Η πάλαι ποτέ αρτ -φωλιά του κινηματογράφου «ΦΑΡΓΚΑΝΗ» σήκωσε και πάλι θεατρική αυλαία και, πλέον, ως «Artbox Fargani», μοιράζεται με τους θεατές την ατμόσφαιρα ενός καινούργιου εγχειρήματος, μιας νέας πολιτιστικής τροφής στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ο χώρος επαναλειτουργεί, υποδέχεται θεατρικά σχήματα, ανεβάζει τον πήχη ψηλά και στήνει γέφυρα με το θρυλικό ΚΘΒΕ.
Ο καινούργιος επισκέπτης είναι μια παράσταση που θα συζητηθεί για την τολμηρή προσέγγιση του περίφημου Αμερικανού συγγραφέα Έντουαρντ ΄Αλμπι στα δίπολα: ηθικό- ανήθικο, λογικό – παράλογο, επιθυμία – εξαναγκασμός, κανονικότητα – ιδιαιτερότητα, θα συζητηθεί και για τη σκηνοθετική άποψη στις προαναφερθείσες αντιθέσεις του σκηνοθέτη Παύλου Δανελάτου, αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιιών.
«Οι άνθρωποι λένε ψέματα στον εαυτό τους» είπε ο θεατρικός συγγραφέας Έντουαρντ Άλμπι σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του το 2011 στην «Daily Telegraph». «Οι άνθρωποι λένε ψέματα για το ποιοι είναι και πώς βλέπουν τον εαυτό τους. Το έργο μου αφορά την ανικανότητά μας να είμαστε αντικειμενικοί με τον εαυτό μας».
Ο Άλμπι, που έφυγε από τη ζωή στα 88 του στις 16 Σεπτεμβρίου 2016, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το ταλέντο του κατακεραύνωσε το παγκόσμιο θεατρικό στερέωμα το 1962, όταν έγραψε το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» με θέμα την ανελέητη, κανιβαλική σχέση ενός μεσόκοπου παντρεμένου ζευγαριού διανοουμένων.
Στην πορεία του, ο Έντουρντ Άλμπι, υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους, πολυβραβευμένους συγγραφείς, αφού κέρδισε τρία Πούλιτζερ και δύο βραβεία Τόνυ. Αυτό όμως που τον ξεχώρισε είναι η ορμητική ελευθερία στη σκέψη του και η πρωτοτυπία των έργων του που κράτησε ως τα γεράματά του. Αρκεί κάποιος να δει τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το κεντρικό θέμα στη «Γίδα» (2000), όπου ένας διάσημος κι επιτυχημένος αρχιτέκτονας, ο Μάρτιν, ερωτεύεται πνευματικά και σωματικά μια γίδα και στη συνέχεια προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του και τον γιο του ότι η συγκεκριμένη στάση του είναι ηθικά νόμιμη και αδιαμφισβήτητο δικαίωμά του. Τελικά, ό,τι οικοδόμησε ο ίδιος κατακρημνίζεται στο βαθύ ρήγμα που άνοιξε η σοκαριστική αποκάλυψη «κτηνοβασίας», χωρίς ποτέ ν’ αναρριχηθεί το όποιο προηγούμενο πολύτιμο είχε.
Με γλωσσική ακρίβεια και σκοτεινό κωμικό χρονοδιάγραμμα, ο συγγραφέας καταθέτει μια ανατρεπτική άποψη σχετικά με τα όρια ανοχής και αντοχής που μπορεί να υιοθετήσει η φιλελεύθερη κοινωνία και προσκαλεί το κοινό ν’ αναλογιστεί από πού και πώς αντλούνται γραμμές κανονικότητας και αποδοχής.
Πρόκειται, για μια μελέτη με αλληγορικό ύφος πάνω στην εμμονή του ανθρώπου να υπερβάλλει για την ύπαρξή του, αλλά και για το αίσθημα της μειονεξίας που, ενίοτε, νιώθει έναντι των άλλων. Είναι αντιληπτό ότι ο Αμερικανός συγγραφέας προσπαθεί εδώ να συσσωματώσει, κατά κάποιο τρόπο, την αριστοτελική παράδοση της τραγωδίας. Η επιλογή του ζώου δεν είναι τυχαία, καθώς παραπέμπει ευθέως στην «Τράγου Ωδή», αλλά και ακόμα πιο πέρα, στη θυσία του «αποδιοπομπαίου τράγου» της ιουδαϊκής και χριστιανικής παράδοσης, με τον εξιλαστήριο και καθαρτικό της ρόλο.
Το κείμενο στα χέρια του έμπειρου Παύλου Δανελάτου, έτυχε επεξεργασίας ως θεατρική απόπειρα επαναδιατύπωσης της έννοιας του τραγικού στις συντεταγμένες της σύγχρονης εποχής.
Κι ενώ στο έργο ο Άλμπι στρέφει το βλέμμα βαθιά στον κλειστό πυρήνα της αμερικανικής οικογένειας, γεγονός που τον κρατά δεμένο στο άρμα της δραματουργικής κουλτούρας των άλλων μεγάλων Αμερικανών, του Ο’Νηλ, του Ουίλλιαμς και του Μίλλερ, ενώ προσπαθεί, με την αλληγορία της κτηνοβασίας, να καταδείξει κατά πόσο ο περιχαρακωμένος σε κοινωνικούς τύπους αστός, έχει απωθήσει συστατικά στοιχεία της απόκρυφης φύσης του και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να οροθετηθεί το κοινωνικά ανεκτό, ο σκηνοθέτης στήνει το δικό του εγχείρημα ως αντίληψη οικουμενική, ως ζήτημα- δραπέτης από δόγματα, από κανόνες, από τεχνητά όρια, από κοινωνικά status και από πατροπαράδοτες συμπεριφορές.
Ρεαλιστικά και τολμηρά ο Παύλος Δανελάτος, σκηνοθέτης και μεταφραστής του έργου, διερευνά τα αιτήματα του διαφορετικού και του απαγορευμένου που θίγει ο συγγραφέας και δίνει αφορμές στους θεατές να διερευνήσουν τον βαθύτερο εαυτό τους. Αν αυτό και η αγοραία γλώσσα σε αρκετά σημεία γεννούν δυσφορία ή φέρνουν στην επιφάνεια μυστικά και ψέματα, τότε η σκηνοθεσία έχει πετύχει τον στόχο της.
Ο λιτός σκηνικός χώρος (Δανάη Πανά) – μία σκοπίμως γκρίζα κατασκευή δωματίου με ταπετσαρία από γεωμετρικά σχήματα – ανάγεται σε «φυλακή» μέσα στην οποία ασφυκτιούν τα πρόσωπα του έργου, ενώ δημιουργεί μία αίσθηση κλειστοφοβική, απόλυτα συμβατή με την ψυχική κατάσταση των ηρώων.
To κοινό, στο μεταξύ, αισθάνεται σαν μια μύγα που τρύπωσε στο δυστοπικό σαλόνι μιας οικογένειας, η οποία εξωτερικεύει τον χειρότερο εαυτό της, νιώθει ότι δεν αντέχει να βλέπει, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να βλέπει.
Η ιδέα της ανοικτής κάμαρης φανερώνει αλήθειες που αρνούμαστε να παραδεχτούμε, όπως : «η πιο βασανιστική φυλακή είναι αυτή που χτίζουμε οι ίδιοι. Συχνά, όταν ξεσπάει στο εσωτερικό της φουρτούνα, τα κύματα λερώνουν το γυάλινο κελί μας, οι διάφανοι τοίχοι επιτρέπουν τον περίγυρο να δει, όχι όμως ν’ απλώσει χέρι, να διαφοροποιήσει την ατμόσφαιρα, να φέρει ηρεμία, να στεγνώσει την υγρασία, να δωρίσει ανατροπή. Υπεύθυνοι για την αντάρα και τη νηνεμία είμαστε μόνο εμείς».
Η ομάδα παίζει, αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει: « η γίδα είναι στο πρόσωπό σας. Ξέρουμε ότι αυτό είναι βάναυσο και άγριο, όμως είναι αξιοθαύμαστο κι ασταμάτητα αστείο, ακόμα και όταν αισθάνεστε σα να μην γελάτε».
