Connect with us

Πολιτισμός

«Ο Επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ στο Βασιλικό Θέατρο από το Κ.Θ.Β.Ε.

«Ο-Επιθεωρητής»-του-Νικολάι-Γκόγκολ-στο-Βασιλικό-Θέατρο-από-το-ΚΘΒΕ.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Πρόλογος

Το κλασικό αριστούργημα του κορυφαίου Ρώσου δραματουργού Νικολάι Γκόγκολ, που πρωτοπαίχτηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1836, είναι στην ουσία μια πολιτική, αττική κωμωδία του Βορρά, όπου η ιδιωτική ίντριγκα του Μένανδρου σμίγει με τη δημόσια κριτική του Αριστοφάνη. Το έργο παρουσιάζει έναν κόσμο, στον οποίο κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από το σπίλωμα του αδηφάγου συμφέροντος, ούτε κανένας από τους κατοίκους στη σκηνική παραστατικότητά του είναι αρκετά έξυπνος, ώστε να κρύψει τη διαφθορά του ή να αντιληφθεί το ηθικό κενό της ύπαρξής του.

Στην καλοδουλεμένη αυτή πολιτική σάτιρα στηλιτεύεται η διαφθορά του λαού από την Εξουσία και φαίνεται πως, όσο μεγαλώνει η κρατική απολυταρχία, τόσο μικραίνει η συνείδηση του ανθρώπου.

Μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι σε ένα μικρό έργο, ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ καταφέρνει να δείξει έξοχα όλους τους τομείς της κοινωνίας: τους ανθρώπους, τους εμπόρους, τη γραφειοκρατία. Ο «Επιθεωρητής» αντικατοπτρίζει τους κύριους τομείς της ζωής: εμπορικό, κοινωνικό, πνευματικό.

Στο Κ. Θ.Β.Ε. ανέβηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1964.

Υπόθεση

«Ο Επιθεωρητής» ολοκληρώθηκε από τον Νικολάι Γκόγκολ σε διάστημα δύο μηνών, από τον Οκτώβριο μέχρι το Δεκέμβριο του 1835. Η υπόθεση τού έργου εκτυλίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, όπου οι κρατικοί υπάλληλοι -από τον επικεφαλής τους, τον Έπαρχο, ως τον τελευταίο στην ιεραρχική κλίμακα- συμπεριφέρονται ως δυνάστες του λαού, με κύρια και ουσιαστική τους ασχολία τις απάτες, τους εκβιασμούς και τον εκφοβισμό των απλών ανθρώπων που ζουν εδώ.

Όμως, αυτή η ιδεατή κατάσταση για τους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού διαταράσσεται ξαφνικά, από την είδηση ότι επίκειται η άφιξη ενός υψηλόβαθμου Επιθεωρητή, ο οποίος έχει σκοπό να ελέγξει τον τρόπο με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους και να επιβάλει κυρώσεις σε εκείνους που δεν τα ασκούν όπως πρέπει. Επίσης, προκειμένου να μπορέσει να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, έρχεται ινκόγκνιτο.

Και ενώ οι φήμες οργιάζουν, ένας ξένος, με ύφος αρκετά αυστηρό και με ανάλογους τρόπους, φθάνει στο πανδοχείο της πόλης. Όλοι υποπτεύονται πως είναι ο Επιθεωρητής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τον κατώτερο υπάλληλο ενός υπουργείου, με το όνομα Χλεστιακόβ, που επιστρέφει από την άδειά του απένταρος, καθώς έχει χάσει όλα του τα λεφτά στα χαρτιά και δεν είναι σε θέση να πληρώσει ούτε για τη διαμονή του στο πανδοχείο.

Ο Έπαρχος τον καλεί σπίτι του για να εξασφαλίσει την εύνοια του κυρίου Επιθεωρητή. Ο τελευταίος, δηλαδή ο ασήμαντος Χλεστιακόβ, εκμεταλλευόμενος την κατάσταση, τρομοκρατεί τους πάντες και ερωτοτροπεί με τη γυναίκα και την κόρη του Έπαρχου. Όμως, ακόμη και όταν ο Χλεστιακόφ φεύγει, ένας νέος κύκλος βασάνων ανοίγει για τους κρατικούς υπαλλήλους αυτής της πόλης, καθώς, αυτή τη φορά, καταφθάνει ο πραγματικός Επιθεωρητής.

Ανάγνωση

Πρόκειται για μια ανελέητη καταγγελία εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής. Το καυστικό χιούμορ και οι ακραίες κωμικές καταστάσεις ξεδιπλώνουν ολοζώντανα μπροστά στα μάτια των θεατών την ασυδοσία της εξουσίας- πολιτικής, δικαστικής, διοικητικής, συνδικαλιστικής, Τύπου-και των μηχανισμών της, με την καθοριστική συμμετοχή των πολιτών- όλων των τάξεων και επαγγελμάτων-σ’ αυτό το αίσχος πολιτικής και κοινωνικής σήψης, μέσω «εξαγοράς» της αξιοπρέπειας και της συνειδήσεώς τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήμα και «κοινωνική καταξίωση».

Ένα απίστευτο γαϊτανάκι γυρίζει, φτιαγμένο από γραφειοκρατία, μίζες, ρουσφέτια, διορισμούς, εκβιασμούς, απάτες, συκοφαντίες, προδοσίες, κολακείες, δωροδοκίες. Όλα στον βωμό του κέρδους και της ανθρώπινης απληστίας!

Η ανηθικότητα διαπερνά όλη την κοινωνική πυραμίδα, από κάτω προς τα πάνω και από πάνω προς τα κάτω, συντηρώντας έτσι έναν γενικευμένο χυδαίο φαύλο κύκλο κοινωνικής αποσάθρωσης!

Θα έλεγα πως «Ο Επιθεωρητής» είναι η κωμική εκδοχή των Παθών, είναι τα Πάθη ιδωμένα μέσα από το σπίτι των αρχιερέων Άννα και Καϊάφα. Αν δεν είναι αυτό, τότε πρόκειται απλώς για μια χαριτωμένη πομφόλυγα. Ή, ακόμα χειρότερα, για ένα έργο εντελώς αντιδραστικό!

Ας μείνουμε στην πλοκή. Μια φούχτα τοπικών αρχόντων χωμένων στην διαπλοκή ως τον λαιμό, τρομοκρατούνται στην ιδέα πως η κεντρική εξουσία στέλνει έναν Γενικό Επιθεωρητή. Παρασυρμένοι από τον τρόμο τους νομίζουν πως ένα παιδαρέλι από την Πετρούπολη, που έχει φάει τα λεφτά του στα χαρτιά κι αδυνατεί να πληρώσει το ξενοδοχείο, είναι ο Επιθεωρητής. Τον λαδώνουν ασυστόλως, ο παμπόνηρος νεαρός τα παίρνει, χωρίς να καταλαβαίνει καν γιατί του τα χαρίζουν, και φεύγει.

Αυτή είναι όμως η παγίδα που στήνει ο Γκόγκολ, η δραματουργική παγίδα. Ο Επιθεωρητής συνιστά μια απόλυτη τομή στην ιστορία της κωμωδίας. Ο Γκόγκολ παίρνει όλα τα δομικά στοιχεία της παραδοσιακής φάρσας και της λαϊκής κωμωδίας (αυτής που ξεκινάει με τον Μένανδρο, κορυφώνεται με τον Μολιέρο, αναζητά νέες φόρμες με τον Μαριβώ και τον Μπωμαρσαί και παγιώνεται στη γαλλική φαρσοκωμωδία του 19ου αιώνα) και διαπράττει την απόλυτη τομή.

«Ο Επιθεωρητής» μοιάζει «τυπική φάρσα», αφού τα πάντα πλέκονται γύρω από το παραδοσιακό στοιχείο της λάθος ταυτότητας, κι αυτή είναι η δραματουργική του παγίδα. Γιατί όχι μόνο δεν είναι φάρσα, είναι ο «πατέρας» της κωμωδίας του παράλογου που θα εμφανιστεί με τον «Βασιλιά Υμπύ» του Ζαρρύ και θα φτάσει στο απόγειό της με την κωμωδία του βωβού κινηματογράφου και με το θέατρο του παράλογου.

Αλλά σ’ αυτή τη συγκλονιστική καινοτομία του Γκόγκολ, βρίσκεται και η παγίδα που μας στήνει ο Επιθεωρητής: γιατί αν ο σκηνοθέτης δε δει την ανατροπή, τότε μπορεί να πέσει μέσα της και να στήσει μια φαρσοκωμωδία, με πατέντα δύο αιώνων, σαν μια ρωσική εκδοχή του «Φιάκα» του Δημοσθένη Μισιτζή ή σαν σκέτη φαρσοκωμωδία, κάτι σαν Φεντώ ή Ψαθάς, με πιο πνευματώδη αστεία.

Το θέμα του έργου δεν είναι οι κακοί ή λιγότερο κακοί κρατικοί λειτουργοί, ο κακός ή λιγότερο κακός Τσάρος, οι αυτοί που τα παίρνουν κι αυτοί που τα δίνουν. Γι’ αυτό, όπως έλεγε ο Γκόγκολ, οι «κακοί» του έργου δεν είναι τέρατα. Τα πρόσωπα του έργου είναι οι συνήθεις παραβατικοί άνθρωποι που συναντώνται σε κάθε κοινωνία. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με τον επί Γης Παράδεισο.

Το θέμα του έργου είναι ο «κατά λάθος Επιθεωρητής», αυτό το εικοσιτριάχρονο απολειφάδι που θα ήθελε να έχει γράψει τους «Γάμους του Φίγκαρο» και, μάλιστα, ο αποτυχημένος νεαρός, ο γελοίος, ο ακόμα εν τη γενέσει του, ο σχεδόν έφηβος, άγαρμπος και ασχημάτιστος «ποιητής».

Ο Γκόγκολ ήταν είκοσι πέντε χρονών όταν έγραψε τον Επιθεωρητή κι αμέσως όλοι άρχισαν να φωνάζουν: «Να ο Επιθεωρητής, να ο κριτής της κοινωνικής μας πραγματικότητας!», ενώ ο ίδιος το μόνο που ήθελε ήταν να πουν: «Να ο ποιητής των Γάμων του Φίγκαρο!».

Γι’ αυτό και γινόταν έξαλλος όταν έπαιζαν τον Χλεστιακόφ, τον κατά λάθος Επιθεωρητή, ως γοητευτικό απατεώνα που λέει συνειδητά ψέματα για να τους φάει τα λεφτά, να αποπλανήσει τις κυρίες και να δραπετεύσει. Λέει ψέματα γιατί είναι ένας άχαρος έφηβος και ονειρεύεται πράγματα που δεν θα του συμβούν ποτέ, γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι ανίκανος να μπει στο παιχνίδι της διαπλοκής και της αποπλάνησης. Ο Χλεστιακόφ του Γκόγκολ είναι η κωμική εκδοχή του πρίγκιπα Μίσκιν στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι.

Η παράσταση

Έναρξη φαντασμαγορική με όλον τον θίασο στη σκηνή, η οποία μοιάζει οθόνη τρισδιάστατου θεάματος. Πρώτο σκηνοθετικό εύρημα, εφόσον στο βάθος στήθηκε το σαλόνι του Έπαρχου και, μάλιστα, φέρει αυλαία και στο προσκήνιο είναι ο χώρος που μετατρέπεται σε δρόμο, σε πανδοχείο, σε ό,τι επιτάσσει η κάθε πράξη.

Το έργο χωρίζεται σε πέντε πράξεις, οι οποίες διαδραματίζονται στο σπίτι του Έπαρχου. Τόπος -Χρόνος: Μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας στον 19ο αιώνα.

Ο «Επιθεωρητής» στη σκηνή του «Βασιλικού Θέατρου», έτσι όπως διασκευάστηκε και σκηνοθετήθηκε από τον έμπειρο Γιάννη Κακλέα, παρουσιάζει έναν κόσμο, όπου κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από το κυνήγι του συμφέροντος.

Η διαφθορά, η δωροδοκία, η απύθμενη ματαιοδοξία, η σεξουαλική αρπακτικότητα και η ασυδοσία προς όλους, εκτός από αυτούς που είναι πιο ισχυροί, είναι οι τρόποι της ανθρώπινης φύσης στο λασπωμένο μικρό τέλμα, όπου διαδραματίζεται το έργο του Γκόγκολ στην παρωχημένη μεν, εύληπτη δε μετάφρασή του Ερρίκου Μπελιέ.

Ορισμένες σκηνοθεσίες, ιδιαίτερα εκείνες που εμπνέονται από μια μπρεχτικού τύπου δραματουργική ανάλυση, όπως συμβαίνει εδώ, θέλουν να δείξουν ότι το δραματικό κείμενο δίνει φανταστικές λύσεις σε πραγματικές ιδεολογικές αντιφάσεις της εποχής, στην οποία τοποθετείται η μυθοπλασία. Αναλαμβάνει, λοιπόν, ο σκηνοθέτης να αναδείξει εικονικά και παραστατικά την ενυπάρχουσα στο κείμενο αντίφαση. Ωστόσο, οι σκηνικές οδηγίες δίνουν μεν συγκεκριμένες κατευθύνσεις για τη σκηνική πραγματοποίηση, αλλά η σκηνοθεσία δεν είναι υποχρεωμένη να τις ακολουθήσει κατά γράμμα.

Οπότε, ο ευφυής Γιάννης Κακλέας, δοκιμασμένος με επιτυχία σε πολυπρόσωπα, απαιτητικά έργα, κρατά την εποχή, η οποία παρέρχεται σταδιακά, αποδομείται ο περίγυρος, εμφανίζεται το καινούργιο κι ο θεατής αναγνωρίζει τη μετάβαση από το χθες στο σήμερα στη μορφή του Επιθεωρητή και του συνοδού του, στην παρουσία ενός αυτοκινήτου και στη συνθήκη του θεάτρου μέσα στο θέατρο. Ακόμα και η μεγάλη σκάλα στο σκηνικό σηματοδοτεί τη συνέχεια, την εξέλιξη, το μπροστά!

Αν ανατρέξουμε στους στίχους του τραγουδιού «Το Πάρτι» θα δούμε ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης χώρεσε σ’ ένα μπουκάλι ρούμι πολύ κόσμο του πνεύματος και των τεχνών. Γιατί όχι και ο Γιάννης Κακλέας να μην ανακατέψει σ’ ένα μπουκάλι βότκα τον Μπομ Φόσι του «Καμπαρέ» την ιταλική ταραντέλα, τα αμερικάνικα κάντρυ λαϊκά βήματα στις φιέστες των Νοτιαμερικανών γαιοκτημόνων, όλες τις μούτες των αριστοφανικών ηρώων, μέχρι τα ακκίσματα του Τάκη Μηλιάδη, ας πούμε, στις ασπρόμαυρες ελληνικές κωμωδίες στην ερμηνεία του αξεπέραστου Αλέξανδρου Ζουριδάκη. Άλλωστε, σε μια παράσταση όπου πρωτοστατεί η σάτιρα, οι δρόμοι είναι ανοικτοί για κάθε εύρημα. Προσθέτω δε, ότι το κείμενο έχει οικουμενική διάσταση, επειδή η αγυρτεία είναι φαινόμενο πανανθρώπινο ανεξαρτήτως εποχής.

Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαιρέτως, είναι ιδανικές επιλογές για τους ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν. Υποστηρίζουν την σκηνοθετική προσέγγιση με αριστοτεχνία και με μια τίμια κατάθεση ταλέντου.

Η Φαίη Κοκκινοπούλου υποδύεται με πειθώ την Άννα Αντρέγιεβνα, γυναίκα με κύρος και φιλοδοξίες. Κοινωνική, πονηρή, περίεργη, ανυπόμονη, κουτσομπόλα, φιλάρεσκη. Ανταγωνίστρια της κόρης της στον ερωτικό τομέα. Επιδιώκει μανιωδώς τη δόξα.

