Ο Αργύρης Μπακιρτζής παρουσιάζει την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Μαρτίου 2025 στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, το μονόπρακτο έργο «Η Δημοπρασία» του Σταύρου Τσιώλη εκπληρώνοντας, έστω, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, το κάλεσμα και την προτροπή του να ετοιμαστεί για το ανέβασμα του έργου, δηλαδή να μάθει τα λόγια.

Ο Αργύρης σημειώνει: «Όταν ο Σταύρος μου έστειλε το έργο και το διάβασα, του απάντησα ότι μου άρεσε πάρα πολύ, αισθάνθηκα πως με αφορούσε άμεσα, ταυτίστηκα αμέσως με τον ήρωα -όπως μου συνέβαινε με όλους τους χαρακτήρες σε όλα  τα έργα του-  και θα αρχίσω να μαθαίνω το κείμενο.

Η τελευταία ταινία που γύρισε ο Σταύρος, η απόσταση της Αθήνας απ’ την Καβάλα, όπου ζω, διάφορα γεγονότα της ζωής που μεσολάβησαν, καθώς και  η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του, δεν επέτρεψαν την υλοποίηση της σκέψης  για το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ. Πέρασαν τα χρόνια, σχέδια υλοποιούνται, σχέδια εγκαταλείπονται, νέα εμφανίζονται. Χωρίς να το καταλάβω, Η ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ επανήλθε στη σκέψη μου, κυρίως προσπαθώντας να κοιμηθώ ή περπατώντας στις λεωφόρους του μπαϊπάς, που ευτυχώς ακόμη δεν χρειάστηκε να κάνω. Είχε έρθει η ώρα της. Έτσι αποφάσισα να το τολμήσω. Eίπα ας το κάνω τώρα που νομίζω πως είμαι έτοιμος. Στις ταινίες του Τσιώλη έχουμε διαδοχικούς αποχαιρετισμούς και σαν τέτοιον βλέπω το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ».

Την παραγωγή της παράστασης έχει αναλάβει η Αστική Φάρμα  ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ της Καβάλας με επιμέλεια του Χάρη Μιχαλογιαννάκη, βοηθού του Τσιώλη σε τρεις ταινίες του που συμμετείχε και ο Αργύρης. Οι παραστάσεις, μετά τις εξαιρετικά πετυχημένες παραστάσεις τον Νοέμβριο και τον Φεβρουάριο στο BAUMSTRASSE της Αθήνας, θα δοθούν στις 14,15 και 16 Μαρτίου στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, μετά από πρόσκληση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας που τις ενέταξε στο πρόγραμμά της. Ακούγονται να τραγουδούν ο Αργύρης και η Τότα Ευλαβή, συνοδεία πιανόλας.

Διάρκεια παράστασης: 55 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15 € Γενική Είσοδος,

12 € Μαθητικό – Φοιτητικό-Ανέργων-ΑΜΕΑ (με την επίδειξη των αντίστοιχων δικαιολογητικών κατά την είσοδο)

Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/kavala-i-dimoprasia-tou-stavrou-tsioli/

Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου, 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00, στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) στην Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00). ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Ένα τραγικό πορτρέτο της μητρότητας, του γάμου και της εξουσιαστικής βίας!

«Συνάντησα τον άντρα μου στην ουρά για να επιβιβαστώ σε μια πτήση της easy Jet, και ομολογώ ότι τον αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή.»

Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.

«Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε τα πράγματα μεταξύ μας άρχισαν να πηγαίνουν στραβά – θυμάμαι μόνο ξαφνικά να βρίσκομαι μέσα σε αυτό.»

Ο Dennis Kelly σκιαγραφεί με αμεσότητα, οξυδέρκεια και αφηγηματική δεξιοτεχνία τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στην ευτυχία και την απώλεια, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αποχρώσεις της βίας που υποβόσκει στην καθημερινότητα του ζευγαριού.

Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Λητώ Τριανταφυλλίδου, η πρωταγωνίστρια αφηγείται τη ζωή της με αναστοχαστική διάθεση για κάθε συμβάν που αποτέλεσε αγκάθι στη διάρκεια συμβίωσης με τον άνδρα της, ισορροπώντας με ευαισθησία ανάμεσα στο χιούμορ, στη συγκίνηση και στην αγωνία. Στην προσπάθειά της να ανασυνθέσει την ιστορία της, αξιοποιεί οπτικοακουστικά μέσα για να καταγράψει και να επανεξετάσει τις αναμνήσεις της. Φτιάχνοντας από την αρχή το παζλ της ζωής της μέσα από βίντεο, ήχους και εικόνες, γίνεται ταυτόχρονα αφηγήτρια, σκηνοθέτις και θεατής της ιστορίας της.

Καθώς η ηρωίδα αναζητά τα αίτια και τις συνέπειες όσων έκανε και έζησε, η βία φαίνεται να διαπερνά κάθε στιγμή της φαινομενικά ευτυχισμένης ζωής της. Έτσι, αναδεικνύονται θεμελιώδη ζητήματα όπως η βαθιά ριζωμένη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, η έμφυλη ανισότητα και το φαινόμενο της οικογενειοκτονίας. Είναι τελικά η βία ένα αναπόφευκτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης ή προϊόν των κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώνουμε; Όταν, τελικά, η ηθοποιός επί σκηνής στρέφει το βλέμμα της από την κάμερα στο κοινό, θέτει ένα καίριο ερώτημα: Μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη βία που κρύβεται μέσα μας;

«Ξεκινά ως μια τυπική ιστορία αγάπης – αγόρι συναντά κορίτσι και πετάνε σπίθες. Μια έντονη, παθιασμένη σχέση ξεκινά. Με τον καιρό εγκαθίστανται, κάνουν παιδιά και ζουν συνηθισμένες, χαοτικές ζωές. Όμως, κάτω από το κάλυμμα της κανονικότητας, αναπτύσσεται ένα ανησυχητικό υπόγειο ρεύμα. Ο φαινομενικά τέλειος κόσμος τους ξετυλίγεται, αποκαλύπτοντας συγκλονιστικές αλήθειες για την οικογένεια, τη βία και το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες ».

Στην παράσταση απολαμβάνουμε μια δυνατή ερμηνεία από την Νατάσα Εξηνταβελώνη, ως μια ανώνυμη γυναίκα από την εργατική τάξη, που μπαίνει στην κινηματογραφική βιομηχανία, παντρεύεται και κάνει δύο παιδιά. Αυτή και ο σύζυγός της χτίζουν μια ζωή μαζί, αλλά η ίδια αρχίζει σταδιακά να καταρρέει με τα άσχημα συμβάντα και στη συνέχεια καταστρέφεται η οικογένεια, βάναυσα.

«Υπάρχουν μόνο δύο χαρακτήρες σε αυτό το έργο: ο ηθοποιός και το κοινό» είχε πει ο συγγραφέας κάποια στιγμή και, όντως, έτσι είναι. Λειτουργεί ο καθρέφτης. Ως διάδραση. Η αλληλεπιδραστική αμφίδρομη διαδικασία μεταξύ δύο ατόμων (ή ομάδων) ή μεταξύ ανθρώπων και, εν προκειμένω, ό,τι στέλνει του επιστρέφεται. Απόλυτα.

 Στο «Girls and Boys η κόρη της ηρωίδας ξοδεύει τον χρόνο της με σκοπό, δημιουργώντας κεραμικά αντικείμενα, ενώ ο μικρός γιος της περιφέρεται γύρω της καταστρέφοντας τις κατασκευές της αδερφής του. Είναι μια κατάσταση απώλειας ελέγχου, εξαιτίας δυσεπίλυτων προβλημάτων. Σκηνές που αναστατώνουν τα μέσα μας, σκηνές που ζήσαμε είτε ως πρωταγωνιστές είτε ως παρατηρητές. Άλλες πάλι, σκληρές, ως ευκαιρία αυτοβελτίωσης ανδρών – αφεντάδων, γυναικών υποταχτικών ή και το αντίστροφο, γιατί, όχι;

 Μια από τις αυθόρμητες, ανεπιτήδευτες στιγμές της παράστασης είναι όταν ο θεατής ταυτίζεται με τον χαρακτήρα της μάνας, καθώς προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά της τον σεβασμό, με όλο τον αφανή ηρωισμό που απαιτεί το εγχείρημα. Βλέπουμε, δηλαδή, μια εργαζόμενη μητέρα με δύο παιδιά να ξοδεύεται στην αγάπη, στην υπομονή, αλλά και στον εκνευρισμό και στις ενοχές της για κάποιες συμπεριφορές της, όλα δοσμένα με πειθώ.

 Η Νατάσα Εξηνταβελώνη αναπηδά με ευκολία ανάμεσα στην οριακή αφήγηση σε στιλ stand-up και στις αναπαραστάσεις της μνήμης. Οι τελευταίες σκηνές είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, καθώς κινείται στη σκηνή αλληλοεπιδρώντας με τα δύο παιδιά της, που μόνο αυτή τα ζει, αλλά τα βλέπουμε κι εμείς στο βίντεο, προσθήκη σκηνοθετική, όχι απαραίτητα αναγκαία, όπως και η μεγάλη διάρκεια της παράστασης που την καθιστά σε σημεία, κουραστική.

Μία ένσταση έχω, όμως, σοβαρή. Η μετάφραση της Λητώς Τριανταφυλλίδου διανθίστηκε από αγοραίες εκφράσεις, καθόλου συμβατές με το ύφος του κειμένου. Αδικεί την ηρωίδα η άκρατη βωμολοχία και ανοίγει διάπλατα μια πόρτα στην εγχώρια νεολαία για το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, με λάθος τρόπο. Σκληρές λέξεις, βρισιές απενοχοποιημένες, ειπωμένες ως συνηθισμένο λεξιλόγιο στην ελληνική καθημερινότητα. Αν ο συγγραφέας ήταν ο Γιάννης Οικονομίδης του «Σπιρτόκουτου», θα το δικαιολογούσα, επειδή εκείνος χειρίζεται στα έργα του τη λαϊκή λαλιά, ως δείγματα υποβαθμισμένης ελληνικής κοινωνίας. Εδώ, απλώς, η βωμολοχία προκαλεί τους ενήλικες θεατές και προσκαλεί τη νεολαία να την ακολουθήσει, εμμέσως, πλην σαφώς.

 Η περίπτωση του αφανούς και ανώνυμου συζύγου απασχόλησε τον συγγραφέα, στον βαθμό που η κοινωνία κατηγοριοποιεί τους μπρουτάλ άνδρες, τους φαλλοκράτες από πεποίθηση, τους χειριστικούς και μέσα στην οικογένεια, ως υπεύθυνους έμφυλης βίας.

Άλλωστε, η ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο παραβατικών συμπεριφορών που ασκεί ο δράστης, με στόχο να διατηρήσει την εξουσία και τον έλεγχο πάνω στο θύμα του είτε είναι γυναίκα ή παιδί.

Με τις συνεχείς λεκτικές και σωματικές τιμωρίες, τις απειλές, τον εξαναγκασμό, ο «εξουσιαστής» έχει ως σκοπό να εκφοβίσει, να τρομάξει, να ταπεινώσει το «θύμα», να του καταρρακώσει το ηθικό, να το κάνει να νιώσει ανίκανο να προβάλει αντίσταση, ώστε να δει καθαρά την κατάσταση.

 Στην παράσταση εισπράττουμε οι θεατές το «δια ταύτα» της συγγραφής και της σκηνοθεσίας: πέρα από τη σωματική κακοποίηση που απειλεί τη σωματική ακεραιότητα του θύματος, η ενδοοικογενειακή βία παίρνει διάφορες μορφές: λεκτική, ψυχολογική, σωματική κακοποίηση και οικονομική βία, που δεν αφήνουν ορατά σημάδια αλλά τραυματίζουν εξίσου.

Πρόκειται για συστηματική, επίπονη και διαβρωτική διαδικασία που οδηγεί την επιζώσα σε διανοητική και συναισθηματική οδύνη ή βλάβη, ενίοτε ανεπανόρθωτη. Στην παρούσα περίπτωση ο εξουσιαστής οδηγείται στο έγκλημα.

Πιστεύω, όμως, πως ο Dennis Kelly ακολουθεί το φρέσκο ρεύμα που φέρνει συχνά στο φως της δημοσιότητας περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας (σεξουαλικής ή μη), σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Αλλά το έργο δεν αφορά τον σύζυγο. Αφορά τη γυναίκα που είναι στο επίκεντρο της υπόθεσης και συγκινεί με τον δυναμισμό της και τις συναισθηματικές της διακυμάνσεις, αυτές που προκαλούν οι διαρκείς ανατροπές κι έτσι όπως την ερμηνεύει η Νατάσα Εξηνταβελώνη, ενώ η σκηνοθεσία βλέπει τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών, ως μέρος του ίδιου προβλήματος: πατριαρχία και ανδρική βία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στο έργο πρωταγωνιστεί ένας γυναικείος χαρακτήρας πολυμαθής, πνευματώδης, κατασκευασμένος από έναν άνδρα συγγραφέα, ο οποίος καταδύεται βαθιά στην ψυχολογία του απεριόριστου ανδρισμού και όλων των συνακόλουθων βλαβών και παραμορφώσεων μιας ήρεμης τάξης πράγματων, ακόμα και σε συμβατικές οικογένειες.

Η μεταφράστρια και σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου, έχει διαμορφώσει το έργο σε ύφος εξαιρετικά δυναμικού θεάτρου( παραμερίζω τη βωμολοχία), που διερευνά το «διότι» στο γιατί μερικοί άνθρωποι κάνουν ανεπίτρεπτα, οδυνηρά άσχημα κι αμετάκλητα πράγματα και πώς αυτοί που επηρεάζονται θα μπορούσαν, ίσως, να συμβιβαστούν με τα επακόλουθα.

 Στα πρώτα 50 λεπτά περίπου, θα μπορούσαμε να ξεγελαστούμε και να πιστέψουμε ότι πρόκειται για κωμωδία. Περιγράφοντας η γυναίκα το πώς συνάντησε τον σύζυγό της σε μια ουρά αεροδρομίου και ξαναζώντας σκηνές με τα μικρά παιδιά της, ο ανώνυμος χαρακτήρας της Νατάσας Εξηνταβελώνη είναι σαρδόνιος, παραδίδοντας ριπές από γραμμές διάτρησης στα ανέκδοτά της.

Τόσο αυτή όσο και το κείμενο έχουν ρυθμούς καταιγιστικούς, ανάμεικτους από στοχασμούς και παραδοχές γεγονότων και συμπεριφορών. Μετά το πρώτο πενηντάλεπτο, πάνω – κάτω, συνειδητοποιεί το κοινό ότι οι λεκτικοί υπαινιγμοί, υπό την επίφαση του χιούμορ, αποκαλύπτουν σκληρότητα και βαναυσότητα, ώστε κόβει την ιλαρότητα ενστικτωδώς και συμπάσχει.

Τελικά, βλέπουμε την αλήθεια, με αμβλεία, καταστροφική λεπτομέρεια, τα στόματα σφιγμένα, η ηθοποιός σταματά να χαμογελάει και την κυριεύει η αψάδα. Θαρρείς, μεγαλώνει δέκα χρόνια κι απελευθερώνει έναν βασανισμένο εαυτό. Η ερμηνεία της είναι υπόδειγμα στη νατουραλιστική υποκριτική, επειδή είναι εκλεπτυσμένη και συναισθηματική που μοιάζει να είναι προσωπική της ιστορία.

Στον πυρήνα του το Girls & Boys είναι μια ιστορία βαθιάς απώλειας, υφασμένη σε έναν καμβά τόσο συνηθισμένο, όσο και άγριο.

Για την παράσταση «Girls and Boys» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, συμπράττει μια ταλαντούχα ομάδα συνεργατών: Τα εξυπηρετικά σκηνικά φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου συνθέτει τα ηχητικά τοπία και την πρωτότυπη μουσική. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώθηκαν μέσα από τον φακό της Δέσποινας Σπύρου. Την κίνηση επιμελείται ο χορογράφος Κωνσταντίνος Παπανικολάου και τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Αντώνης Διρχαλίδης.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Girls & Boys του Dennis Kelly

με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης

Φωτογραφίες – Βίντεο: Δέσποινα Σπύρου

Video Editing: Μαριάνα Τρούμπη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζέσικα Κουρτέση

Graphic Design: Mavra Gidia

Παραγωγή: Metropolitan: The Urban Theater

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Με άξονα-μύθο τις γνωστές μελωδίες και την ποίηση του μεγάλου μας μουσουργού Μίκη Θεοδωράκη ο δημιουργός Γιώργος Βάλαρης παρουσιάζει στο θέατρο «RadioCity» την εμβληματική παράσταση «Όμορφη πόλη-100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης».

