοεπαινέσω. Την απόδοση χορών και τραγουδιών, την εικαστική αρτιότητα με τους σχηματισμούς και τις φορεσιές, την εικονογράφηση των τραγουδιών, τη δραματοποίηση κείμενων, την καθοριστική συμμετοχή – έκπληξη του ταμπούρλου από τη Σοφία Κακουλίδου στο τελευταίο μέρος;

 Έπαινοι σε όλους για το κάθε τι που συνεπήρε την αίθουσα, για τη μεγάλη παρέα που δημιουργήθηκε στις διαστάσεις της και συνόδευσε με παλαμάκια τα δρώμενα. Ενθουσιασμός και μαζική συμμετοχή. Μεγάλη νίκη για το στοίχημα.

Χωρίς υπερβολές, εξαιρετική η συνεργασία όλων των τμημάτων του συλλόγου και πολλούς επαίνους στους εμφανείς και αφανείς συντελεστές αυτής της μοναδικής, πολυπρόσωπης και καλοδουλεμένης παράστασης.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Βάγια Παπαποστόλου

ΦΩΤΑ: Σαράντης Μιντζιρίκης

ΗΧΟΣ: Τάσος Γιαμαλίδης / Βασίλης Δημούδης

ΚΕΙΜΕΝΑ: Βάγια Παπαποστόλου

Χορογραφίες: Κατερίνα Βασιλείου

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ

  ΤΜΗΜΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ   Αυγερινού Κική Βανδουλάκη Βάσω Γαβριηλιώτου Αλεξάνδρα Γάκη Τζένη Γεωργιάδης Μανώλης Γεωργιάδης Παναγιώτης Δεληγιαννάκη Κατερίνα Ευαγγέλου Κυριαζής Κεχαγιά Βιβή Κούρτι Μόντα Κρουστάλλη Στέλλα Κωστοπούλου Ελευθερία Λαμπρινού Ελένη Λάππα Μαρία Μελεμενίδου Ναυσικά Μπασιάκου Χρύσα Μώραλη Δέσποινα Πετρά Φανή Ρηγούλη Ανατολή Ρωμανίδου Μάρθα Σκλαρής Νίκος Σκλαρής Χρήστος Σουρβά Έλλη Τζαβέλλα Χρυσούλα Τσιλιγκίρη Ιωάννα Τσινάνη Αλέκα   ΤΜΗΜΑ ΕΦΗΒΩΝ   Βουλδούκη Αναστασία Γεωργιάδου Ελένη Γιαμαλίδης Δημήτρης Γιαμαλίδης Λευτέρης Δανιηλίδου Βασιλική Δεϊρμεντζίδης Γιώργος Δεϊρμεντζίδου Πολυξένη Διττοπούλου Ελένη Θασίτη Αγγελική Καλλιοπίτσα Ελένη Κεχαγιάς Αλέξανδρος Κούρτι Κέισι Κούρτι Τζέισι Κούρτι Τζόι Κωνσταντινίδου Μαρία Οικονόμου Δήμητρα Σιδηροπούλου Μαρία Χειμώνα Ελισάβετ Ψαρρά Ζωή Kirsanova Alvena     ΤΜΗΜΑ ΠΑΙΔΙΚΟ – Γ & Ε τάξεων Δημοτικού   Βεβεκλή Χρυσή Δημοσθενίδου Βασιλική Ευαγγέλου Σεβαστή Καλλιοπίτσα Πολύμνια Κατσιγιάννη Σοφία Κευσενίδη Μαρία Κευσενίδης Αλέξανδρος Μιχαλοπούλου Μαριάνα Μπαμπουκτσιόγλου Ελεάννα Μπρέγκου Μαρινέλα Παμπόρη Ευφροσύνη Παπαθεμελή Παρασκευή Ρόβι Ολσάνα Σταυρίδου Μαρία-Θεοδοσία Φεζολάρι Σίρια Χυτίου Μαρκέλλα     Θεατρική ομάδα εφήβων «ΠΑΡΕ(ν)ΘΕΣΗ»   Γιαννίνα Αριστέα Γιαννίνα Βασιλική Δεληγιάννης Θανάσης Ελμαζίδου Μαρία Καπούλα Κατερίνα Κεστρίτσαλης Δημήτρης Κεχαΐδου Αναστασία Παπαδοπούλου Μαρία Σουσαμλή Ράνια Τσακαλίδης Παύλος Χαλοφτίδου Βενετία Χυτίου Μαρία Αλεξάνδρα    
ΚΡΟΥΣΤΑ Κακουλίδου Σοφία

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα