Connect with us

Πολιτισμός

 Ένα πολύ ιδιαίτερο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» στο Διαδίκτυο

 Ένα-πολύ-ιδιαίτερο-«Σπίτι-της-Μπερνάρντα-Άλμπα»-στο-Διαδίκτυο

Προσκεκλημένοι του Κ.Θ.Β.Ε σ’ ένα σπίτι, όπου πενθούν η Μπερνάρντα και οι πέντε κόρες της την ίδια τη ζωή και τις χαρές της, βρεθήκαμε διαδικτυακά παρακολουθώντας το κορυφαίο έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που εκτυλίσσεται σε ένα φτωχικό χωριό της ισπανικής υπαίθρου, αρχές του 20ού αιώνα.

Σε δραματικό ύφος η σκηνοθέτις Εύη Σαρμή δημιουργεί πορτρέτα μοναδικών γυναικών. Θυγατέρες και μητέρα βασανίζονται από ερωτικό πάθος, αντιζηλία και μοναξιά.

Στο πρόσωπο των κοριτσιών της καταπιεστικής Μπερνάρντα ο Λόρκα αφηγείται μια ιδιάζουσα ερωτική ιστορία, αλλά ο έρωτας μετατρέπεται σε συμφορά κι η υπακοή μεταλλάσσεται σε καταναγκασμό.

«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι το τελευταίο θεατρικό έργο, που ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα έγραψε το 1936, λίγο διάστημα πριν τη δολοφονία του. Μαζί με την «Γέρμα» και τον «Ματωμένο Γάμο» αποτελούν την τριλογία της «ισπανικής υπαίθρου» του μεγάλου Ισπανού ποιητή και συγγραφέα. Η Μπερνάρντα ΄Αλμπα επρόκειτο να ανέβει τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς που γράφτηκε, όμως μεσολάβησε ο Φράνκο και η εκτέλεση του Λόρκα. Τελικά, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 1945 στο Μπουένος Άιρες, μετά τη δολοφονία του. Στην Ελλάδα το έργο πρωτοπαίχτηκε τον Νοέμβρη του 1954, με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου και σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή.

Υπόθεση:

Στο ζοφερό ποιητικό σύμπαν του Λόρκα (1898 – 1936) ο έρωτας προσλαμβάνει σκοτεινές αποχρώσεις της στέρησης και φέρει μέσα του τον ίδιο τον σπόρο της ακύρωσής του. «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», έργο γυναικείο, εφόσον είναι έμπλεο ηφαιστειακών και μητριαρχικών παθών και συγκρούσεων, στροβιλίζεται γύρω από τα όρια της ατομικής ελευθερίας και των τυραννικών προκαταλήψεων.

Οι κόρες της αυταρχικής Μπερνάρντα έρχονται αντιμέτωπες με τα κοινωνικά ταμπού και την άκαμπτη παραδοσιακή ηθική που αγνοεί προκλητικά τις ανάγκες της νεότητας. Βυθισμένες στο πένθος από την απώλεια του πατέρα θα υποχρεωθούν να ζήσουν έγκλειστες στην οικία τους και ν’ ακολουθήσουν κατά γράμμα τις αυστηρές ηθικές υποδείξεις της χήρας, η οποία ακυρώνει κάθε ελπίδα τους να γευτούν τον έρωτα, την ώρα που η φύση το υπαγορεύει επιτακτικά.

Αυτόν τον πολύκλωνο βρόχο της στέρησης, που τόσο οι κοινωνικές συμβάσεις όσο και ο δεσποτικός χαρακτήρας της μητέρας έχουν κατεργαστεί, καταπνίγοντας το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση των ερωτικών πόθων των γυναικών, η Αδέλα, η μικρότερη του σπιτιού, τον κόβει απότομα συναντώντας παράνομα τον αρραβωνιαστικό της πρωτότοκης. Ο Πέπε Ρομάνο δεν εμφανίζεται καθόλου στη διάρκεια του έργου. Διεγείρει τις κόρες που, επειδή αδυνατούν να εναντιωθούν στους περιορισμούς της τυραννικής μητέρας, αλληλοσπαράσσονται με ανταγωνισμούς, λογομαχίες, κατηγορίες και φαρμακερά υπονοούμενα.

Η άνομη εγκυμοσύνη θα προκαλέσει ολέθρια καταστροφή και η Μπερνάρντα με τυφλή προσήλωση στην επιφανειακή τάξη των καταστάσεων, που νομίζει ότι ορίζει απόλυτα, θα βάλει την τιμή, την ηθική ορθότητα και τη γνώμη του κοινωνικού περίγυρου ακόμα και πάνω απ’ τον θάνατο, ενώ το όνομά της (Άλμπα) παραπέμπει τραγικά στο λευκό, αγνό και άσπιλο.

Ο συγγραφέας

Ο κορυφαίος Ισπανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα , που διάβαζε ως άλλος μεσαιωνικός τροβαδούρος τα θεατρικά του έργα στο κοινό, γεννήθηκε στα 1898 στην κωμόπολη Φουέντε Βακέρος της Ανδαλουσίας, απ’ τον μεγαλοκτηματία Ροδρίγκεθ και τη δασκάλα Ρομέρο, που του εμφύσησαν νωρίς την αγάπη για τις τέχνες και τα γράμματα. Ξεκινώντας μαθήματα σε σχολείο Ιησουιτών στη Γρανάδα, συνεχίζει υπό την πίεση του πατέρα στη Νομική Σχολή, την οποία ολοκληρώνει εννέα χρόνια αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Λογοτεχνία, ζωγραφική και μουσική μονοπωλούν το ενδιαφέρον του. Στη «Φοιτητική κατοικία» της Μαδρίτης έρχεται κοντά με τον Νταλί, τον Μπουνιουέλ και τον Αλμπέρτι και συναντά τον Χιμένεθ. Ακολουθεί η μετοίκησή του στη Νέα Υόρκη, την εποχή του οικονομικού κραχ , για να επιστρέψει μέσω Κούβας στην Ισπανία, όπου συνεχίζει να γράφει ποίηση και θέατρο, εκφράζοντας παράλληλα ενδιαφέρον και για το κουκλοθέατρο («Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα», «Η μικρή παράσταση του Δον Κριστόμπαλ»). Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία ιδρύει τον σπουδαστικό θίασο «Η παράγκα» (“La Bracca”), παρουσιάζοντας έργα των Λόπε ντε Βέγα, Καλντερόν ντε λα Μπάρκα και Θερβάντες. «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (La casa de Bernarda Alba) αποτελεί μέρος μιας δραματικής τριλογίας – σταθμό στο παγκόσμιο θεατρικό δραματολόγιο και ακολουθεί χρονολογικά τον «Ματωμένο Γάμο» (Bodas de sangre) και τη «Γέρμα» (Yerma).

Σύντομο βιογραφικό της Εύης Σαρμή

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μαθήτευσε στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος, 2005), στη Σχολή Ηλεκτρολογίας ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης ΑΠΘ, στο 1ο Σχολείο Σκηνοθεσίας (2020). Από το 2005 ανήκει στο δυναμικό του ΚΘΒΕ, ως ηθοποιός, σκηνοθέτιδα, θεατροπαιδαγωγός, βοηθός σκηνοθέτη. Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις στο ΚΘΒΕ, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, στο Φεστιβάλ Δημητρίων, στο Φεστιβάλ Επταπυργίου, στο ICR (Romanian Cultural Institute, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Αυλαία) και είναι ιδρυτικό μέλος του χώρου δημιουργικής έκφρασης και τεχνών Studio Tessera.

Η παράσταση

Έναρξη μ’ έναν αγχωτικό χορό των θυγατέρων, μια απέλπιδα προσπάθεια δραπέτευσης από την καταδυνάστευση της μητέρας- αφέντρας, μια έκρηξη τρέλας κι απερισκεψίας κι ύστερα οι ενοχές. Με βαθιές ανάσες και πρόσωπα σιωπηλά.

Κινήσεις γραμμικές, στρατιωτικές, πάνω στις κατευθυντήριες γραμμές από τον κυρίαρχο του παιχνιδιού. Και πειθαρχία στις διαταγές. Όταν είναι παρούσα η αφέντρα. Όταν απουσιάζει εκείνη, η φρονιμάδα συντροφεύει την τρέλα με κινήσεις κωφαλάλων και γλώσσα κοφτή, όπως στα μικρά καθημερινά εγκλήματα που συντελούνται σε κάθε σπίτι. Αναπαραστάσεις κοριτσίστικων παιχνιδιών κυνηγημένες από τον χρόνο. Γρήγορες, σπασμωδικές, συνωμοτικές, θαρρείς. Κόρες και υπηρέτρια εγκλωβισμένες στο σπίτι –φυλακή. Η θέση της μίας καθρέφτης των άλλων. Ένας ευνουχισμένος μικρόκοσμος. Πλην της απείθαρχης μικρής . Μέχρι το τέλος.

