Με αφορμή τη συμπλήρωση 130 χρόνων επιθεώρησης το ΚΘΒΕ παρουσιάζει στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Αστέριου Πελτέκη, μια νέα οπτική της παράστασης, που φιλοδοξεί να ψυχαγωγήσει, να σατιρίσει, κυρίως δε, να ταξιδέψει το κοινό.
Η επιθεώρηση προέκυψε από την ιστορική διαδρομή της θεατρικής τέχνης, εκκινώντας από τον Αριστοφάνη και καταλήγοντας στον φυσικό του χώρο, στον τόπο που γεννήθηκε το θέατρο, ως ένα νέο θεατρικό είδος στις αρχές του 20ου αιώνα, μετά από μια δαιδαλώδη διαδρομή με πολλές ανατροπές, με δάνεια και αντιδάνεια από διάφορες χώρες και πολιτισμούς.
Το έργο
Πρόκειται για μια αναδρομή στο θεατρικό είδος της Επιθεώρησης, όπως αποτυπώνεται μέσα από την οξυδερκή ματιά του γνωστού συγγραφικού διδύμου και το οποίο ανέβηκε πρώτη φορά το 1997 από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, με σκοπό να αποδοθεί ένας φόρος τιμής στην παρεξηγημένη αυτή θεατρική μορφή. Αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία αναβιώνοντας ένα αυθεντικά ελληνικό (και κυρίως αθηναϊκό) θεατρικό είδος, που έμοιαζε να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.
Εκκινώντας από το 1894 και την πρώτη καταγεγραμμένη ελληνική επιθεώρηση «Λίγο απ’ όλα», οι Παπαθανασίου και Ρέππας μάς ταξιδεύουν στον χρόνο και μάς μεταφέρουν στον λαμπερό κόσμο της Επιθεώρησης, παρουσιάζοντας τον αγώνα επιβίωσης που έδιναν οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της, με φόντο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής.
Έχοντας αντλήσει υλικό από αυτοβιογραφίες μεγάλων πρωταγωνιστριών της εποχής, όπως η Σπεράντζα Βρανά, η Άννα Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, η Ζωζώ Σαπουντζάκη και, συνδυάζοντάς το με αφηγήσεις ή φήμες που κυκλοφορούσαν στο θεατρικό χώρο, οι δύο συγγραφείς συνθέτουν τα βασικά πρόσωπα του έργου με βάση τα «υπαρκτά υλικά».
Το αποτέλεσμα βρίθει από νοσταλγική ατμόσφαιρα αλλά και από ιδιότυπο χιούμορ, παρουσιάζοντας μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορία του τόπου που συνδυάζει μουσική, χορό και τραγούδι, σε ένα εξαιρετικό εγχείρημα που αγαπήθηκε από το κοινό από την πρώτη του παρουσίαση.
Η παράσταση
Ευτυχώς, δεν είναι ένα μνημόσυνο ή μια άνευρη κατάθεση τιμής και μνήμης στην παρηκμασμένη και υπεραιωνόβια επιθεώρηση, η παράσταση που σκηνοθέτησε με μεράκι, προσοχή στη λεπτομέρεια, ύστερα από ενδελεχή μελέτη του κειμένου σε όλες τις φανερές και υπαινισσόμενες παραμέτρους του, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κ.Θ.Β.Ε. Αστέριος Πελτέκης, επειδή, πέρα από το καλό ή το κακό, αυτή η πολυπρόσωπη δουλειά λειτουργεί και ως «εκδίκηση» της γηραιάς κυρίας του ελαφρού θέατρου.
1894.
Παρασκήνια θέατρου. Μια ηθοποιός με κοστούμια εποχής φωνάζει χαμηλόφωνα «Μαρίκα…Μαρίκαα». Έρχεται ένα παιδί.
-Τι θέλετε, κ. Κοτοπούλη;
-Πού είναι η Μαρίκα;
-Έξω, με τη Χρυσούλα.
-Φώναξέ τες. Αρχίζει η αποθέωσις…
Και πράγματι, αρχίζει η αποθέωση με την επιθεώρηση «Λίγο από όλα» από τον θίασο της Ελένης Κοτοπούλη.