Η παράσταση αυτή τιμά τον αείμνηστο συνθέτη μας με αφορμή το «Αφιερωματικό Έτος Μίκη Θεοδωράκη», που έχει ανακηρυχθεί επίσημα από το Υπουργείο Πολιτισμού για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Τη νέα « Όμορφη πόλη» τιμούν οι κορυφαίοι τραγουδιστές Μανώλης Μητσιάς, Τάνια Τσανακλίδου, Δημήτρης Μπάσης και Γιώτα Νέγκα, η σημαντική τραγωδός Λυδία Κονιόρδου και ο βραβευμένος Μιχάλης Σαράντης. Τη σύνθεση συμπληρώνουν οι χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας και 7μελής ορχήστρα.

Πρόκειται για μια μοναδική θεατρική-μουσική παραγωγή, η οποία ανέβηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1962, η οποία θεωρήθηκε τότε απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης. Έμεινε όμως στην ιστορία περισσότερο για τα μουσικά παρά για τα θεατρικά της επιτεύγματα. 

Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, το 2020, ο Γιώργος Βάλαρης ανεβάζει την παράσταση με συντελεστές άξιους καλλιτέχνες του θέατρου και του τραγουδιού, όπως ο Κώστας Καζάκος, ο Γιώργος Κιμούλης, η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Ελισάβετ Μουτάφη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας, η Δημήτρης Μπάσης, κ. α, όπου και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ηρώδειο.

Αυτή τη φορά αναβιώνει στο RadioCity, ενώ θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία (Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη), σε πόλεις που σύντομα θα ανακοινωθούν.

 Όλο το επίτευγμα είναι ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα, που συνδυάζει την τέχνη της μουσικής με την ποίηση, τον χορό και την υποκριτική.

Μαζί με τα σπουδαία ποιητικά κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζονται για πρώτη φορά και πεζά κείμενα του Γιώργου Βάλαρη, τα οποία πραγματεύονται κυρίαρχα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελληνικής κοινωνίας , όπως ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος, η ρωμιοσύνη, ενώ ακούγονται τα γνήσια λαϊκά και εμβληματικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη που γαλούχησαν γενιές και γενιές : «Όμορφη πόλη», «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες», «Της δικαιοσύνης», «Ένα το χελιδόνι», «Στρώσε το στρώμα σου», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», κ.ά., καθώς και ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο συνοδεύουν κορυφαίοι ερμηνευτές.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους, τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Στην προσπάθεια να αναβιώσω τη θρυλική παράσταση του 1962 «Όμορφη πόλη» – πράγμα δύσκολο – σε μια σύγχρονη «Όμορφη πόλη» , μέσα από μια πολύμηνη μελέτη της ζωής και του έργου του Μίκη Θεοδωράκη και, παράλληλα, προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη μορφή που θα αποτυπώνει πιο ολοκληρωμένα το έργο του στο διηνεκές του χρόνου, οδηγήθηκα μοιραία σε μονοπάτια που πολλές φορές χρησιμοποίησε ο σπουδαίος μουσουργός και ποιητής μας και, κυρίως, σε αυτό της αρχαίας τραγωδίας, η οποία παραμένει ζωντανή στη μνήμη μας και είναι ταιριαστή με την εποχή που διανύουμε.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Όμορφη πόλη» είναι μια εθνική και πανανθρώπινη ιστορία με τον δικό της χορό και τα δικά της παθόντα πρόσωπα-πρωταγωνιστές κι όπως λέει ο Θεοδωράκης «μέσα σε αυτήν την ιστορία τα τραγούδια δεν ήσαν πλέον σαν δέντρα που μετρούν τη μοναξιά του κάμπου, αλλά άπλωναν αναμεσά τους φύλλα και κλαδιά! Σχημάτιζαν ένα μικρό δάσος, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να πεθάνουν πουλιά, μύθοι και άνθρωποι. Και το δάσος αυτό το ονομάζω ΤΡΑΓΟΥΔΙ με κεφαλαία».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΑΡΗΣ

Η έναρξη καθηλώνει! Φαντασμαγορία, χορός, μουσική, φωτισμοί, βίντεο. Οι δύο εξαιρετικοί χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου και Κωστής Τσιαμάγκας, προϊδεάζουν το κοινό για την εμπνευσμένη σκηνοθεσία και την εντυπωσιακότατη σύζευξη τεχνολογικών μέσων και ανθρώπινων ικανοτήτων. Άλλωστε, προεξάρχον όργανο σε μια του είδους παράσταση, είναι η φωνή.