Ο σκηνικός χώρος που διαμόρφωσε o Αλέξανδρος Πιεχόβιακ στο Φουαγιέ του θεάτρου της Ε.Μ.Σ. παραπέμπει συμβολικά στην άχρηστη πολυτέλεια. Εξαιρετική εικαστική εγκατάσταση σ’ όλες τις διαστάσεις της τεράστιας αίθουσας , καινοτόμα, εφόσον δεν ακολουθεί τις υποδείξεις των συνηθισμένων σκηνικών οδηγιών. Δεν παρουσιάζει την επίπλωση του εσωτερικού χώρου του σπιτιού με αντικείμενα, πέραν των μεγαλόπρεπων στασιδιών, μιας ραπτομηχανής και του ευμεγέθους σταυρού, μοναδικά δρώντα αντικείμενα, ώστε να δώσει θρησκόληπτη επιβλητική ατμόσφαιρα, ενώ οι φωτισμοί του Άρη Βακού ντύνουν τους τοίχους με χλωμά επιστρώματα μεταφορικών και μετωνυμικών σημάνσεων. Τα μαύρα κοστούμια και οι πένθιμες πλερέζες υποστηρίζουν το σχήμα του θρήνου και της απώλειας, αλλά και τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό.

Πιστεύω πως, αν το κοινό ήταν μέσα στην αίθουσα, η δυναμική της παράστασης θα περιοριζόταν, επειδή θα έχανε την ολότητα του χώρου. Απ’ την άλλη, οι θεατές θα κερδίζαμε σε ενσυναίσθηση. Δική μου εκτίμηση ότι η μαγνητοσκόπηση της παράστασης με τον τρόπο που έγινε, τα κοντινά πλάνα και τα μακρινά σε αλληλοδιαδοχή, ισοσκελίζουν την κατάσταση. Το καλύτερο δε, η σκηνοθεσία μάς δίνει εξαιρετικά ευρήματα σύγχρονης αντιμετώπισης του έργου, εκπλήξεις που δοκιμάζουμε σε αστυνομικές υποθέσεις μιας οποιασδήποτε πλατφόρμας σινεμά. Ευφυής σύζευξη τεχνών.

Η κάμερα παρακολούθησης σε ασπρόμαυρα καρέ, για παράδειγμα, καταγράφει κρυφά τις κινήσεις μέσα στο σπίτι, πέρα από στοιχεία θρίλερ, δίνει μια συμβολική διάσταση στο εγχείρημα: «Κάθε σπίτι κρύβει έναν σκελετό στην ντουλάπα του», λέγανε οι παλιοί. Θα μπορούσε να φανταστεί ο θεατής ότι ανάλογες σκηνές φιλοξενούν οι όροφοι μιας πολυκατοικίας, ανεξαρτήτως της συναισθηματικής φόρτισης ή των αφορμών των όποιων δράσεων εντός δωματίων. Ιδέα πολυσήμαντη. Σύλληψη κι εκτέλεση για επαίνους.

Κορυφαίες σκηνές, αυτή της έκρηξης του θιάσου των γυναικών, μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, το θρηνητικό ανδαλουσιανό φλαμένγκο στο βίντεο και η έξοχη «μεταφορά» των ερμητικά κλειστών παραθύρων του σπιτιού της Άλμπα, στο χτίσιμο με τούβλα εκείνων της ταινίας. Η άλλη εντυπωσιακή «έκρηξη» στην τελευταία σκηνή της εικονικής απελευθέρωσης, με το ξέφρενο πάρτι, όταν ένα γκόσπελ τραγούδι συναντά τη Μαντόνα στο «Like a Virgin» και στη συνέχεια το σκληρό ροκ.

Οι ερμηνείες όλων των γυναικών εξαιρετικές. Επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τη Μαρία Χατζηιωαννίδου, ως σκληρή, αυταρχική, δεσποτική, άτεγκτη και δικτατορική Μπερνάρντα. Εντυπωσιακή στην κίνηση και στη στάση, στο ύφος και στην ομιλία, με πολυκύμαντη φωνή στα πολλά ηχοχρώματά της. Όλες οι γυναίκες – ηθοποιοί άξιες συμπρωταγωνίστριες δίπλα της και στη γραμμή που χάραξε η σκηνοθέτις.

Επρόκειτο για μια διαδικτυακή παράσταση που δεν μας επέτρεψε να λείψουμε από την καρέκλα μας, ούτε ένα λεπτό. Θα πω, ακόμη, ότι η παράσταση υποστηρίζει την αλληγορική ερμηνεία του τελευταίου έργου που έγραψε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η τυραννική συμπεριφορά της Μπερνάρντα προοικονομεί το επερχόμενο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, που, ως γνωστόν, βασίστηκε στην υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας και των πιο συντηρητικών, φανατικά αντικομμουνιστικών δυνάμεων της μεγάλης ιβηρικής χώρας.

Ταυτότητα παραγωγής

Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος

Σκηνοθεσία/ Προσαρμογή κειμένου/ Μουσική επιμέλεια: Εύη Σαρμή

Σκηνικά/ κοστούμια: Αλέξανδρος Πιεχόβιακ

Μουσική: Κωστίκα Τσολάκου (Kostika Çollaku)

Επιμέλεια κίνησης /Χορογραφία: Ιωάννα Δεμερτζίδου

Φωτισμοί: Άρης Βακός

Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου

Επιμέλεια σκηνικού & φροντιστηριακού υλικού: Άννα Μαρία Βάσιακ

Βοηθός σκηνοθέτη/ Κινησιολόγου: Μάρα Μαλγαρινού

Οργάνωση Παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

Διανομή

Μπερνάρντα Άλμπα: Μαρία Χατζηιωαννίδου

Μαρία Χοσέφα: Λίλιαν Παλάντζα

Ανγκούστιας: Χρύσα Ζαφειριάδου

Μαγδαλένα: Μομώ Βλάχου

Αμέλια: Ελένη Θυμιοπούλου

Μαρτίριο: Ιωάννα Δεμερτζίδου

Αδέλα: Χρυσή Μπαχτσεβάνη

Πόνθια: Ιωάννα Παγιατάκη

Υπηρέτρια: Ελευθερία Αγγελίτσα

Κορίτσι: Μάρα Μαλγαρινού

Ταυτότητα τηλεοπτικής εγγραφής

Τηλεσκηνοθεσία: Εύη Σαρμή, Άντα Λιάκου

Βοηθός τηλεσκηνοθέτη: Νίκος Φυλάτος

Εικονοληψία: Βαλεντίνα Κόπτη, Άντα Λιάκου, Νίκος Φυλάτος

Ηχοληψία: Χριστόφορος Τσιτουρίδης

Μιξάζ – επεξεργασία ήχου: Χριστόφορος Τσιτουρίδης, Λεωνίδας Παλάσκας

Μοντάζ: Άντα Λιάκου

*Την εικαστική αποτύπωση της αφίσας υπογράφει η Σιμώνη Γρηγορούδη

Οι πρόβες και οι βιντεοσκοπήσεις του έργου πραγματοποιήθηκαν κατόπιν ειδικής άδειας της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας και έλαβαν χώρα με αυστηρή τήρηση, από πλευράς συντελεστών, όλων των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων ασφάλειας, αφού προηγουμένως διενεργήθηκαν και όλα τα απαιτητά covid testς.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement
Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

Leave a Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πολιτισμός

Νέα εκπαιδευτικά προγράμματα από το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας

Νέα-εκπαιδευτικά-προγράμματα-από-το-Δημοτικό-Ωδείο-Καβάλας

Την Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023 και ώρα 19:00 στο κτίριο του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου από τον Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Φώτη Κουτσοθόδωρο.

Ο Διευθυντής του ΔΩΚ παρουσίασε τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα ενόψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς και μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής: «Όπως θα έχετε παρατηρήσει το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας συμμετέχει ενεργά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης είτε άμεσα οργανώνοντας το ίδιο συναυλίες και σεμινάρια είτε συνεισφέροντας και στηρίζοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις διαφόρων συλλογών και φορέων της Καβάλας. Σε αυτή τη λογική θα κινηθούμε και φέτος με καλή και έγκαιρη οργάνωση. Το Ωδείο αυτά τα χρόνια, αυτά τα δύσκολα για το πολιτισμό και την εκπαίδευση χρόνια, έχει μια σταθερή πορεία διατηρώντας την δυναμική του, εκσυγχρονίζοντας την λειτουργία του και δημιουργεί ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης.

Το 2023-24 το Ωδείο υποδέχεται μια νέα ηλικιακή ομάδα μέσω του νέου τμήματος, της Μουσικοκινητικής Αγωγής. Για πρώτη φορά στα πλαίσια της Ωδειακής εκπαίδευσης εντάσσεται το πρόγραμμα που αφορά και  ηλικίες από 9 μηνών έως 4 ετών. Τα Τμήματα μουσικοκινητικής αγωγής που θα λειτουργήσουν στο ΔΩΚ θα είναι τα εξής: Τμήμα Α: 9 μηνών- 1,5 Χρονών, Τμήμα Β: 1,5-3 χρονών και Τμήμα Γ: 3-4 χρονών. Το μάθημα επιμελείται και διδάσκει η νέα καθηγήτρια του ΔΩΚ κα. Αφροδίτη Μαζαράκη.

