Πολλοί νέοι Έλληνες συγγραφείς καταθέτουν νατουραλιστικά κείμενα, συχνά με ακραίες εντάσεις, αγοραία γλώσσα και άγριες αντιπαραθέσεις που αναφέρονται στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Κείμενα που απαιτούν αντίστοιχη ρεαλιστική σκηνοθεσία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου, το «Στέλλα Κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, ο «Εθνικός Ελληνορώσων» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου αλλά και ελεύθερες μεταφορές ξένων έργων στην ελληνική πραγματικότητα, όπως το «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάϊνμπεκ από την Σοφία Αδαμίδου.
Στον στίβο μπαίνει κι ο ηθοποιός Γιωργής Τσουρής που τον γνωρίσαμε και ως δραματουργό στον «Χαρτοπόλεμο» του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού.
Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή και τις συνεχόμενες Sold Out παραστάσεις, το βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, ήρθε στη Θεσσαλονίκη, στο Ράδιο Σίτυ, για λίγες παραστάσεις και στη συνέχεια κατεβαίνει Αθήνα για μια ακόμη σεζόν στο θέατρο «Ιλίσια».
Η δουλειά της εταιρείας θεάτρου «Ma Non Troppo», αποτελεί μια ακόμη παράσταση συγκρούσεων και κωμικοτραγικών ανατροπών, κέρδισε κοινό και κριτικούς από την πρώτη στιγμή και χάρισε στον συγγραφέα και ηθοποιό Γιωργή Τσουρή το Βραβείο «Δημήτρης Χορν» για τον ρόλο του Γρηγόρη.
Το έργο:
Σε ένα σπίτι 170 τετραγωνικών μέτρων, σε μια πόλη της ελληνικής περιφέρειας, τη Θήβα, δύο αδελφές αναγκάζονται να συγκατοικήσουν έπειτα από πολλά χρόνια. Η μία είναι έγκυος, ο σύζυγός της είναι άνεργος και με προβλήματα με την αστυνομία. Η άλλη πήγε για τη μεγάλη καριέρα στην Αθήνα, τα έχασε όλα και αναγκάστηκε να γυρίσει στην πατρογονική εστία, την οποία θέλει να ξεφορτωθεί για να ξεχρεωθεί. Ο θάνατος του πατέρα τους φέρνει δύο διαφορετικούς ανθρώπους κάτω από την ίδια στέγη, ενώ μία επίσκεψη αλλάζει ξανά τις ζωές τους.
Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Μια απογευματινή επίσκεψη – έκπληξη θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους ένοικους του διαμερίσματος, με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την τεθλασμένη, έτσι κι αλλιώς, πορεία τους.
Μυστικά και ψέματα, απανωτές ανατροπές και συναρπαστικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε μια «παλαίστρα» 170 τετραγωνικών μέτρων.
Η πλοκή κλιμακώνεται σταδιακά και το χιούμορ δίνει τη σκυτάλη σε μία οικογενειακή τραγωδία με “ανοιχτό” ως προς την ερμηνεία, φινάλε.
Η παράσταση
Χωρίς εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, μόνο αλήθεια, πάθος , και αγωνία. Το γέλιο και το κλάμα δίπλα δίπλα.
Ο Γιώργος Παλούμπης στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης ακολουθεί το σύγχρονο και απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο γραφής, με μία προσέγγιση σημερινή, συχνά στα όρια της σκληρότητας ή του κυνισμού, αλλά που ανταποκρίνονται στις κοινωνικές συμβάσεις του παρόντος. Δίνει χώρο και έμφαση στις παθογένειες της οικογένειας, της ελληνικής επαρχίας, της γειτονιάς και επεξεργάζεται σε βάθος τα ψυχολογικά ελλείμματα των χαρακτήρων και τα αδιέξοδά τους.
Ο συρμός του ρεαλιστικού θέατρου εξηγείται και στις μέρες μας από την επιθυμία να γίνει η σκηνή τόπος συνάντησης και αμοιβαίας εξομολόγησης ηθοποιού και θεατή με μεγάλη ευαισθησία σε ψυχολογικά ζητήματα.
Σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα ο ηθοποιός- ρόλος μοιάζει άμεσα προσιτός στο κοινό, το οποίο αδυνατεί να αρνηθεί τη συναισθηματική συμμετοχή του στη δράση και να αισθάνεται προσωπικά επερωτώμενο από τους ηθοποιούς. Τα θέματα, όπως ζευγάρια, άνθρωποι απομονωμένοι, προβληματικοί αλλά και η καθημερινή αλλοτρίωση, επιλέγονται για να μιλήσουν ευθέως στον θεατή που κάθεται άνετα, σχεδόν όπως στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή και αντιμετωπίζει, δια του ηθοποιού και της μυθοπλασίας, τον εσώτερο εαυτό του. Η σκηνή, δηλαδή, γίνεται η προέκταση της συνείδησής του και, μάλιστα, του ασυνειδήτου του, σαν να μπορεί, ανοίγοντας και κλείνοντας διαδοχικά τα μάτια, να συνεχίζει να παρακολουθεί ένα έργο ή μια φαντασίωση της «άλλης του σκηνής».
Συμβαίνει συχνά, όταν η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες πιστοποιούν το αληθές του όρου «ρεαλιστικό θέατρο»., όπως ακριβώς στα «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή.
Η ΄Ήβη Νικολαΐδου, εκπληκτική στον ρόλο της δεύτερης αδερφής Αλεξάνδρας, κερδίζει τις θετικές εντυπώσεις με τις υπερβολές της, την αμεσότητά της και τον ιδρώτα της, η Αμαλία Αρσένη ακολουθεί πιστά τη σκηνοθετική γραμμή, ως υπάκουη αλλά απελπισμένη αδελφή Λίλη, με τον αρχικά φιλήσυχο σύζυγο της και μετέπειτα πληγωμένο θηρίο (εξαιρετικός ο Θανάσης Ζερίτης) και η ενοχλητική γειτόνισσα της Ελένη Τσιμπρικίδου αποτελούν ένα γερά δεμένο σύνολο, που αλωνίζει τη σκηνή και κρατά τους θεατές όμηρό του, ως το αναπάντεχο τέλος.
Βεβαίως ξεχωρίζει ο Γιωργής Τσουρής που υποδύεται έξοχα έναν αυτιστικό άνδρα, ένα άγαρμπο, φοβικό πλάσμα, τον Γρηγόρη, αναδεικνύοντας την ευρύτητα του ταλέντου του. Ο Γρηγόρης είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τα 170 τετραγωνικά παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται. Γιατί το κωμικό του ένστικτο μέσα στο δράμα είναι ασύλληπτο, γιατί ελίσσεται σα χέλι από το ρεαλιστικό στο υπερρεαλιστικό, το σουρεαλιστικό κι από το κωμικό στο δραματικό. Είναι ένα αιχμηρό βέλος που σημαδεύει το μυαλό και την καρδιά του θεατή και πετυχαίνει τον στόχο καίρια.
Μάλιστα, οι ηθοποιοί στη σκηνική τους συνύπαρξη έχουν τέτοια χημεία, που δίνουν την εντύπωση ότι οι συγκρουσιακές σκηνές δε βασίζονται πάνω στις ατάκες του κειμένου, αλλά προκύπτουν μέσα από μια καλά εξασκημένη τεχνική αυτοσχεδιασμού.
Το σκηνικό των Κωνσταντίνας Μαρδίκη και Έλλης Παπαδάκη είναι λιτό, έτοιμο για αποδόμηση λόγω περιοδείας, ένα σαλόνι-καθιστικό που αποδίδει την άνεση και την ευρυχωρία των πολλών τετραγωνικών του σπιτιού και συμβάλλει στο να κατανοήσουν οι θεατές το πνεύμα της ιστορίας από την αρχή, αλλά θα πρέπει να πω ότι το κοινό είναι τόσο βυθισμένο στη δράση που λίγη σημασία έχει για τα μάτια του, εάν η σκηνή έχει έπιπλα ή χαρτόνια ή βαρύτιμα αντικείμενα.
Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, σύγχρονα, σημερινά, ταιριάζουν με τις ιδιαιτερότητες της ψυχοσύνθεσης του κάθε χαρακτήρα.
Οι μουσικές επιλογές του Γιωργή Τσουρή με τα λαϊκά άσματα, αλλά και με μια δέσμη από Michael Jackson δένουν έξυπνα με τον λόγο και το περιβάλλον. Άλλωστε, η σκηνή όπου ο Γρηγόρης- Τσουρής τραγουδάει και χορεύει το “Billie Jean” είναι από τις κορυφαίες. Άλλη μια ευρηματική σκηνή που φορτίζει συναισθηματικά περισσότερο την αίθουσα είναι το βίντεο στον τοίχο, με τον ήρωα – Γρηγόρη- να παίζει ως παιδί, όντας ο ίδιος ένα ώριμο «παιδί».
Οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου ενισχύουν τη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα στις συναναστροφές των ηρώων.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έμπνευση ήρθε από τις δουλειές του Γιάννη Οικονομίδη, μιας και τα δάνεια στις τέχνες όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά είναι συνηθισμένη τακτική.
Επίσης, αφουγκραζόμενος το κοινό παρατήρησα την αφοσίωση των θεατών, ακόμα και στις έντονες κραυγές στην εξέλιξη της υπόθεσης, άρα, ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης σωστά θεωρούν ότι αυτές χαρακτηρίζουν τη σημερινή ελληνική οικογένεια.
Όσο για το τσιγάρο στο σαλόνι, οπωσδήποτε πιστεύουν οι δημιουργοί, ότι μέσα σ’ ένα ευμέγεθες σπίτι με τόσες αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, καθόλου ηρεμία, μεγεθυσμένα προβλήματα συμβίωσης, ο καπνός είναι η πιστοποίηση των παθογενειών που μαστίζουν τέτοιες οικογένειες. Κάτι σαν παλιομοδίτικο περιτύλιγμα τούρτας. Εύγευστης ή όχι, οι θεατές κρίνουν. Προσωπικά, οφείλω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» για το «κέρασμα» σε όλους τους συντελεστές. Σπάνια βγαίνω από μια θεατρική αίθουσα συγκινημένος με την ιστορία να με ακολουθεί ως το σπίτι μου και, το καλύτερο, να θέλω να μοιραστώ συναισθήματα με άλλους.
Επίλογος
Το «διά ταύτα» αυτής της ηθογραφίας που σκιαγραφεί μια σύγχρονη μεσοαστική ελληνική οικογένεια, αλλά και γενικότερα τους ανθρώπους που βρίσκονται στο μεταίχμιο νεαρής και μεσήλικης ζωής είναι ότι η πλειοψηφία των ατόμων δε διστάζει να καταπατήσει ηθικές αρχές, αξίες, κανόνες, που τον καθένα πρέπει να διακατέχουν εσωτερικά, για να προχωρήσει σωστά στη ζωή του.
Η πρόταξη του ατομικού συμφέροντος είναι πολύ μεγάλη, για αυτό και οικογένειες διαλύονται, αδέρφια μαλώνουν σαν τους χειρότερους εχθρούς, άνθρωποι εξαγοράζονται με τον πιο φθηνό τρόπο ξεπουλώντας θρησκεία, οικογένεια, πολιτικές πεποιθήσεις, γι’ αυτό και τα πισώπλατα μαχαιρώματα σε δήθεν φιλίες και επαγγελματικές σχέσεις.
Αυτόματα γίνεται κατανοητό πως το συμφέρον βρίσκει χώρο και χρόνο σε οποιαδήποτε σχέση, γκρεμίζοντας όλα τα προηγούμενα θεμέλια. Οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες έδειξαν πως η καλοσύνη και η κακία είναι θέμα γονιδίων.
Υπάρχει όμως και άλλη πτυχή, άνθρωποι που δεν κατάφεραν στη ζωή τους να διακριθούν σε κανέναν τομέα, έρωτα, καριέρα, οικογένεια, φιλία, που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα να δρουν χωρίς ηθικούς φραγμούς, εξυπηρετώντας το σκοπό τους με κάθε τίμημα που μπορεί να βλάψει τον συγγενή εξ αίματος, γενικά τον συνάνθρωπο.
Η πολιτική σκέψη έχει κάνει μεγάλα άλματα, έχει θέσει νέα ερωτήματα, ανοίγοντας το πεδίο των εναλλακτικών προτάσεων. Η τέχνη, και συγκεκριμένα η θεατρική τέχνη, δίνει τις δικές της απαντήσεις γύρω από πολιτικούς προβληματισμούς, ασκώντας κριτική που, άλλοτε αφομοιώνεται από τους ηγεμονικούς λόγους, ενώ άλλοτε καταφέρνει να αναδείξει διεξόδους και εναλλακτικές. Τα εργαλεία με τα οποία η τέχνη επιχειρεί να αποκαλύψει, όσα αποκρύπτονται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία και η συγκεκριμένη παράσταση καλείται να αναδείξει.
Κείμενο – σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος
«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας», λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό :«Κωμωδία απόγνωσης».Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασής μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και, κυρίως, την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».
Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ.
Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα (σε λογικό βεβαίως επίπεδο).Επιχειρηματολογούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως άλογα σχήματα, προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς».
Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα, ακόμη κι όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει και το στοιχείο της απειλής, έστω εκκρεμές, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες, μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο Δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.
Ο δημιουργός, ιχνηλατώντας με κατανόηση τον μπεκετικό κόσμο, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικοκωμικό σύμπαν του δικού του έργου, όπου το γέλιο και η απόγνωση συνυπάρχουν αξεδιάλυτα.
«Μπροστά σου το χειρότερο ώσπου να αρχίσεις να γελάς». Απόφθεγμα του Μπέκετ, κατά δήλωση του σκηνοθέτη, ο οποίος συμπληρώνει: «αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση της τραγικότητας που την έχει και η τραγωδία. Η επίγνωση ότι παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, αυτό είναι για μένα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αίσθηση ότι θα βρεις νόημα, ότι εσύ δε θα χαθείς, ότι εσύ είσαι διαφορετικός. Αυτό για μένα είναι μια τραγική συνείδηση που απλά αντέχεται μόνο μέσα από το χιούμορ.
Αυτό το έργο δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο συναισθηματικά κι αυτή είναι η μεγάλη του αλήθεια. Είναι ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το κωμικό και το τραγικό, το μεγάλο και το μικρό».
Όταν ο αρχηγός, παράδειγμα, σε κάποιο βασίλειο ή και κόμμα εξουσίας , αμφισβητείται εξαιτίας ανικανότητάς του στη βασιλεία του ή αποτυχίας του σε εκλογές, τότε συνήθως μαθαίνουμε για τους επίδοξους «δελφίνους» που θέλουν να τον διαδεχθούν. Πρόκειται για όρο που, αρχικά, χρησιμοποιούσαν στη Γαλλία την περίοδο της Βασιλείας και έχει έμμεση σχέση με τα δελφίνια.
Τον 12ο αιώνα, ο Αλμπόν Γκι Δ’, Κόμης του Αλμπόν στη νότια Γαλλία, πρόσθεσε ένα δελφίνι στο οικόσημό του. Ο κόμης, που πρέπει να αγαπούσε πολύ τα δελφίνια, υιοθέτησε στους τίτλους του και τον όρο le Dauphin που σημαίνει δελφίνι.
Στη Γαλλία ο όρος δεν έχει καμία απολύτως σημασία σήμερα, αλλά στην παγκόσμια τέχνη έχει και, μάλιστα, συγκινεί συγγραφείς, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος , ο οποίος αναπτύσσει τον πλούτο των ιδεών του στο έργο του που, ήδη, ανέβηκεστο Ε.Μ.Σ. από το ΚΘΒΕ.
Το kazimir είναι ανδρικό όνομα σλαβικής προέλευσης που ταιριάζει σε αυτούς που δε φοβούνται να πολεμήσουν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Το Philidor είναι επίσης ανδρικό όνομα γαλλικής προέλευσης, που σημαίνει «παιδί του Φαραώ» και κάποτε υπήρξε μια Φιλιντόρ οικογένεια σε βασιλική αυλή.
Όπως στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, έτσι κι εδώ ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος αναδεικνύει βαθιά θέματα μέσα από τον φακό των πρωταγωνιστών του. Πρόσωπα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση ατέρμονης αναμονής για την εξουσία. Δύο καλοθρεμμένοι ανταγωνιστές, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, περιμένουν για κάτι που αργεί να συμβεί και μέσα από ανούσιες συνομιλίες, έρχονται αντιμέτωποι με φιλοσοφικά ερωτηματικά για τον Θεό, τη ζωή και το θάνατο και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Στο δίδυμο των Δελφίνων προστίθεται κι ένας υπηρέτης, μεγαλύτερο δάνειο από τον Τζόν ΄Ορτον παρά από τον Μπέκετ κι έτσι το έργο ξεδιπλώνει σκέψεις και ερωτήματα με καυστικό χιούμορ και αστείρευτο αυτοσαρκασμό, σημαδεύει το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο, ακόμη και τον Πιραντέλο.
Στην πράξη, η παράσταση του ΚΘΒΕ ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός, αστείος διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις. Παράδειγμα, οι μαύρες σιλουέτες που σε κάθε κτύπο του ρολογιού δραπετεύουν από τα γρανάζια του , στριφογυρίζουν μπρός και πίσω από το βασικό σκηνικό, ενίοτε με απώλειες.
Ο Βασίλης Παπατσατούχας φιλοτέχνησε ένα αφαιρετικό, αλλά φουτουριστικό σκηνικό, ένα επικλινές επίπεδο κι ένα κρεμασμένο κουκούλι, που κυοφορεί το μέλλον. Αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όπως τεχνολογία, αρχιτεκτονική, τσαλακωμένη επικοινωνία ή απλώς μια ατμόσφαιρα, σαν εικόνα ενός μέλλοντος που είναι υπαινικτικό στην απροσδιόριστη εποχή της δράσης, μιας και οι αγώνες για την εξουσία όποιας μορφής, δε θα πάψουν να υφίστανται, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης υπογράφει και τα κοστούμια, σε χρώματα και σχέδια ασορτί με την ταπετσαρία του σκηνικού.
Η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαπνέουν ολόκληρη την παράσταση, αλλά το μεγάλο όπλο στη σκευή της είναι οι ηθοποιοί. Έξοχοι και οι τρείς σε μια σκυταλοδρομία λεκτικού πολέμου ή , αν θέλετε, αγώνος τοξοβολίας, όπου οι σαΐτες είναι οι προσβλητικές φράσεις, ο σαρκασμός, η υποτίμηση του αντιπάλου, μα και η οπισθοχώρηση, ο φόβος του υποδεέστερου , ακόμα και η λιποταξία από τις ευθύνες της εξουσίας. Στόχος πάντα ο αντίπαλος και οι ριπές όχι πάντα εύστοχες.
Ένας εξαιρετικός Δημήτρης Ναζίρης και μια υπέροχη Έφη Σταμούλη ερμηνεύουν με σπάνια δεινότητα τους δυο Δελφίνους, κερδίζουν το κοινό από την πρώτη σκηνή, σαγηνεύουν με το χιούμορ, την ειρωνεία και τη διαρκή προσπάθειά τους να δείξει ο ένας ανώτερος του άλλου σε προσόντα για τον θρόνο, ωστόσο, άρρηκτα δεμένοι ως ζευγάρι με την αυτή υποδομή. Από κοντά και ο πολύ καλός νέος ηθοποιός Στέλιος Χρυσαφίδης, υποδύεται ένα απολαυστικό υπηρέτη, σημαντική παράμετρο στην επιτυχία της παράστασης.
Το άψογα συγχρονισμένο σμάρι των άηχων μονάδων, δίκην Χορού αρχαίας τραγωδιας, κτίζουν με χιούμορ και σαρκασμό το κομμάτι που αφήνει κενό η κωμωδία και συμπληρώνουν τη σκηνοθετική άποψη για τη σημασία του έργου.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευφρόσυνη, έξυπνη κωμωδία με απρόσμενο φινάλε και πολλαπλά μηνύματα, με υψηλή ερμηνευτική απόδοση και, παραδόξως, εξαιρετικά σύγχρονη.
Με εντυπωσιακό τρόπο έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία»
Με τον πλέον εντυπωσιακό και συνάμα συγκινητικό τρόπο έπεσε το βράδυ της Κυριακής 11 Μαΐου 2025 η αυλαία του φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, στο κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Μουσικού Σχολείου Καβάλας!
Οι μαθητές των Μουσικών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό της Καβάλας, μαζί με τον Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, τους σολίστ, Μανώλη Μητσιά και Αλεξάνδρα Γκράβας, τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Γιάννη Κακάρα και εκατοντάδες Καβαλιώτες, τραγούδησαν το κορυφαίο άσμα των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ”, τιμώντας τον αξεπέραστο Έλληνα συνθέτη, τη Μάνα και τον Απόστολο των εθνών Παύλο!
Η συναυλία “Μάνα μου, Μάνα μου και Παναγιά”, θα μείνει στην ιστορία του εν λόγω θεσμού ως ένα γεγονός που φανερώνει την ιδιαίτερη σχέση της νέας γενιάς, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων της περιοχής μας, με την ποιοτική μουσική και των αδευτέρωτων έργων της ελληνικής ποίησης!
“ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ”
Σολίστ: Μανώλης Μητσιάς, Αλεξάνδρα Γκράβας
Μουσική Διεύθυνση: Δημήτρης Καρβούνης
Μπουζούκι: Κυριάκος Μιμίδης (Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Καβάλας κατά την ίδρυσή του)
«Λίβινγκ ρουμ» ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Μαΐου στην ιστορική σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, «Λίβινγκ Ρουμ». Σημαντικοί εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη νέα δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ και χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια εξωστρέφειας. Η παράσταση που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τη ζωντάνια, την αισθητική και την αμεσότητά της, έρχεται στην έδρα της, όπου θα παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ από τις 22 Μαΐου έως τη 1 Ιουνίου (κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).
Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι σύγχρονο νέο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητα της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης, την Ήλια Στριγγάρη που διετέλεσε πολύτιμη αρωγός στη σκηνογραφία και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Γενική Είσοδος 14€
Μειωμένο 10€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, Άνω των 65 ετών)
Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 12 Μαΐου: 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία τηλ: 2510-620566. Τις ημέρες/ώρες των παραστάσεων η προπώληση θα γίνεται μόνο στο ταμείο του θεάτρου.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Έγραψαν για την παράσταση
Ακούγεται στενάχωρο, και δεν είναι, Ελλάδα του 2025 είναι, δυστυχώς. Μπορεί το «Λίβινγκ ρουμ» να μη προτείνει λύσεις στα τεράστια οικονομικά και ουσιαστικά προβλήματα των παραλίγο τριαντάρηδων (η δουλειά της Τέχνης έτσι κι αλλιώς δεν είναι να προτείνει λύσεις) αλλά παρατηρεί την κατάσταση, την «νέα τάξη πραγμάτων», με ευαισθησία και κοφτερό μάτι. Και με χιούμορ, ευτυχώς – γελάς ως θεατής, ακόμα κι όταν γελάς με τα χάλια μας. Αυτή λοιπόν η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στην Καβάλα. Το έργο τα σπάει, σα κείμενο και σαν σκηνοθεσία, ακόμα και σαν λάιβ μουσική επένδυση. Οι πέντε ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.
Μανίνα Ζουμπουλάκη, 07/05/2025, AthensVoice
«Ένα έργο πολυεπίπεδο που θίγει πολλά θέματα: Τη διαγενεακή συνύπαρξη των μελών μιας οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, το θεσμό της ημιαπασχόλησης, το όνειρο της μονιμότητας σε μια δουλειά, τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας, το πρόβλημα της έναρξης μιας νέας οικογένειας, τις γνωριμίες συντρόφου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο, τη φωνή της λογικής έναντι της φωνής του ονείρου, την τάση ανεξαρτητοποίησης χωρίς κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και βέβαια, τις «Σειρήνες» που ωθούν τους νέους να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε δύσκολες όμως συνθήκες λόγω έλλειψης προσόντων ή κατάλληλης προετοιμασίας. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, το κείμενο μεστό και αιχμηρό, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους διαφορετικούς τόπους που διαδραματίζεται το έργο!
Ο ιστότοπός μας χρησιμοποιεί cookies. Ορισμένα από αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ιστοσελίδας μας και άλλα μας βοηθούν να παρέχουμε το μέγιστο των υπηρεσιών μας. Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε, τα οποία μπορείτε να αλλάξετε οποιαδήποτε στιγμή.
Αποδοχή
Αλλαγή ρυθμίσεων
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας
Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε.
Ωστόσο, ορισμένα από αυτά είναι αναγκαία για την σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες λειτουργίες να μην είναι πλέον διαθέσιμες. Για πληροφορίες σχετικά με τη διαγραφή των cookies, συμβουλευτείτε τη λειτουργία βοήθειας του προγράμματος περιήγησης.
Μάθετε περισσότερα σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε κάνοντας κλικ εδώ
Εδώ μπορείτε να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε διαφορετικούς τύπους cookies:
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Αποθηκεύσει τα στοιχεία της σύνδεσης σας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας.
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Καβάλα5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Ελλάδα5 έτη ago
You must be logged in to post a comment Login