«Όμορφη Πόλη -Μίκης Θεοδωράκης», είναι μία αξιόλογη, σύγχρονη μουσικοθεατρική παράσταση, με επικολυρική δράση. Ένα έργο ποιητικό που εμπνέεται από το πνεύμα της αττικής τραγωδίας, με ιστορικό περιεχόμενο. Κι όπως είχε σημειώσει το 2020 ο ίδιος ο εμβληματικός μουσικός συνθέτης και ποιητής Μίκης Θεοδωράκης, η νέα αναβίωση της θρυλικής παράστασης του 1962, περικλείει το εύρος όλης του της ζωής.

 Ο Γιώργος Βάλαρης σκιαγραφώντας μια θεατρική συνθήκη γεμάτη ποίηση και δραματική εσωτερικότητα, ταξιδεύει το κοινό στην εποχή της πνευματικής αναγέννησης της χώρας, στη δεκαετία του ’60, περνά από σημαντικές καμπές ελληνικής ιστορίας, αλλά και από της σύγχρονης συνεισφοράς δημιουργών στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο. Τα βιώματα του παρελθόντος, καθώς ενώνονται με τη δυναμική των παροντικών εικόνων, αναδεικνύουν την αξία του κάθε αγώνα για δίκαιη ζωή.

Οικουμενικά μηνύματα και συμβολισμοί στοιχειοθετούν τη δύναμη του έρωτα, ως κινητήρια δύναμη και της πολιτικής, ως θεμέλιο λίθο ενός κόσμου ειρηνικού. Από αυτή την έποψη η «Όμορφη Πόλη» είναι ο τόπος, όπου φωλιάζουν τα όνειρα για το εφικτό και το ανέφικτο. Είναι το λίκνο για πανανθρώπινα δικαιώματα.

«Όμορφη Πόλη- Μίκης Θεοδωράκης», σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου το κοινό απολαμβάνει και συμμετέχει σε μια πολύχρωμη art δημιουργία, με συγκινησιακό χαρακτήρα, γόνιμες υποκρίσεις, εξαιρετικά videosart, σωστά κοστούμια, εξαίσιους φωτισμούς, διαρκή χορογραφία και τη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Το σύνολο των καλλιτεχνικών δυνάμεων στο έργο, οδηγεί – από το πρώτο λεπτό- την αίθουσα σε μυσταγωγική ιεροτελεστία , με την ολόψυχη συμπόρευση των θεατών πλάι στους επί σκηνής μύστες.

Φως και ποίηση έχουν το δικό τους λόγο και παρουσία σε ένα σπουδαίο σκηνικό προϊόν, που αφήνει το δικό του στίγμα στον σύγχρονο πολιτισμό.

«Όμορφη Πόλη», παράσταση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη,ωδή σε μία πορεία καθόλα επαναστατική, διάρκειας ενενήντα έξι χρόνων.

Ανεπανάληπτη εμπειρία!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μουσική – ποίηση: Μίκης Θεοδωράκης

Σύνθεση Έργου – Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης

Πεζά κείμενα: Γιώργος Βάλαρης, Στέλιος Παπαδόπουλος

Χορογραφία:ΦώτηςΝικολάου

Video art: X SQUARE DESIGN LAB

Χρήστος Μαγγανάς – Χριστόφορος Κώνστας

Κοστούμια:Χάρης Σουλιώτης

Φωτισμοί:Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φρίγγας

Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Βοηθός παραγωγής: Ρόζα Καλούδη

Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης

Τρέιλερ: Αχιλλέας Τσούτσης

Τραγουδούν:
Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μπάσης και η Γιώτα Νέγκα
Ερμηνεύουν:
Λυδία Κονιόρδου, Μιχάλης Σαράντης

Μαζί τους η Τάνια Τσανακλίδου

Χορεύουν: Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας

Συμμετέχει 7μελής ορχήστρα

Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στη Ρίτα Σίσιου, που έφερε στη Θεσσαλονίκη αυτή την παράσταση!

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