Την Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023 και ώρα 19:00 στο κτίριο του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου από τον Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Φώτη Κουτσοθόδωρο.

Ο Διευθυντής του ΔΩΚ παρουσίασε τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα ενόψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς και μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής: «Όπως θα έχετε παρατηρήσει το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας συμμετέχει ενεργά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης είτε άμεσα οργανώνοντας το ίδιο συναυλίες και σεμινάρια είτε συνεισφέροντας και στηρίζοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις διαφόρων συλλογών και φορέων της Καβάλας. Σε αυτή τη λογική θα κινηθούμε και φέτος με καλή και έγκαιρη οργάνωση. Το Ωδείο αυτά τα χρόνια, αυτά τα δύσκολα για το πολιτισμό και την εκπαίδευση χρόνια, έχει μια σταθερή πορεία διατηρώντας την δυναμική του, εκσυγχρονίζοντας την λειτουργία του και δημιουργεί ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης.

Το 2023-24 το Ωδείο υποδέχεται μια νέα ηλικιακή ομάδα μέσω του νέου τμήματος, της Μουσικοκινητικής Αγωγής. Για πρώτη φορά στα πλαίσια της Ωδειακής εκπαίδευσης εντάσσεται το πρόγραμμα που αφορά και  ηλικίες από 9 μηνών έως 4 ετών. Τα Τμήματα μουσικοκινητικής αγωγής που θα λειτουργήσουν στο ΔΩΚ θα είναι τα εξής: Τμήμα Α: 9 μηνών- 1,5 Χρονών, Τμήμα Β: 1,5-3 χρονών και Τμήμα Γ: 3-4 χρονών. Το μάθημα επιμελείται και διδάσκει η νέα καθηγήτρια του ΔΩΚ κα. Αφροδίτη Μαζαράκη.

Έτσι και φέτος και μετά από μια χρονιά που το Ωδείο διοργάνωσε πάνω από 60 συναυλίες και σεμινάρια καθώς και το εορταστικό του πρόγραμμα με αφορμή τα 85 χρόνια λειτουργίας του συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά του συναυλίες και σεμινάρια με καταξιωμένους μουσικούς και διδάσκοντες από Ελλάδα και εξωτερικό.

Η αρχή γίνεται με 2 συναυλίες εντός του Οκτωβρίου . Η πρώτη στη 1 Οκτωβρίου στην Μεγάλη Λέσχη θα φιλοξενηθούν η βιολονιστρια Δανάη Παπαματθαίου-Ματσκε και ο καταξιωμένος πιανίστας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Uwe Matske. Επίσης μέσα στον Οκτώβριο θα πραγματοποιηθεί ένα ρεσιτάλ κιθάρας με τον υποφαινόμενο.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας στον οποίο το ΔΩΚ συμμετέχει στη διοργάνωση του Cosmoclassical ενώ τον μήνα Δεκέμβριο θα πραγματοποιηθεί το καθιερωμένο Jazz meeting σε συνεργασία με του Σουηδικό Σπίτι Καβάλας, το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το έτος θα κλείσει με τις καθιερωμένες εορταστικές συναυλίες του Ωδείου.

Επίσης, την επόμενη Τρίτη στις 26 Σεπτεμβρίου στις 18:30 θα πραγματοποιηθεί μια εκδήλωση «Open Day» ενημέρωσης, γνωριμίας με τα μουσικά όργανα και ψυχαγωγίας για όλους τους μαθητές του ΔΩΚ». 

Με την ολοκλήρωση του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους όσοι συνέβαλαν και φέτος στη μεγάλη επιτυχία του.

Ο Πρόεδρος κ. Σωκράτης Μποζούδης, το Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και η Καλλιτεχνική Διευθύντρια κ. Εύα Οικονόμου Βαμβακά, ευχαριστούμε θερμά πρώτα από όλα τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και στη συνέχεια όσους συνέβαλαν έμπρακτα στην υλοποίησή του.

Ευχαριστούμε τον Δήμο Καβάλας που χρηματοδότησε το σύνολο των δράσεων του Φεστιβάλ καθώς και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού με την υποστήριξη του οποίου πραγματοποιήθηκε το 7ο Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος.

Ευχαριστούμε επίσης την Αρχαιολογική Υπηρεσία Καβάλας και τους αρχαιοφύλακες, την Υπηρεσία Καθαριότητας και την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Καβάλας, το ΕΚΑΒ, την Αστυνομική Διεύθυνση και την Τροχαία Καβάλας, τον Αστυνομικό Σταθμό Κρηνίδων, τον Οργανισμό Λιμένος, το ΚΤΕΛ Καβάλας και τον Ερυθρό Σταυρό που σε όλες τις παραστάσεις παρείχε αφιλοκερδώς τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Παράλληλα ευχαριστούμε τους χορηγούς μας: Εnergean Oil & Gas S.A., τη Βιομηχανία Σωλήνων Πολυαιθυλενίου ΒΕΗ, το κατάστημα THE HUB αλλά και τους χορηγούς επικοινωνίας μας ΕΡΤ 3, ΕΡΤ Καβάλα, Cosmote Τv, Εφημερίδα των Συντακτών, Monopoli.gr, Culture now.gr, UZ Utopiazone enjoy your journey, Theatermag.gr για την προσφορά τους.