Από τη μία πλευρά η επιθεώρηση έχει εξαφανιστεί, από την άλλη, διογκώνεται η νοσταλγία των παλιών για κείνο το πολυθέαμα που πέρασε και ήταν γοητευτικό, φανταχτερό και ανθρώπινο. Κι έτσι, η στάση μας διαμορφώνεται τρυφερή και γενναιόδωρη απέναντι στη θεατρική τέχνη του επίκαιρου και του εφήμερου.
Η υπόθεση του εγχειρήματος, με την υπογραφή του Αστέριου Πελτέκη, είναι μια σύνθεση από πραγματικά στιγμιότυπα ζωής των ηθοποιών, στην εποχή της άνθησης του είδους, με φόντο την ελληνική ιστορία. Τη βλέπουμε – στην πληθώρα εξαιρετικών σκηνών του έργου – να διαπερνά έναν αιώνα, μέσα από σπαράγματα των ανθρώπων της αθηναϊκής επιθεώρησης.
Με κινηματογραφικό τρόπο και με σημαντικό αρωγό το ευφάνταστο βίντεο, αναδύεται η μαγεία του εφήμερου. Όλο αυτό το μουσικό υπερθέαμα είναι κέντημα χρόνου, πάνω σε καμβά από τραγούδια σημαντικών συνθετών της εποχής και σκετσάκια– νούμερα των συγγραφέων. Τότε, που τα λεγόμενα «σουξέ» γεννιούνταν στο παλκοσένικο από τις επιθεωρήσεις.
Το έργο που έγραψαν οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας, ο πρώτος -δίδυμος- κρίκος ( αν και ουσιώδης, στο μέτρο που ο λόγος είναι το πιο ακριβές και σταθερό σύστημα), μιας αλυσίδας παραγωγής, σφυρηλατεί και εμπλουτίζει το κείμενο, όπως και η σκηνοθεσία και, βεβαίως, η υποκριτική, η μουσική, οι χορογραφίες, τα σκηνικά, τα κοστούμια. Ολόκληρη η σκηνική αναπαράσταση, δηλαδή, και η πρόσληψή της από το κοινό δεν είναι επιθεώρηση. Είναι μια μουσική κωμωδία για την επιθεώρηση. Μια τοιχογραφία της εποχής, όπου άκμαζε το είδος.
Γρήγοροι ρυθμοί, αξιοθαύμαστες αλλαγές πολυπρόσωπων σκηνών, έξοχος συντονισμός δυνάμεων στο παλκοσένικο, μαεστρία στη διαδοχή γεγονότων της ιστορίας μας, σπουδαίες φωνές, μελετημένες ερμηνείες, ομορφιά στα κάδρα και εικόνες ποιητικές, ιδίως στη σκηνή της προσφυγιάς με όλον τον θίασο στην προβλήτα, τυλιγμένο σ’ έναν ανατριχιαστικό αμανέ- μοιρολόι. Από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης, όπως κι εκείνη του μπουλουκιού που περιόδευε την ελληνική επαρχία εν μέσω εξελίξεων στην κατοχική και μετακατοχική περίοδο, με τη Γκόλφω του Περεσιάδη και την υπέροχη μουσική του Λουκιανού Κηλαϊδόνη.
Όλες είναι καλές σ’ αυτή την πολυπρόσωπη και πολυσύνθετη δουλειά, επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω εκείνη με την παρλάτα του «μεθυσμένου» Κώστα Σαντά, τις χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου, τα πλούσια, πανέμορφα κοστούμια εποχής της του Νίκου Χαρλαύτη, αλλά και να επαινέσω έναν –έναν ξεχωριστά και άλλους μαζί τους ηθοποιούς του Κ.Θ.Β.Ε.
Η παράσταση τρέχει σαν να βυθιζόμαστε σ’ ένα δαιδαλώδες μυθιστόρημα. Η θεατρίνα Ροζαλία (επιτυχής η ανάθεση ρολού στην πανέμορφη Κλειώ – Δανάη Οθωναίου) θα γεννήσει μια νόθο κόρη και θα την κλείσει εσωτερική στις καλόγριες. Το κορίτσι μεγαλώνοντας θα το σκάσει και θα γίνει ηθοποιός σε μπουλούκια. Από τον έναν θίασο στον άλλον και από αγκαλιά σε αγκαλιά θα γιγαντώσει το όνομα της σε προθήκες θεάτρου. Μέχρι που κι αυτή θα χάσει τη λάμψη της πρωταγωνίστριας, τους άντρες, τις γούνες, τους ρόλους.
Δίπλα στις δυο γυναίκες – μάνα και κόρη- εκτός από τα πρόσωπα με τα οποία συνδέονται, συγκρούονται, αγαπιούνται, μισιούνται, υπάρχει ένα ξεχωριστό πλάσμα, σταθερό και ευαίσθητο. Ο Ζανό, ένας ηθοποιός που φέρνει στον νου, εν πολλοίς, τον θρυλικό Ζαζά. Η δική του ιστορία, ο σαρκασμός, το χιούμορ, η τρυφερότητά του διατρέχουν το έργο που, εκτός από τραγούδια και νούμερα της επιθεώρησης, περνάει και γεφυρώνει την ελληνική ιστορία. Μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος, Μεταξάς, απελευθέρωση, Καραμανλής, χρόνια αντιπαροχής, Χούντα, Μεταπολίτευση.
Μέσα από τους διαφόρους θιάσους, τις αγωνίες των θεατρίνων, τις νοοτροπίες των επιχειρηματιών και την πορεία ενός κόσμου θεάματος, η ιστορία μας γίνεται φόντο στην παράσταση. Κυλάει έως το 1977 που εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ, οπότε τελειώνει το έργο μ’ ένα απόσπασμα από την επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου στο Άλσος Παγκρατίου «Συνέβη στην Κατίνα».
Η παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. είναι άκρως θεαματική και αρκούντως απολαυστική. Πολύχρωμα, υπέροχα τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη, στιγματίζουν κάθε χρονική περίοδο που ζωντανεύει στα μάτια μας, μετρημένα αλλά λειτουργικά τα χειροκίνητα περιστροφικά σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη, εντυπωσιακοί οι φωτισμοί του Στέλιου Τζολόπουλου, όπως και οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου, όπως προείπα.
Η ζωντανή ορχήστρα αναβιώνει όλη τη σύνθεση της αθηναϊκής επιθεώρησης, η μουσική, ο χορός και τα τραγούδια δωρίζουν κέφι και ζωντάνια στη σκηνή και στην πλατεία. Πομπός, ένας εξαιρετικός πολυπληθής θίασος, με προεξάρχοντα τον μοναδικό Παντελή Καναράκη στον ρόλο του Ζανό.
Επίλογος
Από τον πολύχρωμο και πολύβουο κόσμο της, η Επιθεώρηση πήρε διδάγματα και υλικό ανυπολόγιστης αξίας. Κινήθηκε από την πρώτη στιγμή με μεγάλη ευελιξία, ανάμεσα στο καθαρό θέατρο και στην παραθεατρική ψυχαγωγία, χωρίς να πολυσκοτίζεται αν κρατά τα προσχήματα του καλλιτεχνικού καθωσπρεπισμού. Η καταδεκτικότητά της αυτή της στοίχισε, τελικά, τη φιλία των διανοούμενων που δεν της συγχώρησαν ποτέ τις αναξιοπρεπείς παρέες της. Της εξασφάλισαν όμως, και σαν κέρδος, μια εκφραστική πληρότητα που, παρόμοιά της, δεν μπορεί να καυχηθεί πως διαθέτει κανένα άλλο σκηνικό είδος στη χώρα.
Με την Επιθεώρηση η ελληνική κοινωνία απέκτησε για πρώτη φορά μια ιδιαίτερη μορφή θεάτρου που καθρέφτιζε τον κόσμο, όχι σαν μια στατική και αιωνίως αμετάβλητη τάξη πραγμάτων, αλλά σαν ένα ιστορικό γίγνεσθαι που διαρκώς εξελίσσεται, ανανεώνεται και εκσυγχρονίζεται, σαν μια ατέλειωτη κίνηση προς το μέλλον. Δεν θα ήταν άστοχο να μιλήσει κανείς, για μια «ιδεολογία της επικαιρότητας».
Οι συγγραφείς του «Βίρα τις Άγκυρες» αποτίνουν τιμή στην Επιθεώρηση μ’ αυτό το έργο, γνωρίζοντας ότι οι ίδιες οι απαιτήσεις της ήταν τέτοιες, που είχαν αλλάξει άρδην τις συνθήκες δουλειάς κατά τη συγγραφή. Ήταν, επομένως, απολύτως φυσικό ότι πολλοί από αυτούς δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν αυτές τις νέες απαιτήσεις και η Επιθεώρηση παράκμασε.
Το Κ.Θ.Β.Ε κάνει ακριβώς το ίδιο. Τιμά την Επιθεώρηση και τον κόσμο της και, παράλληλα, τον γνωρίζει, με τον καλύτερο τρόπο, στους νέους θεατές.
Η πολιτική σκέψη έχει κάνει μεγάλα άλματα, έχει θέσει νέα ερωτήματα, ανοίγοντας το πεδίο των εναλλακτικών προτάσεων. Η τέχνη, και συγκεκριμένα η θεατρική τέχνη, δίνει τις δικές της απαντήσεις γύρω από πολιτικούς προβληματισμούς, ασκώντας κριτική που, άλλοτε αφομοιώνεται από τους ηγεμονικούς λόγους, ενώ άλλοτε καταφέρνει να αναδείξει διεξόδους και εναλλακτικές. Τα εργαλεία με τα οποία η τέχνη επιχειρεί να αποκαλύψει, όσα αποκρύπτονται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία και η συγκεκριμένη παράσταση καλείται να αναδείξει.
Κείμενο – σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος
«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας», λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό :«Κωμωδία απόγνωσης».Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασής μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και, κυρίως, την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».
Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ.
Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα (σε λογικό βεβαίως επίπεδο).Επιχειρηματολογούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως άλογα σχήματα, προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς».
Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα, ακόμη κι όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει και το στοιχείο της απειλής, έστω εκκρεμές, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες, μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο Δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.
Ο δημιουργός, ιχνηλατώντας με κατανόηση τον μπεκετικό κόσμο, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικοκωμικό σύμπαν του δικού του έργου, όπου το γέλιο και η απόγνωση συνυπάρχουν αξεδιάλυτα.
«Μπροστά σου το χειρότερο ώσπου να αρχίσεις να γελάς». Απόφθεγμα του Μπέκετ, κατά δήλωση του σκηνοθέτη, ο οποίος συμπληρώνει: «αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση της τραγικότητας που την έχει και η τραγωδία. Η επίγνωση ότι παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, αυτό είναι για μένα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αίσθηση ότι θα βρεις νόημα, ότι εσύ δε θα χαθείς, ότι εσύ είσαι διαφορετικός. Αυτό για μένα είναι μια τραγική συνείδηση που απλά αντέχεται μόνο μέσα από το χιούμορ.
Αυτό το έργο δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο συναισθηματικά κι αυτή είναι η μεγάλη του αλήθεια. Είναι ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το κωμικό και το τραγικό, το μεγάλο και το μικρό».
Όταν ο αρχηγός, παράδειγμα, σε κάποιο βασίλειο ή και κόμμα εξουσίας , αμφισβητείται εξαιτίας ανικανότητάς του στη βασιλεία του ή αποτυχίας του σε εκλογές, τότε συνήθως μαθαίνουμε για τους επίδοξους «δελφίνους» που θέλουν να τον διαδεχθούν. Πρόκειται για όρο που, αρχικά, χρησιμοποιούσαν στη Γαλλία την περίοδο της Βασιλείας και έχει έμμεση σχέση με τα δελφίνια.
Τον 12ο αιώνα, ο Αλμπόν Γκι Δ’, Κόμης του Αλμπόν στη νότια Γαλλία, πρόσθεσε ένα δελφίνι στο οικόσημό του. Ο κόμης, που πρέπει να αγαπούσε πολύ τα δελφίνια, υιοθέτησε στους τίτλους του και τον όρο le Dauphin που σημαίνει δελφίνι.
Στη Γαλλία ο όρος δεν έχει καμία απολύτως σημασία σήμερα, αλλά στην παγκόσμια τέχνη έχει και, μάλιστα, συγκινεί συγγραφείς, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος , ο οποίος αναπτύσσει τον πλούτο των ιδεών του στο έργο του που, ήδη, ανέβηκεστο Ε.Μ.Σ. από το ΚΘΒΕ.
Το kazimir είναι ανδρικό όνομα σλαβικής προέλευσης που ταιριάζει σε αυτούς που δε φοβούνται να πολεμήσουν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Το Philidor είναι επίσης ανδρικό όνομα γαλλικής προέλευσης, που σημαίνει «παιδί του Φαραώ» και κάποτε υπήρξε μια Φιλιντόρ οικογένεια σε βασιλική αυλή.
Όπως στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, έτσι κι εδώ ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος αναδεικνύει βαθιά θέματα μέσα από τον φακό των πρωταγωνιστών του. Πρόσωπα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση ατέρμονης αναμονής για την εξουσία. Δύο καλοθρεμμένοι ανταγωνιστές, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, περιμένουν για κάτι που αργεί να συμβεί και μέσα από ανούσιες συνομιλίες, έρχονται αντιμέτωποι με φιλοσοφικά ερωτηματικά για τον Θεό, τη ζωή και το θάνατο και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Στο δίδυμο των Δελφίνων προστίθεται κι ένας υπηρέτης, μεγαλύτερο δάνειο από τον Τζόν ΄Ορτον παρά από τον Μπέκετ κι έτσι το έργο ξεδιπλώνει σκέψεις και ερωτήματα με καυστικό χιούμορ και αστείρευτο αυτοσαρκασμό, σημαδεύει το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο, ακόμη και τον Πιραντέλο.
Στην πράξη, η παράσταση του ΚΘΒΕ ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός, αστείος διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις. Παράδειγμα, οι μαύρες σιλουέτες που σε κάθε κτύπο του ρολογιού δραπετεύουν από τα γρανάζια του , στριφογυρίζουν μπρός και πίσω από το βασικό σκηνικό, ενίοτε με απώλειες.
Ο Βασίλης Παπατσατούχας φιλοτέχνησε ένα αφαιρετικό, αλλά φουτουριστικό σκηνικό, ένα επικλινές επίπεδο κι ένα κρεμασμένο κουκούλι, που κυοφορεί το μέλλον. Αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όπως τεχνολογία, αρχιτεκτονική, τσαλακωμένη επικοινωνία ή απλώς μια ατμόσφαιρα, σαν εικόνα ενός μέλλοντος που είναι υπαινικτικό στην απροσδιόριστη εποχή της δράσης, μιας και οι αγώνες για την εξουσία όποιας μορφής, δε θα πάψουν να υφίστανται, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης υπογράφει και τα κοστούμια, σε χρώματα και σχέδια ασορτί με την ταπετσαρία του σκηνικού.
Η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαπνέουν ολόκληρη την παράσταση, αλλά το μεγάλο όπλο στη σκευή της είναι οι ηθοποιοί. Έξοχοι και οι τρείς σε μια σκυταλοδρομία λεκτικού πολέμου ή , αν θέλετε, αγώνος τοξοβολίας, όπου οι σαΐτες είναι οι προσβλητικές φράσεις, ο σαρκασμός, η υποτίμηση του αντιπάλου, μα και η οπισθοχώρηση, ο φόβος του υποδεέστερου , ακόμα και η λιποταξία από τις ευθύνες της εξουσίας. Στόχος πάντα ο αντίπαλος και οι ριπές όχι πάντα εύστοχες.
Ένας εξαιρετικός Δημήτρης Ναζίρης και μια υπέροχη Έφη Σταμούλη ερμηνεύουν με σπάνια δεινότητα τους δυο Δελφίνους, κερδίζουν το κοινό από την πρώτη σκηνή, σαγηνεύουν με το χιούμορ, την ειρωνεία και τη διαρκή προσπάθειά τους να δείξει ο ένας ανώτερος του άλλου σε προσόντα για τον θρόνο, ωστόσο, άρρηκτα δεμένοι ως ζευγάρι με την αυτή υποδομή. Από κοντά και ο πολύ καλός νέος ηθοποιός Στέλιος Χρυσαφίδης, υποδύεται ένα απολαυστικό υπηρέτη, σημαντική παράμετρο στην επιτυχία της παράστασης.
Το άψογα συγχρονισμένο σμάρι των άηχων μονάδων, δίκην Χορού αρχαίας τραγωδιας, κτίζουν με χιούμορ και σαρκασμό το κομμάτι που αφήνει κενό η κωμωδία και συμπληρώνουν τη σκηνοθετική άποψη για τη σημασία του έργου.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευφρόσυνη, έξυπνη κωμωδία με απρόσμενο φινάλε και πολλαπλά μηνύματα, με υψηλή ερμηνευτική απόδοση και, παραδόξως, εξαιρετικά σύγχρονη.
Με εντυπωσιακό τρόπο έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία»
Με τον πλέον εντυπωσιακό και συνάμα συγκινητικό τρόπο έπεσε το βράδυ της Κυριακής 11 Μαΐου 2025 η αυλαία του φεστιβάλ “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη καρδία”, στο κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Μουσικού Σχολείου Καβάλας!
Οι μαθητές των Μουσικών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό της Καβάλας, μαζί με τον Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, τους σολίστ, Μανώλη Μητσιά και Αλεξάνδρα Γκράβας, τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Γιάννη Κακάρα και εκατοντάδες Καβαλιώτες, τραγούδησαν το κορυφαίο άσμα των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ”, τιμώντας τον αξεπέραστο Έλληνα συνθέτη, τη Μάνα και τον Απόστολο των εθνών Παύλο!
Η συναυλία “Μάνα μου, Μάνα μου και Παναγιά”, θα μείνει στην ιστορία του εν λόγω θεσμού ως ένα γεγονός που φανερώνει την ιδιαίτερη σχέση της νέας γενιάς, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων της περιοχής μας, με την ποιοτική μουσική και των αδευτέρωτων έργων της ελληνικής ποίησης!
“ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ”
Σολίστ: Μανώλης Μητσιάς, Αλεξάνδρα Γκράβας
Μουσική Διεύθυνση: Δημήτρης Καρβούνης
Μπουζούκι: Κυριάκος Μιμίδης (Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Καβάλας κατά την ίδρυσή του)
«Λίβινγκ ρουμ» ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Μαΐου στην ιστορική σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, «Λίβινγκ Ρουμ». Σημαντικοί εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη νέα δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ και χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια εξωστρέφειας. Η παράσταση που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τη ζωντάνια, την αισθητική και την αμεσότητά της, έρχεται στην έδρα της, όπου θα παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ από τις 22 Μαΐου έως τη 1 Ιουνίου (κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).
Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι σύγχρονο νέο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητα της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης, την Ήλια Στριγγάρη που διετέλεσε πολύτιμη αρωγός στη σκηνογραφία και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Γενική Είσοδος 14€
Μειωμένο 10€ (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, Άνω των 65 ετών)
Προπώληση εισιτηρίων καθημερινά από τη Δευτέρα 12 Μαΐου: 11.00 – 14.00 & 18.00 – 20.00 στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) Κεντρική Πλατεία τηλ: 2510-620566. Τις ημέρες/ώρες των παραστάσεων η προπώληση θα γίνεται μόνο στο ταμείο του θεάτρου.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 (10:00-14:00).
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Έγραψαν για την παράσταση
Ακούγεται στενάχωρο, και δεν είναι, Ελλάδα του 2025 είναι, δυστυχώς. Μπορεί το «Λίβινγκ ρουμ» να μη προτείνει λύσεις στα τεράστια οικονομικά και ουσιαστικά προβλήματα των παραλίγο τριαντάρηδων (η δουλειά της Τέχνης έτσι κι αλλιώς δεν είναι να προτείνει λύσεις) αλλά παρατηρεί την κατάσταση, την «νέα τάξη πραγμάτων», με ευαισθησία και κοφτερό μάτι. Και με χιούμορ, ευτυχώς – γελάς ως θεατής, ακόμα κι όταν γελάς με τα χάλια μας. Αυτή λοιπόν η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στην Καβάλα. Το έργο τα σπάει, σα κείμενο και σαν σκηνοθεσία, ακόμα και σαν λάιβ μουσική επένδυση. Οι πέντε ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.
Μανίνα Ζουμπουλάκη, 07/05/2025, AthensVoice
«Ένα έργο πολυεπίπεδο που θίγει πολλά θέματα: Τη διαγενεακή συνύπαρξη των μελών μιας οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, το θεσμό της ημιαπασχόλησης, το όνειρο της μονιμότητας σε μια δουλειά, τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας, το πρόβλημα της έναρξης μιας νέας οικογένειας, τις γνωριμίες συντρόφου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο, τη φωνή της λογικής έναντι της φωνής του ονείρου, την τάση ανεξαρτητοποίησης χωρίς κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και βέβαια, τις «Σειρήνες» που ωθούν τους νέους να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε δύσκολες όμως συνθήκες λόγω έλλειψης προσόντων ή κατάλληλης προετοιμασίας. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο καθένας στο πετσί του ρόλου του, το κείμενο μεστό και αιχμηρό, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους διαφορετικούς τόπους που διαδραματίζεται το έργο!
Ο ιστότοπός μας χρησιμοποιεί cookies. Ορισμένα από αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ιστοσελίδας μας και άλλα μας βοηθούν να παρέχουμε το μέγιστο των υπηρεσιών μας. Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε, τα οποία μπορείτε να αλλάξετε οποιαδήποτε στιγμή.
Αποδοχή
Αλλαγή ρυθμίσεων
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Cookie Box Settings
Απόρρητο
Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας
Επιλέξτε εσείς ποια cookies αποδέχεστε.
Ωστόσο, ορισμένα από αυτά είναι αναγκαία για την σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες λειτουργίες να μην είναι πλέον διαθέσιμες. Για πληροφορίες σχετικά με τη διαγραφή των cookies, συμβουλευτείτε τη λειτουργία βοήθειας του προγράμματος περιήγησης.
Μάθετε περισσότερα σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε κάνοντας κλικ εδώ
Εδώ μπορείτε να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε διαφορετικούς τύπους cookies:
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Αποθηκεύσει τα στοιχεία της σύνδεσης σας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας.
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύει την ρύθμιση προτιμήσεων των cookies
Επιτρέπει τα cookies περιοδικής λειτουργείας
Πιστοποιεί ότι είστε συνδεμένος στον λογαριασμό σας
Αποθηκεύει την επιλεγμένη γλώσσα
Συγκεντρώνει πληροφορίες τι έχετε εισάγει στις φόρμες επικοινωνίας
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Η ιστοσελίδα δεν θα:
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Η ιστοσελίδα θα:
Remember which cookies group you accepted
Αποθηκεύσει τις ρυθμίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Αποθηκεύσει την επιλεγμένη περιοχή και χώρα σας
Εντοπίσει τις σελίδες επισκέψεων και την αλληλεπίδραση σας με αυτές
Εντοπίσει την τοποθεσία και την περιοχή σας με βάση την διεύθυνση IP
Εντοπίσει τον χρόνο που δαπανάται σε κάθε σελίδα
Προσαρμόσει τις πληροφορίες και τη διαφήμιση στα ενδιαφέροντά σας με βάση π.χ. το περιεχόμενο που έχετε επισκεφτεί προηγουμένως
Συγκεντρώσει στοιχεία προσωπικής ταυτοποίησης, όπως όνομα και τοποθεσία.
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Καβάλα5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Νέα Θάσου5 έτη ago
Ελλάδα5 έτη ago
You must be logged in to post a comment Login