Connect with us

Πολιτισμός

«Η δωδέκατη νύχτα συν κάποιες ακόμα» του Κρίτωνα Ζαχαριάδη στο θέατρο «Σοφούλη»

«Η-δωδέκατη-νύχτα-συν-κάποιες-ακόμα»-του-Κρίτωνα-Ζαχαριάδη-στο-θέατρο-«Σοφούλη»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Η θεατρική Θεσσαλονίκη, μετά την καλοκαιρινή ραστώνη, ήδη έχει σηκώσει την αυλαία της. Αν και το φεστιβάλ κινηματογράφου μονοπωλεί κάθε φθινόπωρο τα φώτα της δημοσιότητας, η αγάπη για το θέατρο πάντοτε περίσσευε σ’ αυτή την πόλη. Έτσι, ένας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός σκηνών και θεατρικών σχημάτων, προσπαθεί να ανταποκριθεί στην αγάπη του θεατρόφιλου κοινού.

Εκτός από αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι τα θεατρικά σχήματα της περιοχής τα χαρακτηρίζει η αγωνία της επιβίωσης. Η αντοχή τους δοκιμάζεται συνεχώς, καθώς αγωνίζονται να κρατήσουν το δυναμικό τους μακριά από τις «σειρήνες» της πρωτεύουσας.

Στη νέα εποχή που άνοιξε, το θέατρο Σοφούλη» επιμένει δυναμικά με την παρουσία του – μέσω εξαιρετικών συνεργασιών – να παρουσιάζει ποιοτικές παραγωγές για όλους τους θεατές, αλλά και να θέτει κάθε φορά τον πήχη ψηλότερα για το είδος και την μορφή του θεάματος που προσφέρει. Πιστό στον ελεύθερο και δυναμικό διάλογο μεταξύ σκηνής και πλατείας, το θέατρο αυτό αποτελεί και στοχεύει να συνεχίσει την παρουσίαση έργων με ιδιαίτερη σημασία για τον σημερινό δέκτη, προάγοντας μια γλώσσα διαλόγου, έναν δίαυλο επικοινωνίας με νέα υλικά, ενδιαφέροντες τρόπους, ποικίλες θεματολογίες, ώστε και οι θεατές να έχουν την ευκαιρία να εισαχθούν σε εποικοδομητικές συζητήσεις και να γίνουν συμμέτοχοι μιας αποκαλυπτικής, όσο και γόνιμης εμπειρίας. Όπως πρέπει να είναι η τέχνη του θεάτρου. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν δεν επιστρατευθεί το υπέροχο δώρο της φαντασίας, το οποίο διαθέτει ο πολυπράγμων Κρίτων Ζαχαριάδης. Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης.

Το έργο

Η “Δωδεκάτη νύχτα συν κάποιες ακόμη” είναι το νέο θεατρικό έργο του Κρίτωνα Ζαχαριάδη. Πρόκειται για μια εξωφρενική κωμωδία καταστάσεων, όπου οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη με φρενήρεις ρυθμούς.

Κι όλα ξεκινάνε σε μια πανδαισία φωτός και μουσικής. Εικόνες φευγαλέες. Άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε σκοτεινές, άλλοτε επικές, που εναλλάσσονται σε ένα μουσικο-χορευτικο-θεατρικό καλειδοσκόπιο, καθώς ξετυλίγονται μια-μια οι ιστορίες: 

Χρονολογικά βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια μετά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Δύο φίλοι παραγωγοί προσπαθούν να επαναλειτουργήσουν τη θεατρική τους επιχείρηση ανεβάζοντας την παράσταση “Η Δωδεκάτη Νύχτα” του Σαίξπηρ. Οι ηθοποιοί τους, τρεις ημέρες πριν την πρεμιέρα, διεκδικούν τα δεδουλευμένα των προηγούμενων ετών, δηλώνοντας πως δεν θα παίξουν εάν δεν εξοφληθούν γι’ αυτά.