Οι συντελεστές της παράστασης καταφέρνουν να επιτύχουν την ισορροπία μεταξύ αυτού του ειρωνικού χιούμορ και του κατανοητού τρόμου της κατάστασης κι ο θεατής, ο διαβασμένος θεατής, το εισπράττει. Άλλωστε, η εξαιρετική μετάφραση επιτρέπει να εκτιμήσουμε τις λεπτότητες και τις επιλογές που υποκινούνται από την αγάπη. Ο μεταφραστής, ως σκηνοθέτης, μας προσφέρει το θαύμα της ελεύθερης επιλογής σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας, σε σεξουαλικά, προσωπικά, ψυχολογικά και πολιτικά επίπεδα. Ασφαλώς, αυτά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Οι ερμηνείες σε υψηλό επίπεδο. Η Λίλα Βλαχοπούλου (Στήβι) καταθέτει μια από τις καλύτερες στιγμές της, σωματοποιεί τον εσωτερικό της πανικό, περιγελά τις ενοχές και τις απεγνωσμένες εκρήξεις του συζύγου της Μάρτιν, ενώ,ταυτόχρονα, εξωτερικεύει αχαλίνωτα τις κωμικές πτυχές της ιδιάζουσας κατάστασης. Όποιο επίθετο κι αν ανασύρω από τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας, για να στεφανώσω την ερμηνεία της, είναι μικρό, πολύ μικρό, μπροστά στο μεγαλείο του ταλέντου της. Μόνο για το ρεσιτάλ που δίνει, αξίζει να δείτε την παράσταση.
Ο εξαιρετικός ηθοποιός Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Μάρτιν), ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στην τραγικότητα και στο διαβρωτικό, αλλά και φλεγματικό χιούμορ, εκφράζοντας αρχικά την αντίδραση ενός γραφικού «Πήτερ Σέλλερς» απέναντι στη γυναίκα του, που βλέπει ξαφνικά την τακτοποιημένη ζωή της να σακατεύεται. Κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού, το οποίο επαινεί ιδιαίτερα την ερμηνεία του, όταν καταρρέει στη δεύτερη πράξη.
Ο νεαρός Φαμπρίτσιο Μούτσο, επενδύει στον ομοφυλόφιλο γιο Μπίλλυ ένα αυθεντικό μείγμα τρωτότητας, σύγχυσης και δικαιολογημένης οργής, αν και θα μπορούσε ο σκηνοθέτης να του αφαιρέσει τη βλασφημία, η οποία δεν προσφέρει το παραμικρό στον πληγωμένο εσωτερικό κόσμο του νεαρού. Απλώς, σκιάζεται ο θεατής με την έντονη και παραπανίσια βωμολοχία.
Αρέσει και ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος, ως φίλος – διαβολέας του ζευγαριού.
Πρόκειται, σαφώς, για μια τολμηρή παράσταση, μακριά απ’ τα αστικά δράματα που έχουμε συνηθίσει με τους νευρωτικούς χαρακτήρες σ’ ένα αναπόφευκτο σκηνικό σαλονιού.
Κι αν κάποιος αναρωτηθεί «μα, γιατί η πέτρα του σκανδάλου να είναι μια κατσίκα;» ας ανατρέξει στην ελληνική μυθολογία. Τα διονυσιακά φεστιβάλ περιλάμβαναν διαγωνισμούς τραγουδιών που διοργανώνονταν προς τιμήν του Διονύσου, θεού του κρασιού, της αναγέννησης, της γονιμότητας και των αγαθών πολυτελείας. Το βραβείο ήταν μια ζωντανή γίδα που στη συνέχεια θυσιαζόταν. Θα μπορούσαμε να πούμε, ίσως σκωπτικά, ότι μ’ έναν περίεργο τρόπο το θέατρο γεννήθηκε μέσα από την αγάπη για τα ζώα.
Υ.Σ : Διαπίστωση: Οι καθημερινές ειδήσεις είναι πολύ πιο συγκλονιστικές από την ακραία θεατρική φαντασία.
Η πολιτική σκέψη έχει κάνει μεγάλα άλματα, έχει θέσει νέα ερωτήματα, ανοίγοντας το πεδίο των εναλλακτικών προτάσεων. Η τέχνη, και συγκεκριμένα η θεατρική τέχνη, δίνει τις δικές της απαντήσεις γύρω από πολιτικούς προβληματισμούς, ασκώντας κριτική που, άλλοτε αφομοιώνεται από τους ηγεμονικούς λόγους, ενώ άλλοτε καταφέρνει να αναδείξει διεξόδους και εναλλακτικές. Τα εργαλεία με τα οποία η τέχνη επιχειρεί να αποκαλύψει, όσα αποκρύπτονται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία και η συγκεκριμένη παράσταση καλείται να αναδείξει.
Κείμενο – σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος
«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας», λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό :«Κωμωδία απόγνωσης».Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασής μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και, κυρίως, την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».
Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ.
Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα (σε λογικό βεβαίως επίπεδο).Επιχειρηματολογούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως άλογα σχήματα, προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς».
Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα, ακόμη κι όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει και το στοιχείο της απειλής, έστω εκκρεμές, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες, μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο Δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.
Ο δημιουργός, ιχνηλατώντας με κατανόηση τον μπεκετικό κόσμο, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικοκωμικό σύμπαν του δικού του έργου, όπου το γέλιο και η απόγνωση συνυπάρχουν αξεδιάλυτα.
«Μπροστά σου το χειρότερο ώσπου να αρχίσεις να γελάς». Απόφθεγμα του Μπέκετ, κατά δήλωση του σκηνοθέτη, ο οποίος συμπληρώνει: «αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση της τραγικότητας που την έχει και η τραγωδία. Η επίγνωση ότι παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, αυτό είναι για μένα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αίσθηση ότι θα βρεις νόημα, ότι εσύ δε θα χαθείς, ότι εσύ είσαι διαφορετικός. Αυτό για μένα είναι μια τραγική συνείδηση που απλά αντέχεται μόνο μέσα από το χιούμορ.
Αυτό το έργο δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο συναισθηματικά κι αυτή είναι η μεγάλη του αλήθεια. Είναι ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το κωμικό και το τραγικό, το μεγάλο και το μικρό».
Όταν ο αρχηγός, παράδειγμα, σε κάποιο βασίλειο ή και κόμμα εξουσίας , αμφισβητείται εξαιτίας ανικανότητάς του στη βασιλεία του ή αποτυχίας του σε εκλογές, τότε συνήθως μαθαίνουμε για τους επίδοξους «δελφίνους» που θέλουν να τον διαδεχθούν. Πρόκειται για όρο που, αρχικά, χρησιμοποιούσαν στη Γαλλία την περίοδο της Βασιλείας και έχει έμμεση σχέση με τα δελφίνια.
Τον 12ο αιώνα, ο Αλμπόν Γκι Δ’, Κόμης του Αλμπόν στη νότια Γαλλία, πρόσθεσε ένα δελφίνι στο οικόσημό του. Ο κόμης, που πρέπει να αγαπούσε πολύ τα δελφίνια, υιοθέτησε στους τίτλους του και τον όρο le Dauphin που σημαίνει δελφίνι.
Στη Γαλλία ο όρος δεν έχει καμία απολύτως σημασία σήμερα, αλλά στην παγκόσμια τέχνη έχει και, μάλιστα, συγκινεί συγγραφείς, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος , ο οποίος αναπτύσσει τον πλούτο των ιδεών του στο έργο του που, ήδη, ανέβηκεστο Ε.Μ.Σ. από το ΚΘΒΕ.
Το kazimir είναι ανδρικό όνομα σλαβικής προέλευσης που ταιριάζει σε αυτούς που δε φοβούνται να πολεμήσουν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Το Philidor είναι επίσης ανδρικό όνομα γαλλικής προέλευσης, που σημαίνει «παιδί του Φαραώ» και κάποτε υπήρξε μια Φιλιντόρ οικογένεια σε βασιλική αυλή.
Όπως στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, έτσι κι εδώ ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος αναδεικνύει βαθιά θέματα μέσα από τον φακό των πρωταγωνιστών του. Πρόσωπα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση ατέρμονης αναμονής για την εξουσία. Δύο καλοθρεμμένοι ανταγωνιστές, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, περιμένουν για κάτι που αργεί να συμβεί και μέσα από ανούσιες συνομιλίες, έρχονται αντιμέτωποι με φιλοσοφικά ερωτηματικά για τον Θεό, τη ζωή και το θάνατο και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Στο δίδυμο των Δελφίνων προστίθεται κι ένας υπηρέτης, μεγαλύτερο δάνειο από τον Τζόν ΄Ορτον παρά από τον Μπέκετ κι έτσι το έργο ξεδιπλώνει σκέψεις και ερωτήματα με καυστικό χιούμορ και αστείρευτο αυτοσαρκασμό, σημαδεύει το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο, ακόμη και τον Πιραντέλο.
Στην πράξη, η παράσταση του ΚΘΒΕ ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός, αστείος διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις. Παράδειγμα, οι μαύρες σιλουέτες που σε κάθε κτύπο του ρολογιού δραπετεύουν από τα γρανάζια του , στριφογυρίζουν μπρός και πίσω από το βασικό σκηνικό, ενίοτε με απώλειες.
Ο Βασίλης Παπατσατούχας φιλοτέχνησε ένα αφαιρετικό, αλλά φουτουριστικό σκηνικό, ένα επικλινές επίπεδο κι ένα κρεμασμένο κουκούλι, που κυοφορεί το μέλλον. Αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όπως τεχνολογία, αρχιτεκτονική, τσαλακωμένη επικοινωνία ή απλώς μια ατμόσφαιρα, σαν εικόνα ενός μέλλοντος που είναι υπαινικτικό στην απροσδιόριστη εποχή της δράσης, μιας και οι αγώνες για την εξουσία όποιας μορφής, δε θα πάψουν να υφίστανται, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης υπογράφει και τα κοστούμια, σε χρώματα και σχέδια ασορτί με την ταπετσαρία του σκηνικού.
Η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαπνέουν ολόκληρη την παράσταση, αλλά το μεγάλο όπλο στη σκευή της είναι οι ηθοποιοί. Έξοχοι και οι τρείς σε μια σκυταλοδρομία λεκτικού πολέμου ή , αν θέλετε, αγώνος τοξοβολίας, όπου οι σαΐτες είναι οι προσβλητικές φράσεις, ο σαρκασμός, η υποτίμηση του αντιπάλου, μα και η οπισθοχώρηση, ο φόβος του υποδεέστερου , ακόμα και η λιποταξία από τις ευθύνες της εξουσίας. Στόχος πάντα ο αντίπαλος και οι ριπές όχι πάντα εύστοχες.
Ένας εξαιρετικός Δημήτρης Ναζίρης και μια υπέροχη Έφη Σταμούλη ερμηνεύουν με σπάνια δεινότητα τους δυο Δελφίνους, κερδίζουν το κοινό από την πρώτη σκηνή, σαγηνεύουν με το χιούμορ, την ειρωνεία και τη διαρκή προσπάθειά τους να δείξει ο ένας ανώτερος του άλλου σε προσόντα για τον θρόνο, ωστόσο, άρρηκτα δεμένοι ως ζευγάρι με την αυτή υποδομή. Από κοντά και ο πολύ καλός νέος ηθοποιός Στέλιος Χρυσαφίδης, υποδύεται ένα απολαυστικό υπηρέτη, σημαντική παράμετρο στην επιτυχία της παράστασης.
Το άψογα συγχρονισμένο σμάρι των άηχων μονάδων, δίκην Χορού αρχαίας τραγωδιας, κτίζουν με χιούμορ και σαρκασμό το κομμάτι που αφήνει κενό η κωμωδία και συμπληρώνουν τη σκηνοθετική άποψη για τη σημασία του έργου.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευφρόσυνη, έξυπνη κωμωδία με απρόσμενο φινάλε και πολλαπλά μηνύματα, με υψηλή ερμηνευτική απόδοση και, παραδόξως, εξαιρετικά σύγχρονη.
Με εντυπωσιακό τρόπο έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία»
Με τον πλέον εντυπωσιακό και συνάμα συγκινητικό τρόπο έπεσε το βράδυ της Κυριακής 11 Μαΐου 2025 η αυλαία του φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, στο κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Μουσικού Σχολείου Καβάλας!
Οι μαθητές των Μουσικών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό της Καβάλας, μαζί με τον Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, τους σολίστ, Μανώλη Μητσιά και Αλεξάνδρα Γκράβας, τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Γιάννη Κακάρα και εκατοντάδες Καβαλιώτες, τραγούδησαν το κορυφαίο άσμα των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ”, τιμώντας τον αξεπέραστο Έλληνα συνθέτη, τη Μάνα και τον Απόστολο των εθνών Παύλο!
Η συναυλία “Μάνα μου, Μάνα μου και Παναγιά”, θα μείνει στην ιστορία του εν λόγω θεσμού ως ένα γεγονός που φανερώνει την ιδιαίτερη σχέση της νέας γενιάς, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων της περιοχής μας, με την ποιοτική μουσική και των αδευτέρωτων έργων της ελληνικής ποίησης!
“ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ”
Σολίστ: Μανώλης Μητσιάς, Αλεξάνδρα Γκράβας
Μουσική Διεύθυνση: Δημήτρης Καρβούνης
Μπουζούκι: Κυριάκος Μιμίδης (Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Καβάλας κατά την ίδρυσή του)
«Λίβινγκ ρουμ» ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Μαΐου στην ιστορική σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, «Λίβινγκ Ρουμ». Σημαντικοί εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη νέα δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ και χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια εξωστρέφειας. Η παράσταση που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τη ζωντάνια, την αισθητική και την αμεσότητά της, έρχεται στην έδρα της, όπου θα παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ από τις 22 Μαΐου έως τη 1 Ιουνίου (κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).
Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι σύγχρονο νέο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητα της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης, την Ήλια Στριγγάρη που διετέλεσε πολύτιμη αρωγός στη σκηνογραφία και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Γενική Είσοδος 14€
Μειωμένο 10€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, Άνω των 65 ετών)
Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 12 Μαΐου: 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία τηλ: 2510-620566. Τις ημέρες/ώρες των παραστάσεων η προπώληση θα γίνεται μόνο στο ταμείο του θεάτρου.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Έγραψαν για την παράσταση
Ακούγεται στενάχωρο, και δεν είναι, Ελλάδα του 2025 είναι, δυστυχώς. Μπορεί το «Λίβινγκ ρουμ» να μη προτείνει λύσεις στα τεράστια οικονομικά και ουσιαστικά προβλήματα των παραλίγο τριαντάρηδων (η δουλειά της Τέχνης έτσι κι αλλιώς δεν είναι να προτείνει λύσεις) αλλά παρατηρεί την κατάσταση, την «νέα τάξη πραγμάτων», με ευαισθησία και κοφτερό μάτι. Και με χιούμορ, ευτυχώς – γελάς ως θεατής, ακόμα κι όταν γελάς με τα χάλια μας. Αυτή λοιπόν η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στην Καβάλα. Το έργο τα σπάει, σα κείμενο και σαν σκηνοθεσία, ακόμα και σαν λάιβ μουσική επένδυση. Οι πέντε ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.
Μανίνα Ζουμπουλάκη, 07/05/2025, AthensVoice
«Ένα έργο πολυεπίπεδο που θίγει πολλά θέματα: Τη διαγενεακή συνύπαρξη των μελών μιας οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, το θεσμό της ημιαπασχόλησης, το όνειρο της μονιμότητας σε μια δουλειά, τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας, το πρόβλημα της έναρξης μιας νέας οικογένειας, τις γνωριμίες συντρόφου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο, τη φωνή της λογικής έναντι της φωνής του ονείρου, την τάση ανεξαρτητοποίησης χωρίς κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και βέβαια, τις «Σειρήνες» που ωθούν τους νέους να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε δύσκολες όμως συνθήκες λόγω έλλειψης προσόντων ή κατάλληλης προετοιμασίας. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, το κείμενο μεστό και αιχμηρό, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους διαφορετικούς τόπους που διαδραματίζεται το έργο!
Ο ιστότοπός μας χρησιμοποιεί cookies. Ορισμένα από αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ιστοσελίδας μας και άλλα μας βοηθούν να παρέχουμε το μέγιστο των υπηρεσιών μας. Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε, τα οποία μπορείτε να αλλάξετε οποιαδήποτε στιγμή.
Αποδοχή
Αλλαγή ρυθμίσεων
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας
Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε.
Ωστόσο, ορισμένα από αυτά είναι αναγκαία για την σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες λειτουργίες να μην είναι πλέον διαθέσιμες. Για πληροφορίες σχετικά με τη διαγραφή των cookies, συμβουλευτείτε τη λειτουργία βοήθειας του προγράμματος περιήγησης.
Μάθετε περισσότερα σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε κάνοντας κλικ εδώ
Εδώ μπορείτε να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε διαφορετικούς τύπους cookies:
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Αποθηκεύσει τα στοιχεία της σύνδεσης σας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας.
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Καβάλα5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Ελλάδα5 έτη ago
You must be logged in to post a comment Login