Ο Γιώργος Καύκας, συνεπής στις απαιτήσεις του ρόλου του μωροφιλόδοξου Έπαρχου, ερμηνεύει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο έναν ιδιοτελή, δολοπλόκο, διεφθαρμένο τύπο, υπό την επίφαση της εξουσίας.

Συναντά τον Επιθεωρητή του Γιάννη Σύριου, ο οποίος έχει δημιουργήσει την περσόνα του Ιβάν Αλεξάντροβιτς μακριά από τον κωμικό χαρακτήρα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στον Επιθεωρητή. Ο δικός του Επιθεωρητής είναι ένας σκοτεινός Ντοστογιεφσκικός ήρωας, ένας μηδενιστής και ηδονιστής, αλλά μη συνειδητός απατεώνας. Πολύ καλός ο νεαρός ηθοποιός σε όλες τις διακυμάνσεις του ρόλου του.

Ο Χρήστος Τσάβος είναι ο πιστός ακόλουθος του Χλεστιακόφ που κρατά την κριτική στάση απέναντί του κι ας τον δέρνει η πείνα.

Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος κεντάει χαρακτήρες στη σκηνή, έτσι όπως εκείνος ξέρει να κάνει σε κάθε παράσταση που τον έχω δει. Είτε δείχνει γυμνό το ωραίο του στέρνο είτε όχι.

Η Μαρία Ελευθεριάδη είναι η τροφαντή Αντόνοβα, η κόρη του Έπαρχου, διαβάζει Πούσκιν, υποδύεται σταθερά μια αιχμηρή προάγγελο προβληματικών ηρωίδων του Ντοστογιέφσκι και του Τσέχωφ. Σαφέστατα είναι πιστό αντίγραφο της μάνας της. Βαυκαλίζεται από την παρουσία του υψηλού επισκέπτη.

Ο Δημήτρης Καρτόκης, ο Δικαστής Αμός Φιοντόροβιτς Λιάπκικν, ορθολογιστής για την εποχή μεν, δολοπλόκος δε. Ασχολείται περισσότερο με το κυνήγι, παρά με τις δικαστικές υποθέσεις που λιμνάζουν επί χρόνια.

Ξαναλέω ότι όλοι οι ηθοποιοί στους κύριους και δευτερεύοντες ρόλους, στο πολυπρόσωπο έργο, είναι μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας και θεατρικής ευφυΐας.

Το εξαιρετικής αισθητικής σκηνικό και τα πλούσια κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη, μας θυμίζουν πόσο χρήσιμο είναι το κοστούμι και το εικαστικό περιβάλλον στον καθορισμό των χαρακτήρων, του τόπου και του χρόνου της δράσης. Εδώ, στιγματίζουν την κοινωνική ακμή και παρακμή του 19ου αιώνα. Η Ρωσία, άλλωστε, στο εσωτερικό της αυτή την περίοδο έχει τα προβλήματα του τεράστιου, του χαώδους κράτους και, παρότι κάνει όχι μικρά και όχι χωρίς σύστημα βήματα εκσυγχρονισμού, δεν καταφέρνει να φτάσει στον πραγματικό πυρήνα των εξελίξεων, να μυηθεί, να εισαγάγει και να γίνει δικός της ο εκσυγχρονισμός, να μετάσχει, δηλαδή, του δυτικού κόσμου. Παραμένει μια δύναμη ανατολική. Ωστόσο, ακόμα και σ’ αυτόν τον δυστοπικό χάρτη των ευγενών, που ζουν διάσπαρτα απ’ άκρη σ’ άκρη της Ρωσίας, οι ανθρώπινες αδυναμίες δε γνωρίζουν ούτε πολιτικά καθεστώτα ούτε σύνορα.

Ακριβώς το ίδιο θα πω και για τους φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου, οι οποίοι τονίζουν το μπαρόκ στιλ διακόσμησης του σπιτιού του Έπαρχου.

Όλη η ατμόσφαιρα της παράστασης δημιουργεί έντονα ευφρόσυνα συναισθήματα, ενώ διαχέεται στην αίθουσα η αίσθηση της πολυτέλειας, του κύρους, της υπερβολής και της υπεροχής και, σαφώς, υπαινίσσεται την ασυδοσία, την αμετροέπεια και την έπαρση.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, συνθέτης με πολλές επιτυχίες και στο θέατρο, συνοδεύει τη δράση και στοχοποιεί σημαίνουσες σκηνές στην κατανόηση του έργου.

Η πολλή και καλή δουλειά όλων των συντελεστών της παράστασης περνά στο κοινό, το οποίο την επιβραβεύει με δυνατό χειροκρότημα στο φινάλε.

Επίλογος

Το στοιχείο που διαφοροποιεί το έργο “Ο Επιθεωρητής” από τις κωμωδίες της εποχής του και το καθιστά κλασικό δημιούργημα στο χώρο της κοινωνικής σάτιρας, είναι το ότι οι χαρακτήρες που μας παρουσιάζει εμφανίζονται και παραμένουν ως το τέλος αληθινοί. Επίσης, ξεχωρίζει ο πλούτος της περιγραφής, τόσο της αυταρχικότητας όσο και της δουλοπρέπειας των δημοσίων υπαλλήλων, σ’ ένα απολυταρχικό κράτος.

Ο ίδιος ο Γκόγκολ γράφει χαρακτηριστικά: “Στον Επιθεωρητή μου επιδίωξα να συγκεντρώσω και να σατιρίσω μια για πάντα ό,τι σάπιο υπάρχει στη Ρωσία, όλες τις αδικίες που διαπράττονται, εκεί ακριβώς όπου θα είχαμε την αξίωση να βασιλεύει η απόλυτη δικαιοσύνη”.