Έτσι και φέτος και μετά από μια χρονιά που το Ωδείο διοργάνωσε πάνω από 60 συναυλίες και σεμινάρια καθώς και το εορταστικό του πρόγραμμα με αφορμή τα 85 χρόνια λειτουργίας του συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά του συναυλίες και σεμινάρια με καταξιωμένους μουσικούς και διδάσκοντες από Ελλάδα και εξωτερικό.

Η αρχή γίνεται με 2 συναυλίες εντός του Οκτωβρίου . Η πρώτη στη 1 Οκτωβρίου στην Μεγάλη Λέσχη θα φιλοξενηθούν η βιολονιστρια Δανάη Παπαματθαίου-Ματσκε και ο καταξιωμένος πιανίστας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Uwe Matske. Επίσης μέσα στον Οκτώβριο θα πραγματοποιηθεί ένα ρεσιτάλ κιθάρας με τον υποφαινόμενο.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας στον οποίο το ΔΩΚ συμμετέχει στη διοργάνωση του Cosmoclassical ενώ τον μήνα Δεκέμβριο θα πραγματοποιηθεί το καθιερωμένο Jazz meeting σε συνεργασία με του Σουηδικό Σπίτι Καβάλας, το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το έτος θα κλείσει με τις καθιερωμένες εορταστικές συναυλίες του Ωδείου.

Επίσης, την επόμενη Τρίτη στις 26 Σεπτεμβρίου στις 18:30 θα πραγματοποιηθεί μια εκδήλωση «Open Day» ενημέρωσης, γνωριμίας με τα μουσικά όργανα και ψυχαγωγίας για όλους τους μαθητές του ΔΩΚ». 

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

ΔΗΠΕΘΕ: Ευχαριστήριο προς τους συνεργάτες, χορηγούς και εθελοντές του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων

ΔΗΠΕΘΕ:-Ευχαριστήριο-προς-τους-συνεργάτες,-χορηγούς-και-εθελοντές-του-66ου-Φεστιβάλ-Φιλίππων

Με την ολοκλήρωση του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους όσοι συνέβαλαν και φέτος στη μεγάλη επιτυχία του.

Ο Πρόεδρος κ. Σωκράτης Μποζούδης, το Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και η Καλλιτεχνική Διευθύντρια κ. Εύα Οικονόμου Βαμβακά, ευχαριστούμε θερμά πρώτα από όλα τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και στη συνέχεια όσους συνέβαλαν έμπρακτα στην υλοποίησή του.

Ευχαριστούμε τον Δήμο Καβάλας που χρηματοδότησε το σύνολο των δράσεων του Φεστιβάλ καθώς και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού με την υποστήριξη του οποίου πραγματοποιήθηκε το 7ο Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος.

Ευχαριστούμε επίσης την Αρχαιολογική Υπηρεσία Καβάλας και τους αρχαιοφύλακες, την Υπηρεσία Καθαριότητας και την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Καβάλας, το ΕΚΑΒ, την Αστυνομική Διεύθυνση και την Τροχαία Καβάλας, τον Αστυνομικό Σταθμό Κρηνίδων, τον Οργανισμό Λιμένος, το ΚΤΕΛ Καβάλας και τον Ερυθρό Σταυρό που σε όλες τις παραστάσεις παρείχε αφιλοκερδώς τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Παράλληλα ευχαριστούμε τους χορηγούς μας: Εnergean Oil & Gas S.A., τη Βιομηχανία Σωλήνων Πολυαιθυλενίου ΒΕΗ, το κατάστημα THE HUB αλλά και τους χορηγούς επικοινωνίας μας ΕΡΤ 3, ΕΡΤ Καβάλα, Cosmote Τv, Εφημερίδα των Συντακτών, Monopoli.gr, Culture now.gr, UZ Utopiazone enjoy your journey, Theatermag.gr για την προσφορά τους.

Ευχαριστούμε ακόμα, όλα τα ΜΜΕ και τον δημοσιογραφικό κόσμο, που συνέβαλαν με το χρόνο και το χώρο που μας διέθεσαν στην επιτυχία της μεγάλης αυτής διοργάνωσης.

Κι επειδή πίσω από κάθε παράσταση κρύβεται η συμβολή πολλών ξεχωριστών ανθρώπων, ευχαριστούμε το διοικητικό (Τόνια Μανάλη, Έφη Πριμικυρλίδου, Βέρα Λαζαρίδου) και το τεχνικό (Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης, Κώστας Γαρουφαλλίδης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Παναγιώτης Λαζαρίδης) προσωπικό του ΔΗΠΕΘΕ που στήριξε με τις ιδέες και την ενέργεια του τις δράσεις μας, την Artware και τον Αλέξανδρο Κόκκα για τη δημιουργία της εκπληκτικής νέας οπτικής ταυτότητας του Φεστιβάλ, την κ. Πάρια Τόμπρου για τη βοήθειά της στην παράσταση ΕΡΗΜΟΙ καθώς και το Αστικό ΚΤΕΛ Καβάλας, το Στράτο Στρουμπούλη και το Γιάννη Στεφάνου χωρίς την πολύτιμη αρωγή των οποίων η ΔΙΑΔΡΟΜΗ 404 δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί.

Και φυσικά, πέρα και πάνω απ΄ όλα ευχαριστούμε τους εθελοντές του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων που για μια ακόμη χρονιά ήταν συγκινητικά κοντά μας.

Τέλος, ευχαριστούμε όλους αυτούς που στήριξαν και αγκάλιασαν αθόρυβα κάθε δράση μας, τους αφανείς ήρωες που υπάρχουν σε κάθε Φεστιβάλ και αν και συνήθως δεν αναφέρονται ονομαστικά αποτελούν πάντα την καρδιά και τη ψυχή του.

Ευγνώμονες και ανανεωμένοι λοιπόν σας αποχαιρετάμε και σας δίνουμε ραντεβού για του χρόνου.

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading

Πολιτισμός

«Pietà»: Μια παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ της Μάρθας Μπουζιούρη

«pieta»:-Μια-παράσταση-θεάτρου-ντοκιμαντέρ-της-Μάρθας-Μπουζιούρη

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Η σκηνοθέτις Μάρθα Μπουζιούρη καταθέτει άλλη μία παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ, τολμώντας να αγγίξει ένα επίπονο, επίκαιρο και εκκωφαντικά επείγον θέμα, τη γυναικοκτονία, με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Η παράσταση “Pietà” ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα των θυμάτων γυναικών, στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας.

Το θέμα

Έμπνευση και οδηγός της παράστασης στάθηκαν πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους οι: Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου).

Μέσα από μια μακρά κι έντονα φορτισμένη περίοδο συναντήσεων, εκμυστηρεύσεων κι ανταλλαγών, διανοίχτηκε ένας χώρος εγγύτητας κι εμπιστοσύνης, εντός του οποίου διαμορφώθηκε σταδιακά το κείμενο της παράστασης, βασισμένο στις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και σε βιωματικό υλικό των ηθοποιών.

Μέσα από την αιχμηρή και ταυτόχρονα παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου, η παράσταση «Pietà» πραγματοποιεί ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους και της αναγέννησης, επιδιώκοντας να μετατρέψει τη σκηνή σε ένα τόπο αλληλοφροντίδας, διεκδίκησης και δημόσιας μνήμης. Πρόκειται για μια βαθιά βιωματική θεατρική παράσταση που ισορροπεί με γενναιότητα και ευαισθησία ανάμεσα στο πολιτικό και το ανθρώπινο, αποτίνοντας έναν φόρο τιμής στα θύματα γυναικοκτονιών και σε όλες τις γυναίκες, που υφίστανται εξευτελισμούς και βίαιες επιθέσεις, εκεί έξω.

Η σκηνοθέτις, Μάρθα Μπουζιούρη, σημειώνει: «Πέντε σπουδαίες γυναίκες, παρά και με αφορμή την υπέρτατη απώλειά τους, μου επέτρεψαν να τις πλησιάσω, και μέσα από αυτές, να πλησιάσω και να αφουγκραστώ την Ελένη, την Ερατώ, τη Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στις γυναίκες αυτές, που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας αλλά ζουν μέσα από εμάς. Γινόμαστε η φωνή τους. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φόβο».

Η παράσταση

Στα ιταλικά Pietà, σημαίνει Έλεος. Αυτό διάλεξε για τίτλο στο έργο της η ομάδα της Μάρθας Μπουζιούρη. ΄Όχι τυχαία. Στο εικαστικό αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου απεικονίζεται η Παναγία- μητέρα, έχουσα στην αγκαλιά της τον γιο της Ιησού Χριστό. Ευθύς συμβολισμός στην πονεμένη μάνα, όπου γης.

Στη συγκεκριμένη παράσταση, με δομή ντοκιμαντέρ και δραματοποιημένες σκηνές από τον πρότερο ανέμελο βίο των νεαρών γυναικών- θυμάτων, διαπιστώνουμε οι θεατές ότι είμαστε μάρτυρες σε ανοικτές καταστάσεις, ότι το ψυχογράφημα επί σκηνής μάς συμπεριλαμβάνει σε μια συνεδρία ψυχανάλυσης, ότι συντελείται στο παλκοσένικο μια ανατριχιαστική αναπαράσταση εγκλημάτων κι ότι τα θύματα δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά, αλλά και οι ζωντανές μητέρες τους.

Μνήμες από τις άγριες δολοφονίες γυναικών, που σόκαραν την κοινωνία, ξετυλίγονται μέσα από τις καταθέσεις των χαροκαμένων μανάδων:

– «Έχω γίνει λιώμα», είπε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, Κούλα Αρμουτίδου, προσθέτοντας: «Η ψυχή μου είναι κατάμαυρη. Να δολοφονήσουν το παιδί σου, να το βιάσουν, να το ξεγυμνώσουν, να το πετάξουν στις θάλασσες κι από πνιγμό να φύγει. Τραγωδία!».

-«Μου λείπει η καθημερινότητά μας. Θέλω να δω τη μορφή της, να ακούσω τη φωνή της. Μου λείπει η μυρωδιά της. Αχ, αυτή η μυρωδιά. Τα “σ’ αγαπώ” που ανταλλάσσαμε. Μου λείπει το παιδί μου. Μου λείπει η κόρη μου», δηλώνει η Ελένη Κρεμαστιώτη, μάνα της αδικοχαμένης Ερατώς Μανωλακέλλη.

-Συντετριμμένη η μητέρα της Ντόρας Ζαχαριά, Κατερίνα Κώτη, μιλά για τις «απαγορεύσεις» που επέβαλε στην κόρη της ο μελλοντικός της δολοφόνος: «Το κτητικό και βίαιο πρόσωπό του είχε δείξει ο 40χρονος και στην προηγούμενη σύντροφό του, η οποία του είχε κάνει και μήνυση».

-«Για όλες αυτές τις γυναίκες, που εσείς μάθατε μέσα από το αστυνομικό ρεπορτάζ σαν ένα ακόμη θέμα, για εμάς είναι οι κόρες μας, οι αδερφές μας, οι φίλες μας. Είναι γυναίκες που τους αφαιρέθηκε η ζωή. Είναι η δική μου κόρη, η Γαρυφαλλιά μου! Αυτό το κορίτσι είναι ένα δώρο Θεού για εμένα. Και δεν λέω «ήταν δώρο», γιατί θα είναι πάντα κοντά μου. Είμαι τόσο ευλογημένη που γέννησα ένα τέτοιο πλάσμα. Μια κοπέλα γεμάτη ζωή… περπατούσε σαν αερικό. Καλοσυνάτη, έξυπνη, χαμογελαστή. Υπέροχη κόρη και αδερφή, καλή φίλη, άξια επιστήμονας. Αν κοιτούσε κάποιος στα μάτια της θα έβλεπε μια καθαρή ψυχή και αν κοιτούσε το τεράστιο χαμόγελό της θα ένιωθε τη χαρούμενη αύρα της». Λόγια της Αλεξάνδρας Μάκου, μητέρας της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου που δολοφονήθηκε στη Φολέγανδρο.

– Τέλος, η Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της δολοφονημένης Σοφίας Σαββίδου από τον αστυνομικό σύζυγό της στην Κηφισιά, είπε: «Η Σοφία ήταν ένα λαμπρό παιδί. Αγαπούσε τη ζωή, ήταν πολύ κοινωνική και υπεύθυνη. Εξαιρετικό πλάσμα από μικρή. Πολύ φωτεινή, με πολλούς φίλους και πολύ αγαπητή στον χώρο εργασίας της. Ήρθε αυτός ο κακοποιητής και έβγαλε ένα μίσος από το πουθενά. Εγώ ξανάγινα μαμά από την αρχή, μεγαλώνω τον εγγονό μου. Ήταν 5 ετών όταν έχασε τη μαμά του, είναι 8 τώρα. Έχω όλη την ευθύνη για το πώς θα μεγαλώσει, να γίνει ισορροπημένος, σωστός»

 Μέσα από την παράσταση της Μάρθας Μπουζιούρη κατανοήσαμε πως η βία με βάση το φύλο έχει τις ρίζες της στην ανισότητα των φύλων, γιατί η δομή της κοινωνία μας είναι ακόμα πατριαρχική, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζουν τα στερεότυπα. Η στρεβλή αντίληψη για τη θέση των φύλων αλλά και για την ιδανική σχέση. Ο σεξισμός είναι αυτό που βρίσκεται στον πάτο του παγόβουνου, ενώ στην κορυφή του βρίσκεται η γυναικοκτονία.

Οι αφηγήσεις, οι ερμηνείες δραματοποιημένων εικόνων από τις: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μάρθα Μπουζιούρη,

Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελίνα Ρίζου, η πρωτότυπη μουσική της Άννας Στερεοπούλου, οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αρτέμιδας Φλέσσα, μας τοποθετούν στη θεατρική συνθήκη ως συνοδοιπόροι στον Γολγοθά των ζώντων γυναικών θυμάτων και μας καθιστούν μάρτυρες αυτόπτες και αυτήκοες και, ως εκ τούτου, μάρτυρες κατηγορίας. Πόνος και αγανάκτηση, εκτίμηση, υπόληψη, μέγιστη συμπάθεια, αλλά και αναγωγή των χαροκαμένων μανάδων σε πομπούς δύναμης και περηφάνιας.

Το εύρημα δεν είναι μόνο η πλέξη μύθου και πραγματικότητας, είναι και η σκυτάλη αφηγήσεων από στόμα σε στόμα είτε παριστάνουν οι καλές ηθοποιοί θυγατέρες – θύματα είτε μανάδες σημαδεμένες από τη μαύρη μοίρα.

Η σκηνοθεσία κρέμασε στη σκηνή, ως κύριο τέχνασμα, ένα παραβάν σε λωρίδες, όπου πίσω του και στη σκιά του «δένδρου της ζωής» δραματοποιούνται μνήμες από τις «όμορφες μέρες» των κοριτσιών και μπροστά του ξετυλίγονται αφηγηματικά οι σκληρές εικόνες των δολοφονιών.

Η παράσταση στήνεται από συντελεστές γένους θηλυκού, όμως μας αφορά όλους.

Επίλογος

Η δημόσια σεξουαλική παρενόχληση υπάρχει όσο και η παρενόχληση στο χώρο εργασίας, ή ακόμα πιο εύστοχα υφίσταται από τότε που η γυναίκα άρχισε να έχει δημόσια εμφάνιση και είναι μια μορφή έμφυλης διάκρισης και συμβαίνει σε γυναίκες από όλο τον κόσμο.

Οι άνδρες φαίνεται να θεωρούν τις γυναίκες γενικά ως «ανοικτά άτομα». Πλειοψηφικά η αντιμετώπιση της παρουσίας γυναικών σε δημόσιους χώρους έρχεται με τη μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης. Περιλαμβάνει σχόλια σχετικά με το σώμα τους ή σχετικά με την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο, ανεπιθύμητες απειλητικές ενέργειες και έντονες χειρονομίες. Αυτή η μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που το διακρίνουν από τον τύπο που είναι χαρακτηριστικός στους χώρους εργασίας και το πανεπιστήμιο: είναι συνήθως μεταξύ ξένων και γι ‘αυτό ο δράστης είναι συνήθως ανώνυμος. Πολλοί πιστεύουν ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ασήμαντη ή ακόμα και κολακευτική. Αν δεν ανταποκριθεί κατάλληλα, κατά την άποψη του παρενοχλητή, γίνεται συχνά στόχος κακοποίησης και εχθρότητας, ενώ πολλές φορές μια ωραία απάντηση οδηγεί σε περαιτέρω παρενόχληση ενώ μια αρνητική μπορεί να κλιμακώσει την κατάσταση. Συχνά, τέτοιες συναντήσεις οδηγούν σε καταδιώξεις, σε βιασμούς, ακόμα και στον θάνατο.

Συντελεστές

Έρευνα – Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Μάρθα Μπουζιούρη

Κείμενο: Η Ομάδα, με την πολύτιμη συνδρομή των Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά) Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου)

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Πρωτότυπη Μουσική: Άννα Στερεοπούλου

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριέλα Νέστορα

Δημιουργία-Επιμέλεια video υλικού: Μάρθα Μπουζιούρη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Πολυκάρπου

Παίζουν: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μάρθα Μπουζιούρη,

Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελίνα Ρίζου

Παραγωγή: ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σε συμπαραγωγή με την PLAYS2PLACE και το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

 Οι φωτογραφίες είναι του Λάσκαρη Τσούτσα.

Η παράσταση, που επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, έκανε πρεμιέρα στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων στην Καβάλα στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, από τις 6 Οκτωβρίου, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

 ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Πηγή: KavalaWebNews

Continue Reading
Advertisement

Προτεινόμενα