Ευχαριστούμε ακόμα, όλα τα ΜΜΕ και τον δημοσιογραφικό κόσμο, που συνέβαλαν με το χρόνο και το χώρο που μας διέθεσαν στην επιτυχία της μεγάλης αυτής διοργάνωσης.

Κι επειδή πίσω από κάθε παράσταση κρύβεται η συμβολή πολλών ξεχωριστών ανθρώπων, ευχαριστούμε το διοικητικό (Τόνια Μανάλη, Έφη Πριμικυρλίδου, Βέρα Λαζαρίδου) και το τεχνικό (Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης, Κώστας Γαρουφαλλίδης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Παναγιώτης Λαζαρίδης) προσωπικό του ΔΗΠΕΘΕ που στήριξε με τις ιδέες και την ενέργεια του τις δράσεις μας, την Artware και τον Αλέξανδρο Κόκκα για τη δημιουργία της εκπληκτικής νέας οπτικής ταυτότητας του Φεστιβάλ, την κ. Πάρια Τόμπρου για τη βοήθειά της στην παράσταση ΕΡΗΜΟΙ καθώς και το Αστικό ΚΤΕΛ Καβάλας, το Στράτο Στρουμπούλη και το Γιάννη Στεφάνου χωρίς την πολύτιμη αρωγή των οποίων η ΔΙΑΔΡΟΜΗ 404 δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί.

Και φυσικά, πέρα και πάνω απ΄ όλα ευχαριστούμε τους εθελοντές του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων που για μια ακόμη χρονιά ήταν συγκινητικά κοντά μας.

Τέλος, ευχαριστούμε όλους αυτούς που στήριξαν και αγκάλιασαν αθόρυβα κάθε δράση μας, τους αφανείς ήρωες που υπάρχουν σε κάθε Φεστιβάλ και αν και συνήθως δεν αναφέρονται ονομαστικά αποτελούν πάντα την καρδιά και τη ψυχή του.

Ευγνώμονες και ανανεωμένοι λοιπόν σας αποχαιρετάμε και σας δίνουμε ραντεβού για του χρόνου.

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Η σκηνοθέτις Μάρθα Μπουζιούρη καταθέτει άλλη μία παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ, τολμώντας να αγγίξει ένα επίπονο, επίκαιρο και εκκωφαντικά επείγον θέμα, τη γυναικοκτονία, με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Η παράσταση “Pietà” ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα των θυμάτων γυναικών, στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας.

Το θέμα

Έμπνευση και οδηγός της παράστασης στάθηκαν πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους οι: Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου).

Μέσα από μια μακρά κι έντονα φορτισμένη περίοδο συναντήσεων, εκμυστηρεύσεων κι ανταλλαγών, διανοίχτηκε ένας χώρος εγγύτητας κι εμπιστοσύνης, εντός του οποίου διαμορφώθηκε σταδιακά το κείμενο της παράστασης, βασισμένο στις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και σε βιωματικό υλικό των ηθοποιών.

Μέσα από την αιχμηρή και ταυτόχρονα παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου, η παράσταση «Pietà» πραγματοποιεί ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους και της αναγέννησης, επιδιώκοντας να μετατρέψει τη σκηνή σε ένα τόπο αλληλοφροντίδας, διεκδίκησης και δημόσιας μνήμης. Πρόκειται για μια βαθιά βιωματική θεατρική παράσταση που ισορροπεί με γενναιότητα και ευαισθησία ανάμεσα στο πολιτικό και το ανθρώπινο, αποτίνοντας έναν φόρο τιμής στα θύματα γυναικοκτονιών και σε όλες τις γυναίκες, που υφίστανται εξευτελισμούς και βίαιες επιθέσεις, εκεί έξω.

Η σκηνοθέτις, Μάρθα Μπουζιούρη, σημειώνει: «Πέντε σπουδαίες γυναίκες, παρά και με αφορμή την υπέρτατη απώλειά τους, μου επέτρεψαν να τις πλησιάσω, και μέσα από αυτές, να πλησιάσω και να αφουγκραστώ την Ελένη, την Ερατώ, τη Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στις γυναίκες αυτές, που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας αλλά ζουν μέσα από εμάς. Γινόμαστε η φωνή τους. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φόβο».

Η παράσταση

Στα ιταλικά Pietà, σημαίνει Έλεος. Αυτό διάλεξε για τίτλο στο έργο της η ομάδα της Μάρθας Μπουζιούρη. ΄Όχι τυχαία. Στο εικαστικό αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου απεικονίζεται η Παναγία- μητέρα, έχουσα στην αγκαλιά της τον γιο της Ιησού Χριστό. Ευθύς συμβολισμός στην πονεμένη μάνα, όπου γης.

Στη συγκεκριμένη παράσταση, με δομή ντοκιμαντέρ και δραματοποιημένες σκηνές από τον πρότερο ανέμελο βίο των νεαρών γυναικών- θυμάτων, διαπιστώνουμε οι θεατές ότι είμαστε μάρτυρες σε ανοικτές καταστάσεις, ότι το ψυχογράφημα επί σκηνής μάς συμπεριλαμβάνει σε μια συνεδρία ψυχανάλυσης, ότι συντελείται στο παλκοσένικο μια ανατριχιαστική αναπαράσταση εγκλημάτων κι ότι τα θύματα δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά, αλλά και οι ζωντανές μητέρες τους.

Μνήμες από τις άγριες δολοφονίες γυναικών, που σόκαραν την κοινωνία, ξετυλίγονται μέσα από τις καταθέσεις των χαροκαμένων μανάδων:

– «Έχω γίνει λιώμα», είπε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, Κούλα Αρμουτίδου, προσθέτοντας: «Η ψυχή μου είναι κατάμαυρη. Να δολοφονήσουν το παιδί σου, να το βιάσουν, να το ξεγυμνώσουν, να το πετάξουν στις θάλασσες κι από πνιγμό να φύγει. Τραγωδία!».

-«Μου λείπει η καθημερινότητά μας. Θέλω να δω τη μορφή της, να ακούσω τη φωνή της. Μου λείπει η μυρωδιά της. Αχ, αυτή η μυρωδιά. Τα “σ’ αγαπώ” που ανταλλάσσαμε. Μου λείπει το παιδί μου. Μου λείπει η κόρη μου», δηλώνει η Ελένη Κρεμαστιώτη, μάνα της αδικοχαμένης Ερατώς Μανωλακέλλη.

-Συντετριμμένη η μητέρα της Ντόρας Ζαχαριά, Κατερίνα Κώτη, μιλά για τις «απαγορεύσεις» που επέβαλε στην κόρη της ο μελλοντικός της δολοφόνος: «Το κτητικό και βίαιο πρόσωπό του είχε δείξει ο 40χρονος και στην προηγούμενη σύντροφό του, η οποία του είχε κάνει και μήνυση».

-«Για όλες αυτές τις γυναίκες, που εσείς μάθατε μέσα από το αστυνομικό ρεπορτάζ σαν ένα ακόμη θέμα, για εμάς είναι οι κόρες μας, οι αδερφές μας, οι φίλες μας. Είναι γυναίκες που τους αφαιρέθηκε η ζωή. Είναι η δική μου κόρη, η Γαρυφαλλιά μου! Αυτό το κορίτσι είναι ένα δώρο Θεού για εμένα. Και δεν λέω «ήταν δώρο», γιατί θα είναι πάντα κοντά μου. Είμαι τόσο ευλογημένη που γέννησα ένα τέτοιο πλάσμα. Μια κοπέλα γεμάτη ζωή… περπατούσε σαν αερικό. Καλοσυνάτη, έξυπνη, χαμογελαστή. Υπέροχη κόρη και αδερφή, καλή φίλη, άξια επιστήμονας. Αν κοιτούσε κάποιος στα μάτια της θα έβλεπε μια καθαρή ψυχή και αν κοιτούσε το τεράστιο χαμόγελό της θα ένιωθε τη χαρούμενη αύρα της». Λόγια της Αλεξάνδρας Μάκου, μητέρας της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου που δολοφονήθηκε στη Φολέγανδρο.

– Τέλος, η Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της δολοφονημένης Σοφίας Σαββίδου από τον αστυνομικό σύζυγό της στην Κηφισιά, είπε: «Η Σοφία ήταν ένα λαμπρό παιδί. Αγαπούσε τη ζωή, ήταν πολύ κοινωνική και υπεύθυνη. Εξαιρετικό πλάσμα από μικρή. Πολύ φωτεινή, με πολλούς φίλους και πολύ αγαπητή στον χώρο εργασίας της. Ήρθε αυτός ο κακοποιητής και έβγαλε ένα μίσος από το πουθενά. Εγώ ξανάγινα μαμά από την αρχή, μεγαλώνω τον εγγονό μου. Ήταν 5 ετών όταν έχασε τη μαμά του, είναι 8 τώρα. Έχω όλη την ευθύνη για το πώς θα μεγαλώσει, να γίνει ισορροπημένος, σωστός»

 Μέσα από την παράσταση της Μάρθας Μπουζιούρη κατανοήσαμε πως η βία με βάση το φύλο έχει τις ρίζες της στην ανισότητα των φύλων, γιατί η δομή της κοινωνία μας είναι ακόμα πατριαρχική, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζουν τα στερεότυπα. Η στρεβλή αντίληψη για τη θέση των φύλων αλλά και για την ιδανική σχέση. Ο σεξισμός είναι αυτό που βρίσκεται στον πάτο του παγόβουνου, ενώ στην κορυφή του βρίσκεται η γυναικοκτονία.

Οι αφηγήσεις, οι ερμηνείες δραματοποιημένων εικόνων από τις: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μάρθα Μπουζιούρη,

Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελίνα Ρίζου, η πρωτότυπη μουσική της Άννας Στερεοπούλου, οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αρτέμιδας Φλέσσα, μας τοποθετούν στη θεατρική συνθήκη ως συνοδοιπόροι στον Γολγοθά των ζώντων γυναικών θυμάτων και μας καθιστούν μάρτυρες αυτόπτες και αυτήκοες και, ως εκ τούτου, μάρτυρες κατηγορίας. Πόνος και αγανάκτηση, εκτίμηση, υπόληψη, μέγιστη συμπάθεια, αλλά και αναγωγή των χαροκαμένων μανάδων σε πομπούς δύναμης και περηφάνιας.

Το εύρημα δεν είναι μόνο η πλέξη μύθου και πραγματικότητας, είναι και η σκυτάλη αφηγήσεων από στόμα σε στόμα είτε παριστάνουν οι καλές ηθοποιοί θυγατέρες – θύματα είτε μανάδες σημαδεμένες από τη μαύρη μοίρα.

Η σκηνοθεσία κρέμασε στη σκηνή, ως κύριο τέχνασμα, ένα παραβάν σε λωρίδες, όπου πίσω του και στη σκιά του «δένδρου της ζωής» δραματοποιούνται μνήμες από τις «όμορφες μέρες» των κοριτσιών και μπροστά του ξετυλίγονται αφηγηματικά οι σκληρές εικόνες των δολοφονιών.

Η παράσταση στήνεται από συντελεστές γένους θηλυκού, όμως μας αφορά όλους.

Επίλογος

Η δημόσια σεξουαλική παρενόχληση υπάρχει όσο και η παρενόχληση στο χώρο εργασίας, ή ακόμα πιο εύστοχα υφίσταται από τότε που η γυναίκα άρχισε να έχει δημόσια εμφάνιση και είναι μια μορφή έμφυλης διάκρισης και συμβαίνει σε γυναίκες από όλο τον κόσμο.

Οι άνδρες φαίνεται να θεωρούν τις γυναίκες γενικά ως «ανοικτά άτομα». Πλειοψηφικά η αντιμετώπιση της παρουσίας γυναικών σε δημόσιους χώρους έρχεται με τη μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης. Περιλαμβάνει σχόλια σχετικά με το σώμα τους ή σχετικά με την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο, ανεπιθύμητες απειλητικές ενέργειες και έντονες χειρονομίες. Αυτή η μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που το διακρίνουν από τον τύπο που είναι χαρακτηριστικός στους χώρους εργασίας και το πανεπιστήμιο: είναι συνήθως μεταξύ ξένων και γι ‘αυτό ο δράστης είναι συνήθως ανώνυμος. Πολλοί πιστεύουν ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ασήμαντη ή ακόμα και κολακευτική. Αν δεν ανταποκριθεί κατάλληλα, κατά την άποψη του παρενοχλητή, γίνεται συχνά στόχος κακοποίησης και εχθρότητας, ενώ πολλές φορές μια ωραία απάντηση οδηγεί σε περαιτέρω παρενόχληση ενώ μια αρνητική μπορεί να κλιμακώσει την κατάσταση. Συχνά, τέτοιες συναντήσεις οδηγούν σε καταδιώξεις, σε βιασμούς, ακόμα και στον θάνατο.

Συντελεστές

Έρευνα – Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Μάρθα Μπουζιούρη

Κείμενο: Η Ομάδα, με την πολύτιμη συνδρομή των Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά) Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου)

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Πρωτότυπη Μουσική: Άννα Στερεοπούλου

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριέλα Νέστορα

Δημιουργία-Επιμέλεια video υλικού: Μάρθα Μπουζιούρη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Πολυκάρπου

Παίζουν: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μάρθα Μπουζιούρη,

Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελίνα Ρίζου

Παραγωγή: ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σε συμπαραγωγή με την PLAYS2PLACE και το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

 Οι φωτογραφίες είναι του Λάσκαρη Τσούτσα.

Η παράσταση, που επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, έκανε πρεμιέρα στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων στην Καβάλα στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, από τις 6 Οκτωβρίου, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

 ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