“Ο Επιθεωρητής” αποτελεί όχι μονάχα τη λαμπρότερη διακωμώδηση της τσαρικής γραφειοκρατίας, αλλά και της κοινωνικής διαφθοράς σε όποια χώρα και σε όποια ιστορική περίοδο κι αν τη συναντάμε. Για αυτόν το λόγο ο Γκόγκολ δέχθηκε ανελέητες επιθέσεις την επομένη της πρώτης παράστασης του Επιθεωρητή.

 Με αφορμή αυτές τις επιθέσεις γράφει στο φίλο του Στσέπκιν: “Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι κωμωδιογράφος. Την παραμικρή αλήθεια -ακόμη και ίχνος αυτής της αλήθειας- αν πεις, έχεις να αναμετρηθείς όχι μονάχα με άτομα, αλλά με ολόκληρες τάξεις”.

Και από αυτήν την άποψη, “Ο Επιθεωρητής” αποτελεί ένα από τα κλασικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας στο χώρο της κοινωνικής σάτιρας.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια ΔουλαδίρηΓιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Κίνηση: Στεφανία Σωτηροπούλου
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου
Βοηθοί σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χριστίνα Θαλασσά, Δανάη Πανά
Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
β΄ Βοηθός σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης 2023): Γούναρης Τάσος
Βοηθός φωτιστή (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης 2023): Τσομπάνη Εύα

Διανομή
Μαίρη Ανδρέου (πόρνη, υπάλληλος πανδοχείου, καλεσμένη)
Νεφέλη Ανθοπούλου (πόρνη, δασκάλα πιάνου, γυναίκα του σιδερά, καλεσμένη)
Χαρά Γιώτα (χορεύτρια, καλεσμένη)
Δημήτριος Δανάμπασης (Μίσκα – υπηρέτης του Επάρχου)
Μαρία Ελευθεριάδη (Μαρία Αντόνοβνα – κόρη του Επάρχου)
Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Κρίστιαν Γκύμπνερ – γιατρός Γερμανός)
Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Πιότρ Ιβάνοβιτς Ντομπίνσκι- Εισοδηματία)
Στέλιος Καλαϊτζής (Ιβάν Κουσμίτς Σπιόκιν – Διευθυντής του ταχυδρομείου)
Κωστής Καπελλίδης (θαμώνας, υπάλληλος πανδοχείου, καλεσμένος)
Άγγελος Καρανικόλας (θαμώνας, υπάλληλος πανδοχείου, Αστυνομικός, καλεσμένος)
Δημήτρης Καρτόκης (Αμός Φιοντόροβιτς Λιάπκικν – Δικαστής)
Γιώργος Καύκας (Αντόν Αντόνοβιτς- Έπαρχος σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας),
Φαίη Κοκκινοπούλου (Άννα Aντρέγιεβνα – Γυναίκα του Έπαρχου)
Νικόλας Μαραγκόπουλος (Αρτέμι Φιλίπποβιτς Ζεμλιάνκα – Επίτροπος Κοινωφελών Ιδρυμάτων),
Χρήστος Μαστρογιαννίδης (Θαμώνας, Πανδοχέας, Αστυνομικός, Καλεσμένος)
Δημήτρης Μορφακίδης (Λούκα Λούκιτς Χλοπόφ- Επόπτης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων)
Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Πιότρ Ιβάνοβιτς Μπομπίνσκι- Εισοδηματίας)
Στέφανος Πίττας (Θαμώνας, Υπάλληλος πανδοχείου, Αστυνομικός, Καλεσμένος)
Μιχάλης Σιώνας (Ποιητής, Αστυνομικός, Καλεσμένος)
Γιάννης Σύριος (Ιβάν Αλεξάντροβιτς Χλιεστακόφ: «ο επιθεωρητής», Κατώτερος δημόσιος υπάλληλος στην Πετρούπολη)
Θεοφανώ Τζαλαβρά (Τραγουδίστρια, Καλεσμένη)
Χρήστος Τσάβος (Οσίπ- Ο φίλος του Χλιεστακώφ)
Γιάννης Τσιακμάκης (Σβιστούνωφ- Διευθυντής της αστυνομίας)
Μαρία Χατζηιωαννίδου (Πόρνη, Γυναίκα Χλοπόφ, Γριά εμπόρισσα)

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

Χορηγία του Συλλόγου «Φίλος» στο Φεστιβάλ Cosmopolis

Χορηγία-του-Συλλόγου-«Φίλος»-στο-Φεστιβάλ-cosmopolis

Ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Καβάλας «ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ» Παναγιώτης Αγγελίδης και η γενική διευθύντρια Άλκηστις Βλάχου, εκπροσωπώντας την Επιχείρηση, εκφράζουν τις θερμές και ειλικρινείς ευχαριστίες στον Σύλλογο «Φίλος» για την αδελφοποίηση Καβάλας – Νυρεμβέργης, για την χορηγία ύψους 1000 ευρώ στη διοργάνωση του Φεστιβάλ Cosmopolis.

Προηγήθηκε συνάντηση με τον πρόεδρο του Συλλόγου, Σωτήρη Ξώγνο, ο οποίος γι’ ακόμα μια φορά είναι συνοδοιπόρος του οράματος της Eπιχείρησης και συνεισφέρει τα μέγιστα όλα αυτά τα χρόνια στην επίτευξη των στόχων και στη διευκόλυνση του έργου της Επιχείρησης, μέσα από πλήθος χορηγιών και λοιπών δράσεων στήριξης.