Αδυνατώντας να διαχειριστούν τις απαιτήσεις των ηθοποιών και μη θέλοντας να υποκύψουν στον εκβιασμό τους, αποφασίζουν να ανεβάσουν οι ίδιοι δικό τους έργο μαζί με τους δύο συνεργάτες τους, τον λογιστή και τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων. Από τα μισά του έργου μας και έπειτα, παρακολουθούμε ένα συνονθύλευμα θεατρικών τους έργων που είχαν ανεβάσει στο παρελθόν. Αυτά ήταν: Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Ο κατά φαντασίαν ασθενής, Ηλέκτρα, Οι τρεις αδερφές, Λεωφορείον ο Πόθος, Σταχτοπούτα, Ο μικρός Πρίγκιπας και η Δωδεκάτη Νύχτα.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι συμβαίνει, όταν θεατρικοί παραγωγοί αποφασίζουν να παραστήσουν τους ηθοποιούς έστω και για τρεις ημέρες!

Ξεχνούν λόγια, διαλέγουν μη συμβατά κοστούμια και έχουν να διαχειριστούν προσωπικά μυστικά, τα οποία έρχονται στην επιφάνεια με τον πιο ευτράπελο τρόπο, λίγα λεπτά πριν βγουν στη σκηνή.

Ο συγγραφέας Κρίτωνας Ζαχαριάδης με το έργο του θίγει τα οικονομικά, ταξικά, φυλετικά, ηθικά και οντολογικά θέματα του δυστοπικού εργασιακού περιβάλλοντος των ηθοποιών. Με τρόπο παράδοξα ξεκαρδιστικό, εστιάζει άμεσα ή έμμεσα στα παραπάνω προβλήματα, δίχως να στέκεται αποκλειστικά σε αυτά, αφού και οι διαπροσωπικές σχέσεις των ηρώων εξελίσσονται παράλληλα.

Διασταυρώνουν τα λόγια- ξίφη τους επί σκηνοίς οι:

Σταυριανός: Λαϊκός, κοιλιόδουλος και τσιγκούνης. Ένας τυχοδιώκτης στον χώρο του θεάτρου.

Τιμολέων: Φιλήδονος, ματαιόδοξος και κατεργάρης. Η ανάγκη τον ρίχνει στις θεατρικές παραγωγές.

Ουρβανός: Συμφεροντολόγος, διπρόσωπος και συμβιβασμένος. Το κέρδος οδηγεί τα θεατρικά του βήματα.

Ντάνι: Ρομαντικός, διαλλακτικός µα και ανακατωσούρας. Εραστής του θεάτρου µε πολλά απωθημένα.

Τέσσερα πρόσωπα ανακατεύονται και διαπλέκονται µε φόντο το… ταλαίπωρο θέατρο. Μα το θέατρο πάντα παίρνει την εκδίκησή του και σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού. Τους μεταμορφώνει σε… ηθοποιούς, που, μέσα από πάθη και σύγκρουση οδηγούνται στην απαραίτητη κάθαρση και στο ξεκαθάρισμα των μεταξύ των σχέσεων.

Ο συγγραφέας

Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Κρίτωνας Ζαχαριάδης έχει συμμετάσχει σε δεκατέσσερις τηλεοπτικές σειρές των μεγαλύτερων ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών, Ant1, Mega, Alpha. Ενδεικτικά: “Στο παρά πέντε”, “Ίχνη”, “Αστυνόμος Μπέκας”, “Ιατρικό απόρρητο”, “Αν υπήρχες, θα σε χώριζα”, “7 ζωές”, “Φεύγα” κ.α. Θεατρικά, τηλεοπτικά και κινηματογραφικά, έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους και τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Σκηνοθετεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης από το 2007 συνεργαζόμενος με πολλές θεατρικές σκηνές της πόλης, όπως “Ράδιο Σίτυ”, “Κολοσσαίον”, “Φαργκάνη”, “Θέατρο Σοφούλη”. Διακρίσεις και βραβεία συνοδεύουν το βιογραφικό του, όπως: Βραβεία Διαφήμισης Ερμής 2008, Πρωτότυπου Θεατρικού Κειμένου από τα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης για το έργο του “Πελότα” και ακόμα πέντε από τα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης για το έργο του “Παλτό”, με πιο σημαντικό αυτό του Α΄ αντρικού ρόλου.

 Στον χώρο του κινηματογράφου κατείχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ποικίλες ταινίες όπως στο: “Μόνο για εσένα”, “Ισοβίτες” κ.ά. Τέλος, διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη, για επτά συνεχόμενα έτη, το πανευρωπαϊκό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους “FILME”.

 Συνεργάστηκε ως διευθυντής στα δυο μεγαλύτερα ΙΙΕΚ της Θεσσαλονίκης και σε σχολές χορού, μουσεία, ιδρύματα, παιδικές κατασκηνώσεις (σκηνοθέτησε 36 παιδικές και εφηβικές παραστάσεις)

Τα τελευταία χρόνια γράφει τα δικά του έργα, σκηνοθετεί παραστάσεις και ασχολείται με την οργάνωση τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών. Από το 2016 εργάζεται ως καθηγητής στα Θεατρικά Εργαστήρια του Θεάτρου Σοφούλη.

 Η παράσταση

Από το 1956, οι ιδέες του Μπρεχτ έφεραν την επανάσταση στην συγγραφή θεατρικών έργων και τη μεθοδολογία της υποκριτικής, καθώς και στην παραγωγή ερμηνευτικών τεχνικών. Η καθ’ όλα μπρεχτική παράσταση του Ζαχαριάδη.

Το επικό έργο του Σαίξπηρ παρουσιάζεται ανακατεμένο μεν, αλλά σαν ιστορικό θέμα από την οπτική της δράσης στη σκηνή. Μέρη διαλόγου και αφήγησης βρίσκονται σε αλληλοδιαδοχή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, έστω σε ύφος παρωδίας. Οι αλλαγές τόπου και χρόνου είναι συχνές και τα σαιξπηρικά έργα γεφυρώνονται από μια πρόταση ή μια αναφορά μετάβασης.

Άλλωστε, στο επικό θέατρο η σάρωση μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου παρουσιάζει ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο ο Όμηρος έγραψε την ποιητική αφήγηση της Ιλιάδας. Απ’ τη στιγμή που τα επικά έργα αφηγούνται ή αναφέρουν αρκετές εμπειρίες, το κοινό έχει την ευκαιρία να ταυτιστεί με τη δράση επί σκηνής.

Για να εξουδετερώσει το συναίσθημα που εκλύει καθένα έργο ξεχωριστά, ο σκηνοθέτης παρέχει μια ροή διηγήσεων, της οποίας πρωταρχικός στόχος είναι να παρατηρήσει τη δράση και να αναφερθεί στα γεγονότα με τον τρόπο που επέλεξε και ως συγγραφέας. Παρωδία.

Η τετράδα των απολαυστικών ηθοποιών: Σωκράτη Λογοθέτη,

Ματθαίο Παπαδόπουλο, Πλάτωνα Τσιπίδη και Γιώργο Τερζή, σε σύμπραξη με τις δυνάμεις των συντελεστών: Νίκης Τριανταφυλλίδου στις κινήσεις και χορογραφίες, Ανέστη Ατακτίδη στον σχεδιασμό φώτων, Θέμιδα Χρηστίδου στα σκηνικά και κοστούμια, προσπαθεί να δημιουργήσει στο κοινό τη διάθεση για διασκεδαστική περιπλάνηση στον γνωστό ή άγνωστο κόσμο του Σαίξπηρ.

 Οι ηθοποιοί προβάλλουν επιχειρήματα, ελπίζοντας σε ορθές αποφάσεις και περιλαμβάνοντας την αλλαγή σε κοινωνικές συνθήκες. Για τη διασαφήνιση των διδακτικών στοιχείων του έργου, τα σκηνικά περιλαμβάνουν τη χρήση γενικής ψευδαίσθησης της σκηνής και του υπόλοιπου χώρου, την εξαφάνιση της αυλαίας, τη χρήση εναλλασσόμενων σκηνικών με το βίντεο, όμως, η βασική θέση της παράστασης είναι ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να αλλάξουν ρόλους, να μεταπηδήσουν από το ένα έργο στο άλλο, να συγκρουστούν, να περιπλέξουνε ή να παρεξηγήσουν ιστορίες και ήρωες, ώστε ένας μη μυημένος θεατής στο σαιξπηρικό πάνθεο να διασκεδάσει, ενώ εκείνος που γνωρίζει πρόσωπα, θέματα και δράσεις να ξεναγηθεί μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο κι ευχάριστο τρόπο στα διάσημα και πολυπαιγμένα έργα του Άγγλου δραματουργού.

 Πρόκειται για μια έξυπνη, χιουμοριστική παράσταση που θα της ταίριαζε και ο χαρακτηρισμός «σουρεαλιστική κωμωδία καταστάσεων», στην οποία οι θεατές κάθε ηλικίας, ψυχαγωγούνται, μαθαίνουν, διασκεδάζουν.

Επίλογος

 Θα μπορούσα να πω ότι το βιβλίο του Κρίτωνα Ζαχαριάδης είναι εμπνευσμένο από το αμερικάνικο έργο (των Μπόργκενσον, Λονγκ και Σίνγκερ), που σατιρίζει ανθρώπινες (και δη θεατρικές) αδυναμίες και που βασίζεται, όντως, στα άπαντα του Σαίξπηρ -τα οποία, βεβαίως, υφίστανται τα πάνδεινα μετά τη «μαγειρική» τους. Ίσως έτσι εξηγείται ότι στο Λονδίνο παίζεται δέκα χρόνια συνεχώς.

Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι έχουμε να κάνουμε με μία σατιρική κωμωδία, χρησιμοποιώντας τόσο κωμικά όσο και δραματικά στοιχεία από το σαιξπηρικό έργο. Κατά συνέπεια, οι θεατές περιμέναμε την αποδόμηση του σαιξπηρικού έργου και την αναδόμησή του σε κάτι άλλο, σε παρωδία. Ο Κρίτων Ζαχαριάδης είναι δοκιμασμένος στο συγγραφικό και σκηνοθετικό του έργο και επιχειρεί εδώ μία καλή προσέγγιση των γνωστών κειμένων.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κρίτωνας Ζαχαριάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Πέλη Χρυσανθοπούλου

Σύνθεση Μουσικής: Χάρης Γκατζόφλιας

Κινησιολογία- Χορογραφίες: Νίκη Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά – Κοστούμια: Θέμιδα Χρηστίδου

Σχεδιασμός φώτων και ήχου: Ανέστης Ατακτίδης

Γραφιστικά: Λευτέρης Παπασταύρου

Μουσική Επιμέλεια: Χρύσα Καραμούζη

Art photography: parisz_photography

Φιλολογική Επιμέλεια: Πέτρος Χατζηδάκης, Κατερίνα Χαλαστάνη

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):

Σωκράτης Λογοθέτης

Ματθαίος Παπαδόπουλος

Γιώργος Τερζής

Πλάτωνας Τσιπίδης

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Πολιτισμός

«Οι Δελφίνοι ή  Καζιμίρ και Φιλιντόρ» από το ΚΘΒΕ                         

«Οι-Δελφίνοι-ή- Καζιμίρ-και-Φιλιντόρ»-από-το-ΚΘΒΕ-                        

 

Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Η πολιτική σκέψη  έχει κάνει μεγάλα άλματα, έχει θέσει νέα ερωτήματα, ανοίγοντας το πεδίο των εναλλακτικών προτάσεων. Η τέχνη, και συγκεκριμένα η θεατρική τέχνη, δίνει τις δικές της απαντήσεις γύρω από πολιτικούς προβληματισμούς, ασκώντας κριτική που, άλλοτε αφομοιώνεται από τους ηγεμονικούς λόγους, ενώ άλλοτε καταφέρνει να αναδείξει διεξόδους και εναλλακτικές. Τα εργαλεία με τα οποία η τέχνη επιχειρεί να αποκαλύψει, όσα αποκρύπτονται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία και η συγκεκριμένη παράσταση  καλείται να αναδείξει.

Κείμενο – σκηνοθεσία  Θωμάς Μοσχόπουλος

«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας», λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό : «Κωμωδία απόγνωσης». Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασής μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και, κυρίως, την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».

Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ.

Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα (σε λογικό βεβαίως επίπεδο).Επιχειρηματολογούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως άλογα  σχήματα, προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας  θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς».

 Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα, ακόμη  κι όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.

Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Σε ένα  δυστοπικό περιβάλλον  όπου ενυπάρχει και το στοιχείο της απειλής, έστω  εκκρεμές, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες,  μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο Δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.

Ο  δημιουργός, ιχνηλατώντας με κατανόηση τον μπεκετικό κόσμο, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικοκωμικό σύμπαν του δικού του  έργου, όπου το γέλιο και η απόγνωση συνυπάρχουν αξεδιάλυτα.

 «Μπροστά σου το χειρότερο ώσπου να αρχίσεις να γελάς». Απόφθεγμα του Μπέκετ,   κατά δήλωση του σκηνοθέτη, ο οποίος  συμπληρώνει:  «αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση της τραγικότητας που την έχει και η τραγωδία. Η επίγνωση ότι παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, αυτό είναι για μένα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αίσθηση ότι θα βρεις νόημα, ότι εσύ δε θα χαθείς, ότι εσύ είσαι διαφορετικός. Αυτό για μένα είναι μια τραγική συνείδηση που απλά αντέχεται μόνο μέσα από το χιούμορ.

Αυτό το έργο δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο συναισθηματικά κι αυτή είναι η μεγάλη του αλήθεια. Είναι ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το κωμικό και το τραγικό, το μεγάλο και το μικρό».

Όταν ο αρχηγός, παράδειγμα, σε κάποιο βασίλειο ή και κόμμα εξουσίας  , αμφισβητείται εξαιτίας ανικανότητάς του στη βασιλεία του ή αποτυχίας του σε εκλογές, τότε συνήθως μαθαίνουμε για τους επίδοξους «δελφίνους» που θέλουν να τον διαδεχθούν. Πρόκειται για όρο που, αρχικά,  χρησιμοποιούσαν στη Γαλλία την περίοδο της Βασιλείας και έχει έμμεση σχέση με τα δελφίνια.

Τον 12ο αιώνα, ο Αλμπόν Γκι Δ’, Κόμης του Αλμπόν στη νότια Γαλλία, πρόσθεσε ένα δελφίνι στο οικόσημό του. Ο κόμης, που πρέπει να αγαπούσε πολύ τα δελφίνια, υιοθέτησε στους τίτλους του και τον όρο le Dauphin που σημαίνει δελφίνι.

Στη Γαλλία ο όρος δεν έχει καμία απολύτως σημασία σήμερα, αλλά στην  παγκόσμια τέχνη έχει και, μάλιστα, συγκινεί συγγραφείς, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος , ο οποίος αναπτύσσει τον πλούτο των ιδεών του στο έργο του που, ήδη,  ανέβηκεστο Ε.Μ.Σ. από το ΚΘΒΕ.

Το  kazimir είναι  ανδρικό όνομα σλαβικής προέλευσης που ταιριάζει σε αυτούς που δε φοβούνται να  πολεμήσουν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Το  Philidor είναι επίσης ανδρικό όνομα γαλλικής προέλευσης, που σημαίνει «παιδί του Φαραώ» και κάποτε υπήρξε μια Φιλιντόρ οικογένεια σε βασιλική αυλή.

Όπως  στο  «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, έτσι κι εδώ ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος  αναδεικνύει βαθιά θέματα μέσα από τον φακό των πρωταγωνιστών του. Πρόσωπα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση ατέρμονης αναμονής για την εξουσία.  Δύο καλοθρεμμένοι ανταγωνιστές,  ο  Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, περιμένουν για κάτι που αργεί να συμβεί και  μέσα από ανούσιες συνομιλίες, έρχονται αντιμέτωποι με φιλοσοφικά ερωτηματικά για τον Θεό, τη ζωή και το θάνατο και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.

Στο δίδυμο των Δελφίνων προστίθεται κι ένας υπηρέτης, μεγαλύτερο δάνειο  από τον Τζόν ΄Ορτον  παρά από τον Μπέκετ κι έτσι το έργο  ξεδιπλώνει σκέψεις και ερωτήματα με καυστικό χιούμορ και αστείρευτο αυτοσαρκασμό, σημαδεύει το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο, ακόμη και τον Πιραντέλο.

 Στην πράξη, η παράσταση του ΚΘΒΕ ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός, αστείος  διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις. Παράδειγμα, οι μαύρες σιλουέτες που σε κάθε κτύπο του ρολογιού δραπετεύουν από τα γρανάζια του , στριφογυρίζουν μπρός και πίσω από το βασικό σκηνικό, ενίοτε με απώλειες.

  Ο Βασίλης Παπατσατούχας φιλοτέχνησε ένα  αφαιρετικό, αλλά φουτουριστικό σκηνικό, ένα  επικλινές επίπεδο κι ένα κρεμασμένο κουκούλι, που κυοφορεί  το μέλλον. Αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όπως τεχνολογία, αρχιτεκτονική, τσαλακωμένη επικοινωνία ή απλώς μια  ατμόσφαιρα, σαν  εικόνα ενός μέλλοντος που είναι υπαινικτικό  στην απροσδιόριστη εποχή της δράσης, μιας  και  οι αγώνες για την εξουσία όποιας μορφής, δε θα πάψουν να υφίστανται,  όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης υπογράφει και τα κοστούμια, σε χρώματα και σχέδια ασορτί με την ταπετσαρία του σκηνικού.

 Η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαπνέουν ολόκληρη την παράσταση, αλλά το μεγάλο όπλο στη σκευή της είναι οι ηθοποιοί. Έξοχοι και οι τρείς σε μια σκυταλοδρομία λεκτικού πολέμου ή , αν θέλετε, αγώνος τοξοβολίας, όπου οι σαΐτες είναι οι προσβλητικές φράσεις, ο σαρκασμός, η υποτίμηση του αντιπάλου, μα και η οπισθοχώρηση, ο φόβος του υποδεέστερου , ακόμα και η λιποταξία από τις ευθύνες της εξουσίας. Στόχος πάντα ο αντίπαλος και οι ριπές όχι πάντα εύστοχες.

 Ένας εξαιρετικός Δημήτρης Ναζίρης και μια υπέροχη  Έφη Σταμούλη ερμηνεύουν με σπάνια δεινότητα τους δυο Δελφίνους,  κερδίζουν το κοινό από την πρώτη σκηνή, σαγηνεύουν με το χιούμορ,  την ειρωνεία και τη διαρκή  προσπάθειά τους να δείξει ο ένας ανώτερος του άλλου σε προσόντα για τον θρόνο, ωστόσο, άρρηκτα δεμένοι ως ζευγάρι με την αυτή υποδομή. Από κοντά και ο πολύ καλός νέος ηθοποιός Στέλιος Χρυσαφίδης, υποδύεται ένα απολαυστικό υπηρέτη, σημαντική παράμετρο στην επιτυχία της παράστασης.

 Το  άψογα συγχρονισμένο σμάρι των άηχων μονάδων, δίκην Χορού αρχαίας τραγωδιας, κτίζουν με χιούμορ και σαρκασμό  το κομμάτι που αφήνει κενό η κωμωδία και συμπληρώνουν τη σκηνοθετική άποψη για τη  σημασία του έργου.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευφρόσυνη, έξυπνη κωμωδία με απρόσμενο φινάλε και  πολλαπλά μηνύματα, με  υψηλή ερμηνευτική απόδοση και, παραδόξως, εξαιρετικά σύγχρονη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Βοηθός σκηνοθέτη-Κίνηση: Σοφία Παπανικάνδρου
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Οργάνωση παραγωγής: Άννα Μαρία Γάτου

*Β βοηθός Σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Κωνσταντίνος – Νικηφόρος Κωστούλας
*Βοηθός Σκηνογράφου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Ιάσων- Αναστάσιος Δότσος

Παίζουν: Δημήτρης Ναζίρης (Φιλιντόρ), Έφη Σταμούλη (Καζιμίρ), Στέλιος Χρυσαφίδης (Υπηρέτης)

Φιγκυράν:
Δημήτρης Γαλανάκης, Νίκος Κουφόπουλος, Λευτέρης Κωνσταντίνου, Άγγελος Μανωλίδης-Τζημινόπουλος, Άγγελος Ξάνθης, Χρήστος Παναγιωτόπουλος, Κωνσταντίνος Στούμπης

ΠΑΥΛΟΣ  ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Με εντυπωσιακό τρόπο έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία»

Με-εντυπωσιακό-τρόπο-έπεσε-η-αυλαία-του-φεστιβάλ-«Άδοντες-και-Ψάλλοντες-εν-τη-καρδία»

Με τον πλέον εντυπωσιακό και συνάμα συγκινητικό τρόπο έπεσε το βράδυ της Κυριακής 11 Μαΐου 2025 η αυλαία του φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, στο κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Μουσικού Σχολείου Καβάλας!

Οι μαθητές των Μουσικών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό της Καβάλας, μαζί με τον Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, τους σολίστ, Μανώλη Μητσιά και Αλεξάνδρα Γκράβας, τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Γιάννη Κακάρα και εκατοντάδες Καβαλιώτες, τραγούδησαν το κορυφαίο άσμα των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ”, τιμώντας τον αξεπέραστο Έλληνα συνθέτη, τη Μάνα και τον Απόστολο των εθνών Παύλο!

Η συναυλία “Μάνα μου, Μάνα μου και Παναγιά”, θα μείνει στην ιστορία του εν λόγω θεσμού ως ένα γεγονός που φανερώνει την ιδιαίτερη σχέση της νέας γενιάς, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων της περιοχής μας, με την ποιοτική μουσική και των αδευτέρωτων έργων της ελληνικής ποίησης!

“ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ”

Σολίστ: Μανώλης Μητσιάς, Αλεξάνδρα Γκράβας

Μουσική Διεύθυνση: Δημήτρης Καρβούνης

Μπουζούκι: Κυριάκος Μιμίδης (Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Καβάλας κατά την ίδρυσή του)

Απαγγελία / Ανάγνωση: Μαρία Σαββίδου

Παρουσίαση: Αλέξης Κωστάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

«Λίβινγκ ρουμ» ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;

«Λίβινγκ-ρουμ»-ή-Πότε-Ήταν-Η-Τελευταία-Φορά-Που-Ονειρεύτηκες-Κάτι;

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Μαΐου στην ιστορική σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, «Λίβινγκ Ρουμ». Σημαντικοί εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη νέα δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ και χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια εξωστρέφειας. Η παράσταση που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τη ζωντάνια, την αισθητική και την αμεσότητά της, έρχεται στην έδρα της, όπου θα παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ από τις 22 Μαΐου έως τη 1 Ιουνίου (κάθε  Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).

Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι σύγχρονο νέο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.

Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητα της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.

Συντελεστές:

Κείμενο/Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου – Βαμβακά

Σκηνικός χώρος: Βασίλης Αποστολάτος & Μιχαήλα Πλιαπλιά

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Αποστολάτος

Βοηθός σκηνοθέτης & ενδυματολόγος: Βάσια Χρονοπούλου

Πρωτότυπη Μουσική & Μουσικοί επί σκηνής: Acid Plato

Κινησιολογία: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος

Οργάνωση Παραγωγής – Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Οργάνωση Παραγωγής – φωτογραφίες & trailer: Λιλή Νταλανίκα

Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης, Κώστας Γαρουφαλίδης

Παραγωγή: ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας

Με την υποστήριξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Κωνσταντίνα Βέρρου, Νικόλας Μίχας, Δημήτρης Πετρόπουλος, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Μαρία Τσιμά

Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης, την Ήλια Στριγγάρη που διετέλεσε πολύτιμη αρωγός στη σκηνογραφία και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.

Πληροφορίες:

Διάρκεια: 75 λεπτά

ΚΑΒΑΛΑ

Θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου» (Αβέρωφ 13) τηλ. 2510-220876, 2510-620566

Για οκτώ παραστάσεις

Από 22 Μαΐου έως 1 Ιουνίου

Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00

Γενική Είσοδος 14€

Μειωμένο 10€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, Άνω των 65 ετών)

Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 12 Μαΐου: 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία τηλ: 2510-620566. Τις ημέρες/ώρες των παραστάσεων η προπώληση θα γίνεται μόνο στο ταμείο του θεάτρου.

Ηλεκτρονική Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/dipethe-kavalas-living-room/?lang=el  

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Έγραψαν για την παράσταση

Ακούγεται στενάχωρο, και δεν είναι, Ελλάδα του 2025 είναι, δυστυχώς. Μπορεί το «Λίβινγκ ρουμ» να μη προτείνει λύσεις στα τεράστια οικονομικά και ουσιαστικά προβλήματα των παραλίγο τριαντάρηδων (η δουλειά της Τέχνης έτσι κι αλλιώς δεν είναι να προτείνει λύσεις) αλλά παρατηρεί την κατάσταση, την «νέα τάξη πραγμάτων», με ευαισθησία και κοφτερό μάτι. Και με χιούμορ, ευτυχώς – γελάς ως θεατής, ακόμα κι όταν γελάς με τα χάλια μας. Αυτή λοιπόν η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στην Καβάλα. Το έργο τα σπάει, σα κείμενο και σαν σκηνοθεσία, ακόμα και σαν λάιβ μουσική επένδυση. Οι πέντε ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.

Μανίνα Ζουμπουλάκη, 07/05/2025, Athens Voice

«Ένα έργο πολυεπίπεδο που θίγει πολλά θέματα: Τη διαγενεακή συνύπαρξη των μελών μιας οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, το θεσμό της ημιαπασχόλησης, το όνειρο της μονιμότητας σε μια δουλειά, τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας, το πρόβλημα της έναρξης μιας νέας οικογένειας, τις γνωριμίες συντρόφου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο, τη φωνή της λογικής έναντι της φωνής του ονείρου, την τάση ανεξαρτητοποίησης χωρίς κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και βέβαια, τις «Σειρήνες» που ωθούν τους νέους να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε δύσκολες όμως συνθήκες λόγω έλλειψης προσόντων ή κατάλληλης προετοιμασίας. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, το κείμενο μεστό και αιχμηρό, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους διαφορετικούς τόπους που διαδραματίζεται το έργο! 

Εξαιρετική παράσταση! Μπράβο σας! 

Μαρία Κουμαριανού, 07/05/2025, Open Mind

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα