Ο « Άμλετ», κορυφαίο έργο του Ουΐλιαμ Σαίξπηρ, αποτελείται από 2490 στίχους. Ανέβηκε πρώτη φορά το 1602 με πλήρη τίτλο «Tragicall Historie of Hamlet, Prince of Denmarke». Στην Ελλάδα διδάχθηκε το 1937, στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με Άμλετ τον Αλέξη Μινωτή και το 1957, με πρωταγωνιστή (και σκηνοθέτη) τον ίδιο. Από τότε το έργο έχει επαναληφθεί αρκετές φορές.
Στον «Άμλετ» παρακολουθούμε την αντινομία «ηθικότητα – χυδαιότητα – εξευτελισμός και συμφέρον» να εκτυλίσσεται ως θεατρική πράξη, με πρωταγωνιστές τα πρόσωπα της αυλής της Ελσινόρης.
Ο βασιλιάς της Δανίας (πατέρας τού Άμλετ) σ’ έναν νικηφόρο πόλεμο, σκοτώνει τον βασιλιά της Νορβηγίας, ενώ ο Φόρτινμπρας, ο γιος του βασιλιά της Νορβηγίας, ετοιμάζεται για έναν νέο πόλεμο.
Ο πατέρας του Άμλετ δολοφονείται από τον αδερφό του Κλαύδιο, ο οποίος παντρεύεται την γυναίκα του σφετεριζόμενος τον θρόνο. Το φάντασμα του νεκρού του πατέρα αποκαλύπτει στον Άμλετ την αλήθεια.
«Πρέπει να ξέρεις. Ότι το φίδι πού δάγκασε τον πατέρα σου Πήρε μετά, και φόρεσε το στέμμα του…»
Ο Άμλετ αισθάνεται οργισμένος με την υφαρπαγή του θρόνου από τον θείο του και βαθιά δυσαρεστημένος από την απόφαση της μητέρας του, Γερτρούδης, να ενδώσει ερωτικά με τον αδερφό του άντρα της.
«Δεν είχαν φύγει ακόμα τα χώματα από το πέλμα της… Έγινε γυναίκα του αδελφού του…»
Η υπόθεση της τραγωδίας αρχίζει να ξετυλίγεται. Ο Άμλετ σχεδιάζει να αποκαλύψει την ενοχή του Κλαύδιου παριστάνοντας τον τρελό.
Ο Άμλετ πηγαίνει να συναντήσει την μητέρα του, ακούγοντας όμως ένα θόρυβο πίσω από μια κουρτίνα τείνει το σπαθί του και κατά λάθος σκοτώνει τον Πολώνιο. Από την άλλη, η κόρη του Οφηλία, γεμάτη θλίψη τρελαίνεται και πνίγεται σε ένα ποτάμι. Η δυσάρεστη εξέλιξη των γεγονότων θα μεταβάλλει τον Άμλετ σ’ ένα τραγικό ον, υποταγμένο στις νέες δραματικές εξελίξεις που έρχονται.
Ο Λαέρτης, γιος του Πολώνιου κι αδερφός της Οφηλίας επιστρέφει από τη Γαλλία γεμάτος οργή.
Ο Κλαύδιος εκμεταλλεύεται την οργή του Λαέρτη προς τον Άμλετ και τους προτείνει να μονομαχήσουν. Η μάχη όμως είναι στημένη: το σπαθί του Λαέρτη έχει δηλητήριο, όπως και το κρασί στο ποτήρι του Άμλετ. Κατά τη διάρκεια της μάχης η Γερτρούδη πίνει από το δηλητηριασμένο κρασί και πεθαίνει.
Ο Λαέρτης τραυματίζει τον Άμλετ, αλλά τραυματίζεται και ο ίδιος βαριά. Προτού ξεψυχήσει, αποκαλύπτει το σχέδιο δολοφονίας του Κλαύδιου εναντίον του Άμλετ. Ο Άμλετ, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή από το δηλητήριο, καταφέρνει να σκοτώσει τον Κλαύδιο. Στη σκηνή καταφθάνει ο Φόρτινμπρας, ο Νορβηγός φιλόδοξος πρίγκιπας που έρχεται εναντίον της Δανίας με τον στρατό του. Ο Οράτιος, έμπιστος φίλος του Άμλετ, αφηγείται όσα έχουν συμβεί κι ο Νορβηγός πρίγκιπας διατάζει να αποδοθούν τιμές στο νεκρό Άμλετ.
Βεβαίως, ο παραλληλισμός του Άμλετ με τον Ορέστη γίνεται αρχικά φανερός, εφόσον και οι δύο θέλουν να εκδικηθούν το θάνατο τους πατέρα τους. Παρόλα αυτά, ο φόνος της Κλυταιμνήστρας είναι προαποφασισμένος από τον ίδιο τον Απόλλωνα, από την παγκόσμια τάξη, ενώ στον Άμλετ η θεϊκή τάξη κατέρχεται και αποκαλύπτεται στο επίπεδο της προσωπικής συνείδησης, μέσα από το φάντασμα του Πατέρα.
Οι θάνατοι στο τέλος της τραγωδίας, θα λέγαμε, ξεπλένουν την κοινωνική σαπίλα που επικρατεί στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αφήνοντας μία ερώτηση να πλανάτε μέσα από τα λόγια του Άμλετ:
«Να ζεις. Να αντέχεις, σωπαίνοντας μια μοίρα που σε ταπεινώνει ή να μη ζεις; Αυτή είναι η ερώτηση».
Η αφάνταστη δυσκολία του να μιλήσει κανείς για τον ‘Άμλετ, ή µάλλον η αμηχανία που γεννά ένα τέτοιο εγχείρημα, έχει σχέση µε την κοινότοπη διαπίστωση ότι για το έργο του Σαίξπηρ, και μάλιστα για την συγκεκριμένη τραγωδία, έχουν γραφεί τα πάντα.
Η σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, παρόλα αυτά, δέχτηκε ότι υπάρχει ένα προκλητικό πλεόνασα, που ο Σαίξπηρ συνεχώς παράγει. Μάλλον, εξαιτίας της πολυσημίας και της πληθώρας ερμηνειών που έχουν τελικά συμπιέσει και σχεδόν εξαφανίσει την ιστορική σηµασιοδότηση του έργου του, δηλ. την συνάρτησή του µε τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής, με τον ρόλο του θεάτρου, με την έννοια της αισθητικής απόλαυσης.
Έτσι, στην παράσταση αντιλαμβανόμαστε ότι ο ‘Άμλετ έχει αποτελέσει τον προνομιακό χώρο κατασκευής της φιλελεύθερης αστικής εκδοχής της τέχνης, ως αποτύπωση μιας πανανθρώπινης και δια-ιστορικής ουσίας, ανεπηρέαστης από πολλαπλές κοινωνικές, πολιτισμικές, φυλετικές και, κυρίως, ιστορικές διαφορές.
Αυτές οι τελευταίες, συνήθως, εμφανίζονται ως «ιστορικό πλαίσιο», το οποίο όμως δεν συγκροτεί συγχρονική ανάγνωση, διότι η απομόνωση του κειμένου από τις συνθήκες παραγωγής του, θέτει τον χρόνο εκτός ιστορίας, εξού και τα περί υπερβατικής τέχνης.
Ο Άμλετ, όπως και ο Οιδίποδας, είναι ο κατεξοχήν τραγικός ήρωας δια του οποίου η αστική κοινωνία, για αιώνες, είχε φαντασιωθεί τον εαυτό της σε υπαρξιακό, ψυχολογικό, αισθητικό, σεξουαλικό και πολιτικό επίπεδο.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, ο ήρωας αποδομείται από την σύγχρονη σκηνοθεσία, η οποία αποκαλύπτει τον βαθύτατα πολιτικό χαρακτήρα της ηγεμονικής αναγωγής του Σαίξπηρ σε ιερή αυθεντία και του έργου του σε αδιαμφισβήτητη απόδειξη ενός πανανθρώπινου αισθητικού και υπαρξιακού προτύπου.
Με αυτήν την έννοια, πρωτίστως η τραγωδία «Άμλετ», και λιγότερο ο ομώνυμος ήρωας, µας αφορούν ακόμα. Η διάκριση αυτή είναι θεμελιώδης, επειδή ως είδος η τραγωδία εκφράζει τη συγκρουσιακή ένταση μεταξύ του ήρωα και της κοινότητας ή της τάξης πραγμάτων, της οποίας αυτός είναι αναπόσπαστο µέλος.
Άρα, αυτό που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη είναι όχι τι συμβαίνει στον ‘Άμλετ, αλλά τι αυτός εκφράζει ή επιτελεί δια της σύγκρουσής του µε το βασίλειο της Δανιµαρκίας και ο Θέμης Μουμουλίδης μάς το δείχνει στην παράστασή του.
Σε έναν σκηνικό χώρο – θεατρική μηχανή, όπου όλα τα τεχνολογικά μέσα της παράστασης ενσωματώνονται, (φωτιστικές πηγές, μηχανές προβολών, εφέ, ηχητικές πηγές) διαδραματίζεται η τραγωδία του πρίγκηπα της Δανίας.
Το κορυφαίο έργο του Σαίξπηρ και του παγκόσμιου θεάτρου, αποκαλύπτεται σκοτεινό και αβάσταχτα επίκαιρο. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου σε συνδυασμό με τα σκηνικά της Μικαέλας Λιακατά (η μορφή ενός σκοτεινού – μεσαιωνικού κάστρου αποδίδεται εύστοχα, ενώ ο κρυφός φωτισμός στο κέντρο της σκηνής δημιουργεί λαμπερές δεσμίδες στις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις των ηθοποιών), τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, το ευρηματικό video-art του Θωμά Παλυβού και με τους επιβλητικούς φωτισμούς του Νίκου Σωτηρόπουλου, δημιουργούν μια μοναδικά σκοτεινή, εντυπωσιακή, ελισαβετιανή ατμόσφαιρα. Η εμπνευσμένη κινησιολογία της Πατρίτσιας Απέργη δε, τονίζει τη σημαντικότητα του έργου, δίνοντας μία σύγχρονη νότα, χωρίς να αλλοιώνει το πρωτότυπο.
Ο Άμλετ του εξαίρετου Αναστάσιου ΡοΪλού, ήρωας κατ΄ εξοχήν πεσιμιστής, εμφανίζεται σαν σκιά μέσα σε έναν υποφωτισμένο κόσμο. Συντρίβεται κάθε στιγμή, προσκολλάται στο παρελθόν, περιβάλλεται από απολεσθείσες θλιβερές αναμνήσεις, σκιαγραφείται εμφαντικά ως αλλόκοτη προσωπικότητα, καθημαγμένη από κρυμμένες ερινύες.
Παράλληλα, μια εύφορη σαρκαστική απόδοση καθορίζει τον χαρακτήρα του, καθιστώντας τον ανατρεπτικό, μυστηριώδη, περίπλοκο, δυσανάγνωστο, πολύσημο, μηδενιστή, αμείλικτο, δισυπόστατο, , ενδοσκόπο, αμφίθυμο, ματαιόδοξο. Ο Αναστάσης Ροϊλός είναι όλα αυτά και εξουσιάζει τη σκηνή.
Ίχνη Οιδιπόδειου συμπλέγματος ανάμεσα στον Άμλετ και στη μητέρα του, όπως και στην αποπομπή της Οφηλίας, δε διαφαίνονται.
Ο Μιχάλης Συριόπουλος είναι ένας εξαιρετικός «Κλαύδιος», επειδή δε φλερτάρει με την εξωστρέφεια σε κανένα σημείο. Αξιέπαινη η εσωτερική του ερμηνεία.
Η καλή ηθοποιός Ιωάννα Παππά αποδίδει μια σπαρακτική «Γερτρούδη», ο Θοδωρής Σκυφτούλης, απολαυστικότατος «Πολώνιος», ο Άρης Νινίκας , ένας πειστικός «Οράτιος», όπως και ο «Λαέρτης» του Δημήτρη Αποστολόπουλου.
Η Τζένη Καζάκου – στην πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο – ερμηνεύει με φιλότιμο την «Οφηλία».
Η μετάφρασή του Γιώργου Χειμωνά, νεότερη αυτής του Ρώτα, σαφώς έχει ποιητική διάσταση, θα έλεγα όμως, ότι η σκηνοθετική άποψη υπερκαλύπτει το βάρος του κειμένου, επικεντρώνεται σε μια πολιτικά ορθή παραστασιολογία του πρωτοτύπου, που είναι η οπτικοποίηση της θεωρητικής προσέγγισής του. Πράγματι, ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης, με όχημα αυτήν τη μετάφραση, χτίζει μια μοντέρνα παράσταση.
Πρόκειται , ωστόσο, για μια εύστροφη σύνθεση, όπου αναδεικνύονται ανθρώπινοι χαρακτήρες, μέσα από μια αλληγορική υπόθεση γεμάτη μεταφορές και βαθύτατα παλίμψηστα, ώστε ο προσηλωμένος θεατής να ταξιδεύει και πίσω από την εικόνα , με σκοπό να επιπλεύσει ο νους του στις ανηφορικές ελεγείες ενός εξέχοντος ποιητή, μιας λυρικής φωνής που ακούγεται όχι μόνο με τον πεζό λόγο, όπως φέρεται να εκφράζεται, αλλά και μέσα από υποδόριους λατρευτικούς στίχους, υμνητικούς του δράματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αν παρομοιάσουμε, πάντως, το όλο πόνημα με ένα φανταχτερό αρχιτεκτόνημα βραβευμένου σεφ, στο οποίο συνυπάρχουν υλικά όπως: δράμα και κωμωδία, δράση και δολοπλοκία, έρωτας και θάνατος, στη δε γαρνιτούρα του λαμπυρίζουν η εκδίκηση, τα φαντάσματα, οι πραγματείες για το τι είναι ηθικό και τι δεν είναι, ακόμα και τα παιχνίδια με πνευματική επικάλυψη, θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι ότι αυτό που γυαλίζει στη σκηνή είναι το «κερασάκι» του, δηλαδή ο Αναστάσης Ροϊλός, ως Άμλετ.
Η πολιτική σκέψη έχει κάνει μεγάλα άλματα, έχει θέσει νέα ερωτήματα, ανοίγοντας το πεδίο των εναλλακτικών προτάσεων. Η τέχνη, και συγκεκριμένα η θεατρική τέχνη, δίνει τις δικές της απαντήσεις γύρω από πολιτικούς προβληματισμούς, ασκώντας κριτική που, άλλοτε αφομοιώνεται από τους ηγεμονικούς λόγους, ενώ άλλοτε καταφέρνει να αναδείξει διεξόδους και εναλλακτικές. Τα εργαλεία με τα οποία η τέχνη επιχειρεί να αποκαλύψει, όσα αποκρύπτονται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία και η συγκεκριμένη παράσταση καλείται να αναδείξει.
Κείμενο – σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος
«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας», λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό :«Κωμωδία απόγνωσης».Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασής μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και, κυρίως, την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».
Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ.
Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα (σε λογικό βεβαίως επίπεδο).Επιχειρηματολογούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως άλογα σχήματα, προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς».
Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα, ακόμη κι όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει και το στοιχείο της απειλής, έστω εκκρεμές, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες, μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο Δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.
Ο δημιουργός, ιχνηλατώντας με κατανόηση τον μπεκετικό κόσμο, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικοκωμικό σύμπαν του δικού του έργου, όπου το γέλιο και η απόγνωση συνυπάρχουν αξεδιάλυτα.
«Μπροστά σου το χειρότερο ώσπου να αρχίσεις να γελάς». Απόφθεγμα του Μπέκετ, κατά δήλωση του σκηνοθέτη, ο οποίος συμπληρώνει: «αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση της τραγικότητας που την έχει και η τραγωδία. Η επίγνωση ότι παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, αυτό είναι για μένα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αίσθηση ότι θα βρεις νόημα, ότι εσύ δε θα χαθείς, ότι εσύ είσαι διαφορετικός. Αυτό για μένα είναι μια τραγική συνείδηση που απλά αντέχεται μόνο μέσα από το χιούμορ.
Αυτό το έργο δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο συναισθηματικά κι αυτή είναι η μεγάλη του αλήθεια. Είναι ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το κωμικό και το τραγικό, το μεγάλο και το μικρό».
Όταν ο αρχηγός, παράδειγμα, σε κάποιο βασίλειο ή και κόμμα εξουσίας , αμφισβητείται εξαιτίας ανικανότητάς του στη βασιλεία του ή αποτυχίας του σε εκλογές, τότε συνήθως μαθαίνουμε για τους επίδοξους «δελφίνους» που θέλουν να τον διαδεχθούν. Πρόκειται για όρο που, αρχικά, χρησιμοποιούσαν στη Γαλλία την περίοδο της Βασιλείας και έχει έμμεση σχέση με τα δελφίνια.
Τον 12ο αιώνα, ο Αλμπόν Γκι Δ’, Κόμης του Αλμπόν στη νότια Γαλλία, πρόσθεσε ένα δελφίνι στο οικόσημό του. Ο κόμης, που πρέπει να αγαπούσε πολύ τα δελφίνια, υιοθέτησε στους τίτλους του και τον όρο le Dauphin που σημαίνει δελφίνι.
Στη Γαλλία ο όρος δεν έχει καμία απολύτως σημασία σήμερα, αλλά στην παγκόσμια τέχνη έχει και, μάλιστα, συγκινεί συγγραφείς, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος , ο οποίος αναπτύσσει τον πλούτο των ιδεών του στο έργο του που, ήδη, ανέβηκεστο Ε.Μ.Σ. από το ΚΘΒΕ.
Το kazimir είναι ανδρικό όνομα σλαβικής προέλευσης που ταιριάζει σε αυτούς που δε φοβούνται να πολεμήσουν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Το Philidor είναι επίσης ανδρικό όνομα γαλλικής προέλευσης, που σημαίνει «παιδί του Φαραώ» και κάποτε υπήρξε μια Φιλιντόρ οικογένεια σε βασιλική αυλή.
Όπως στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, έτσι κι εδώ ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος αναδεικνύει βαθιά θέματα μέσα από τον φακό των πρωταγωνιστών του. Πρόσωπα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση ατέρμονης αναμονής για την εξουσία. Δύο καλοθρεμμένοι ανταγωνιστές, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, περιμένουν για κάτι που αργεί να συμβεί και μέσα από ανούσιες συνομιλίες, έρχονται αντιμέτωποι με φιλοσοφικά ερωτηματικά για τον Θεό, τη ζωή και το θάνατο και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Στο δίδυμο των Δελφίνων προστίθεται κι ένας υπηρέτης, μεγαλύτερο δάνειο από τον Τζόν ΄Ορτον παρά από τον Μπέκετ κι έτσι το έργο ξεδιπλώνει σκέψεις και ερωτήματα με καυστικό χιούμορ και αστείρευτο αυτοσαρκασμό, σημαδεύει το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο, ακόμη και τον Πιραντέλο.
Στην πράξη, η παράσταση του ΚΘΒΕ ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός, αστείος διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις. Παράδειγμα, οι μαύρες σιλουέτες που σε κάθε κτύπο του ρολογιού δραπετεύουν από τα γρανάζια του , στριφογυρίζουν μπρός και πίσω από το βασικό σκηνικό, ενίοτε με απώλειες.
Ο Βασίλης Παπατσατούχας φιλοτέχνησε ένα αφαιρετικό, αλλά φουτουριστικό σκηνικό, ένα επικλινές επίπεδο κι ένα κρεμασμένο κουκούλι, που κυοφορεί το μέλλον. Αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όπως τεχνολογία, αρχιτεκτονική, τσαλακωμένη επικοινωνία ή απλώς μια ατμόσφαιρα, σαν εικόνα ενός μέλλοντος που είναι υπαινικτικό στην απροσδιόριστη εποχή της δράσης, μιας και οι αγώνες για την εξουσία όποιας μορφής, δε θα πάψουν να υφίστανται, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης υπογράφει και τα κοστούμια, σε χρώματα και σχέδια ασορτί με την ταπετσαρία του σκηνικού.
Η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαπνέουν ολόκληρη την παράσταση, αλλά το μεγάλο όπλο στη σκευή της είναι οι ηθοποιοί. Έξοχοι και οι τρείς σε μια σκυταλοδρομία λεκτικού πολέμου ή , αν θέλετε, αγώνος τοξοβολίας, όπου οι σαΐτες είναι οι προσβλητικές φράσεις, ο σαρκασμός, η υποτίμηση του αντιπάλου, μα και η οπισθοχώρηση, ο φόβος του υποδεέστερου , ακόμα και η λιποταξία από τις ευθύνες της εξουσίας. Στόχος πάντα ο αντίπαλος και οι ριπές όχι πάντα εύστοχες.
Ένας εξαιρετικός Δημήτρης Ναζίρης και μια υπέροχη Έφη Σταμούλη ερμηνεύουν με σπάνια δεινότητα τους δυο Δελφίνους, κερδίζουν το κοινό από την πρώτη σκηνή, σαγηνεύουν με το χιούμορ, την ειρωνεία και τη διαρκή προσπάθειά τους να δείξει ο ένας ανώτερος του άλλου σε προσόντα για τον θρόνο, ωστόσο, άρρηκτα δεμένοι ως ζευγάρι με την αυτή υποδομή. Από κοντά και ο πολύ καλός νέος ηθοποιός Στέλιος Χρυσαφίδης, υποδύεται ένα απολαυστικό υπηρέτη, σημαντική παράμετρο στην επιτυχία της παράστασης.
Το άψογα συγχρονισμένο σμάρι των άηχων μονάδων, δίκην Χορού αρχαίας τραγωδιας, κτίζουν με χιούμορ και σαρκασμό το κομμάτι που αφήνει κενό η κωμωδία και συμπληρώνουν τη σκηνοθετική άποψη για τη σημασία του έργου.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευφρόσυνη, έξυπνη κωμωδία με απρόσμενο φινάλε και πολλαπλά μηνύματα, με υψηλή ερμηνευτική απόδοση και, παραδόξως, εξαιρετικά σύγχρονη.
Με εντυπωσιακό τρόπο έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία»
Με τον πλέον εντυπωσιακό και συνάμα συγκινητικό τρόπο έπεσε το βράδυ της Κυριακής 11 Μαΐου 2025 η αυλαία του φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, στο κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Μουσικού Σχολείου Καβάλας!
Οι μαθητές των Μουσικών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό της Καβάλας, μαζί με τον Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, τους σολίστ, Μανώλη Μητσιά και Αλεξάνδρα Γκράβας, τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Γιάννη Κακάρα και εκατοντάδες Καβαλιώτες, τραγούδησαν το κορυφαίο άσμα των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ”, τιμώντας τον αξεπέραστο Έλληνα συνθέτη, τη Μάνα και τον Απόστολο των εθνών Παύλο!
Η συναυλία “Μάνα μου, Μάνα μου και Παναγιά”, θα μείνει στην ιστορία του εν λόγω θεσμού ως ένα γεγονός που φανερώνει την ιδιαίτερη σχέση της νέας γενιάς, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων της περιοχής μας, με την ποιοτική μουσική και των αδευτέρωτων έργων της ελληνικής ποίησης!
“ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ”
Σολίστ: Μανώλης Μητσιάς, Αλεξάνδρα Γκράβας
Μουσική Διεύθυνση: Δημήτρης Καρβούνης
Μπουζούκι: Κυριάκος Μιμίδης (Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Καβάλας κατά την ίδρυσή του)
«Λίβινγκ ρουμ» ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Μαΐου στην ιστορική σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, «Λίβινγκ Ρουμ». Σημαντικοί εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη νέα δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ και χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια εξωστρέφειας. Η παράσταση που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τη ζωντάνια, την αισθητική και την αμεσότητά της, έρχεται στην έδρα της, όπου θα παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ από τις 22 Μαΐου έως τη 1 Ιουνίου (κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).
Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι σύγχρονο νέο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητα της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης, την Ήλια Στριγγάρη που διετέλεσε πολύτιμη αρωγός στη σκηνογραφία και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Γενική Είσοδος 14€
Μειωμένο 10€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, Άνω των 65 ετών)
Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 12 Μαΐου: 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία τηλ: 2510-620566. Τις ημέρες/ώρες των παραστάσεων η προπώληση θα γίνεται μόνο στο ταμείο του θεάτρου.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Έγραψαν για την παράσταση
Ακούγεται στενάχωρο, και δεν είναι, Ελλάδα του 2025 είναι, δυστυχώς. Μπορεί το «Λίβινγκ ρουμ» να μη προτείνει λύσεις στα τεράστια οικονομικά και ουσιαστικά προβλήματα των παραλίγο τριαντάρηδων (η δουλειά της Τέχνης έτσι κι αλλιώς δεν είναι να προτείνει λύσεις) αλλά παρατηρεί την κατάσταση, την «νέα τάξη πραγμάτων», με ευαισθησία και κοφτερό μάτι. Και με χιούμορ, ευτυχώς – γελάς ως θεατής, ακόμα κι όταν γελάς με τα χάλια μας. Αυτή λοιπόν η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στην Καβάλα. Το έργο τα σπάει, σα κείμενο και σαν σκηνοθεσία, ακόμα και σαν λάιβ μουσική επένδυση. Οι πέντε ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.
Μανίνα Ζουμπουλάκη, 07/05/2025, AthensVoice
«Ένα έργο πολυεπίπεδο που θίγει πολλά θέματα: Τη διαγενεακή συνύπαρξη των μελών μιας οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, το θεσμό της ημιαπασχόλησης, το όνειρο της μονιμότητας σε μια δουλειά, τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας, το πρόβλημα της έναρξης μιας νέας οικογένειας, τις γνωριμίες συντρόφου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο, τη φωνή της λογικής έναντι της φωνής του ονείρου, την τάση ανεξαρτητοποίησης χωρίς κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και βέβαια, τις «Σειρήνες» που ωθούν τους νέους να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε δύσκολες όμως συνθήκες λόγω έλλειψης προσόντων ή κατάλληλης προετοιμασίας. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, το κείμενο μεστό και αιχμηρό, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους διαφορετικούς τόπους που διαδραματίζεται το έργο!
Ο ιστότοπός μας χρησιμοποιεί cookies. Ορισμένα από αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ιστοσελίδας μας και άλλα μας βοηθούν να παρέχουμε το μέγιστο των υπηρεσιών μας. Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε, τα οποία μπορείτε να αλλάξετε οποιαδήποτε στιγμή.
Αποδοχή
Αλλαγή ρυθμίσεων
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας
Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε.
Ωστόσο, ορισμένα από αυτά είναι αναγκαία για την σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες λειτουργίες να μην είναι πλέον διαθέσιμες. Για πληροφορίες σχετικά με τη διαγραφή των cookies, συμβουλευτείτε τη λειτουργία βοήθειας του προγράμματος περιήγησης.
Μάθετε περισσότερα σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε κάνοντας κλικ εδώ
Εδώ μπορείτε να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε διαφορετικούς τύπους cookies:
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Αποθηκεύσει τα στοιχεία της σύνδεσης σας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας.
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Καβάλα5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Ελλάδα5 έτη ago
You must be logged in to post a comment Login