«Χαιρόμαστε που στην πορεία των δράσεών μας βρίσκουμε ένθερμους υποστηρικτές, όπως ο Σύλλογος «Φίλος»  που έχουν αποδείξει επανειλημμένα, εδώ και πολλά χρόνια, τη μεγάλη κοινωνική ευθύνη και την ανιδιοτελή προσφορά τους προς τη «Δημωφέλεια» και τον Δήμο Καβάλας» τονίστηκε από τον κ. Αγγελίδη κατά τη συνάντηση με τον κ. Ξώγνο. Στο ίδιο πλαίσιο συζητήθηκαν και περαιτέρω δράσεις που θα ενισχύσουν τους δεσμούς ανάμεσα στις δύο πόλεις, κυρίως στον τομέα του Πολιτισμού.

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Η ομάδα «Άνθρωποι στη Θάλασσα» με την παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι» στον πολυχώρο «Alte Fablon» Θεσσαλονίκης

Η-ομάδα-«Άνθρωποι-στη-Θάλασσα»-με-την-παράσταση-«Ημερολόγιον-Ντελίβερι»-στον-πολυχώρο-«alte-fablon»-Θεσσαλονίκης

Πρόλογος

Το ντελίβερι ανήκει σε αυτά τα επαγγέλματα του ιδιωτικού τομέα, τα οποία, διαχρονικά, απολαμβάνουν ελάχιστης προσοχής σε επίπεδο δημόσιας συζήτησης και κρατικής μέριμνας. Πρόκειται για ένα δύσκολο επάγγελμα, που χαρακτηρίζεται από αυξημένους σωματικούς κινδύνους, εξοντωτικά και σπαστά ωράρια, οικονομική επισφάλεια, δυσχερείς συνθήκες εργασίας, κακώς εννοούμενη ευελιξία και, μέχρι πρόσφατα, περιορισμένη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες εργαζομένων και πολιτών (εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων κ. ά.) οι διανομείς δε βρέθηκαν ποτέ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε συζητήσεις σχετικές με τα δικαιώματα του εργαζομένου. Να, όμως, που μια ομάδα καλλιτεχνών αποφάσισε να στηρίξει, μέσω της τέχνης που υπηρετεί, το περιθωριοποιημένο επάγγελμα.

Πλην των αστυνομικών δελτίων που φτάνουν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο πλήρη συμβάντων, από αρνητικά έως μακάβρια, έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα αφηγήσεις διανομέων, αλλά πάντοτε με αφορμή μιας ή περισσοτέρων από τις παραπάνω αναφορές.

Η παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι», βασισμένη στα κείμενα του Σάκη Αποστολάκη, στον πολυχώρο Alte Fablon στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου είναι «πικρή» κωμωδία και είναι σε εξέλιξη.

Το έργο:

Έπειτα από 35 χρόνια δημοσιογραφίας ο Σάκης Αποστολάκης χάνει τη δουλειά του, όταν κλείνει η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Η ανεργία σε συνδυασμό με την έκπτωση της ποιοτικής δημοσιογραφίας τον οδηγούν να στραφεί στο επάγγελμα του διανομέα.

Συνδυάζοντας το ρεπορτάζ με τη νέα επαγγελματική του ταυτότητα αρχίζει να δημοσιεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το “Ημερολόγιον Ντελίβερι”, ένα χιουμοριστικό και πρωτότυπο ρεπορτάζ, μια ενδιαφέρουσα καταγραφή μετά σχολιασμών των κωμικοτραγικών επεισοδίων που αντιμετωπίζει στην εργασία του, τόσο από τους ιδιόρρυθμους πελάτες όσο και από τους εργοδότες του.

«Ξεκινάς τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα και, πάνω κάτω, είσαι προετοιμασμένος
για το τι θα αντιμετωπίσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις. Γιατί ο άνθρωπος δεν παύει να σε εκπλήσσει.»

Η παράσταση:

 Το ημερολόγιο του Σάκη Αποστολάκη είναι γραμμένο για να μιληθεί στη σκηνή και να μοιραστεί με το κοινό. Έχει μια εγγενή προφορικότητα, που πάει τον ακροατή- θεατή σεργιάνι στον χρόνο διεκπεραίωσης μιας αποστολής διανομέα. Η ίδια γλώσσα της καθημερινότητάς σου, η ιδιαίτερη στίξη, οι εγκοπές του λόγου, όλα τείνουν προς έναν τρόπο κουβεντιαστό, γεγονός που στο θέατρο θεωρείται αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή οφείλεις να το ανακαλύψεις από την καρέκλα σου σε όλες τις παραμέτρους του.

Πανέξυπνα κείμενα- επεισόδια, χιουμοριστικά, δηκτικά, καταγγελτικά, με μια θαυμαστή αμεσότητα, όπως εκείνα του Τσιφόρου ή του Ψαθά, που οι παλιοί αγαπήσαμε είτε στα βιβλία είτε στο θέατρο ή στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Ένα όμως επεισόδιο ξέφυγε στην υπερβολή και αδίκησε κατάφορα την τάξη των ένστολων, ισοπεδώνοντας τα πάντα στην ΕΛ.ΑΣ, με τον χαρακτηρισμό «άχρηστοι άνθρωποι». Είναι προφανές, ότι ο συγγραφέας παρασύρθηκε από τον οίστρο του ή το μένος του εναντίον των καταστολέων και δικαίωσε του «μπαχαλάκηδες», περιφρονώντας το αυτό το Σώμα. Άλλωστε, όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα, αλλά όλα χρειάζονται.

Η μουσική του Ανδρέα Ασημακόπουλου ευχάριστη, σαν από κόμικς, απόλυτα συμβατή με τους γρήγορους ρυθμούς, θαρρείς έχει την ταχύτητα ενός ντελιβερά στο μηχανάκι ή στις σκάλες πολυκατοικίας.

 Η ευρηματική σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου ικανοποιεί στο έπακρον και τον πιο δύσκολο θεατή. Τον καθιστά συμμέτοχο στα δρώμενα, επειδή εκμεταλλεύεται έξυπνα όλη την αίθουσα, κάθε της χώρο, επειδή δίνει φτερά στους ηθοποιούς με την καθοδήγησή της, επειδή η παράσταση ρέει σαν ταξιδάκι αναψυχής και, ταυτόχρονα, σαν κατήχηση συμπεριφοράς, ώστε κανείς δεν κοιτάζει ρολόι στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς της.

Το «Ημερολόγιον Ντελίβερι» συνιστά, επί της ουσίας, ένα τελετουργικό που δείχνει την έμπνευση και τη ρίζα του κι αυτή είναι η ελληνική νοοτροπία που βάζει ταμπέλες (βαθμίδες) στα επαγγέλματα: δουλειά γραφείου, υπαλλήλου, προϊσταμένου, δουλειά του ποδαριού, δουλειά ευκαιριακή, δουλειά έκτακτης ανάγκης, όπως διανομέας είτε πεζός για φυλλάδια είτε εποχούμενος σε δυο ρόδες για εστίαση. Η σχέση «δούναι- λαβείν» δεν είναι απλά μια διεκπεραίωση. Είναι μια διαδικασία αναζήτησης και σύνδεσης με την ελληνικότητα και τα νοήματά της, όπως η επικοινωνία.

Η ομάδα «Άνθρωπος στη Θάλασσα» διαθέτει ισχυρό σωσίβιο στα «κύματα» της σκηνής το χιούμορ και μια εξαιρετική λειτουργία ισχυρού πομπού. Προσκαλεί τους θεατές να συμμετάσχουν σε μία παράσταση – εμπειρία, με στόχο να δώσει ορατότητα στο επάγγελμα των διανομέων και να φωτίσει τις εργασιακές συνθήκες και διεκδικήσεις τους για ασφαλή και αξιοπρεπή εργασία, αναδεικνύοντας, παράλληλα, τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που, ενώ φτάνουν μέχρι το κατώφλι του σπιτιού μας, αντιμετωπίζονται – ενίοτε – σαν να είναι υπηρέτες μας.

«Κατάντησα ντελιβεράς μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας;
Όχι ! Κατάντησα ελεύθερος άνθρωπος»

Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί σε εγρήγορση, συνειδητοποιημένοι και εκπαιδευμένοι υποκριτές, μεταφέρουν το κοινό στον κόσμο των χαρακτήρων που υποδύονται και των ιστοριών που αφηγούνται. Καταφέρνουν με τους ρυθμούς τους και τις λέξεις που εκφέρουν να περάσουν στο κοινό διάθεση παρέας, ευφροσύνης αλλά και προβληματισμού. Πιστεύω πως αντιλαμβάνονται – όταν λειτουργεί θαυμάσια ο «καθρέφτης» – ότι δεν απευθύνονται ούτε στο συναίσθημα ούτε στη λογική, αλλά κατευθείαν στις διεργασίες του ασυνειδήτου τους. Τότε, οι θεατές αναγνωρίζουμε πόσο καλοί δότες είναι και, αντίστοιχα, εμείς κερδίζουμε τον τίτλο του καλού δέκτη. Εφόσον το γέλιο χαρίζει ατμόσφαιρα της ομαδικής διασκέδασης, η ψυχαγωγία επιτυγχάνεται και, ταυτόχρονα, ο στόχος του θεάματος. Το θέατρο μπορεί να γίνει κοινωνικό λειτούργημα, να διδάξει, να φέρει ψυχικές διεργασίες και επαναπροσδιορισμούς στάσεων ζωής.

Επιτρέψτε μου την ιδιαίτερη μνεία στον έξοχο Μάριο Μεβουλιώτη, ο οποίος με απογειώνει κάθε φορά που τον απολαμβάνω στο θέατρο. Από την πάλαι ποτέ «Ούγκα Κλάρα» και τα «Σκυλιά στο Πάρκο» του Εντουάρτ Άλμπι, τις «Εξομολογήσεις» του Παπαδιαμάντη, έως το «Ημερολόγιον Ντελίβερι».

Στο φινάλε, ο συγγραφέας εμφανίζεται ως ντελιβεράς και φέρνει πραγματικές πίτσες στην αίθουσα που μοιράζονται στο κοινό. Την ίδια στιγμή οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τον Σάκη Αποστολάκη που αυτοβιογραφείται επί σκηνής.

 Επίλογος

Θεωρητικά, οι συνθήκες αυτές θα έπρεπε να απασχολήσουν τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τους λιγότερο ευνοημένους, αλλά, για λόγους που μας διαφεύγουν, αυτά έχουν δείξει περιορισμένο ενδιαφέρον. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των ντελιβεράδων προκάλεσαν την αντίδραση του Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το οποίο εξέδωσε εγκύκλιο με τίτλο «Δράσεις για την προστασία των εργαζομένων σε εργασίες μεταφοράς και διανομής προϊόντων με δίκυκλο», στην οποία τίθενται οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πλαισίου προστασίας αυτού του, ομολογουμένως, δύσκολου επαγγέλματος.

Στην πραγματικότητα το θέμα είναι η διαχρονική αδιαφορία του πολιτικού συστήματος για εκείνες τις επαγγελματικές κατηγορίες που, αν και έχουν σαφέστατα θεμιτές διεκδικήσεις, αδυνατούν να εισακουστούν.

Συντελεστές:

Κείμενα: Σάκης Αποστολάκης

Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου

Σκηνικά: Μαρία Όσσα

Κοστούμια: ΠένηΝτάνη

Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος

Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαλάντης Νέστωρας

Εμψύχωση κούκλας: Μάριος Μεβουλιώτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαντά

Επί σκηνής: Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου, Άννα-Μαρία Γάτου, Μάριος Μεβουλιώτης

Δημιουργικό αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης

Trailer: Γιώργος Γεωργακόπουλος

Μίξη – Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio

Επικοινωνία: Νατάσσα Αστρεινίδη, Κατερίνα Κανδυλίδου

Παραγωγή: Άνθρωπος στη Θάλασσα ΑΜΚΕ
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Ακύρωσε την συμμετοχή του στο “Άδοντες και Ψάλλοντες” ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ

Ακύρωσε-την-συμμετοχή-του-στο-“Άδοντες-και-Ψάλλοντες”-ο-Ζμπίγκνιεφ-Πράισνερ

Από το Μουσικό Σχολείο Καβάλας ανακοινώνονται τα ακόλουθα:

Με λύπη σας ανακοινώνουμε  ότι ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, όπως μας διαμήνυσε με επιστολή του, δεν επιθυμεί να εμφανιστεί στη σημερινή συναυλία του Φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, καθώς διαφωνεί με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Η εν λόγω απροσδόκητη αλλαγή δεδομένων που σημειώθηκε την τελευταία στιγμή, καθιστά αδύνατη την υλοποίηση του αρχικού μας προγράμματος.

Η εκδήλωση, ωστόσο, θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές των μουσικών σχολείων, την ίδια ώρα (20:30) και στον ίδιο χώρο (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων), με έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών.

Ο Διευθυντής
Ιωάννης Κακάρας

Τι αναφέρει ο συνθέτης

Ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, ακύρωσε την συμμετοχή του στη συναυλία του Φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία», καθώς διαφώνησε με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Συγκεκριμένα ο συνθέτης αναφέρει: «Αγαπητό κοινό, όποιος ήθελε να συμμετάσχει απόψε στην συναυλία μου στο Αρχαίο Φιλίππων ενημερώνω ότι η συναυλία δεν θα πραγματοποιηθεί αν και ήρθαμε Καβάλα έτοιμοι να παίξουμε για εσάς.

Η συναυλία δεν θα γίνει λόγω της πίεσης, που δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου, από την πλευρά του διοργανωτή του φεστιβάλ. Προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να επιτρέψουμε πάνω από 100 νέους (που η παρουσία τους με εξέπληξε κατά την πρώτη πρόβα) που υποτίθεται ότι θα ενταχθούν στην επαγγελματική ορχήστρα και επαγγελματική χορωδία που μου υποσχέθηκαν σύμφωνα με το συμβόλαιο (πάνω από 100 νέοι σημαίνει περισσότερα από τους επαγγελματίες μουσικούς επί σκηνής). Δεν έχω τίποτα εναντίον των παιδιών, συνήθιζα να ηχογραφώ με παιδιά που ήταν επαγγελματικά προετοιμασμένα. Η μουσική μου είναι δύσκολη, χρειάζεται επαγγελματισμό από τους ερμηνευτές της. Η πλειοψηφία των νέων που γνώρισα στην Καβάλα δεν μπορούσε καν να διαβάσει τα λόγια, δεν είχε καμία δυνατότητα να παίξει με ορχήστρα και επιπλέον δεν ήταν καν προετοιμασμένοι να κάνουν μια τέτοια διοργάνωση. Η αντιπαράθεση επαγγελματιών μουσικών και παιδιών είναι επιβλαβής μόνο για τους δεύτερους. Μετά την απόφαση μου να κάνω συναυλία μόνο με επαγγελματίες μουσικούς και χορωδία ο διοργανωτής της συναυλίας με ενημέρωσε ότι προτιμούν να παραιτηθώ από την παράσταση των σολίστ μου και εμού για να επιτρέψουμε στα παιδιά να παίξουν απόψε αντί για εμάς.

Λυπάμαι πολύ που δεν θα μπορέσω να ερμηνεύσω τη μουσική μου που έχω ερμηνεύσει πολλές φορές στην Ελλάδα αλλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να συμφωνήσω για τις απρόσμενες συνθήκες.

Η συναυλία θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσετε νέους ανθρώπους που θα είχαν την ευκαιρία να δουν τον τρόπο που ετοιμάζονται τέτοιες συναυλίες από μουσικής πλευράς και να τις αντιμετωπίσουν ως masterclass. Τέτοιο μάθημα σίγουρα θα ήταν σημαντικό για την ανάπτυξη αυτών των νέων και σίγουρα ταλαντούχων μουσικών.»

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα