Πρόλογος
Τέταρτη φορά η σοφόκλεια «Αντιγόνη» υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Θέμη Μουμουλίδη. 2015, 2016, 2020,2021. Η παράσταση και πάλι σε περιοδεία.
Ιδιαιτέρως προκλητικό το εγχείρημα. Και διότι η διανομή είναι φρέσκια σ’ έναν θίασο ομοιογενή και επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και διότι ο παλιός θεατής ανακαλύπτει ενδιαφέροντα νέα στοιχεία, πρόσθετες ψηφίδες του μωσαϊκού που επεξεργάστηκε ξανά ο ίδιος σκηνοθέτης.
Άλλωστε, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή έχει ανεβεί πάμπολλες φορές από κρατικές, ημικρατικές κι «ελεύθερες» σκηνές. Η κάθε παράσταση είχε τις δικές της προδιαγραφές από περιώνυμες υπογραφές. Η τωρινή είναι μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη.
Υπόθεση
Το θέμα γνωστό και από τη διδακτέα ύλη στα σχολεία και από το θέατρο. Με λίγα λόγια: η σύγκρουση μεταξύ των δύο γιων του Οιδίποδα Πολυνείκη και Ετεοκλή για τον θρόνο της Θήβας έχει τελειώσει. Τα δύο αδέλφια βρίσκονται νεκρά στο πεδίο τής μάχης. Ο Κρέων, ο νέος βασιλιάς της Θήβας, έχει δώσει διαταγή να παραμείνει άταφος ο Πολυνείκης, επειδή πολέμησε ενάντια στην πατρίδα του. Όμως, η αδελφή του νεκρού, Αντιγόνη, αποφασίζει να τον τιμήσει με την πρέπουσα τιμή. Συλλαμβάνεται και οδηγείται στον βασιλιά, που, τηρώντας τους νόμους της πολιτείας, την καταδικάζει σε θάνατο. Ο Κρέων παραμένει αμετάπειστος, ακόμη και μετά την παρέμβαση του γιου του Αίμονα, και διατάζει να θαφτεί η Αντιγόνη ζωντανή σε μια σπηλιά. Ωστόσο, τα δεινά που έχει προβλέψει ο μάντης Τειρεσίας δε θ’ αργήσουν να γίνουν πραγματικότητα. Η καθυστερημένη υπαναχώρηση του άνακτα δε θα προλάβει την καταστροφή. Η Αντιγόνη έχει απαγχονιστεί μέσα στη φυλακή της, ο Αίμονας έχει αυτοκτονήσει και η Ευρυδίκη, γυναίκα του Κρέοντα, ακολουθεί τον γιο της στον θάνατο.
Στην «Αντιγόνη», ένα από τα κορυφαία έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και βαθύτατα πολιτικό, η ανάγκη του ελεύθερου ανθρώπου να ζει σύμφωνα με το προσωπικό σύστημα αξιών του, συγκρούεται με την ισχύ μιας αυθαίρετης και αλαζονικής εξουσίας. Και, αλήθεια, ποιος και πώς μπορεί να εκφράζει το σύνολο, ώστε να είναι νόμιμη και αποδεκτή η εξουσία του;
Στο θέατρο οι συντελεστές μιας παράστασης τη ζωντανεύουν κι οδηγούν τον θεατή στην αποκωδικοποίηση νοημάτων, όπως εκείνος μπορεί ν’ αναλύσει, να εμβαθύνει, να αναλογιστεί ευθύνες, να τις επιμερίσει, χωρίς να εξαιρέσει τον εαυτό του. Η οδυνηρή μεταστροφή της τύχης του Κρέοντα από την αλαζονεία στην ταπείνωση, από την ψευδαίσθηση της δύναμης στην επίγνωση της αδυναμίας, από την αυταρέσκεια στη δυστυχία, είναι περισσότερο αποτελεσματική από οποιοδήποτε ηθικό δίδαγμα. Ο Σοφοκλής δίνει το δικό του μέσα από τους χαρακτήρες και τις συμφορές τους. Επιστρατεύει σειρά γεγονότων, έτσι που αυτά οδηγούν αναπόφευκτα σε κάποιο συμπέρασμα. Σε καθετί που έχει σχέση με τον Κρέοντα, το έργο παρουσιάζει βαθιά θεολογική διάθεση. Ακόμη και οι θάνατοι του Αίμονα και της Ευρυδίκης, θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέρος θεϊκού σχεδίου για τιμωρία του Κρέοντα. Επειδή, με τον θάνατό τους έρχεται αντιμέτωπος με την οδύνη που τον ταπεινώνει. Οι νεκροί είναι τα αθώα όργανα για τη φώτισή του.
Η παράσταση
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Θέμης Μουμουλίδης περιοδεύει και στο φετινό καλοκαίρι την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Τέταρτη φορά και, ίσως, όχι τελευταία.
Και πάλι, ο έμπειρος σκηνοθέτης υπογράφει μια αξιέπαινη δουλειά. Επιλέγει παλιούς και νέους συνεργάτες, στήνει ένα πνευματικό «οικοδόμημα» και δίνει μία λιτή, ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή της τραγωδίας.
Απαλλαγμένη από λογοτεχνικές περικοκλάδες, η μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή προσφέρει στον θεατή την ευκαιρία να γευτεί, να ζήσει τις προεκτάσεις της τραγωδίας, πέρα από τα προφανή.
Νιώσαμε και πάλι την αξιοθαύμαστη τεχνική του Σοφοκλή να αντιπαραθέτει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά πεποιθήσεις, σκέψεις, ιδέες, επιχειρήματα, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Εκτός από τον ανθρώπινο και θεϊκό νόμο, που η αντιπαράθεσή του αποτελεί τον συνεκτικό ιστό του έργου και προτείνεται στον θεατή σαν προβληματισμός, τίθενται αντιμέτωπες και άλλες πολλές έννοιες. Σχολιάζεται η υποβαθμισμένη και καταπιεσμένη θέση της γυναίκας στην εποχή της δράσης του μύθου. Θίγεται η βεβαρημένη κληρονομιά των παιδιών, εξαιτίας αδικιών και αμαρτημάτων των γονέων τους, δοκιμάζονται τα όρια της ανθρώπινης δράσης και τόλμης, όπως και η οφειλόμενη συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά και αντίστροφα. Στηλιτεύονται τα χαρακτηριστικά της απόλυτης μοναρχίας, επικρίνονται οι διαδικασίες της κληρονομικής βασιλείας και, εμμέσως, εξαίρονται οι αρετές και τα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας.
Ο καθαρός λόγος, η σωστή άρθρωση, οι ερμηνείες, η κινηματογραφική σύγχρονη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, το μαύρο του πένθους και το γκρίζο του πολέμου στα αυστηρής γραμμής κοστούμια και στα σκηνικά της Παναγιώτας Κοκκορού, η κίνηση της ομάδας από την Φαμέλη, οι ρυθμοί, ενίοτε οι ποιητικές εικόνες, στηρίζουν την παράσταση.
Λειτουργικό το υποφωτισμένο σκηνικό – ελάχιστοι γεωμετρικοί όγκοι και καρέκλες – σύμβολα, θαρρείς, του Άδη, ως διαρκής υπόμνηση της αναπόδραστης μοίρας των ηρώων.
Η ολιγοπρόσωπη διανομή ορίζει πως οι περισσότεροι ηθοποιοί υποδύονται όχι μόνο περισσότερα του ενός πρόσωπα, αλλά και τα μέλη του Χορού.
Η Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη ερμηνεύει μια δυναμική και συνάμα σπαρακτική Αντιγόνη. Αν και νέα ηθοποιός έχει ουσιαστική σχέση με την ηρωίδα, μεταβάλλεται από πονεμένη αδερφή σε δυναμική γυναίκα, σε σθεναρή διεκδικήτρια του άγραφου ηθικού νομού απόδοσης τιμής των νεκρών, ενώ η αυτοθυσία της είναι πράξη ηρωισμού κι όχι ψυχικής αντάρας. Είναι αυτοθυσία – μελετημένη κίνηση ήττας στη σκακιέρα όπου παίζει μόνη της, χωρίς στρατιώτες και αξιωματικούς , με συμπαραστάτη την Ισμήνη. Είναι, ακόμη, αυτοθυσία – εθελούσια πτώσης της βασίλισσας για ένα σοκαριστικό, κίβδηλο «ματ» του αντίπαλου παίκτη – βασιλιά, είναι θάνατος διαμαρτυρία, είναι κραυγή γυναικών στο απολυταρχικό ανδρικό σύστημα του θηβαϊκού πληθυσμού, είναι, ταυτόχρονα, γυναίκα ευαίσθητη και ρομαντική, είναι σκληρή μα και βαθιά ανθρώπινη.
Ο έμπειρος Θανάσης Παπαγεωργίου, ώριμος πια, δίνει έναν κουρασμένο Κρέοντα, αλαζόνα, απόλυτο αλλά θλιβερό στη σύνθλιψή του υπό το βάρος των τραγικών τελικών αποκαλύψεων.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, εξαίρετος και Φύλακας και Αγγελιαφόρος, αποδεικνύει γι’ άλλη μια φορά το εύρος της υποκριτικής του γκάμας, την ικανότητά του να πείθει σ’ ό,τι ερμηνεύει με την ίδια ζέση, πάθος και δοτικότητα.
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Τειρεσίας, ο Δημήτρης Σαμόλης, Αίμων και η Ντόρα Μακρυγιάννη, Ισμήνη, με φιλότιμο στο ύψος που απαιτούν οι ρόλοι.
Η παράσταση στο υπαίθριο θέατρο Φρουρίου Καβάλας, ενταγμένη στο 64ο Φεστιβάλ Φιλίππων και, κάτω από τις πρέπουσες προφυλάξεις που απαιτούν οι κανονισμοί λόγω πανδημίας, συγκέντρωσε για τέταρτη φορά το φιλοθεάμον κοινό.
Συντελεστές:
Μετάφραση | ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ
Σκηνοθεσία – Σκηνικό | ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Συνεργάτης σκηνοθέτης | ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ
Κοστούμια | ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ
Μουσική | ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ
Φωτισμοί | ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτογραφίες | ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΚΚΟΒΕ
Βοηθός σκηνοθέτη | ΒΙΚΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δ/νση παραγωγής | ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΛΛΑ
Επικοινωνία | ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ
Παραγωγή | Ars Aeterna, 5η Εποχή Τέχνης
Ερμηνεύουν:
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΕΙΛΑ ΦΑΜΕΛΗ
ΝΤΟΡΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ
ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΑΡΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
You must be logged in to post a comment Login