Connect with us

Πολιτισμός

«Λυσσασμένη γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς στο «Βασιλικό Θέατρο» από το Κ.Θ.Β.Ε.

«Λυσσασμένη-γάτα»-του-Τενεσί-Ουίλιαμς-στο-«Βασιλικό-Θέατρο»-από-το-ΚΘΒΕ.

Κριτική από τον Παύλο Λεμοντζή

«Αλλά βέβαια, εγώ δεν έχω τη γοητεία του ηττημένου, εγώ έχω ακόμα κουράγιο ν’ αγωνίζομαι και είμαι αποφασισμένη να νικήσω… Αν και δεν ξέρω τι είδους νίκη μπορεί να πετύχει μια λυσσασμένη γάτα πάνω σε καυτή, τσίγκινη στέγη ─ μόνο να προσπαθήσει να κρατηθεί εκεί πάνω για όσο αντέχει…»

Το θεατρικό του Τενεσί Γουίλιαμς έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ στις 24 Μαρτίου του 1955  με τον Μπεν Γκαζάρα στον ρόλο του Μπρικ και την Μπάρμπαρα Μπελ Γκέντες στον ρόλο της Μάγκι, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Ο Τενεσί Ουίλιαμς έλαβε για το έργο αυτό βραβείο Πούλιτζερ, ενώ το 1958 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με τον Πωλ Νιούμαν και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.  Η ταινία έλαβε 6 υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων  και για  Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, χωρίς όμως να κερδίσει κάποιο.

Υπόθεση

Σε μια πλούσια αγροικία η οικογένεια Πόλιτ συγκεντρώνεται για τα 65α γενέθλια του Big Daddy, ο οποίος αγνοεί ότι είναι βαριά άρρωστος. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, μια σειρά γεγονότων φέρνει στο φως το γιατί ο μικρός γιος, ο Μπρικ, δεν κάνει παιδιά με την πανέμορφη σύζυγό του, Μάγκι, και έχει επιλέξει για μόνιμη συντροφιά του το ποτό. Ο μεγάλος γιος,  ο Γκούπερ, ετοιμάζεται να γίνει για έκτη φορά πατέρας και ζητά το μερίδιο της κληρονομιάς που θεωρεί ότι του αναλογεί. Οι ενδοοικογενειακές διαμάχες και –κυρίως – η σύγκρουση του Μπιγκ Ντάντι με τον Μπρικ θα αλλάξει τις ζωές όλων.

Η Μάγκι. Ο Μπρικ. Ο Big Daddy. Τρία πρόσωπα, τρεις ρόλοι γραμμένοι από τον Τενεσί Ουίλιαμς, συνθέτουν ένα διαφορετικό τρίγωνο, οικογενειακό και ερωτικό, το τρίγωνο της «Λυσσασμένης γάτας». Το αιώνιο παιχνίδι του έρωτα και του θανάτου, της απελπισίας και της ελπίδας, της γονιμότητα

Και της στειρότητας, της φιλίας και της οικογένειας.

 Ανάγνωση

Μέσα από τη «Λυσσασμένη Γάτα» ο Τενεσί Ουίλιαμς τοποθετεί τον  θεατή να παρακολουθήσει  στενά, για ακόμα μια φορά, την πολυεπίπεδη πτώση της παραδοσιακής οικογένειας του Νότου, που πάντα ήταν ο συντηρητικός πυλώνας  της αμερικανικής κοινωνίας.

Είναι ένα έργο όπου πιστεύουμε κάθε λέξη που δεν εκφέρεται, κάθε συναίσθημα που δεν εκδηλώνεται, κάθε αδυναμία που δεν ομολογείται. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες του, εκρηκτικοί μέσα στα αδιέξοδά τους, είναι διατεθειμένοι να συγκρουστούν έως τη συντριβή και την κατάρρευση. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια έγγαμη ερωτική σχέση που θυμίζει περισσότερο εναγκαλισμό θανάτου, παρά προσπάθεια συμβίωσης.

Η διεκδικητική Μάγκι προσπαθεί να αναστήσει πεθαμένα αισθήματα στον παραιτημένο Μπρικ που, μετά τον βιολογικό τραυματισμό του σε κάποιο γήπεδο, αποσύρεται στο δωμάτιό του και καταφεύγει στο ποτό.

Στην Αμερική της δεκαετίας του’50, όταν η διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας καθίσταται ζήτημα υψίστης προτεραιότητας, όταν οτιδήποτε εναλλακτικό θεωρείται αυτομάτως απειλή προς τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, όταν οι κομμουνιστές και οι ομοφυλόφιλοι μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους και συλλαμβάνονται, ενώ το κράτος καλεί τους πολίτες να καταδώσουν φίλους και συνεργάτες, οι ήρωες του Ουίλιαμς φτιάχνουν τους δικούς τους γυάλινους κόσμους, προκειμένου να  επιβιώσουν, να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να ανασάνουν ελεύθερα.

Η παράσταση

Αν η υπογραφή δεν ήταν του Σύλλα Τζουμέρκα αλλά ενός συγχρόνου αλά Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, θα μιλούσαμε για μια «πολύ λυσσασμένη γάτα», εφόσον ξέρουμε ότι ο Γερμανός σκηνοθέτης δεν αρέσκετο  σε ημίμετρα, με το γυμνό.

 Ωστόσο, ο  διακεκριμένος  κινηματογραφιστής με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του  και καλός ηθοποιός Σύλλας Τζουμέρκας, επιχειρεί για πρώτη φορά στην καριέρα του να σκηνοθετήσει μόνος του  ένα θεατρικό έργο και, μάλιστα,  υπαρξιακό δράμα του Τενεσί Γουίλιαμς. Την «Λυσσασμένη Γάτα».

Ακολουθεί  με  κινηματογραφική  γραφή  έναν ρεαλιστικό  δρόμο, σε μια σύγχρονη προσέγγιση του κειμένου και σε δίκη του μετάφραση και επιθυμεί ( υποθέτω) να  αποκαλύψει με ακρίβεια όλα τα στοιχεία του, οπτικά και νοητά.

Έτσι, παρουσιάζει την κοινωνιολογική, την ψυχολογική και τη συμβολική όψη του έργου, με κινηματογραφικό ύφος, ας πούμε κόμικς, δηλαδή μια  αφήγηση ως μια αλληλουχία εικόνων και ήχων, που ερμηνεύονται από τον θεατή ως μια «ιστορία» με συγκεκριμένη πλοκή, εξέλιξη και κατάληξη. Επομένως, ταυτίζεται με τις απαιτήσεις του συγγραφέα, έστω με αισθητική νομάδων, με στιλ παλιομοδίτικο που βρίσκει κανείς στα καταστήματα  «ό,τι πάρεις 4 ευρώ».  Άκομψο εγχείρημα, αλλά άποψη, θα πείτε.

Οπωσδήποτε,  μελέτησε ότι  οι πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ μας  συνθέτουν ένα δίχτυ, όπου, μαζί με τα πολλά θετικά μας στοιχεία, κουβαλάμε και ένα μεγάλο βάρος από οδυνηρά βιώματα, ασυνείδητες εμπάθειες, αναίτιες προκαταλήψεις, κληροδοτημένα μίση ή καταναγκαστικές προτιμήσεις, που στοιχειώνουν τον αγώνα μας για ολοκλήρωση και ευτυχία.

Το δυναμικό του ανθρώπινου όντος, όπως και εκείνο των κοινωνικών του ιστών, είναι στην πραγματικότητα ανεξάντλητο, παραμένει όμως ανεκμετάλλευτο εξαιτίας της τάσης του να καθηλώνει τον εαυτό του στην πιο μέτρια εκδοχή του. Η απάντηση σ’ αυτή την πρόκληση, το πέρασμα από το ψεύτικα ατομικό στο αληθινά συλλογικό, είναι να γνωρίσουμε σε βάθος τον εαυτό μας και να απελευθερώσουμε την κρυμμένη του δημιουργικότητα, επιτρέποντάς της να ανθίσει. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους μοίρασε τους κεντρικούς ήρωες σε διαφορετικά πρόσωπα κι έτσι  αγκάλιασε όλες τις συνιστώσες του ψυχολογικού, εσωτερικού κόσμου μας.

Πιστεύω, ότι ο σκηνοθέτης μέσα από τη κινηματογραφική του  γραφή , δίνει  περισσότερη σημασία στην καταλυτική μορφή της όλης σύνθεσης, τον πατέρα ( εξαιρετικός ο Βασίλης Σπυρόπουλος) , επειδή γνωρίζει  – ύστερα από τόσα ταξίδια στα διεθνή Φεστιβάλ – ότι στην εποχή της ταχύτητας και των αλλαγών, σε όλα τα επίπεδα που διανύουμε  σήμερα, ο συναισθηματικός κόσμος υποχωρεί μπροστά στο αλόγιστο κυνήγι της επιτυχίας. Αλλά το άγγιγμα της ψυχής, γυμνής, μοναχικής, κρυμμένης  πίσω από ένα κοινωνικό προσωπείο, ενδιαφέρει τον καθένα, πάντα θα ενδιαφέρει τον καθένα.

Οπότε, ο  μη αποστασιοποιημένος θεατής από τη δράση, αυτός  που διαπερνά βήμα το βήμα το κείμενο  και δε χάνεται στους φρενήρεις ρυθμούς της παράστασης, ενίοτε περιττούς, αντιλαμβάνεται ότι τ’ αστέρια τα μετρά με τα μάτια της ψυχής  σε μια υπέρβασή του  να ξεπεράσει τον φόβο της μοναξιάς, τον χρόνο που τρέχει χωρίς έλεος , ενώ αυτός, εμείς, απεγνωσμένα προσπαθούμε ν’ αφήσουμε το στίγμα ότι δεν ήρθαμε να δούμε και να φύγουμε, αλλά αγαπήσαμε και μπορέσαμε να αγαπηθούμε.

Έργο χαρακτήρων η «Λυσσασμένη Γάτα», ηρώων που ξεδιπλώνουν μυστικά και ψέματα και περνάνε από την υποκρισία στην αλήθεια.

Στη σκηνή του «Βασιλικού Θεάτρου» συντελείται – κατά τον σκηνοθέτη –   μια κάθαρση ψυχής. Με παράδοξο, θορυβώδη  τρόπο, σαν χολιγουντιανή  b – movie.  Θα θέλαμε οι θεατές να  περνά  η αποδοχή  της πικρής αλήθειας, αυτή που   συνταράσσει τους ήρωες, τους  κάνει να βιάζονται να εκφραστούν και τελικά τους λυτρώνει,  να τους μετατρέπει από μέλη αγέλης ψεύτικων συμβάσεων, σε κανονικούς ανθρώπους, αλλά  δεν το ήθελε ο  κ. Σύλλας Τζουμέρκας. Κι έτσι, παραμένουν ένας ακαθόριστος εσμός , δίχως διαύγεια. Θα θέλαμε να δούμε   πώς αρχίζουν οι ήρωες δειλά- δειλά να νοιάζονται, να αγαπιούνται και να το δείχνουν, τιμώντας  έτσι τη ζωή με τον σεβασμό στην κάθε στιγμή της,  όμως, όχι μόνο δεν το είδαμε, αλλά μερικοί στην αίθουσα μήτε ν’ ακούσουν θέλανε. Προτιμούσαν, μάλλον,  το θολό, άγευστο απόσταγμα, έχοντας στον  νου ν’ αγοράσουν ένα μπουκάλι νερό στην έξοδο, ως  καθαρτήριο  «δια ταύτα».

Οι ερμηνείες των ηθοποιών του κρατικού φορέα του Βορρά  αξιοπρόσεχτες  αναμφίβολα. Βέβαια, κατάντησε κλισέ   η σκηνοθετική άποψη να μοιράζονται  οι ρόλοι  σε πολλά στόματα και σώματα.

 Οι ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. , έμπειροι και πειθαρχημένοι εργάτες του θεάτρου, ακολουθούν πάντα τις σκηνοθετικές οδηγίες. Οι: Βασίλης Σπυρόπουλος, Γιάννης Καραμφίλης και  Βασίλης Μπεσίρης, στον ρόλο του πατέρα, με σκηνική άνεση δίνουν τη λεπτομέρεια, ακροβατούν  στις αποχρώσεις, αλλά δεν  τιθασεύουν την υπερβολή,  επειδή δε θέλησε ο σκηνοθέτης να  τη μετατρέψουν   σε φυσικότητα.

 Εγώ, πάλι, δέχομαι ότι αυτοί οι  καλοί ερμηνευτές   πλάθουν με την ικανότητά τους  χαρακτήρες, με τις αδυναμίες, τα πάθη, τις εξάρσεις τους, κινούμενοι με ερμηνευτική δεινότητα  στην κόψη του ασυνειδήτου και της συνείδησης, του αποδεκτού και του αποφευκτέου, της δίψας για τη ζωή και της τελικής αποδοχής του θανάτου, έτσι όπως το θέλει ο Τενεσί Ουίλιαμς κι όχι ο σκηνοθέτης.

 Η Λίλα Βλαχοπούλου, η Λουκία Βασιλείου, η  Άννα Κόπακα  και η Λίλιαν Παλάντζα, σημαντικές μονάδες αλλά και εκπαιδευμένο ανσάμπλ της Μάγκι, αναδεικνύουν την «επιθετική άμυνα» της γυναίκας που στερείται τον   έρωτα και  τη χαρά της μητρότητας, ενώ παλεύουν με τον τραυματικό και αλκοολικό ψυχισμό του συζύγου, αλλά και με τους ενδοοικογενειακούς ανταγωνισμούς για τη διαχείριση της περιουσίας του ετοιμοθάνατου πεθερού.

 Ο Γιώργος Παπαδάκος και ο Δημήτρης Κολοβός, υποδύονται, σύμφωνα με τις σκηνοθετικές  οδηγίες, τον Μπρικ, τον  αλκοολικό, δύσπιστο, μελαγχολικό, μα πληγωμένο Μπρικ από τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου, όμως αμέτοχο στον ενδοοικογενειακό ανταγωνισμό. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι στον Μπρικ ο Τενεσί βλέπει τον ίδιο τον εαυτό του. Ποτό, λανθάνουσα ομοφυλοφιλική τάση, εύνοια από τον πατέρα, αδιαφορία για τη γυναίκα του.

Αντίποδας του Μπρικ η κυνική αρπακτικότητα του Γκούπερ, τον οποίο υποδύεται ο πολύ καλός Ορέστης Παλιαδέλης, ενώ η Μελίνα Αποστολίδου υποστηρίζει καίρια μια Αμερικάνα μεγαλοαστή σύζυγο- μητέρα, αλλά και μεγαλοκληρονόμο.

Αρμόζουσες είναι και οι ερμηνείες της Βάσιας  Μπακάκου, ως συμφεροντολόγα και διεστραμμένη Μέι και Σούζι  ΜακΦίτερς.

Όλη η δράση του έργου συμπυκνώνεται στο σπίτι – καλύβα  ενός  καλλιεργητού βαμβακιού που σχεδίασε κατά παραγγελία σκηνοθέτη,  η Πηνελόπη Βαλτή. Εκεί και οι συζητήσεις των ηρώων (κοστούμια,  άνευ σημασίας  στη δράση,  της Μάρλι Αλειφέρη), ασυμφιλίωτοι όλοι τους  με την αλήθεια της ζωής.

Οι θεατές στο φινάλε  χειροκροτούν  την  ανατρεπτική εκδοχή του έργου, τις  ερμηνείες των ηθοποιών  και το  ανέμπνευστο – ομολογουμένως – τοπίο, που δημιουργούν  τα σκηνικά, τα κοστούμια, και οι φωτισμοί της παράστασης  των  Ελίζας Αλεξανδροπούλου και Δήμητρας  Αλουτζανίδου.

Ευχάριστη μουσική έκπληξη  η ερμηνεία της Πόπης Τυπάλδου (από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ) στο πιάνο.

Επίλογος

Το 1955 ο Τενεσί Ουίλιαμς γράφει τη Λυσσασμένη Γάτα, ένα θεατρικό έργο που σχολιάζει την υποκρισία στις διαπροσωπικές σχέσεις εντός μιας οικογένειας. Εδώ ο γάμος αποτελεί κοινωνική και μόνο υποχρέωση. Οι άνθρωποι φοράνε προσωπεία για να δείχνουν ότι τάχα αγαπούν, ότι ενδιαφέρονται -προσωπεία τόσο ρεαλιστικά και μόνιμα που έχουν ξεχάσει ότι είναι απλά μάσκες. Ο έρωτας αποτελεί εργοστάσιο παραγωγής απογόνων και μόνο, ουδείς απολαυστικότερος χαρακτήρας του αναγνωρίζεται. Ταυτόχρονα, όποια άλλη ατομική προτίμηση δεν αντιπροσωπεύει το κοινωνικό σύνολο, οφείλει να αυτοκτονήσει.

Συντελεστές

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Σύλλας Τζουμέρκας, Σκηνικά: Πηνελόπη  Βαλτή, Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη, Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου & Δήμητρα Αλουτζανίδου, Επιμέλεια κίνησης & Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Παπανικάνδρου, Βοηθός σκηνογράφου: Νιόβη Μπολιάκη, Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Πανά, Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου, Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

* Βοηθοί σκηνογράφου και ενδυματολόγου, στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης, Ασημίνα Πλουμή και Μελίνα Καμάρα.

Διανομή:
Μελίνα Αποστολίδου: Μητέρα
Λουκία Βασιλείου: Μάγκι 2
Λίλα Βλαχοπούλου: Μάγκι 3 / Μέι 2
Γιάννης Καραμφίλης: Αιδεσιμότατος Τούκερ 1 / Πατέρας 2
Δημήτρης Κολοβός: Μπρικ 2 / Γέρος εργάτης
Άννα Κόπακα: Μάγκι 1
Βάσια Μπακάκου: Μέι 1 / ΣούζιΜακΦίτερς
Βασίλης Μπεσίρης: Poolboy / Σκίπερ / Γιατρός Μπο / Αιδεσιμότατος Τούκερ 2 / Πατέρας 3
Λίλιαν Παλάντζα: Μάγκι 4 / Σούκι
Ορέστης Παλιαδέλης: Γκούπερ
Γιώργος Παπαδάκος: Μπρικ 1
Βασίλης Σπυρόπουλος: Πατέρας 1
Παιδιά: Γαλάτεια Αγγέλη, Δημήτρης Καυκάς, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Στέλλα Παπανικολάου

* Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.

ΠΑΥΛΟΣ  ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Πολιτισμός

«Όμορφη πόλη-100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης»

«Όμορφη-πόλη-100-χρόνια-Μίκης-Θεοδωράκης»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Με άξονα-μύθο τις γνωστές μελωδίες και την ποίηση του μεγάλου μας μουσουργού Μίκη Θεοδωράκη ο δημιουργός Γιώργος Βάλαρης παρουσιάζει στο θέατρο «RadioCity» την εμβληματική παράσταση «Όμορφη πόλη-100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης».

Η παράσταση αυτή τιμά τον αείμνηστο συνθέτη μας με αφορμή το «Αφιερωματικό Έτος Μίκη Θεοδωράκη», που έχει ανακηρυχθεί επίσημα από το Υπουργείο Πολιτισμού για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Τη νέα « Όμορφη πόλη» τιμούν οι κορυφαίοι τραγουδιστές Μανώλης Μητσιάς, Τάνια Τσανακλίδου, Δημήτρης Μπάσης και Γιώτα Νέγκα, η σημαντική τραγωδός Λυδία Κονιόρδου και ο βραβευμένος Μιχάλης Σαράντης. Τη σύνθεση συμπληρώνουν οι χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας και 7μελής ορχήστρα.

Πρόκειται για μια μοναδική θεατρική-μουσική παραγωγή, η οποία ανέβηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1962, η οποία θεωρήθηκε τότε απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης. Έμεινε όμως στην ιστορία περισσότερο για τα μουσικά παρά για τα θεατρικά της επιτεύγματα. 

Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, το 2020, ο Γιώργος Βάλαρης ανεβάζει την παράσταση με συντελεστές άξιους καλλιτέχνες του θέατρου και του τραγουδιού, όπως ο Κώστας Καζάκος, ο Γιώργος Κιμούλης, η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Ελισάβετ Μουτάφη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας, η Δημήτρης Μπάσης, κ. α, όπου και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ηρώδειο.

Αυτή τη φορά αναβιώνει στο RadioCity, ενώ θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία (Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη), σε πόλεις που σύντομα θα ανακοινωθούν.

 Όλο το επίτευγμα είναι ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα, που συνδυάζει την τέχνη της μουσικής με την ποίηση, τον χορό και την υποκριτική.

Μαζί με τα σπουδαία ποιητικά κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζονται για πρώτη φορά και πεζά κείμενα του Γιώργου Βάλαρη, τα οποία πραγματεύονται κυρίαρχα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελληνικής κοινωνίας , όπως ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος, η ρωμιοσύνη, ενώ ακούγονται τα γνήσια λαϊκά και εμβληματικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη που γαλούχησαν γενιές και γενιές : «Όμορφη πόλη», «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες», «Της δικαιοσύνης», «Ένα το χελιδόνι», «Στρώσε το στρώμα σου», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», κ.ά., καθώς και ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο συνοδεύουν κορυφαίοι ερμηνευτές.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους, τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Στην προσπάθεια να αναβιώσω τη θρυλική παράσταση του 1962 «Όμορφη πόλη» – πράγμα δύσκολο – σε μια σύγχρονη «Όμορφη πόλη» , μέσα από μια πολύμηνη μελέτη της ζωής και του έργου του Μίκη Θεοδωράκη και, παράλληλα, προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη μορφή που θα αποτυπώνει πιο ολοκληρωμένα το έργο του στο διηνεκές του χρόνου, οδηγήθηκα μοιραία σε μονοπάτια που πολλές φορές χρησιμοποίησε ο σπουδαίος μουσουργός και ποιητής μας και, κυρίως, σε αυτό της αρχαίας τραγωδίας, η οποία παραμένει ζωντανή στη μνήμη μας και είναι ταιριαστή με την εποχή που διανύουμε.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Όμορφη πόλη» είναι μια εθνική και πανανθρώπινη ιστορία με τον δικό της χορό και τα δικά της παθόντα πρόσωπα-πρωταγωνιστές κι όπως λέει ο Θεοδωράκης «μέσα σε αυτήν την ιστορία τα τραγούδια δεν ήσαν πλέον σαν δέντρα που μετρούν τη μοναξιά του κάμπου, αλλά άπλωναν αναμεσά τους φύλλα και κλαδιά! Σχημάτιζαν ένα μικρό δάσος, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να πεθάνουν πουλιά, μύθοι και άνθρωποι. Και το δάσος αυτό το ονομάζω ΤΡΑΓΟΥΔΙ με κεφαλαία».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΑΡΗΣ

Η έναρξη καθηλώνει! Φαντασμαγορία, χορός, μουσική, φωτισμοί, βίντεο. Οι δύο εξαιρετικοί χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου και Κωστής Τσιαμάγκας, προϊδεάζουν το κοινό για την εμπνευσμένη σκηνοθεσία και την εντυπωσιακότατη σύζευξη τεχνολογικών μέσων και ανθρώπινων ικανοτήτων. Άλλωστε, προεξάρχον όργανο σε μια του είδους παράσταση, είναι η φωνή.

«Όμορφη Πόλη -Μίκης Θεοδωράκης», είναι μία αξιόλογη, σύγχρονη μουσικοθεατρική παράσταση, με επικολυρική δράση. Ένα έργο ποιητικό που εμπνέεται από το πνεύμα της αττικής τραγωδίας, με ιστορικό περιεχόμενο. Κι όπως είχε σημειώσει το 2020 ο ίδιος ο εμβληματικός μουσικός συνθέτης και ποιητής Μίκης Θεοδωράκης, η νέα αναβίωση της θρυλικής παράστασης του 1962, περικλείει το εύρος όλης του της ζωής.

 Ο Γιώργος Βάλαρης σκιαγραφώντας μια θεατρική συνθήκη γεμάτη ποίηση και δραματική εσωτερικότητα, ταξιδεύει το κοινό στην εποχή της πνευματικής αναγέννησης της χώρας, στη δεκαετία του ’60, περνά από σημαντικές καμπές ελληνικής ιστορίας, αλλά και από της σύγχρονης συνεισφοράς δημιουργών στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο. Τα βιώματα του παρελθόντος, καθώς ενώνονται με τη δυναμική των παροντικών εικόνων, αναδεικνύουν την αξία του κάθε αγώνα για δίκαιη ζωή.

Οικουμενικά μηνύματα και συμβολισμοί στοιχειοθετούν τη δύναμη του έρωτα, ως κινητήρια δύναμη και της πολιτικής, ως θεμέλιο λίθο ενός κόσμου ειρηνικού. Από αυτή την έποψη η «Όμορφη Πόλη» είναι ο τόπος, όπου φωλιάζουν τα όνειρα για το εφικτό και το ανέφικτο. Είναι το λίκνο για πανανθρώπινα δικαιώματα.

«Όμορφη Πόλη- Μίκης Θεοδωράκης», σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου το κοινό απολαμβάνει και συμμετέχει σε μια πολύχρωμη art δημιουργία, με συγκινησιακό χαρακτήρα, γόνιμες υποκρίσεις, εξαιρετικά videosart, σωστά κοστούμια, εξαίσιους φωτισμούς, διαρκή χορογραφία και τη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Το σύνολο των καλλιτεχνικών δυνάμεων στο έργο, οδηγεί – από το πρώτο λεπτό- την αίθουσα σε μυσταγωγική ιεροτελεστία , με την ολόψυχη συμπόρευση των θεατών πλάι στους επί σκηνής μύστες.

Φως και ποίηση έχουν το δικό τους λόγο και παρουσία σε ένα σπουδαίο σκηνικό προϊόν, που αφήνει το δικό του στίγμα στον σύγχρονο πολιτισμό.

«Όμορφη Πόλη», παράσταση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη,ωδή σε μία πορεία καθόλα επαναστατική, διάρκειας ενενήντα έξι χρόνων.

Ανεπανάληπτη εμπειρία!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μουσική – ποίηση: Μίκης Θεοδωράκης

Σύνθεση Έργου – Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης

Πεζά κείμενα: Γιώργος Βάλαρης, Στέλιος Παπαδόπουλος

Χορογραφία:ΦώτηςΝικολάου

Video art: X SQUARE DESIGN LAB

Χρήστος Μαγγανάς – Χριστόφορος Κώνστας

Κοστούμια:Χάρης Σουλιώτης

Φωτισμοί:Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φρίγγας

Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Βοηθός παραγωγής: Ρόζα Καλούδη

Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης

Τρέιλερ: Αχιλλέας Τσούτσης

Τραγουδούν:
Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μπάσης και η Γιώτα Νέγκα
Ερμηνεύουν:
Λυδία Κονιόρδου, Μιχάλης Σαράντης

Μαζί τους η Τάνια Τσανακλίδου

Χορεύουν: Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας

Συμμετέχει 7μελής ορχήστρα

Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στη Ρίτα Σίσιου, που έφερε στη Θεσσαλονίκη αυτή την παράσταση!

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

«Girls & Boys» του Dennis Kelly στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου

«girls-&-boys»-του-dennis-kelly-στο-Θέατρο-Αντιγόνη-Βαλάκου

Μετά την ενθουσιώδη πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και τη θερμή υποδοχή του κοινού, η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου και η ηθοποιός Νατάσα Εξηνταβελώνη έρχονται στην Καβάλα στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου με τον θεατρικό μονόλογο του Dennis Kelly, «Girls & Boys», ένα συνταρακτικό έργο για την προέλευση της βίας στη σύγχρονη κοινωνία.  

«Συνάντησα τον άντρα μου στην ουρά για να επιβιβαστώ σε μια πτήση της easyJet, και ομολογώ ότι τον αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή.»

Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.

«Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε τα πράγματα μεταξύ μας άρχισαν να πηγαίνουν στραβά – θυμάμαι μόνο ξαφνικά να βρίσκομαι μέσα σε αυτό.»

Ο Dennis Kelly σκιαγραφεί με αμεσότητα, οξυδέρκεια και αφηγηματική δεξιοτεχνία τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στην ευτυχία και την απώλεια, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αποχρώσεις της βίας που υποβόσκει στην καθημερινότητα του ζευγαριού.

Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Λητώ Τριανταφυλλίδου, η πρωταγωνίστρια αφηγείται τη ζωή της με αναστοχαστική διάθεση, ισορροπώντας με ευαισθησία ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση και την αγωνία. Στην προσπάθειά της να ανασυνθέσει την ιστορία της, αξιοποιεί οπτικοακουστικά μέσα για να καταγράψει και να επανεξετάσει τις αναμνήσεις της. Φτιάχνοντας από την αρχή το παζλ της ζωής της μέσα από βίντεο, ήχους και εικόνες, γίνεται ταυτόχρονα αφηγήτρια, σκηνοθέτις και θεατής της ιστορίας της. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ζωντανή παράσταση ή με τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ επί σκηνής; Ή μήπως, με ένα οπτικοακουστικό αυτοπορτρέτο (self-portrait);

Καθώς η ηρωίδα αναζητά τα αίτια και τις συνέπειες όσων έκανε και έζησε, η βία φαίνεται να διαπερνά κάθε στιγμή της φαινομενικά ευτυχισμένης ζωής της. Έτσι, αναδεικνύονται  θεμελιώδη ζητήματα όπως η βαθιά ριζωμένη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, η έμφυλη ανισότητα και το φαινόμενο της οικογενειοκτονίας. Είναι τελικά η βία ένα αναπόφευκτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης ή προϊόν των κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώνουμε; Όταν, τελικά, η ηθοποιός επί σκηνής στρέφει το βλέμμα της από την κάμερα στο κοινό, θέτει ένα καίριο ερώτημα: Μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη βία που κρύβεται μέσα μας;

Για την παράσταση «Girls and Boys» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, συμπράττει μια εξαιρετική ομάδα συνεργατών: Τα σκηνικά φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου συνθέτει τα ηχητικά τοπία και την πρωτότυπη μουσική. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώθηκαν μέσα από τον φακό της Δέσποινας Σπύρου. Την κίνηση επιμελείται ο χορογράφος Κωνσταντίνος Παπανικολάου και τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Αντώνης Διρχαλίδης.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Girls & Boys του Dennis Kelly

με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης

Φωτογραφίες – Βίντεο: Δέσποινα Σπύρου

Video Editing: Μαριάνα Τρούμπη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζέσικα Κουρτέση

Graphic Design: Mavra Gidia

Παραγωγή: Metropolitan: The Urban Theater

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15 € Γενική Είσοδος,

12 € Μαθητικό – Φοιτητικό-Ανέργων-ΑΜΕΑ (με την επίδειξη των αντίστοιχων δικαιολογητικών κατά την είσοδο)

Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/girls-and-boys-stin-kavala/

Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου, 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00, στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) στην Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Ακυρώνεται η παράσταση «Αναφορά στον Γκρέκο»

Ακυρώνεται-η-παράσταση-«Αναφορά-στον-Γκρέκο»

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα