Connect with us

Πολιτισμός

«Η Αυλή των θαυμάτων»: Το Μιούζικαλ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

«Η-Αυλή-των-θαυμάτων»:-Το-Μιούζικαλ»-του-Ιάκωβου-Καμπανέλλη-στο-Μέγαρο-Μουσικής-Θεσσαλονίκης

Πρόλογος

Πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης Χρήστος Σουγάρης γνώριζε πολύ καλά ότι το μουσικό θέατρο, σαν σύγχρονη φόρμα, επιδιώκει τη συνάντηση κειμένου, μουσικής, σκηνοθεσίας, δίχως να ενσωματώνει ή να τη μετατρέπει με έναν κοινό παρονομαστή, όπως η βαγκνερική όπερα και δίχως να αποστασιοποιούνται τα μεν από τα δε, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στις διδακτικές μουσικές παραστάσεις των Κουρτ Βάιλ και Μπ. Μπρέχτ. Το μουσικό θέατρο είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο, όπου δοκιμάζονται και ελέγχονται όλες οι πιθανές σχέσεις ανάμεσα στα υλικά των σκηνικών και μουσικών τεχνών.

Η «Αυλή των θαυμάτων», έργο αγαπημένο, πολυπαιγμένο και με ταυτότητα ελληνική, πρωτοανέβηκε το 1957 στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο πολιτιστικός οργανισμός «Λυκόφως» παρουσιάζει ένα σπουδαίο θεατρικό εγχείρημα.

Ο τιμημένος με το βραβείο «Κάρολος Κουν» σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης και ο διεθνώς καταξιωμένος σολίστ και συνθέτης Στέφανος Κορκολής, υπογράφουν μια ιδιαίτερη εκδοχή του πιο εμβληματικού έργου του νεοελληνικού θεάτρου, της «Αυλής των θαυμάτων», σε μορφή μιούζικαλ.

Μαζί τους, ένα εκλεκτό επιτελείο συνεργατών και πρωταγωνιστών.

Υπόθεση στο διασκευασμένο κείμενο

Τέλη της δεκαετίας του 1950. Σε μια αυλή λαϊκής γειτονιάς της Αθήνας διασταυρώνονται τύποι μιας χαμοζωής, όπως η γριά ιδιοκτήτρια των καμαρών- δυο επί τρία, βρομόστομη αλλά μεγαλόψυχη, ένας γέρος απόκληρος της κοινωνίας, ένας θυμόσοφος «Διογένης» αραχτός στο ταρατσάκι – πιθάρι του, η γυναίκα του, ένας ονειροπόλος με την κιθάρα του, μια απόμαχη πόρνη αλλά ακόμη ωραία γυναίκα, ένα αντρόγυνο που άλλοτε χαϊδολογιέται και άλλοτε μαλλιοτραβιέται, ένας τζογαδόρος που ονειρεύεται την Αυστραλία, μια συνοικιακή καλλονή που ελπίζει να γίνει σταρ του σινεμά, ένας «μοιραίος» υδραυλικός, ένα αγόρι με έντονη θηλυπρέπεια και μερικές ξέμπαρκες λαϊκές μορφονιές ανάμεσά τους, σαν τα χορτάρια που φυτρώνουν στο χώμα και είτε μεγαλώνουν και καρπίζουν είτε μαραίνονται απότιστα κι ανήλιαγα.

Ε, σ’ αυτόν τον μικρό κύκλο βρίσκεις ολόκληρη την Ελλάδα.

Τούτη η υποχρεωτική συμβίωση γεννά όλες τις προβληματικές μορφές μιας μικροκοινωνίας, όπου ο καθένας μοιράζεται, θέλοντας και μη, τον προσωπικό του χώρο και τον μικρόκοσμό του. Την ίδια στιγμή, όμως, διατηρεί ζωντανή την επικοινωνία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, στοιχεία που, δυστυχώς, πολύ σύντομα ισοπεδώνονται με τη βίαιη άφιξη του καινούριου αστικού ρεύματος της αντιπαροχής και της πολυκατοικίας.

Λίγο πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα, μια ερώτηση αναδύεται: τι βιώνουμε, τελικά, ένα μίζερο αδιέξοδο ή ένα θαύμα;

 Ανάγνωση

Η «Αυλή των Θαυμάτων» βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, τόσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη «στρατηγική» γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν και η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι». Θα διαπιστώσουμε, λοιπόν, μια σταθερά που αφορά αποκλειστικά την εποχή εκείνη και μια εμφανή λαχτάρα του συγγραφέα να εκφράσει το σύγχρονο, έρεισμα που αποτελεί σήμερα κι ένα εφαλτήριο σε νέο σκηνοθέτη να το προσαρμόσει στα τωρινά οικονομικοπολιτικά δεδομένα.

Ωστόσο, εβδομήντα χρόνια μετά, κι εφόσον ο Έλληνας πέρασε από «συμπληγάδες πέτρες», συνάντησε και «Λαιστρυγόνες» και «Κύκλωπες», κλυδωνίσθηκε ανάμεσα στην επίπλαστη ευμάρεια και την ένδεια είτε ως απειλή είτε ως βίωμα, επέστρεψε στο σημείο μηδέν. Στην έλλειψη σιγουριάς, στην τρομερή ανασφάλεια, στο αβέβαιο μέλλον. Οι αυλές έχουν εκλείψει όπως και η κοινωνικότητα του τότε, ως καλό ή αναγκαίο κακό. Έμεινε μόνο η ανάγκη της επιβίωσης με οποιονδήποτε τρόπο.

Θα πρέπει, επίσης, να πούμε πως αν αντέχει το έργο στις τόσες επαναλήψεις του, το οφείλει στον ρεαλιστικό τρόπο σκιαγράφησης εποχής και χαρακτήρων και στο γεγονός ότι δε συστάθηκε ως ρομάντζο της εποχής, αλλά ως ελεγεία της χαμοζωής. Η κοινόβια αυλή συντηρεί φτωχολογιά κι αγώνα για μεροκάματο, αλλά και κομπίνα και φιλότιμο και κουτσομπολιό και καλή καρδιά και μικρότητες κι αλληλεγγύη και πείσμα για επιβίωση κι αγάπες και πάθη κι αθλιότητες. Αυτά είναι τα «θαύματα» της αυλής, αυτά τα υλικά έπλασαν τους ήρωές της. Άνθρωποι, δηλαδή, που πατάνε τη γη με τα πόδια και το κεφάλι πάνω. Η φτώχεια δεν έχει αγιοσύνη. Ο Μπρεχτ αναρωτήθηκε «πώς μπορούμε να ζητάμε απ’ τους φτωχούς να είναι καλοί σ’ έναν κακό κόσμο»;

Η παράσταση

Ο πολυπράγμων Χρήστος Σουγάρης έστησε μια «σύγχρονη» παράσταση- μιούζικαλ, την οποία έντυσε με μουσική ο σημαντικός συνθέτης Στέφανος Κορκολής, τη χορογράφησε ο έμπειρος Φωκάς Ευαγγελινός, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έγραψε το λιμπρέτο, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου την προσάρμοσε στη θεατρική της απόδοση, η Ελένη Μανωλοπούλου έδωσε γήινη υπόσταση στα σκηνικά (διώροφη εικαστική εγκατάσταση με όλα τα δωμάτια μέσα της) και τα κοστούμια της εποχής, ενώ ο σκηνοθέτης την πλαισίωσε με χρονικά άλματα σε μεταγενέστερες δεκαετίες.

Για δικούς του λόγους αφαίρεσε όλες τις συγγραφικές πινελιές τεκμηρίωσης από γεγονότα πόνου και θλίψης που έζησε η φύτρα μας, όπως ξεριζωμοί, πόλεμοι, προσφυγιά, επαναστάσεις, έτσι ώστε το έργο να μοιάζει περισσότερο με αμερικανικό μιούζικαλ, παρά με Καμπανέλλης. Ωστόσο, το ύφος στο οποίο παρασταίνονται όλες οι σκηνές έχουν τη μυρωδιά του πρωτοτύπου.

Το μουσικό μοτίβο κυρίαρχο, ως μια αδιαίρετη ενότητα της πλοκής, συνιστά αφενός την αυτονομία της δράσης , αφετέρου μια λειτουργική ενότητα της αφήγησης, ένα επανερχόμενο θέμα, χάρις και στη μουσική διδασκαλία και στο μουσικό υλικό που επιμελήθηκε ο Σάββας Ρακιντζάκης.

Ασφαλώς, το επιλεγμένο επιτελείο σπουδαίων ηθοποιών συνιστούν τη μορφολογία των δραματικών προσώπων. Είναι σαφής η σχηματική εικόνα των σχέσεών τους επί σκηνής, όπως και η μορφολογία – σύστημα δικτύου που συνδέει τις διάφορες δυνάμεις του δράματος: λόγος, κίνηση, μουσική, χορός, ερμηνεία, φωτισμοί, υποκριτική, τραγούδι.

Σεβαστή η άποψη και αξιοθαύμαστο το εγχείρημα σε όλες τις παραμέτρους του. Αλλά αν διαβάσουμε τι έλεγε ο ίδιος ο Καμπανέλλης στην πρώτη παρουσίαση της «Αυλής», ότι «αν με ρωτούσε κανείς τί θα ήθελα, σα συγγραφέας, θα του απαντούσα : «Να γράψω έργα με όσο το δυνατόν γνησιότερη την προέλευσή τους από τον τόπο μας. Κι αν με ξαναρωτούσαν ποια είναι η φιλοδοξία μου στο θέατρο, θα έλεγα πώς επιδιώκω με μια σειρά από θεατρικά έργα, ν’ ανακαλύψω τον Έλληνα σα σύγχρονο άνθρωπο. Θέλω να πω, ν’ ανακαλύψω τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του τόπου μου και του καιρού μου, μέσα από την πρόσκαιρη έκφραση της σχέσης τους με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα».

Ο σκηνοθέτης διατήρησε την ακεραιότητα των χαρακτήρων, άφησε τα πλάσματα της «Αυλής» στον κυκλοθυμικό συναισθηματισμό τους να ηρεμούν, να εκρήγνυνται, να βγάζουν μαχαίρι, να κλαίνε, ν’ αγκαλιάζονται, να θυμώνουν ή να υπονομεύουν τον άλλον, όχι γιατί είναι κακοί αλλά γιατί έτσι είναι οι όροι του παιχνιδιού της δικής τους ζωής. Στο όνειρο της φυγής δε, αναλώνουν τον ψυχισμό τους και την αξιοπρέπεια τους.

Η παράγκα – πατρίδα κερνούσε τότε πισσόχαρτο και λαμαρίνα. Οι ρητορισμοί του «Μπάμπη» ή του «Γιάννη» περί πατρίδας κρεμάστηκαν στην μπουλντόζα της «αξιοποίησης» του οικοπέδου κι ο εκσκαφέας τούς άδειασε μαζί με τα μπάζα κάπου αλλού.

Οι παραλληλισμοί με το σήμερα αναπόφευκτοι.

Πολλοί από τους θεατές θα θέλαμε μερικά βήματα μπροστά, αλλά ο σκηνοθέτης το θεώρησε άπρεπο, μάλλον, ίσως γιατί το έργο μοιάζει από μόνο του σύγχρονο, επειδή όσα δεινά περνούσε τότε η χώρα, δυστυχώς, τα περνάει και σήμερα.

Ωστόσο, παρά τα αμήχανα σημεία, η εξαίσια μουσική του Στέφανου Κορκολή και η ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής, υπό τη διεύθυνση του Αναστάσιου Συμεωνίδη, αποζημιώνουν τον θεατή.

Πιστεύω, πως εάν η πρόζα είχε σκηνοθετικά τον όγκο που έπρεπε και αν η ανάπτυξη κάποιων βασικών ηρώων γινόταν στο σωστό μέτρο, τότε η παράσταση θα ερευνούσε πιο βαθιά το υπαρξιακό αδιέξοδο της διττότητας του Έλληνα που, ναι μεν αγνοεί κάθε μέτρο, αλλά εξακολουθεί να ονειρεύεται και να κυνηγά μια άπιαστη, υποτυπώδη ευτυχία στα ασφυκτικά πλαίσια που του επιβάλλει η περιορισμένη υλική του κατάσταση στον εκάστοτε χωροχρόνο. Αυτή η ασφυξία, δυστυχώς, δεν φτάνει στην πλατεία.

Μάλιστα, κάποιες σκηνές είναι δυνατές με προσωπικό ερμηνευτικό στίγμα, κάποιες είναι χλιαρές, θαρρείς σαν σε μελόδραμα. Το αποτέλεσμα είναι οπτικά όμορφο, όμως η πλατεία δεν πάλλεται συναισθηματικά, εφόσον η διεκπεραίωση μερικών σκηνών εμποδίζουν τη ροή, αλλά και η αναπόφευκτη δοκιμασία από ένα μεγάλης χρονικής διάρκειας έργο, δεν είναι υποστηρικτής της σύλληψης και απόδοσης ενός τόσο φιλόδοξου εγχειρήματος.

Μεγάλο πρόβλημα η κακή ηχοληψία, αδικεί τους ηθοποιούς που ιδρώνουν στη σκηνή για ένα σωστό αποτέλεσμα, όμως υπάρχουν στιγμές που δεν αντιλαμβάνεται ο θεατής τα λόγια. Την κατάσταση σώζουν οι υπέρτιτλοι. Ευτυχώς!

Η παράσταση απογειώνεται στο μουσικό της μέρος είτε ο χαρακτήρας ερμηνεύει σόλο είτε το τραγούδι αποδίδεται πολυφωνικά.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια ζωγραφίζουν την εποχή της συγκεκριμένης δεκαετίας με σύγχρονα στίγματα δώθε κείθε, όπως η σημαία του ΠΑΣΟΚ απλωμένη σε κάγκελο, σαν δημόσια υποστηρικτική έκφραση οπαδού.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου εντυπωσιακοί, δίνουν εικαστικό ενδιαφέρον στη σκηνή και οι χορογραφίες εξυπηρετούν το σκηνοθετικό όραμα, αλλά δε λειτουργούν ως εικόνα τεκμηρίωσης της Μικρασιατικής καταστροφής, της μετανάστευσης και του τυφώνα- αντιπαροχή, όπως θα ήθελε ο συγγραφέας.

Εξαιρετικοί όλοι ηθοποιοί, παλαιότεροι και νεότεροι, άπαντες με ικανότητες αξιοθαύμαστες στην υποκριτική, στο τραγούδι, στην κίνηση και επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τον Γιώργο Γάλλο, που αν τον έβλεπε ο Νόρμαν Τζούισον στα 96 του σ’ αυτή την παράσταση, θα ξαναγύριζε τον «Βιολιστή στη Στέγη» με Τεβιέ τον έξοχο «Στέλιο» της «Αυλής των θαυμάτων».

Χειροκροτήματα και στη ζωντανή ορχήστρα που διευθύνει ο Αναστάσιος Συμεωνίδης.

Επίλογος

Αξίζει να δείτε και να ξαναδείτε την «Αυλή των θαυμάτων» στην όποια παραγωγή, επειδή στο σημαντικότερο έργο της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κατορθώνει να ξεπεράσει τον σκόπελο της ηθογραφίας και να διεισδύσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.

Στην παράσταση που είδα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ένα σύνολο εξαίρετων καλλιτεχνών καταθέτει ψυχή, γνώση και μεράκι για τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία των θεατών.

Ταυτότητα

Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης

Πρωτότυπη Μουσική – Ενορχήστρωση: Στέφανος Κορκολής

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Δραματουργία: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου

Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Μουσική Διδασκαλία – Επιμέλεια μουσικού υλικού: Σάββας Ρακιντζάκης

Hairdesign: Daniel Αθανασίου

Σχεδιασμός ήχου-ηχοληψία: Ανδρέας Γεωργαλλής

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έλλη Κατσιναβάκη και Βαγγέλης Βογιατζής

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη

Β΄ Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Ελίνα Αλουπογιάννη

Φωτογραφίες promo: Πάνος Γιαννακόπουλος

Φωτογραφίες παράστασης: Μιχάλης Γκούμας

Βίντεο Παράστασης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος

Βίντεο promo: Φώτης Φωτόπουλος

Σχεδιασμός αφίσας: Διονύσης Ανδριανόπουλος

Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου

Οργάνωση Παραγωγής: Μαρία Κακάρογλου

Διανομή

Γιώργος Γάλλος (Στέλιος)

Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Μπάμπης)

Κατερίνα Παπουτσάκη (Όλγα)

Ρούλα Πατεράκη (Αννετώ)

Στεφανία Γουλιώτη (Βούλα)

Ειρήνη Καράγιαννη (Αστά)

Μαρία Διακοπαναγιώτου (Ντόρα)

Μαρίζα Τσάρη (Μαρία)

Γιώργος Τσιαντούλας (Στράτος)

Ντίνος Γκελαμέρης (Γιάννης)

Σόνια Καλαϊτζίδου (Ματίνα)

Γιώργος Ντάβος (Ραφαέλα)

Βαγγέλης Βογιατζής (Άνδρας)

Ζαχαρίας Γουέλα (Άνδρας)

Γιάννης Σοφολόγης (Άνδρας)

Στο ρόλο της Καίτης η Φιλαρέτη Κομνηνού

Στο ρόλο του Λάσκου ο Δημήτρης Πιατάς

Διεύθυνση ορχήστρας Αναστάσιος Συμεωνίδης

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

Χορηγία του Συλλόγου «Φίλος» στο Φεστιβάλ Cosmopolis

Χορηγία-του-Συλλόγου-«Φίλος»-στο-Φεστιβάλ-cosmopolis

Ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Καβάλας «ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ» Παναγιώτης Αγγελίδης και η γενική διευθύντρια Άλκηστις Βλάχου, εκπροσωπώντας την Επιχείρηση, εκφράζουν τις θερμές και ειλικρινείς ευχαριστίες στον Σύλλογο «Φίλος» για την αδελφοποίηση Καβάλας – Νυρεμβέργης, για την χορηγία ύψους 1000 ευρώ στη διοργάνωση του Φεστιβάλ Cosmopolis.

Προηγήθηκε συνάντηση με τον πρόεδρο του Συλλόγου, Σωτήρη Ξώγνο, ο οποίος γι’ ακόμα μια φορά είναι συνοδοιπόρος του οράματος της Eπιχείρησης και συνεισφέρει τα μέγιστα όλα αυτά τα χρόνια στην επίτευξη των στόχων και στη διευκόλυνση του έργου της Επιχείρησης, μέσα από πλήθος χορηγιών και λοιπών δράσεων στήριξης.

«Χαιρόμαστε που στην πορεία των δράσεών μας βρίσκουμε ένθερμους υποστηρικτές, όπως ο Σύλλογος «Φίλος»  που έχουν αποδείξει επανειλημμένα, εδώ και πολλά χρόνια, τη μεγάλη κοινωνική ευθύνη και την ανιδιοτελή προσφορά τους προς τη «Δημωφέλεια» και τον Δήμο Καβάλας» τονίστηκε από τον κ. Αγγελίδη κατά τη συνάντηση με τον κ. Ξώγνο. Στο ίδιο πλαίσιο συζητήθηκαν και περαιτέρω δράσεις που θα ενισχύσουν τους δεσμούς ανάμεσα στις δύο πόλεις, κυρίως στον τομέα του Πολιτισμού.

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Η ομάδα «Άνθρωποι στη Θάλασσα» με την παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι» στον πολυχώρο «Alte Fablon» Θεσσαλονίκης

Η-ομάδα-«Άνθρωποι-στη-Θάλασσα»-με-την-παράσταση-«Ημερολόγιον-Ντελίβερι»-στον-πολυχώρο-«alte-fablon»-Θεσσαλονίκης

Πρόλογος

Το ντελίβερι ανήκει σε αυτά τα επαγγέλματα του ιδιωτικού τομέα, τα οποία, διαχρονικά, απολαμβάνουν ελάχιστης προσοχής σε επίπεδο δημόσιας συζήτησης και κρατικής μέριμνας. Πρόκειται για ένα δύσκολο επάγγελμα, που χαρακτηρίζεται από αυξημένους σωματικούς κινδύνους, εξοντωτικά και σπαστά ωράρια, οικονομική επισφάλεια, δυσχερείς συνθήκες εργασίας, κακώς εννοούμενη ευελιξία και, μέχρι πρόσφατα, περιορισμένη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες εργαζομένων και πολιτών (εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων κ. ά.) οι διανομείς δε βρέθηκαν ποτέ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε συζητήσεις σχετικές με τα δικαιώματα του εργαζομένου. Να, όμως, που μια ομάδα καλλιτεχνών αποφάσισε να στηρίξει, μέσω της τέχνης που υπηρετεί, το περιθωριοποιημένο επάγγελμα.

Πλην των αστυνομικών δελτίων που φτάνουν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο πλήρη συμβάντων, από αρνητικά έως μακάβρια, έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα αφηγήσεις διανομέων, αλλά πάντοτε με αφορμή μιας ή περισσοτέρων από τις παραπάνω αναφορές.

Η παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι», βασισμένη στα κείμενα του Σάκη Αποστολάκη, στον πολυχώρο Alte Fablon στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου είναι «πικρή» κωμωδία και είναι σε εξέλιξη.

Το έργο:

Έπειτα από 35 χρόνια δημοσιογραφίας ο Σάκης Αποστολάκης χάνει τη δουλειά του, όταν κλείνει η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Η ανεργία σε συνδυασμό με την έκπτωση της ποιοτικής δημοσιογραφίας τον οδηγούν να στραφεί στο επάγγελμα του διανομέα.

Συνδυάζοντας το ρεπορτάζ με τη νέα επαγγελματική του ταυτότητα αρχίζει να δημοσιεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το “Ημερολόγιον Ντελίβερι”, ένα χιουμοριστικό και πρωτότυπο ρεπορτάζ, μια ενδιαφέρουσα καταγραφή μετά σχολιασμών των κωμικοτραγικών επεισοδίων που αντιμετωπίζει στην εργασία του, τόσο από τους ιδιόρρυθμους πελάτες όσο και από τους εργοδότες του.

«Ξεκινάς τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα και, πάνω κάτω, είσαι προετοιμασμένος
για το τι θα αντιμετωπίσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις. Γιατί ο άνθρωπος δεν παύει να σε εκπλήσσει.»

Η παράσταση:

 Το ημερολόγιο του Σάκη Αποστολάκη είναι γραμμένο για να μιληθεί στη σκηνή και να μοιραστεί με το κοινό. Έχει μια εγγενή προφορικότητα, που πάει τον ακροατή- θεατή σεργιάνι στον χρόνο διεκπεραίωσης μιας αποστολής διανομέα. Η ίδια γλώσσα της καθημερινότητάς σου, η ιδιαίτερη στίξη, οι εγκοπές του λόγου, όλα τείνουν προς έναν τρόπο κουβεντιαστό, γεγονός που στο θέατρο θεωρείται αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή οφείλεις να το ανακαλύψεις από την καρέκλα σου σε όλες τις παραμέτρους του.

Πανέξυπνα κείμενα- επεισόδια, χιουμοριστικά, δηκτικά, καταγγελτικά, με μια θαυμαστή αμεσότητα, όπως εκείνα του Τσιφόρου ή του Ψαθά, που οι παλιοί αγαπήσαμε είτε στα βιβλία είτε στο θέατρο ή στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Ένα όμως επεισόδιο ξέφυγε στην υπερβολή και αδίκησε κατάφορα την τάξη των ένστολων, ισοπεδώνοντας τα πάντα στην ΕΛ.ΑΣ, με τον χαρακτηρισμό «άχρηστοι άνθρωποι». Είναι προφανές, ότι ο συγγραφέας παρασύρθηκε από τον οίστρο του ή το μένος του εναντίον των καταστολέων και δικαίωσε του «μπαχαλάκηδες», περιφρονώντας το αυτό το Σώμα. Άλλωστε, όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα, αλλά όλα χρειάζονται.

Η μουσική του Ανδρέα Ασημακόπουλου ευχάριστη, σαν από κόμικς, απόλυτα συμβατή με τους γρήγορους ρυθμούς, θαρρείς έχει την ταχύτητα ενός ντελιβερά στο μηχανάκι ή στις σκάλες πολυκατοικίας.

 Η ευρηματική σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου ικανοποιεί στο έπακρον και τον πιο δύσκολο θεατή. Τον καθιστά συμμέτοχο στα δρώμενα, επειδή εκμεταλλεύεται έξυπνα όλη την αίθουσα, κάθε της χώρο, επειδή δίνει φτερά στους ηθοποιούς με την καθοδήγησή της, επειδή η παράσταση ρέει σαν ταξιδάκι αναψυχής και, ταυτόχρονα, σαν κατήχηση συμπεριφοράς, ώστε κανείς δεν κοιτάζει ρολόι στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς της.

Το «Ημερολόγιον Ντελίβερι» συνιστά, επί της ουσίας, ένα τελετουργικό που δείχνει την έμπνευση και τη ρίζα του κι αυτή είναι η ελληνική νοοτροπία που βάζει ταμπέλες (βαθμίδες) στα επαγγέλματα: δουλειά γραφείου, υπαλλήλου, προϊσταμένου, δουλειά του ποδαριού, δουλειά ευκαιριακή, δουλειά έκτακτης ανάγκης, όπως διανομέας είτε πεζός για φυλλάδια είτε εποχούμενος σε δυο ρόδες για εστίαση. Η σχέση «δούναι- λαβείν» δεν είναι απλά μια διεκπεραίωση. Είναι μια διαδικασία αναζήτησης και σύνδεσης με την ελληνικότητα και τα νοήματά της, όπως η επικοινωνία.

Η ομάδα «Άνθρωπος στη Θάλασσα» διαθέτει ισχυρό σωσίβιο στα «κύματα» της σκηνής το χιούμορ και μια εξαιρετική λειτουργία ισχυρού πομπού. Προσκαλεί τους θεατές να συμμετάσχουν σε μία παράσταση – εμπειρία, με στόχο να δώσει ορατότητα στο επάγγελμα των διανομέων και να φωτίσει τις εργασιακές συνθήκες και διεκδικήσεις τους για ασφαλή και αξιοπρεπή εργασία, αναδεικνύοντας, παράλληλα, τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που, ενώ φτάνουν μέχρι το κατώφλι του σπιτιού μας, αντιμετωπίζονται – ενίοτε – σαν να είναι υπηρέτες μας.

«Κατάντησα ντελιβεράς μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας;
Όχι ! Κατάντησα ελεύθερος άνθρωπος»

Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί σε εγρήγορση, συνειδητοποιημένοι και εκπαιδευμένοι υποκριτές, μεταφέρουν το κοινό στον κόσμο των χαρακτήρων που υποδύονται και των ιστοριών που αφηγούνται. Καταφέρνουν με τους ρυθμούς τους και τις λέξεις που εκφέρουν να περάσουν στο κοινό διάθεση παρέας, ευφροσύνης αλλά και προβληματισμού. Πιστεύω πως αντιλαμβάνονται – όταν λειτουργεί θαυμάσια ο «καθρέφτης» – ότι δεν απευθύνονται ούτε στο συναίσθημα ούτε στη λογική, αλλά κατευθείαν στις διεργασίες του ασυνειδήτου τους. Τότε, οι θεατές αναγνωρίζουμε πόσο καλοί δότες είναι και, αντίστοιχα, εμείς κερδίζουμε τον τίτλο του καλού δέκτη. Εφόσον το γέλιο χαρίζει ατμόσφαιρα της ομαδικής διασκέδασης, η ψυχαγωγία επιτυγχάνεται και, ταυτόχρονα, ο στόχος του θεάματος. Το θέατρο μπορεί να γίνει κοινωνικό λειτούργημα, να διδάξει, να φέρει ψυχικές διεργασίες και επαναπροσδιορισμούς στάσεων ζωής.

Επιτρέψτε μου την ιδιαίτερη μνεία στον έξοχο Μάριο Μεβουλιώτη, ο οποίος με απογειώνει κάθε φορά που τον απολαμβάνω στο θέατρο. Από την πάλαι ποτέ «Ούγκα Κλάρα» και τα «Σκυλιά στο Πάρκο» του Εντουάρτ Άλμπι, τις «Εξομολογήσεις» του Παπαδιαμάντη, έως το «Ημερολόγιον Ντελίβερι».

Στο φινάλε, ο συγγραφέας εμφανίζεται ως ντελιβεράς και φέρνει πραγματικές πίτσες στην αίθουσα που μοιράζονται στο κοινό. Την ίδια στιγμή οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τον Σάκη Αποστολάκη που αυτοβιογραφείται επί σκηνής.

 Επίλογος

Θεωρητικά, οι συνθήκες αυτές θα έπρεπε να απασχολήσουν τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τους λιγότερο ευνοημένους, αλλά, για λόγους που μας διαφεύγουν, αυτά έχουν δείξει περιορισμένο ενδιαφέρον. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των ντελιβεράδων προκάλεσαν την αντίδραση του Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το οποίο εξέδωσε εγκύκλιο με τίτλο «Δράσεις για την προστασία των εργαζομένων σε εργασίες μεταφοράς και διανομής προϊόντων με δίκυκλο», στην οποία τίθενται οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πλαισίου προστασίας αυτού του, ομολογουμένως, δύσκολου επαγγέλματος.

Στην πραγματικότητα το θέμα είναι η διαχρονική αδιαφορία του πολιτικού συστήματος για εκείνες τις επαγγελματικές κατηγορίες που, αν και έχουν σαφέστατα θεμιτές διεκδικήσεις, αδυνατούν να εισακουστούν.

Συντελεστές:

Κείμενα: Σάκης Αποστολάκης

Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου

Σκηνικά: Μαρία Όσσα

Κοστούμια: ΠένηΝτάνη

Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος

Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαλάντης Νέστωρας

Εμψύχωση κούκλας: Μάριος Μεβουλιώτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαντά

Επί σκηνής: Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου, Άννα-Μαρία Γάτου, Μάριος Μεβουλιώτης

Δημιουργικό αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης

Trailer: Γιώργος Γεωργακόπουλος

Μίξη – Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio

Επικοινωνία: Νατάσσα Αστρεινίδη, Κατερίνα Κανδυλίδου

Παραγωγή: Άνθρωπος στη Θάλασσα ΑΜΚΕ
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

Ακύρωσε την συμμετοχή του στο “Άδοντες και Ψάλλοντες” ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ

Ακύρωσε-την-συμμετοχή-του-στο-“Άδοντες-και-Ψάλλοντες”-ο-Ζμπίγκνιεφ-Πράισνερ

Από το Μουσικό Σχολείο Καβάλας ανακοινώνονται τα ακόλουθα:

Με λύπη σας ανακοινώνουμε  ότι ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, όπως μας διαμήνυσε με επιστολή του, δεν επιθυμεί να εμφανιστεί στη σημερινή συναυλία του Φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, καθώς διαφωνεί με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Η εν λόγω απροσδόκητη αλλαγή δεδομένων που σημειώθηκε την τελευταία στιγμή, καθιστά αδύνατη την υλοποίηση του αρχικού μας προγράμματος.

Η εκδήλωση, ωστόσο, θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές των μουσικών σχολείων, την ίδια ώρα (20:30) και στον ίδιο χώρο (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων), με έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών.

Ο Διευθυντής
Ιωάννης Κακάρας

Τι αναφέρει ο συνθέτης

Ο Πολωνός συνθέτης, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, ακύρωσε την συμμετοχή του στη συναυλία του Φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία», καθώς διαφώνησε με τη σύνθεση των μελών της χορωδίας που επρόκειτο να παρουσιάσουν τα έργα του.
Συγκεκριμένα ο συνθέτης αναφέρει: «Αγαπητό κοινό, όποιος ήθελε να συμμετάσχει απόψε στην συναυλία μου στο Αρχαίο Φιλίππων ενημερώνω ότι η συναυλία δεν θα πραγματοποιηθεί αν και ήρθαμε Καβάλα έτοιμοι να παίξουμε για εσάς.

Η συναυλία δεν θα γίνει λόγω της πίεσης, που δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου, από την πλευρά του διοργανωτή του φεστιβάλ. Προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να επιτρέψουμε πάνω από 100 νέους (που η παρουσία τους με εξέπληξε κατά την πρώτη πρόβα) που υποτίθεται ότι θα ενταχθούν στην επαγγελματική ορχήστρα και επαγγελματική χορωδία που μου υποσχέθηκαν σύμφωνα με το συμβόλαιο (πάνω από 100 νέοι σημαίνει περισσότερα από τους επαγγελματίες μουσικούς επί σκηνής). Δεν έχω τίποτα εναντίον των παιδιών, συνήθιζα να ηχογραφώ με παιδιά που ήταν επαγγελματικά προετοιμασμένα. Η μουσική μου είναι δύσκολη, χρειάζεται επαγγελματισμό από τους ερμηνευτές της. Η πλειοψηφία των νέων που γνώρισα στην Καβάλα δεν μπορούσε καν να διαβάσει τα λόγια, δεν είχε καμία δυνατότητα να παίξει με ορχήστρα και επιπλέον δεν ήταν καν προετοιμασμένοι να κάνουν μια τέτοια διοργάνωση. Η αντιπαράθεση επαγγελματιών μουσικών και παιδιών είναι επιβλαβής μόνο για τους δεύτερους. Μετά την απόφαση μου να κάνω συναυλία μόνο με επαγγελματίες μουσικούς και χορωδία ο διοργανωτής της συναυλίας με ενημέρωσε ότι προτιμούν να παραιτηθώ από την παράσταση των σολίστ μου και εμού για να επιτρέψουμε στα παιδιά να παίξουν απόψε αντί για εμάς.

Λυπάμαι πολύ που δεν θα μπορέσω να ερμηνεύσω τη μουσική μου που έχω ερμηνεύσει πολλές φορές στην Ελλάδα αλλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να συμφωνήσω για τις απρόσμενες συνθήκες.

Η συναυλία θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσετε νέους ανθρώπους που θα είχαν την ευκαιρία να δουν τον τρόπο που ετοιμάζονται τέτοιες συναυλίες από μουσικής πλευράς και να τις αντιμετωπίσουν ως masterclass. Τέτοιο μάθημα σίγουρα θα ήταν σημαντικό για την ανάπτυξη αυτών των νέων και σίγουρα ταλαντούχων μουσικών.»

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα